Σαββάτο 21-04-2007 «Μερικές άστατες σκέψεις»

Θα ξεκινήσω με το να σας πω τα νέα μου με την μέση μου. Χθες ξεκίνησα τον βελονισμό, ήταν η πρώτη μου εμπειρία και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ θετική. Ο πόνος, οποίος φεύγει και έρχεται όποτε του αρέσει, είναι μηδαμινός! Σαν να εξαφανίστηκε!

Η όλη διαδικασία κράτησε 15-20 λεπτά, προσπάθησε να βρει ο γιατρός με τα χέρια του το σημείο που πονάει και σύντομα με έβαλε να κάτσω στο πλάι, μετά από λίγο ένιωσα ένα τσούξιμο και μικρό πόνο (τοπικό), ξαφνικά ένιωσα το «νεύρο» στο συγκεκριμένο σημείο να «πηδάει και να κουνιέται» ... έκατσα έτσι για 15 λεπτά με την βελόνα στην μέση μου.

Σύντομα ήμουνα στα πόδια μου και δεν ένιωθα τίποτα! Καθόλου πόνο, λες και ήμουνα «καινούργιος». Για τις επόμενες βδομάδες θα έχω 2 ραντεβού κάθε βδομάδα και μετά από ένα την βδομάδα, συνολικά 10 ραντεβού και ... βλέπουμε.

Ο βελονισμός δεν θα μου λύσει το πρόβλημα με τους 3 σπόνδυλους ... αλλά θα με βοηθήσει με τον πόνο (που δεν είναι και τόσο πολύς πλέον) αλλά και με το στρες.

Αυτά όσων αφορά τον βελονισμό και την μέση μου.

#

Κατά άλλα ετοιμάζομαι να κλείσω το εισιτήριο για την Ελλάδα, θα έρθω τελικά τέλος Αυγούστου για 2 βδομάδες. Δυστυχώς θα χάσω τον γάμο της καλής μου φίλης της Κατερίνα αλλά δεν μπορώ να φύγω τους επόμενους 2-3 μήνες για διάφορους λόγους, κυρίως επαγγελματικούς.

#

Σκεφτόμουνα χθες ότι δεν σας έχω αναφέρω την μανία που έχουν οι Βραζιλίανοι με τα φαρμακεία! Ένα περίεργο πράγμα αλλά όπου και να πας υπάρχουν φαρμακεία, τεράστια σαν μικρά σούπερ μάρκετς ... πολλά από αυτά είναι ανοιχτά όλο το 24αρω και πάντα έχουν κόσμο μέσα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτή την μανία, σίγουρα όμως θα υπάρχει λόγος.

#

Όταν έφευγα από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2006 έλεγα γελώντας ότι θα «κάνω» καλοκαίρι 1 χρόνο ... είχε ήδη περάσει το καλοκαίρι και έφευγα από την φθινοπωρινή Αθήνα για να έρθω στο ανοιξιάτικο Σαο Πάολο, αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι με είχε κουράσει πολύ σύντομα και το ταξίδι μου τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα ήταν ότι καλύτερο για το σώμα μου που πλέον «ζητούσε» λίγο κρύο.

Στις συζητήσεις μου με τους Βραζιλιάνους τους έκανε εντύπωση οι εμπειρίες μου στα -17 και -20 βαθμούς που είχα περάσει στην στρατιωτική θητεία στο ακριτικό Διδυμότειχο, βλέπεται οι περισσότεροι δεν έχουν δει στην ζωή τους χιόνι, ούτε συζήτηση φυσικά να την έχουν «περάσει» με -20 βαθμούς σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο στην άλλη άκρη του πλανήτη. Έχει πλάκα να μιλάς για πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν, τους αρέσει όμως να ακούνε καινούργια πράγματα και είναι ανοιχτεί σε νέες εμπορίες/ιδέες, έτοιμοι να ρωτήσουν πράγματα που δεν έχουν δει και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα δούνε ποτέ.

