Monday, December 18, 2006
04/12 – 10/12 Βδομάδα Εθελοντισμού
Η βδομάδα μου είχε ξεκινήσει πολύ καλά, πλέον ένιωθα άνετα και καλά συναισθηματικά. Τα πράγματα στην δουλειά παρότι «πάνε» πολύ πιο αργά απ`ότι θα ήθελα, τουλάχιστον έχουν μπει σε μια σειρά.
Την Τετάρτη 06/12 με ενημέρωσε ο διευθυντής ότι θα πήγαινε σε ένα νοσοκομείο, για μικρά παιδιά, να μοιράσει δώρα και διάφορα άλλα μικροπράγματα, μαζί με τους εθελοντές μίας οργάνωσης που ασχολούνται με άπορα παιδάκια, και με ρώτησε εάν ήθελα να πάω μαζί τους.
Για να καταλάβετε, πολλοί από τους υπαλλήλους μας εδώ μαζεύουν λεφτά κατά την διάρκεια του χρόνου και αγοράζουν διάφορα πράγματα για μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη.
Η απάντηση μου ήταν θετική και ετοιμαστήκαμε, μαζί με δύο κοπέλες από το γραφείο, να πάμε όλοι μαζί στο νοσοκομείο. Στην διαδρομή μου εξήγησε ότι παιδιά από όλη την χώρα έρχονται στο νοσοκομείο αυτό που ειδικεύεται στην νοσηλεία παιδιών με καρδιολογικά προβλήματα.
Μέσα σε 15 λεπτά είχαμε φτάσει στο χώρο του νοσοκομείου και εγώ κοιτούσα τα κτίρια και τον κόσμο με προσοχή προσπαθώντας να «καταλάβω» και να αισθανθώ το καινούργιο περιβάλλον μου. Υπήρχε πολύς κόσμος παντού που είτε ερχόταν είτε έφευγε ... όλοι βιάζονταν να πάνε στον προορισμό τους και εγώ στεκόμουνα στον χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου, μαζί με τους υπόλοιπους τρεις κρατώντας μεγάλες σακούλες γεμάτες με παιχνίδια, περιοδικά κόμικς, κούκλες, πολύχρωμα μολύβια κλπ.
Σύντομα ήμασταν μέσα στο κτίριο που στεγάζει τους εθελοντές, εκεί μου γνώρισαν τους υπεύθυνους και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την «έξοδο» μας στο νοσοκομείο. Το σχέδιο πολύ απλό ... ένας από τους εθελοντές θα ντυνόταν Άγιος Βασίλης και οι υπόλοιποι θα ήμασταν ... οι βοηθοί του!
Σαν βοηθός και εγώ έβαλα το ανάλογο σκουφί!
Για να καταλάβετε δείτε τις ανάλογες φωτογραφίες που τραβήξαμε από την μέρα εκείνη.
Περπατάγαμε μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου και ο κόσμος μας κοιτούσε και χαμογελούσε. Πολύ σύντομα προκαλέσαμε έναν μίνι χαμό από όπου περνούσαμε! Όπου βλέπαμε παιδάκια τους δίναμε δώρα ... από κούκλες και αυτοκινητάκια μέχρι κραγιόν και μπογιές για να ζωγραφίζουν ... η «ανταμοιβή» μας ήταν ένα ζεστό χαμόγελο και ένα «obrigado» ... «ευχαριστώ».
Κάθε στιγμή με ένα από αυτά τα παιδιά ήταν μοναδική και οι αποτυπωμένες εικόνες στο μυαλό μου χρειάζονται πολλές σελίδες λέξεων για να περιγράψουν τα συναισθήματα τα δικά μου αλλά και των παιδιών. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους.
Θα σταθώ μόνο σε έναν άγγελο που συνάντησα σε έναν από τους πολλούς διαδρόμους αυτού του νοσοκομείου ... λίγο πριν μπω σε μία αίθουσα γύρισα το κεφάλι μου ασυναίσθητα και είδα ένα μικρό κοριτσάκι να με κοιτάει με απορία ... πανέμορφο πραγματικά, με αφοπλιστικά μαύρα «ζεστά» ματάκια και σγουρά μαλάκια, λες και έχει βγει από κάποιο παραμύθι. Αμέσως έκανα την κίνηση και της έδωσα ένα δώρο και ένα σετ από μαρκαδόρους μαζί με ένα περιοδικό για να ζωγραφίσει.
