Δευτέρα 09/07/2007 – «Επιτέλους ... τα νέα μου»

Λοιπόν, επιτέλους βρήκα τον χρόνο, και την διάθεση πάνω από όλα, για να σας γράψω τα νέα μου για τον τελευταίο 1 μήνα.

Το ποιό σημαντικό που έγινε ήταν ο χωρισμός μου με την Σιλβάνα. Έχουμε χωρίσει εδώ και 1 ½ βδομάδα ... δύσκολος χωρισμός. Ίσως ο δυσκολότερος που έχω περάσει με δικιά μου πρωτοβουλία

Οι λόγοι που χώρισα?

α) Δεν είχε μέλλον η σχέση, σε λίγο καιρό γυρνάω Ελλάδα
β) Η Σιλβάνα είναι ένας άνθρωπος καταπληκτικός, πραγματικά μια γυναίκα που μου έδωσε όλα όσα μπορούσε. Δεν έχω κανένα παράπονο, το αντίθετο της χρωστάω πάρα πολλά ... δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να της δώσω αυτό το ένα που είχε τόση ανάγκη ... την καρδιά μου.
γ) Λόγο του παραπάνω λόγου είχε χαθεί ο ερωτισμός από την σχέση με αποτέλεσμα να την βλέπω σαν μια καλή φίλη μου.
δ) Σαν άνθρωπος είμαι πολύ ανεξάρτητος, χωρίς την Σιλβάνα θα είχα περάσει πολύ χειρότερα τους τελευταίους μήνες, δεν θέλω όμως να είμαι «βάρος» για κανέναν, ειδικά εάν το άτομο που είναι δίπλα μου δεν έχει μέλλον μαζί μου, ένιωθα ότι την «εκμεταλλευόμουνα» αφού το τέλος το γνώριζα.

Έτσι αποφάσισα να την αφήσω ελεύθερη να συνεχίσει την ζωή της και ας μου στοιχίσει στην καθημερινότητα μου ... το προτιμάω έτσι.

Δυστυχώς η ίδια τρέφει συναισθήματα για μένα που δεν μπόρεσα να της τα ανταποδώσω. Έκανε ότι μπορούσε – μέσα σε λογικά και αξιοπρεπή όρια – να με κρατήσει, σαν «σκληρός» Σκορπιός όμως άμα γυρίσω σελίδα σπάνια κάνω πίσω, ειδικά εάν είναι για το «καλό» και των δυο.

Ένα πράγμα που μου δίδαξε αυτή η κοπέλα είναι το τι θα πει αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια και πάνω από όλα πραγματική δύναμη για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες αυτής της ζωής.

Αυτά ...

+++

Είχα την ευκαιρία πριν χωρίσουμε να πάμε με την παρέα της σε ένα ωραίο club του Σαο Πάολο ... το Villa Country. Ένα πολύ μεγάλο club με διάφορες αίθουσες-χώρους που παίζουνε ζωντανή country μουσική.

Οι Βραζιλία έχει παράδοση στην country μουσική ... σας εκπλήσσει ε? Το ίδιο και εμένα όταν το πρωτοάκουσα! Είναι όμως μια χώρα τεράστια, με μεγάλες χορτολιβαδικές εκτάσεις με άφθονα κοπάδια με αγελάδες, Μπούφαλο, πρόβατα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ... άρα και ... καουμπόηδες! Ναι καλά διαβάζετε!

Να σας πω την αλήθεια όταν τους πρωτοείδα μου φανήκανε ψιλό βλαχό-καουμπόηδες (να μου επιτραπεί η έκφραση) ... αλλά εν τέλει είναι μέρος της κουλτούρας της Βραζιλίας οπότε «συνήθισα» στην ιδέα.

Τώρα όσον αφορά την μουσική μοιάζει με την Αμερικάνικη country μουσική, που μου αρέσει πολύ παρεμπιπτόντως, αλλά έχει και πολλά Βραζιλιάνικα στοιχεία (όχι δεν έχει πάρει από Σάμπα καθόλου χε χε). Να πω την αλήθεια δυστυχώς όταν ακούω country μουσική θέλω να καταλαβαίνω το τι λένε ... τα Πορτογαλικά μου προκαλούνε ένα μικρό ... ταράκουλο ;-)

Τέλος πάντων, το μέρος ήτανε πολύ καλό, στην αίθουσα που ήμασταν εμείς παίζανε κυρίως αμερικάνικη country οπότε την είχα κατά-βρει! Πολλά από τα άτομα που ήταν εκεί φοράγανε καουμπόικα καπέλα με φαρδιές ζώνες, μπότες και ότι άλλο αξεσουάρ φοράνε οι εν λόγο τύποι! Ο κόσμος το διασκέδαζε πραγματικά και έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας να χορεύουνε ... πολλοί δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους αλλά έβλεπες άντρες να ζητάνε σε χορό άλλες κοπέλες, όλα πολύ φυσικά και ωραία!

