Τρίτη 29-05-2007 «Σπίτι μου σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου!»

Μετά από ψάξιμο 5+ μηνών για ένα διαμέρισμα, επιτέλους βρήκα μία στέγη να βάλω πάνω από το κεφάλι μου!

Τώρα θα με ρωτήσετε που ήταν το δύσκολο να βρεις ένα διαμέρισμα σε μια πόλη σαν το Σαο Πάολο ... εμ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα! Έψαχνα να βρω ένα διαμέρισμα με 1-2 υπνοδωμάτια, καινούργιο, επιπλωμένο, κοντά στην δουλειά μου, με όλα τα «απαραίτητα» κομφόρ που έχουν εδώ όλες οι καινούργιες πολυκατοικίες, δηλαδή πισίνα και γυμναστήριο.

Τώρα θα μου πείτε ότι τα ήθελα και τα έπαθα! Όχι ακριβώς! Διότι το πρόβλημα που είχα όλον αυτό τον καιρό δεν ήταν στο να βρω το διαμέρισμα ... αλλά στο να βρω ένα διαμέρισμα με νορμάλ ιδιοκτήτη!!!

Ναι, ναι, καλά διαβάσατε!

Έχασα ένα σορό διαμερίσματα μέσα από τα χέρια μου γιατί οι ιδιοκτήτες ζητάγανε λαγούς με πετραχήλια. Για να καταλάβετε, για να νοικιάσεις διαμέρισμα εδώ στην Βραζιλία, θέλουνε τουλάχιστον (!) έναν εγγυητή! Όταν το πρωτοάκουσα είπα στον εαυτό μου «ε ΟΚ, σιγά, θα εγγυηθεί η εταιρεία για μένα!» ... αμ δε! Άκουσον, άκουσον ... αλλά εδώ στην Βραζιλία δεν θέλουνε εταιρίες ως εγγυητές αλλά «φυσικά πρόσωπα», μάλιστα πολλές φορές ζητάνε ο εγγυητής να έχει πάνω από ένα ακίνητο στο όνομα του!

Το τι τράβηξα δεν φαντάζεστε, μέχρι και 3 ενοίκια μπροστά τους πρότεινα ... αυτοί τίποτα όμως. Είδα και αποείδα, και τελικά ζήτησα από τον διευθυντή της εταιρείας μας εδώ να μπει εγγυητής γιατί δεν με έβλεπα να φεύγω από το ξενοδοχείο που μένω εδώ και ... 7+ μήνες!

Τελικά αύριο υπογράφουμε το συμβόλαιο ... άντε με το καλό!

Το διαμέρισμα δεν είναι πολύ μεγάλο, 1 υπνοδωμάτιο έχει αλλά είναι πολύ καινούργιο. Είναι από τα «duplex» διαμερίσματα που λένε εδώ, δηλαδή είναι σε δυο όρόφους, το σαλόνι και η κουζίνα κάτω με το διαμέρισμα και το κυρίως μπάνιο πάνω. Είναι στην πραγματικότητα διαμπερές, συγκοινωνούνε ο επάνω όροφος με τον κάτω αλλά είναι πραγματικά πολύ όμορφο αν και μικρό ... δεν πειράζει όμως ένα χρόνο θα κάτσω πρώτο ο θεός οπότε σιγά. Έχει τουλάχιστον μεγάλο καναπέ και έτσι όποτε έχω επισκέπτες θα έχω κάπου να κοιμηθώ!

Είναι 5 λεπτά περπάτημα από την δουλειά μου (πράγμα πολύ σημαντικό σε αυτή την πόλη που ότι ώρα και να βγεις έξω έχει κίνηση), σε καλή και ασφαλή περιοχή και πολύ κοντά στην περιοχή που μένω αυτή την στιγμή – που είναι και από τα κεντρικότερα σημεία του Σαο Πάολο.

Κατά άλλα όπως θα καταλάβατε έχω ανέβει τον τελευταίο καιρό. Ξεκίνησα κολύμπι και με έχει βοηθήσει πολύ με την μέση μου, δυστυχώς τώρα με πονάει το ισχιακό νεύρο στο αριστερό πόδι και ακόμα δεν είμαι 100% ... και μάλλον θα πάρει καιρό, τουλάχιστον όμως είμαι σε καλό δρόμο!