... μου χαμογέλασε και χωρίς καν να ανοίξει το δώρο της έφυγε χοροπηδώντας το ίδιο γρήγορα όπως εμφανίστηκε ... λίγα δευτερόλεπτα η όλη σκηνή ... αλλά μου φανήκανε λες και είχε περάσει πολύς χρόνος ... το χαμόγελο και η χαρά της θα μου μείνουν αποτυπωμένα στο μυαλό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Είναι τρομερό τι μπορούν να «πετύχουν» λίγα παιχνίδια μηδαμινής αξίας στον ψυχισμό αυτών των παιδιών.
Είχα την τύχη να συναντήσω τον μικρό άγγελο μου λίγο παραπέρα, στην αγκαλιά μιας κυρίας ... ίσως της μητέρας της ... την τράβηξα μια φωτογραφία για να θυμάμαι πάντα αυτά τα έντονα συναισθήματα που κάτω από «κανονικές» συνθήκες τα «ψάχνουμε» είτε σε λάθος μέρη είτε σε λάθος «στιγμές».
Στα παιδάκια αυτά δώσαμε λίγες στιγμές ευτυχίας για να «ξεφύγουν» από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής τους που δεν είναι άλλη από το σωματικό πρόβλημα που το καθένα αντιμετωπίζει αλλά και την ανέχεια που τα μαστίζει ... που ίσως να σημαίνει ότι τα μοναδικά δώρα που θα πάρουν αυτά τα Χριστούγεννα να είναι και τα δώρα που εμείς τους δώσαμε ...
Δεν ένιωθα άνετα που τράβαγα/τραβάγαμε φωτογραφίες των στιγμών αυτών ... ξέρω ότι εάν ήμουνα στην θέση αυτών των ανθρώπων θα ένιωθα πολύ άβολα και άσχημα για την κατάσταση μου ... ίσως και όχι, δεν το γνωρίζω γιατί δεν είμαι στην θέση τους, θέλω να ελπίζω ότι εκείνη την μέρα προσφέραμε κάτι το ελάχιστο στο να απαλύνουμε τον πόνο αυτών των παιδιών.
Φεύγοντας κοίταξα πίσω μου ευχήθηκα να μην υπήρχε τόσος πόνος στον κόσμο μας και παράλληλα να υπήρχαν πιο πολλοί σαν και τους εθελοντές που βοηθάνε αυτά τα παιδιά ... όλα τα άλλα που ασχολούμαστε είναι χαζομάρες πραγματικά, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που έχουν την ανάγκη μας και εμείς ασχολούμαστε με ασήμαντες «λεπτομέρειες» της καθημερινότητας μας.
Μέσα στην βδομάδα υποσχέθηκα στην Silvana ότι θα πήγαινα μαζί της το Σαββάτο 09/12 για να την βοηθήσω με την αγορά παιχνιδιών που θα έκανε μαζί με κάτι άλλους φίλους της για τα φτωχά παιδιά μιας Favela που υποστηρίζουν. Μου είχε ήδη δείξει φωτογραφίες από παλιές εκδηλώσεις και είχα πάρει κάποια ιδέα για την όλη κατάσταση.
Ξυπνήσαμε 6 η ώρα το πρωί του Σαββάτου για να ετοιμαστούμε γρήγορα ... μου είχε αναφέρει η Silvana από το προηγούμενο βράδυ ότι πρέπει να είμαστε πολύ νωρίς στο μέρος που θα πηγαίναμε να αγοράσουμε τα δώρα γιατί γίνετε χαμός πιο αργά ... δεν διαφώνησα μαζί της απλά δεν είχα κατάλαβα πλήρως το μέγεθος αυτού του «χαμού» που μου είχε πει.
Φτάσαμε στην περιοχή και αρχίσαμε να ψάχνουμε για να παρκάρουμε, βρήκα μια θέση και πήγα να παρκάρω ... τότε είδα έναν τύπο χαμογελαστό να με πλησιάζει, με ρώτησε στα Πορτογαλικά εάν ήθελα να παρκάρω ... «Αυτός σίγουρα δεν θα πάει για Νόμπελ φυσικής!» είπα στον εαυτό χαμογελώντας του λιγάκι ειρωνικά ... τι άλλο θα μπορούσα να κάνω άλλωστε από το να παρκάρω!
Ο «τύπος» ήταν παρκαδόρος, κάτι το πολύ συχνό εδώ. Κλειδιά δεν δίνεις αλλά σου προσέχουν και καλά το αμάξι όσο λείπεις και στην επιστροφή τους δίνεις λίγα λεφτά. Ο συγκεκριμένος όμως μου ζήτησε να μην βάλω το χειρόφρενο ώστε να μπορεί να μετακινεί το αμάξι! Ο λόγος απλός, με αυτό τον τρόπο κέρδιζε λίγα εκατοστά παραπάνω και μπορούσε να «παρκάρει» περισσότερα αμάξια στον «χώρο» του.
