09-04-2007 «Η επιστροφή»

Τις τελευταίες 2 βδομάδες ήμουνα κρεβατωμένος λόγο μέσης ... ξαφνικά το πρωί της 27/03 ξύπνησα με μια ενόχληση η οποία μέχρι να φτάσω στην δουλειά είχε εξελιχθεί σε ισχυρό πόνο που με έκανε να λυγίζω στα δύο.

Σύντομα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάτσω στο γραφείο και έφυγα άρον-άρον να πάω σε έναν φυσιοθεραπευτή μήπως προλάβω και δεν κρεβατωθώ ... εκείνο το βράδυ έφθανε ο διευθυντής μου από την Ελλάδα, είχα πολλά να κάνω τις επόμενες μέρες και πάνω από όλα πολλά να «ξεκαθαρίσω» ... ο τελευταίος καιρός δεν ήταν εύκολος για μένα, το μυαλό μου είναι κολλημένο στην Ελλάδα, μου λείπουνε πολλά πράγματα που έπρεπε να τα αφήσω πίσω 10,000 χλμ. για να «φανερωθούν» μπροστά μου λες και ήμουνα τυφλός όταν τα είχα σε απόσταση αναπνοής.

Μιλάω για απλά πράγματα όπως η οικογένεια, φίλοι ... ένας περίπατος κοντά στην θάλασσα.

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι τον τελευταίο καιρό είχα κάνει εκείνη την Τρίτη την «απάντηση» σε όλα μου τα προβλήματα, υπαρκτά και μη.

Τελικά ήρθε ... όχι όμως όπως την περίμενα (τι άλλωστε είναι ακριβώς όπως το περιμένουμε όταν το μεγαλοποιούμαι στο μυαλό μας) ... το μεσημέρι με βρήκε στο κρεβάτι να μην μπορώ να κουνηθώ, με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ, «τι ειρωνεία ... η λύση του μυστηρίου προσγειώνετε σε λίγες ώρες και εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς ρούπι» σκέφτηκα και βλαστήμησα την τύχη που με είχε εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό.

Τα Voltaren τα κατάπινα σαν καραμέλες αλλά η μέση μου είχε την δικιά της «άποψη» για την όλη κατάσταση, το επόμενο πρωινό με βρήκε με ελάχιστο ύπνο και φριχτούς πόνους.

Μέσα σε λίγα λεπτά ήμουνα όρθιος και ετοιμαζόμουνα, έσφιξα τα δόντια και ντύθηκα, δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να πάω στο γραφείο, δεν ήμουνα διατεθειμένος να πετάξω στο καλάθι των αχρήστων δουλειά τόσων μηνών ... έπρεπε να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τα επόμενα βήματα και στόχους μου.

Η μέρα κύλησε βασανιστικά αργά, η συνάντηση πήγε πολύ καλά, καλύτερα από ότι περίμενα για μένα αλλά και για την δουλειά μου. Ο επόμενος στόχος μου να μάθω όσο το δυνατών περισσότερα για έναν ένα τομέα που πάλευα καιρό να «μπω», στο εμπορικό κομμάτι της ναυτιλίας που είναι και το πιο επικερδές κομμάτι, το χρονικό περιθώριο ... 1 έτος ... περιθώριο που έθεσα εγώ.

Τα πράγματα για μένα είναι πολύ καλά εδώ, έχω τα πάντα σε επίπεδο υλικών αγαθών ... αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για μένα, στην ζωή πρέπει να κάνεις επιλογές και το ταξίδι μου στην Βραζιλία έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το πράγματα ... τις επιλογές μου αλλά και το πώς καθορίζω τις προτεραιότητες μου.

Ο χρόνος θα δείξει εάν μπορώ να συνδυάσω και τα δύο ... ζωή και καριέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα πράγματα θέλουν θυσίες και κόπο, αρκεί να μην χάσεις τον εαυτό σου στην διαδρομή.

Όσο για την μέση μου μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, ορθοπαιδικούς, ακτινογραφίες, μαγνητικές και διάφορα φάρμακα δυστυχώς ο πόνος παραμένει και με δυσκολία πολλές μέρες μπορώ να περπατήσω. Αυτή την στιγμή έχω 3 σπόνδυλους στην σπονδυλική μου στήλη που πιέζουν το ισχιακό νεύρο και μου προκαλούν τον πόνο που σας ανέφερα. Σύντομα θα αρχίσω φυσιοθεραπείες που ελπίζω να διορθώσουν το πρόβλημα.

Πήρα όμως την απόφαση να πάω στο γραφείο αρχής γενόμενης σήμερα, δεν αντέχω άλλο το κρεβάτι ... έχω δει όλα τα επεισόδια του Star Trek Enterprise και Voyager (μιλάμε για επεισόδια 4 + 7 χρόνων!), στο τέλος τα αυτιά μου θα γίνουν σαν του Σπόκ!

Όπως καταλαβαίνετε Ανάσταση και Κυριακή του Πάσχα έκανα στο κρεβάτι, δεν πειράζει όμως του χρόνου ελπίζω να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και σίγουρα θα φάω διπλά και για φέτος!

Χρόνια πολλά σε όλους και Χριστός Ανέστη!