Πέμπτη 28/06/2007 «Δεν έχω νέα»

Ο τίτλος ο σημερινός τα λέει όλα και τα συνοψίζει μέσα σε 3 λέξεις.

Ένα μήνα τώρα έχουν συμβεί τόσα πολλά αλλά και παράλληλα τόσα λίγα. Ένα πράγμα είναι σταθερό αυτή την στιγμή στην ζωή μου εδώ στον Άγιο Παύλο – δεν θυμίζει κάτι από παράδεισο η «Ελληνική» έκδοση του ονόματος του Σαο Πάολο? – το πρόβλημα με την μέση που πλέον δεν πονάει αλλά ερεθίζει το ισχιακό νεύρο του αριστερού ποδιού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα τα Σ/Κ μου ή έστω τα απογεύματα μου, διότι με το πολύ 10 λεπτά ορθοστασία πρέπει να κάτσω από τον πόνο.

Η διάθεση μου κυμαίνεται από το άσχημο μέχρι το πολύ άσχημο με μερικές ενδιάμεσες αναλαμπές που κρατάνε όσο η μικρή - σε διάρκεια – έλλειψη του πόνου.

Αυτή η συνεχείς αρνητική διάθεση με έχει κουράσει, διότι από την φύση μου προσπαθώ να βλέπω τα θετικά όπου μπορώ, απλά τώρα δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο πρόβλημα αυτό, όχι άμεσα τουλάχιστον.

Σήμερα λοιπόν είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Το μπλόγκ πολλές φορές καταντάει να είναι ο «νεροχύτης» της ψυχής μας, εκεί γράφουμε στιγμές μας που δεν μπορούμε να εκφράσουμε μέσα στην καθημερινότητα μας, έτσι απλά το βγάζουμε στην θέα του Ίντερνετ και το «ξεπλένουμε» μέσα από τα σχόλια που γράφουν οι σχετικοί αλλά και οι άσχετοι με την ζωή μας. Είναι ωραίο πράγμα να ξεδίνεις έστω και εάν βρίσκεσαι 10,000 χλμ. μακριά από ότι αγαπάς αλλά και ότι σε αγαπάει.

Για να συνοψίσω λίγο τα πράγματα από τις παραπάνω σκόρπιες μου σκέψεις.

α) Είμαι καλά – ψυχικά και σωματικά (σχεδόν)
β) Η εμπειρία αυτή (του να ζω στην Βραζιλία) μου έχει μάθει πολλά πράγματα μέχρι στιγμής. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω μια βουτιά στα βάθη της ψυχής μου και να ξεδιαλύνω τα «εγώ και τα θέλω μου» ... το αποτέλεσμα δεν έχει φανεί ακόμα αλλά το νιώθω ότι δεν είναι μακριά.
γ) Πλέον αναθεώρησα κάποιες αξίες μου και αλλάξανε οι προτεραιότητες μου.

Τι συνέβη λοιπών αυτόν τον μήνα και ταράχτηκαν τα «ήρεμα» νερά.

Απλά ξέσπασα ... ξέσπασα προς το αφεντικό μου. Ο λόγος? Με αμφισβήτησε ...

Τώρα θα μου πείτε καλά ΟΚ, γιατί όμως ... ήταν η πρώτη φορά? Όχι δεν ήτανε η πρώτη φορά, είναι ο χαρακτήρας του έτσι, αλλά πλέον εγώ είμαι διαφορετικός, πιο νευρικός μετά από όσα έχω περάσει με την μέση αλλά και με την δουλειά. Πώς ξέσπασα θα είναι η επόμενη ερώτηση ... απλά έγραψα ένα μήνυμα 2 ½ σελίδων και του το έστειλα ... έτσι απλά.

Απάντηση δεν έλαβα και ούτε πρόκειται, απλά με αυτόν τον τρόπο ξεθύμανα λιγάκι, ηρέμισα και απλά συνεχίζω την δουλειά μου όπως και πριν.

Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη σκέψη ήταν να πω «αϊ στο καλό» αλλά δεν το είπα.
Το λέω συνέχεια στον εαυτό μου «ποτέ μην παίρνεις αποφάσεις εν βρασμό» ... ένα «κλικ» ήθελα και ήμουνα στο αεροπλάνο. Έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει διακοπές σε κάποιο νησάκι με καταγάλανα νερά ... κάπου στο Αιγαίο ... η σκέψη αυτή όμως θα γίνει πραγματικότητα το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό το «καλοκαίρι» (είναι χειμώνας εδώ αυτή την στιγμή) θα το περάσω μόνος μου σε αυτή την μεγαλούπολη των 17 εκατομμυρίων ατόμων κάνοντας σχέδια για το μέλλον ... ο ναι το πιστεύω ότι θα βγω πιο δυνατός από αυτή την εμπειρία.

Σκέφτομαι αυτά που έγραφα όταν πρωτοήρθα ... το πώς ένιωθα, τι σχέδια έκανα και το τι έλεγα μέσα μου. Η ζωή είναι αναπάντεχη, χειμαρρώδεις κάποιες φορές, άλλες κουραστική ποτέ όμως ίδια. Οι «απαντήσεις» που σου δίνει είναι αλληγορικές, είτε τις καταλαβαίνεις εκεί και τώρα ή σου εμφανίζονται μπροστά σου σαν δυνατά σκαμπίλια που σε στέλνουν αλλού για αλλού.

Κάπος έτσι και εγώ έλαβα το μάθημα μου με όλα όσα είδα και βλέπω γύρω μου αλλά και τα «χαστουκάκια» που έλαβα και φυσικά θα συνεχίσω να «λαμβάνω».

Τι έμαθα λοιπών?

Έμαθα ότι αξία έχει η αγάπη πάνω από όλα. Η αγάπη της οικογένειας, των φίλων ... των ανθρώπων που σε αγάπησαν και σε αγαπούν πραγματικά.

Εδώ βρήκα άτομα – Έλληνες μετανάστες – ξεχασμένους από την μοίρα. Τα πρόσωπα τους σκαμμένα από τις κακουχίες και τα βάσανα. Άλλοι τα κατάφεραν και πέτυχαν «κάτι» στην ζωή τους ... άλλοι όχι. Αυτοί οι «όχι» βρέθηκαν παρατημένοι ακόμα και στον δρόμο, χωρίς στέγη και φαγητό, πραγματικά ερείπια του εαυτού τους που δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια καν. Άνθρωποι με όνομα και επώνυμο, που ήλπιζαν σε κάτι και τελικά βρήκαν το Τ Ι Π Ο Τ Α. Μακάρι να μπορούσαν να σας μεταφέρω την εικόνα αυτή.

Για να καταλάβετε το συναίσθημα, θα σας πω για μία σκηνή από το έργο MEET JOE BLACK. Συγκεκριμένα είναι η στιγμή που ο JOE BLACK που στην πραγματικότητα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ προσπαθεί να εξηγήσει στην αγαπημένη του το τι ακριβώς είναι ... μην μπορώντας να της το εξηγήσει με λόγια την ρωτάει εάν πραγματικά θέλει να μάθει ... και ακουμπάει τα χέρια του στο κεφάλι της. Το αποτέλεσμα είναι η κοπέλα να μην μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της από αυτό που ένιωσε και «είδε» ... η σκηνή είναι πραγματικά συγκλονιστική – πλέον δεν μπορεί να τον αντικρίσει.

Κάπως έτσι και εγώ είδα πράγματα που με «τρόμαξαν», με έκαναν να σκεφτώ τις προτεραιότητες μου και το τι θέλω. Δεν τρόμαξα με την έννοια ότι να φοβάμαι για το αύριο, τρόμαξα με την έννοια του ότι έβαλα πράγματα πάνω από κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλά και μπορείς να το χάσεις για πάντα... τους δικούς σου ανθρώπους.

Αυτή είναι η αλήθεια για το τι περνάω μέσα στο μυαλό μου εδώ και αρκετούς μήνες. Το ευχάριστο είναι ότι οι αποφάσεις μου έχουν παρθεί και απλά ... περιμένω τις «εξελίξεις» :)

Τι νομίζατε ότι θα με ξεφορτωνόσασταν έτσι εύκολα???

Πάντως υπόσχομαι την επόμενη φορά θα γράψω κάτι πιο ευχάριστο!