«... ωραία, να δω τι γυρίσω και θα βρω!» σκέφτηκα. Το αμάξι χωρίς χειρόφρενο το κάνουν ότι θέλουν!
Μην σας τα πολύ λέω, το άφησα χωρίς και μεγάλη χαρά χωρίς το χειρόφρενο και φύγαμε.
Η περιοχή για να καταλάβετε την αναλογία είναι κάπως όπως ο Ασπρόπυργος πριν από αρκετά χρόνια, δρόμοι με μαγαζιά και μαγαζάκια, πολύ γκρίζα περιοχή αλλά με κόσμο παντού, σε σημείο να μην μπορούν να περάσουν αυτοκίνητα και ένας τεράστιος δρόμος (σε πλάτος) αρκετών εκατοντάδων μέτρων σε μήκος (κάτι σαν το Μοναστηράκι αλλά όχι το ίδιο καλό) γεμάτος με οτιδήποτε ποθεί η ψυχή σου.
Υπήρχαν από πάγκοι πλανόδιων πωλητών μέχρι μεγάλα καταστήματα παιχνιδιών. Ο κόσμος ήταν ήδη πάρα πολύς και δεν μπορούσαν να φανταστώ καν πώς θα ήταν λίγες ώρες αργότερα.
Σύντομα ήμασταν μέσα σε ένα από αυτά τα μεγάλα καταστήματα και βρήκαμε της φίλες της Silvana. Είχαν ήδη διαλέξει 2-3 παιχνιδάκια και τα έδειξαν σε μένα και στην Silvana. Το ένα ήταν μια μεγάλη κούκλα για τα κορίτσια και τα άλλα δυο 2 αυτοκινητάκια για τα αγόρια ... τα δώρα των αγοριών δεν μου άρεσαν και τους πρότεινα να βρούμε κάποια άλλα, όπως και κάναμε.
Βρήκα ένα πού όμορφο αυτοκίνητο το οποίο και τους έδειξα ... «είναι ακριβό δυστυχώς» μου έκανε η Silvana. Έκανα τον υπολογισμό και της είπα ότι για 200+ παιχνίδια που θα αγόραζε εκείνη την μέρα θα έπρεπε να μιλήσει με τον διευθυντή για να ζητήσει έκπτωση από την τελική τιμή (μου βγήκε το «ανατολίτικο» μου!).
Η Silvana και εγώ βρήκαμε τον διευθυντή και μας έκανε μια έκπτωση 7% ... «πρέπει να τον πιέσεις και άλλο, είναι για καλό σκοπό! Πες του το!» της είπα ... αλλά εκείνη είναι πολύ ντροπαλή για να πιέσει καταστάσεις οπότε μείναμε στο 7% με ελάχιστη μάλιστα προσπάθεια από μέρους μας.
Την μικρή διαφορά ανάμεσα στο πιο φθηνό παιχνίδι με το «καινούργιο» την κάλυψα εγώ, μόνο $50 ... ποσό ελάχιστο ώστε να ευχαριστηθούν λιγάκι παραπάνω οι μικροί μπόμπιρες.
Μέχρι να κανονίσει το κατάστημα να μαζευτούν όλες οι κούτες με τα παιχνίδια είπαμε με τα κορίτσια να πεταχτούμε να φάμε κάτι. Βγήκαμε έξω στον κεντρικό δρόμο οπού γινόταν πλέον το «έλα να δεις» ... με δυσκολία μπορούσες να περπατήσεις ... για να σταθείς να δεις κάτι, ούτε λόγος! Ο κόσμος ήταν μια τεράστια μάζα που σαν ένα τεράστιο κύμα σε έπαιρνε προς την κατεύθυνση που αυτό ήθελε.
Μετά δυσκολίας φτάσαμε στον προορισμό μας, έναν πολύ ωραίο τεράστιο και καλοδιατηρημένο νεοκλασικό κτίριο (πρόσφατα ανακαινισμένο απ`ότι έμαθα μετά). Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι είναι μια κλειστή αγορά ... μου θύμισε κάπως την κλειστή αγορά της Κωνσταντινούπολης αλλά προς το πιο μοντέρνο.
