Έχω γυρίσει Βραζιλία εδώ και σχεδόν 2 βδομάδες, βρήκα επιτέλους τον χρόνο να γράψω τα νέα μου. Οι διακοπές μου στην Ελλάδα δεν ήτανε και τόσο ... διακοπές. Το ήξερα άλλωστε πριν πάω ότι είχα δουλειές και «εκκρεμότητες», σχεδόν τίποτα δεν έγινε όπως το είχα προγραμματίσει, ξεκουράστηκα όμως σωματικά και, πάνω από όλα, συναισθηματικά.
Το θέμα με την δουλειά μου δεν μπορώ να πω ότι λύθηκε και ότι δεν με προβληματίζει, απλά πλέον δεν αποτελεί 1η προτεραιότητα στην ζωή μου.
Τα συναισθήματα πολλά με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο, έκανα μέσα μου άμεσες συγκρίσεις στο πώς θα νιώθω σε έναν 1 1/2 μήνα που θα γυρνάω μόνιμα στην Ελλάδα ... τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανα και όταν έφυγα για Βραζιλία 2 βδομάδες μετά ... «υπομονή» είπα στον εαυτό μου «... 1 μήνας έμεινε».
Εκείνη όμως την στιγμή ήθελα να την ζήσω, να την νιώσω. Με το που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, βγήκα από τους πρώτους έξω και πήρα μια βαθιά αναπνοή μέσα στα πνευμόνια μου ... «επιτέλους αναπνέω Ελληνικό αέρα», τα πάντα γύρω μου μοιάζανε σαν να ήταν καινούργια και «γυαλισμένα» ... τι σου κάνει η νοσταλγία. 9 μήνες είχανε περάσει από τότε που έφυγα, σαν να μην είχε περάσει ούτε λεπτό. Έζησα όμως τόσα πολλά αυτούς τους 9 μήνες ... δεν ήμουνα το ίδιο άτομο όπως πριν. Κάτι είχε σπάσει μέσα μου και κάτι είχε κολλήσει (εάν μπορεί ποτέ φυσικά να κολλήσει κάτι που έχει σπάσει σε 10αδες κομμάτια στο παρελθόν) ...
Τι είχε σπάσει? Η μοίρα μου έσπασε, και θα την ξανά κολλήσω σιγά-σιγά
Τι ξανά κόλλησε? Τα συναισθήματα μου, ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων, αυτό θέλει χρόνο για να φανεί φυσικά.
Ο νόμος των πιθανοτήτων είναι ενάντια μου, και το γνωρίζω, θα ξανά παλέψω όμως κόντρα του για άλλη μια φορά και ότι βγει. Το συγκεκριμένο θέμα είμαι σίγουρος ότι θα το αναλύσουμε στο μέλλον γιατί αυτή την στιγμή δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες από τις διακοπές μου στην Ελλάδα.
Δύση Ήλιου στο Καφέ <<Νότος>> στην παραλία της Βούλας
<<Ωκεανίδα>> Παραλία Βουλιαγμένης