Σκεφτόμουνα προχθές ότι τελικά μέχρι τα 31 μου έχω δει κάμποσα πράγματα. Από τα 14αρα μου που έφυγα για την Αγγλία το 1990, το σοκ της αλλαγής μακριά από την οικογένεια μου ... ο ρατσισμός που αντιμετώπισα από μερικούς Άγγλος, την φιλία από μερικούς άλλους ... και αγάπη που βρήκα από το πουθενά. Έμεινα 4 χρόνια στο Sheffield, 3 χρόνια στο Plymouth και μετά 1 χρόνο στο Liverpool. Το 1998 επέστρεψα στην Ελλάδα στην Ελλάδα για λίγο και ξανά έφυγα για την Τουρκία για 2 μήνες ... εκείνη η αγάπη που έλεγα! Σύντομα ξανά Ελλάδα και στρατός το 1999 ... Διδυμότειχο, θητεία 9 μηνών στα σύνορα .... η αγάπη με εγκαταλείπει ... Απρίλιος του 2001 «Απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου τα κάνω μπούκλες!», 23 μήνες από την ζωή μου είχανε περάσει φορώντας το χακί, είχα αλλάξει πολύ και ήμουνα έτοιμος για την «Ελληνική πραγματικότητα» ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα ... 6 χρόνια μετά και ακόμα δεν είμαι έτοιμος, τουλάχιστον όμως ξεκαθάρισα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου ... έστω 6 χρόνια μετά.

Το 2007 με βρίσκει 10,000 χλμ. μακριά στην Βραζιλία ...

Αυτή η διαδρομή ήταν άλλες φορές δύσκολη, άλλες όμορφη ... άλλες ανακατεμένη, έχω δει πολλά όμως όλο λέω στον εαυτό μου ότι ακόμα δεν έχω δει τίποτα!

Δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για τις εμπειρίες μου, δεν ξέρω γιατί ... το βρίσκω πιο εύκολο να γράφω για αυτές.

Ένας καθηγητής μου το 1994 είχε πει σε έναν άλλον καθηγητή, «ο Χρήστος μέχρι τα 30άντα του θα είναι πλούσιος», βασιζότανε στο γεγονός ότι είχα αριστεύσει λόγο του ότι είχα πάρει 19 άριστα σε 25 μαθήματα, όντας ξένος και γνωρίζοντας όλη μου την ιστορία από τότε που είχα φτάσει στο σχολείο ... ο 2ος μαθητής παρότι Άγγλος είχε πάρει άριστα σε μόνο 6 μαθήματα.

Αυτά τα λόγια ήταν πολύ βαριά κληρονομιά για μένα ... μέχρι που συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι είμαι πλούσιος! Πλούσιος με όσα έχω ζήσει και έχω δει ... αλλά και όσα έχω να δω, γιατί οι ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί δεν τις έχουν πολλοί.

Πολλές φορές οι απαντήσεις που ψάχνουμε δεν είναι αυτές που νομίζουμε, είναι κάτι άλλο που ίσως να έχουμε ήδη στα χέρια μας και δεν το γνωρίζουμε.

Η ζωή είναι ότι την κάνουμε εμείς να είναι ...

09-04-2007 «Η επιστροφή»

Τις τελευταίες 2 βδομάδες ήμουνα κρεβατωμένος λόγο μέσης ... ξαφνικά το πρωί της 27/03 ξύπνησα με μια ενόχληση η οποία μέχρι να φτάσω στην δουλειά είχε εξελιχθεί σε ισχυρό πόνο που με έκανε να λυγίζω στα δύο.

Σύντομα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάτσω στο γραφείο και έφυγα άρον-άρον να πάω σε έναν φυσιοθεραπευτή μήπως προλάβω και δεν κρεβατωθώ ... εκείνο το βράδυ έφθανε ο διευθυντής μου από την Ελλάδα, είχα πολλά να κάνω τις επόμενες μέρες και πάνω από όλα πολλά να «ξεκαθαρίσω» ... ο τελευταίος καιρός δεν ήταν εύκολος για μένα, το μυαλό μου είναι κολλημένο στην Ελλάδα, μου λείπουνε πολλά πράγματα που έπρεπε να τα αφήσω πίσω 10,000 χλμ. για να «φανερωθούν» μπροστά μου λες και ήμουνα τυφλός όταν τα είχα σε απόσταση αναπνοής.