Είχε παντού ωραίους πάγκους με φρούτα και λαχανικά, μικρά καταστήματα με κάθε λογής πράγματα. Ακριβός από πάνω από την αγορά, σε ένα σημείο της, έχει ένα μεγάλο «πατάρι» που υπάρχουν διάφορα φαγάδικα. Εκεί ήταν ο προορισμός μας, όπου φτάσαμε μέσα σε λίγα λεπτά αφού είχαμε διασχίσει την αγορά.
Κόσμος είχε αρχίσει ήδη να μαζεύτε και έμαθα ότι εκεί σερβίρουν ένα από τα καλύτερα σάντουιτς της πόλης. Όπως καταλαβαίνετε έφαγα ένα σάντουιτς ... το πρόβλημα ήταν όμως ότι ήταν λιγάκι μεγάλο! Είχε την 10πλάσια ποσότητα ζαμπόν και στην κυριολεξία μου πήρε μέχρι αργά το βράδυ για να ξανά πεινάσω.
Η ώρα είχε περάσει και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για να παραλάβουμε τα παιχνίδια. Ο κόσμος πλέον ήταν πολλαπλάσιος ... με δυσκολία μπορούσες να περπατήσεις και έπρεπε συνέχεια να προσέχεις που πατάς!
Φθάνοντας στον προορισμό μας βρήκαμε ότι τα παιχνίδια είχαν φορτωθεί σε ένα μεγάλο καρότσι ... οι κούτες είχαν στοιβαχθεί η μια πάνω στην άλλη και έφθαναν σε ένα ύψος περίπου 3.5 - 4 μέτρων!
«Συγνώμη ... αλλά έτσι θα μεταφέρουμε τις κούτες;» ρώτησα με έναν αφελή τρόπο!
Τα γέλια ακούστηκαν αρκετά μακριά ... «... μόνο μέχρι το φορτηγάκι που μας περιμένει ... έχει πολύ κόσμο εδώ κοντά και δεν μπορούσε να πλησιάσει!» μου απάντησε η Silvana με τις φίλες της.
«Φυσικά!» ψέλλισα ...
Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φθάσει το παρκαρισμένο όχημα και φορτώσαμε όλες τις κούτες. Ήδη μπορούσαν να φανταστώ τα χαρούμενα προσωπάκια των μικρών παιδιών που θα παραλάμβαναν τα παιχνίδια αυτά!
... αλλά αυτή την ιστορία θα σας την πω την «επόμενη» βδομάδα!
Εκείνο το βράδυ για άλλη μια φορά ήμουνα τελείως πτώμα, βλέπεται ενώ νόμιζα ότι όλα θα τελείωναν με την παραλαβή των παιχνιδιών, είχα κάνει λάθος γιατί έπρεπε να ετοιμαστούν σε συσκευασίες ανά οικογένεια!
«Φάγαμε» άλλες 3 ώρες για να τα ετοιμάσουμε με την βοήθεια 12 ατόμων!
Το τέλος της ημέρας βρήκε εμένα και την Silvana «κομμάτια» ... ευτυχώς η Κυριακή θα ήταν «ελεύθερη» για ξεκούραση!
KEEP ON … READING!
Monday, December 11, 2006
20/11 – 03/12 Η «αρχή»
Και η επόμενη μέρα (20/11) με βρήκε να τρέχω και να μην φτάνω, για κάποιο περίεργο λόγο είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 11:30 … ενώ είχαμε πει να βρισκόμασταν στις 12 ... το τηλέφωνο χτύπησε πιο νωρίς και εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι ... ήταν η Σιλβάνα στο τηλέφωνο ... «Καλημέρα! Είσαι έτοιμος;» με ρώτησε ... «... ερμ σχεδόν ... τι ώρα είναι ... θα είμαι εκεί στις 12» της απάντησα βιαστικά ... η ώρα ήταν 11:20 και έπρεπε να βιαστώ. 12 παρά 10 ήμουνα μέσα στο ταξί!
Γιατί όταν βιάζεσαι να πας κάπου ΠΑΝΤΑ συμβαίνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα ... το πρώτο σε «πιάνουν» ΟΛΑ τα φανάρια και δεύτερον ο χρόνος πλέον δεν περνάει σε λεπτά και δευτερόλεπτα αλλά πολύ πιο αργά και βασανιστικά ... τα 10 λεπτά αυτά μου φανήκανε σαν να πέρασε μισή μέρα. Στην «Paulista» γινόταν χαμός, τρομερή κίνηση ... μας πιάσανε και ΟΛΑ τα φανάρια στην κυριολεξία ... και έφτασα τελικά με καθυστέρηση 10 λεπτών.