Δευτέρα 07-05-2007 «What hurts the most was being so close»


Ο παραπάνω τίτλος είναι από ένα τραγούδι των Rascal Flatts, δεν τους ήξερα μέχρι που άκουσα το κομμάτι με αυτόν τον τίτλο. Μια πολύ ωραία μπαλάντα με country ήχο, τα λόγια του τραγουδιού μιλάνε για μια σχέση που τελείωσε και ο ένας από τους δύο αναρωτιέται «τι και εάν ...»

Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο, εγώ προσωπικά έχω πρωταγωνιστήσει και σε μερικά επεισόδια ... ίσως είναι από τα χειρότερα συναισθήματα, αυτό της αμφιβολίας.

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά! Ίσως γιατί εδώ και πολλά χρόνια αυτή η αμφιβολία τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μου και δηλητηριάζει τις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο.

Ο λαός λέει «εάν έχεις καεί φυσάς και το γιαούρτι», κάπως έτσι και εγώ φυσάω το γιαούρτι εδώ και πολλά χρόνια. Είναι άσχημο να κυνηγάς φαντάσματα, ειδικά εάν έχει ξημερώσει ... πόσο μάλλον εάν έχει ξημερώσει τόσες φορές που πλέον θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό.

Το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, ειδικά όταν είσαι μόνος σου, κάποια μυρωδιά, μια ματιά, ένα χαμόγελο είναι αρκετό να σε πάει πολύ πίσω, κάπως έτσι και αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο.

Γιατί άραγε μας αρέσει να πονάμε; Γιατί αυτό είναι, μας αρέσει να πονάμε αλλιώς θα το έκλεινα το ρημάδι το ραδιόφωνο και δεν θα δυνάμωνα τον ήχο!

Αυτά όσων αφορά το παρελθόν.

#

Η μέση συνεχίζει να με ταλαιπωρεί, έχω αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα ότι θα έχω αυτό το πρόβλημα! Εάν είναι δυνατών, και όμως ο άνθρωπος συνηθίζει σε αυτή την κατάσταση ... έτσι και εγώ συνεχίζω στην καθημερινότητα μου λες και δεν τρέχει τίποτα.

Αυτή η κατάσταση με έκανε πραγματικά να σκεφτώ όλους αυτούς που έχουν κάποια σοβαρή αναπηρία και το πόσο ταλαιπωρούνται με κάποια τόσο απλά πράγματα. Πλέον για μένα είναι κόπος να περπατήσω μερικά τετράγωνα χωρίς να κουραστώ, ή η μέση μου και το πόδι μου να μου θυμίσουνε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως πριν.

ΟΚ, δεν είμαι ανάπηρος αλλά πραγματικά δεν ξέρω εάν η κατάσταση θα διορθωθεί. Θέλω να ελπίζω ότι με το κολύμπι θα φτιάξει ... αν και ακόμα ψάχνω να βρω μια καλή θερμαινόμενη πισίνα!

Φυσικά από την άλλη δοξάζω τον Θεό που κατάφερα και βγήκα από το κρεβάτι και μπορώ και περπατάω. Εκείνες οι δύο βδομάδες στο κρεβάτι ήταν δύσκολες, ευτυχώς που μένω σε ξενοδοχείο και είχα ένα πιάτο φαγητό να φάω και είχα και φυσικά την βοήθεια και την υποστήριξη της Σιλβάνα ... είμαι σίγουρα τυχερός.

Τέλος πάντων μην σας ψυχοπλακώσω, είμαι καλά απλά η ιστορία με την μέση μου με έχει ρίξει αυτές τις μέρες. Θέλω να ελπίζω ότι όλα θα είναι παρελθόν στο κοντινό μέλλον!

#

Πάντως το κομμάτι να το κατεβάσετε και να το ακούσετε, είναι πραγματικά ωραίο!

Rascal Flatts – What hurts the most