Μιλάω για απλά πράγματα όπως η οικογένεια, φίλοι ... ένας περίπατος κοντά στην θάλασσα.

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι τον τελευταίο καιρό είχα κάνει εκείνη την Τρίτη την «απάντηση» σε όλα μου τα προβλήματα, υπαρκτά και μη.

Τελικά ήρθε ... όχι όμως όπως την περίμενα (τι άλλωστε είναι ακριβώς όπως το περιμένουμε όταν το μεγαλοποιούμαι στο μυαλό μας) ... το μεσημέρι με βρήκε στο κρεβάτι να μην μπορώ να κουνηθώ, με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ, «τι ειρωνεία ... η λύση του μυστηρίου προσγειώνετε σε λίγες ώρες και εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς ρούπι» σκέφτηκα και βλαστήμησα την τύχη που με είχε εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό.

Τα Voltaren τα κατάπινα σαν καραμέλες αλλά η μέση μου είχε την δικιά της «άποψη» για την όλη κατάσταση, το επόμενο πρωινό με βρήκε με ελάχιστο ύπνο και φριχτούς πόνους.

Μέσα σε λίγα λεπτά ήμουνα όρθιος και ετοιμαζόμουνα, έσφιξα τα δόντια και ντύθηκα, δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να πάω στο γραφείο, δεν ήμουνα διατεθειμένος να πετάξω στο καλάθι των αχρήστων δουλειά τόσων μηνών ... έπρεπε να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τα επόμενα βήματα και στόχους μου.

Η μέρα κύλησε βασανιστικά αργά, η συνάντηση πήγε πολύ καλά, καλύτερα από ότι περίμενα για μένα αλλά και για την δουλειά μου. Ο επόμενος στόχος μου να μάθω όσο το δυνατών περισσότερα για έναν ένα τομέα που πάλευα καιρό να «μπω», στο εμπορικό κομμάτι της ναυτιλίας που είναι και το πιο επικερδές κομμάτι, το χρονικό περιθώριο ... 1 έτος ... περιθώριο που έθεσα εγώ.

Τα πράγματα για μένα είναι πολύ καλά εδώ, έχω τα πάντα σε επίπεδο υλικών αγαθών ... αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για μένα, στην ζωή πρέπει να κάνεις επιλογές και το ταξίδι μου στην Βραζιλία έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το πράγματα ... τις επιλογές μου αλλά και το πώς καθορίζω τις προτεραιότητες μου.

Ο χρόνος θα δείξει εάν μπορώ να συνδυάσω και τα δύο ... ζωή και καριέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα πράγματα θέλουν θυσίες και κόπο, αρκεί να μην χάσεις τον εαυτό σου στην διαδρομή.

Όσο για την μέση μου μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, ορθοπαιδικούς, ακτινογραφίες, μαγνητικές και διάφορα φάρμακα δυστυχώς ο πόνος παραμένει και με δυσκολία πολλές μέρες μπορώ να περπατήσω. Αυτή την στιγμή έχω 3 σπόνδυλους στην σπονδυλική μου στήλη που πιέζουν το ισχιακό νεύρο και μου προκαλούν τον πόνο που σας ανέφερα. Σύντομα θα αρχίσω φυσιοθεραπείες που ελπίζω να διορθώσουν το πρόβλημα.

Πήρα όμως την απόφαση να πάω στο γραφείο αρχής γενόμενης σήμερα, δεν αντέχω άλλο το κρεβάτι ... έχω δει όλα τα επεισόδια του Star Trek Enterprise και Voyager (μιλάμε για επεισόδια 4 + 7 χρόνων!), στο τέλος τα αυτιά μου θα γίνουν σαν του Σπόκ!

Όπως καταλαβαίνετε Ανάσταση και Κυριακή του Πάσχα έκανα στο κρεβάτι, δεν πειράζει όμως του χρόνου ελπίζω να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και σίγουρα θα φάω διπλά και για φέτος!

Χρόνια πολλά σε όλους και Χριστός Ανέστη!