Σύντομα βρήκα την Silvana να με περιμένει, το ραντεβού είχε ξεκινήσει.
Η μέρα κύλησε πολύ όμορφα και χαλαρά, βόλτα στο Εμπορικό κέντρο Paulista, cinema κάπου κοντά και μετά καφέ. Ωραία και απλά πράγματα που είχα από καιρό ανάγκη και τελικά τα βρήκα 12,000 χλμ. μακριά από το σπίτι μου σε μια γυναίκα που ούτε ποτέ φανταζόταν ότι θα γνώριζε ποτέ έναν Έλληνα.
Απλός άνθρωπος, πολύ καθώς πρέπει, με τράβηξε από την πρώτη στιγμή με το χαμόγελο και την «αγνότητα» των ματιών της. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία οπότε το τέλος της μέρας μας βρήκε «μαζί».
Την Τετάρτη (22/11) ήταν τα γενέθλια μου, το τηλέφωνο μου χτύπησε αρκετές φορές στο γραφείο, ήταν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου που με πήρανε να μου ευχηθούν. Αυτή η μέρα που τόσο «φοβόμουνα» την προηγούμενη βδομάδα είχε «μεταμορφωθεί» σε κάτι πολύ όμορφο.
Όταν θυμάσαι κάποιον που είναι πολύ μακριά και έρχεσαι σε επαφή μαζί του, με έναν μαγικό τρόπο η απόσταση εκμηδενίζεται, νιώθεις ότι είσαι κοντά του και ότι όλος ο χρόνος που πέρασες «χώρια» του δεν «μέτρησε» ... απλά είχες πατήσει το PAUSE στο video και για άλλη μια φορά το ξανά πατούσες και συνέχιζες από εκεί που είχες «αφήσει».
Για μένα η ζωή μου στην Ελλάδα είναι σταματημένη από εκεί που την άφησα στις 21/10 ... και περιμένει να την συνεχίσω κάποια στιγμή. Έτσι είναι μέσα στο μυαλό μου τα πράγματα ... εκείνη την μέρα μέσα μου ξανά πάτησα το κουμπί και «έζησα» λίγο στην Ελλάδα μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, έστω και για λίγα λεπτά.
Το ίδιο βράδυ είχαμε δώσει ραντεβού με την Σιλβάνα και είχαμε πει να βρεθούμε στο σταθμό του μετρό που την είχα αφήσει την Δευτέρα. Εκείνη κατάλαβε ότι ήταν να βρεθούμε κοντά στο ξενοδοχείο μου και έγινε ένα μπέρδεμα απίστευτο ... τελικά στο «γυρισμό» προς το ξενοδοχείο θυμήθηκα ότι έπρεπε να αγοράσω την σιδερώστρα .... το αποτέλεσμα; Να «σκάσω» στο δεύτερο ραντεβού μας αγκαλιά με μια σιδερώστρα!
Όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε το «ανάλογο» γέλιο ...
Εκείνη την βδομάδα περάσαμε τις περισσότερες μέρες μαζί ... ένιωθα από την πρώτη στιγμή άνετα μαζί της και η επικοινωνία μας αν και με κάποιες δυσκολίες είναι πολύ καλή.
Το Σαββάτο το βράδυ μια τρομερή βροχή ... οι ουρανοί άνοιξαν στην κυριολεξία και τα πάντα σταμάτησαν σε αυτή την τεράστια πόλη. Η επόμενη μέρα μας βρήκε μαζί στην Ελληνική εκκλησία και μετά στην κοινότητα ... τελικά ο χώρος της εκκλησίας αλλά και του σπιτιού των γoνιών του Μανώλη έχει γίνει κάτι σαν το 2ο σπίτι μου, νιώθω πολύ άνετα εκεί ... το ίδιο όμορφα ένιωσε και η Silvana στην πρώτη της επίσκεψη.
Η 2η βδομάδα της αφήγησης μου ήταν ποιό «τολμηρή» ... αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πάρω το αμάξι που με περίμενε στωικά εδώ και 1 μήνα στο γκαράζ του γραφείου μας. Είχα μάθει λίγο την περιοχή και μπορούσα πλέον να πάω και καμιά 10αρια τετράγωνα μακριά ... ήταν καιρός να δοκιμάσω την τύχη μου στους δρόμους του Sao Paolo.