Μου άρεσε πάρα πολύ και πραγματικά ένιωθα ότι βρισκόμουνα σε ένα μεγάλο Σαλούν κάπου στην άγρια δύση ... το μόνο που έλειπε ήταν ο πιανίστας, ένας τεράστιος καβγάς και φυσικά ο Λούκι Λούκ! ;)

Σε άλλες αίθουσες είχε ζωντανή βραζιλιάνικη country, μουσική από DJ και ένα πολύ ωραίο ρεστοράν και όλα σε ντεκόρ Άγριας Δύσης.

+++

Πριν από περίπου 3 βδομάδες είχα την ευκαιρία να δω μια άλλη περιοχή του Σάο Πάολο, την Alphaville. Όπως γνωρίζετε κάνω παρέα με τον γιο του παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας και με καλέσανε να πάω μαζί τους γιατί θα πηγαίνανε να κάνουνε μια τελετή – για να δώσει την ευχή του ο παπάς σε ένα ζευγάρι βραζιλιανών (μάλιστα η γυναικά είναι μια πολύ γνωστή παρουσιάστρια σε ένα από τα κανάλια εδώ – κάτι σαν την Μενεγάκη).

Μην σας τα πολύ λέω, πήγαμε και πραγματικά έμεινα άφωνος από την πολυτέλεια της περιοχής που θύμιζε κάτι σε Beverly Hills. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο ξαφνικά το γκρίζο τοπίο μεταμορφώθηκε σε έναν συνδυασμό ωραίων κτιρίων και σπιτιών με καταπράσινους κήπους και ωραία μεγάλα δέντρα παντού.

Ο κόσμος περπατούσε ανέμελα στους δρόμους, παιδιά κάνανε ποδήλατο και ζευγάρια χαιρόντουσαν τον ωραίο «χειμερινό» ήλιο. Τα πράγματα γίνανε ακόμα πιο εντυπωσιακά με το που περάσαμε το φυλάκιο για να μπούμε στο ένα από τα 13 Alpavilles που έχει η περιοχή. Όλα αριθμημένα από το 1 μέχρι το 13. Όλα τους μικρές πολιτείες με καταστήματα, σχολεία και φυσικά πολυτελέστατες κατοικίες.

«Εδώ μένουνε από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του Σάο Πάολο» μου είπε ο Μανόλης ... «Κάτι σαν την δικιά μας Εκάλη» σιγομουρμούρισα ... αν και τύφλα να έχει η Εκάλη μπροστά σε αυτά που είδα! Όπως σας είπα περάσαμε από κανονικό φυλάκιο για να μπούμε μέσα. Όλα τα Alphavilles έχουνε τεράστιο τοίχο που τα περικλείει, με σεκιουριτάδες παντού που κάνουνε περιπολίες όλο το 24αρο.

Μέσα στην μικρή πολιτεία νιώθεις απόλυτα ασφαλής, όλα τα σπίτια είναι σε στιλ Αμερικάνικο, με κήπους χωρίς μάντρες, γρασίδι και σπίτια απόλυτα λειτουργικά. Κάπως έτσι ήταν και το σπίτι που πήγαμε. Για άλλη μια φορά το ζευγάρι που γνωρίσαμε επιβεβαιώσανε την εικόνα που έχω σχηματίσει για τους Βραζιλιανούς ... απόλυτα φιλικοί, καλόκαρδοι και φιλόξενοι.

Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός ο λαός είναι ο πλέον φιλικός που έχω γνωρίσει.

Μετά από την τελετή φύγαμε και είχα την ευκαιρία να «γνωρίσω» το 1ο Alphaville διότι είχαμε και άλλη μια αποστολή ... να κάνουμε αγιασμό σε 2 σπίτια Ελλήνων. Αυτή την φορά με καλωσορίσανε συμπατριώτες μου ... περάσαμε πολύ ωραία εκείνο το βράδυ ... είχα καιρό να νιώσω έτσι. Τελικά κατάλαβα ότι η οικογένεια του Μανόλη είχε γίνει η «θετή» μου οικογένεια για όσο καιρό είμαι εδώ.

Όπως μου είχε πει η μητέρα του πριν από λίγο καιρό, «Χρήστο μου θα σου πω μία ιστορία αγόρι μου. Ο Μανούσος (ο άντρα της/ο παπάς) όταν είχε έρθει στην Βραζιλία ήταν μόνος του ... δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο να τσουγκρίσει ένα αυγό εκείνο το Πάσχα, είχε πεινάσει τότε στην αρχή αλλά το πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι ήταν μόνος του» μου είπε με δακρυσμένα μάτια.

Κατάλαβα τι εννοούσε, γιατί το ίδιο συναίσθημα είχα νιώσει και εγώ στα πρώτα μου γενέθλια μακριά από το σπίτι μου ... τον Νοέμβριο του 1990 στο Sheffield της Αγγλίας όταν γινόμουνα 15 χρονών.

Θα το ξανά γράψω για άλλη μια φορά, είναι δύσκολο να είσαι μακριά από ότι αγαπάς και σε αγαπάει ειδικά όταν δεν έχεις με ποιόν να το μοιραστείς. Εγώ εδώ είμαι τυχερός, έχω την οικογένεια αυτή τουλάχιστων.

Δεν θα σας πω παραπάνω απλά θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουνε για μένα.