Οι πρώτες φορές που πήρα το αμάξι ήταν «εύκολες» ... δουλειά, σπίτι ... δουλειά, άντε να πεταγόμουνα και μέχρι τον σταθμό του μετρό για να πάρω την Silvana (μιλάμε 500μ μακριά!). Σιγά-σιγά όμως πήρα θάρρος και άρχισα να παίρνω το αμάξι και για πιο «μακρινές» αποστάσεις ... 2-3 χλμ., σύντομα μπορούσα και πήγαινα μέχρι και την εκκλησία.
Το Σαββάτο 02/12/2006 θα έκανα το πρώτο μου «ταξίδι» αφού είχαμε να πάμε με την Silvana σε ένα ζευγάρι φίλων της που κάνανε μπάρμπεκιου στο σπίτι τους και μετά στον φίλο της τον Ademir (όχι Amir όπως τον έλεγα τόσο καιρό τον κακόμοιρο) που είχε τα γενέθλια του. Ιδέα δεν είχα για τις αποστάσεις, όποτε ξεκίνησα με όρεξη γιατί θα έβλεπα καινούργια μέρη της πόλης.
Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το σπίτι που θα γινόταν το μπάρμπεκιου που βρίσκετε στα Βόρεια της πόλης ... κάναμε 1 ώρα και 30 λεπτά να φτάσουμε ... όχι τόσο λόγο της απόστασης αλλά περισσότερο διότι η Silvana, που είχε αναλάβει χρέη πλοηγού, καθώς δεν κοιτούσε καθόλου τον χάρτη που της είχαν φτιάξει οι φίλοι της, ψιλό μπερδεύτηκε στην διαδρομή και παραλίγο να καταλήγαμε στην ... Λίμα του Περού!
Μετά από πολλούς γύρους και «αναστροφές» στην διαδρομή, ο Θεός μας «φώτισε» και το βρήκαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ... είδες τι σου κάνει ο συχνός εκκλησιασμός!!!
Η περιοχή που φτάσαμε είναι κάτι σαν προάστιο της πόλης, με αρκετά πράσινο και σχετικά ωραία σπίτια ... τα ψιλά κτίρια τα είχαμε αφήσει πίσω μας πλέον και τα περισσότερα κτίρια ήταν σχετικά χαμηλά.
Το σπίτι των φίλων της Silvana είναι πολύ όμορφο, μου θύμισε μοντέρνο Ελληνικό σπίτι με την διαφορά ότι κήπο είχε μόνο μπροστά (μικρό σχετικά) και πίσω είχε κάτι σαν έναν υπαίθριο χώρο σκεπαστό που είχανε χτιστή ψησταριά και μια κανονική κομπλέ κουζίνα. Όλα ήταν στημένα και μας «περίμεναν» ... έγινε ένα πραγματικό τσιμπούσι, το φαγητό και το ποτό ήταν πολύ καλά και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε μας πήρε αρκετό χρόνο να ξεκολλήσουμε από τις καρέκλες μας.
Όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου και με έκαναν να νιώσω άνετα και μέρος της παρέας τους.
Η συνέχεια της μέρας μας ήταν το ίδιο καλή, παρότι κάναμε 2 ώρες να φτάσουμε στον προορισμό μας! Κάτι η κίνηση, κάτι η απόσταση ... ήμασταν 2 ώρες μέσα στο αμάξι. Εκείνη την μέρα άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της πόλης! Οδηγούσα 2 ώρες σχεδόν σε τεράστιους αυτοκινητοδρόμους (από 3 λωρίδες μέχρι και 7-8 σε μια φάση) και παρόλο το ότι δεν πήγαινα και αργά τα χιλιόμετρα δεν «τελείωναν» με τίποτα ...
Το μέρος που πηγαίναμε ήταν στον νότιο «τομέα» της πόλης, ένα μέρος διαφορετικό από εκεί που ήμασταν πριν. Σίγουρα πιο φτωχικό και πιο γκρίζο!
Σύντομα είχαμε φτάσει στο μέρος που μένει ο Ademir, ένα συγκρότημα από ψηλές πολυκατοικίες, καινούργιες και όπως και όλα τα κτίρια αυτού του «τύπου» περιφραγμένα με ηλεκτροφόρα καλώδια και εισόδους/εξόδους με κάμερες και σεκιουριτάδες που ελέγχουν τα πάντα.
Μου φανήκανε τα κτίρια αυτά ως μια «παραφωνία» στην όλη περιοχή ... προσπαθήστε να φανταστείτε μια φτωχογειτονιά μεγάλη και στην «άκρη» της 6 καινούργια μεγάλα κτίρια «μόνα» τους ...
Το παραπάνω είναι ένα κλασικό παράδειγμα για την Βραζιλία και συγκεκριμένα για το Sao Paolo. Οι πάμφτωχοι πολλές φορές συνυπάρχουν με τους «προνομιούχους», που μένουν μέσα σε τεράστια κτίρια περιφραγμένα για ασφάλεια ... μου θυμίζει κάτι από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που για να προστατευτεί ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις, κλειδαμπαρώνετε μέσα σε τεράστια κτίρια «φρούρια» ... νομίζω ότι το μέλλον αυτό είναι πολύ κοντά για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εδώ και γιατί όχι και στην ίδια μας την χώρα με τα ποσοστά εγκληματικότητας που έχουμε!
Το θέαμα να βλέπω τα φτωχά παιδάκια να παίζουν μπάλα στον δρόμο μπροστά από τα «χαμόσπιτα» τους και εγώ να πίνω το ποτό μου στον 7ο όροφο μέσα σε ένα από αυτά τα κτίρια ... με έκανε να προβληματιστώ αρκετή ώρα.
Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν πολύ όμορφο, ο Ademir το έχει διακοσμήσει σχετικά βαριά θα έλεγα αλλά είναι αρκετά όμορφο και «ζεστό». Αυτό που σου τραβάει αμέσως το βλέμμα είναι οι πανέμορφοι πίνακες που έχει κρεμάσει στους τοίχους του σπιτιού του. Πέρασα πολύ ώρα μπροστά τους βλέποντας τους πανέμορφους συνδυασμούς χρωμάτων να πλημμυρίζουν το οπτικό μου πεδίο. Οι εναλλαγές των χρωμάτων απίστευτες ... το σοκ όμως θα το πάθαινα σε λίγο!
Βλέποντας με η Silvana να κοιτάω τους πίνακες με πλησίασε και με ρώτησε εάν μου αρέσουν ... «Καταπληκτικοί» ήταν η απάντηση μου. «Το ξέρεις ότι τους έχουν ζωγραφίσει γνωστοί ζωγράφοι;» με ρώτησε ...
«Ε, ΟΚ ... γνωστοί εδώ στην Βραζιλία» σκέφτηκα ... και με ένα ύφος όλο απορία την κοίταξα.
«Αυτός εδώ είναι του Rembrandt, αυτός του Rene και αυτός του Mone» ... τα μάτια μου έκαναν λίγα δευτερόλεπτα να γουρλώσουν ... κοίταξα με προσοχή τις υπογραφές στους πίνακες και διαπίστωσα ότι όντως τα ονόματα ήταν αυτά ... μετά πήρα μια βαθιά αναπνοή και ρώτησα «Τι ακριβώς θέλεις να πεις;» ... η απάντηση σίγουρα δεν ήταν αυτή που περίμενα!
Εν συντομία... τους πίνακες αυτούς τους έχει «ζωγραφίσει» μια κοπέλα με την «βοήθεια» των «πνευμάτων» τον παραπάνω ζωγράφων ... και τους ζωγραφίζει με το πόδι της!
Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη ακούσει αρκετά ...
Πραγματικά δεν ήξερα τι να πω εκτός από το ότι θα ήθελα πολύ να την δω από κοντά να ζωγραφίζει με αυτόν τον τρόπο ... η Silvana μου είπε ότι μπορεί να κανονιστεί αρκετά εύκολα!
Οπότε φίλοι μου καλοί, εάν πάντα θέλατε έναν Picasso για το σαλόνι σας ... επιτέλους ήρθε η ώρα! Άντε τυχεροί, θα αποκτήσετε με ελάχιστο κόστος ένα αριστούργημα ... μου θυμίζω τον Λιακόπουλο που πουλάει βιβλία στην τηλεόραση ... λέτε να βρήκα φλέβα χρυσού!?
Θα επανέλθω στο θέμα αυτό όταν θα έχω προσωπική εμπειρία για να σας την περιγράψω.
Σύντομα κόσμος άρχισε να έρχεται και πολύ γρήγορα μιλούσα με διάφορα άτομα. Σε μία φάση έγινε και ένα σκηνικό που είχε πολύ πλάκα γιατί ήταν η πρώτη σκηνή «ζηλοτυπίας» της Silvana. Μίλαγα με μια κοπέλα που είναι μεταφράστρια και μου εξηγούσε με τι ακριβός ασχολείται ... η Silvana σιγά-σιγά ήρθε κοντά μου και την σύστησα στην κοπέλα ... το ίδιο σιγά-σιγά που ήρθε έτσι και έφυγε.
Όχι όμως για πολύ! Σύντομα στεκόταν δίπλα μου μιλώντας με μία φίλη της ... και καλά ... ενώ το ένα της αυτί ήταν «μαζί μου»! Το σκηνικό το είχα δει αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία ... άλλωστε για δουλειές μιλάγαμε. Η ώρα περνούσε και η Silvana έβλεπε ότι μίλαγα με την άλλη κοπέλα, παρότι την κοίταγα και της έκλεινα το μάτι που και που ... δεν άντεξε και ήρθε κοντά ... «Μωρό μου είναι ώρα να φύγουμε ... είχαμε μεγάλη μέρα σήμερα ...» μου είπε πολύ ευγενικά χαμογελώντας στην «αντίζηλο» ... «Ωχ θα έχουμε θέαμα σήμερα» σκέφτηκα. Η συζήτηση όμως δεν είχε τελειωμό, παρότι και εγώ το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν το κρεβάτι μου ... ξαφνικά ήρθε ξανά η Silvana δίπλα μου και με μια κίνηση με έπιασε από το μπράτσο και είπε «γλυκά» ... «μωρό μου ... τι λες πάμε;» ... η απάντηση η δικιά δεν θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη από ένα ΝΑΙ ...
Στο αμάξι είχαμε φυσικά την συνέχεια της όλης υπόθεσης, που τελείωσε αρκετά γρήγορα και αναίμακτα για μένα ...
Το τέλος της βδομάδας ήταν το ίδιο όμορφο όπως και η αρχή της ... οι ισορροπίες πλέον ήταν «παρούσες» στην ζωή μου.
KEEP ON … READING
Και η επόμενη μέρα (20/11) με βρήκε να τρέχω και να μην φτάνω, για κάποιο περίεργο λόγο είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 11:30 … ενώ είχαμε πει να βρισκόμασταν στις 12 ... το τηλέφωνο χτύπησε πιο νωρίς και εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι ... ήταν η Σιλβάνα στο τηλέφωνο ... «Καλημέρα! Είσαι έτοιμος;» με ρώτησε ... «... ερμ σχεδόν ... τι ώρα είναι ... θα είμαι εκεί στις 12» της απάντησα βιαστικά ... η ώρα ήταν 11:20 και έπρεπε να βιαστώ. 12 παρά 10 ήμουνα μέσα στο ταξί!
Γιατί όταν βιάζεσαι να πας κάπου ΠΑΝΤΑ συμβαίνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα ... το πρώτο σε «πιάνουν» ΟΛΑ τα φανάρια και δεύτερον ο χρόνος πλέον δεν περνάει σε λεπτά και δευτερόλεπτα αλλά πολύ πιο αργά και βασανιστικά ... τα 10 λεπτά αυτά μου φανήκανε σαν να πέρασε μισή μέρα. Στην «Paulista» γινόταν χαμός, τρομερή κίνηση ... μας πιάσανε και ΟΛΑ τα φανάρια στην κυριολεξία ... και έφτασα τελικά με καθυστέρηση 10 λεπτών.
Σύντομα βρήκα την Silvana να με περιμένει, το ραντεβού είχε ξεκινήσει.
Η μέρα κύλησε πολύ όμορφα και χαλαρά, βόλτα στο Εμπορικό κέντρο Paulista, cinema κάπου κοντά και μετά καφέ. Ωραία και απλά πράγματα που είχα από καιρό ανάγκη και τελικά τα βρήκα 12,000 χλμ. μακριά από το σπίτι μου σε μια γυναίκα που ούτε ποτέ φανταζόταν ότι θα γνώριζε ποτέ έναν Έλληνα.
Απλός άνθρωπος, πολύ καθώς πρέπει, με τράβηξε από την πρώτη στιγμή με το χαμόγελο και την «αγνότητα» των ματιών της. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία οπότε το τέλος της μέρας μας βρήκε «μαζί».
Την Τετάρτη (22/11) ήταν τα γενέθλια μου, το τηλέφωνο μου χτύπησε αρκετές φορές στο γραφείο, ήταν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου που με πήρανε να μου ευχηθούν. Αυτή η μέρα που τόσο «φοβόμουνα» την προηγούμενη βδομάδα είχε «μεταμορφωθεί» σε κάτι πολύ όμορφο.
Όταν θυμάσαι κάποιον που είναι πολύ μακριά και έρχεσαι σε επαφή μαζί του, με έναν μαγικό τρόπο η απόσταση εκμηδενίζεται, νιώθεις ότι είσαι κοντά του και ότι όλος ο χρόνος που πέρασες «χώρια» του δεν «μέτρησε» ... απλά είχες πατήσει το PAUSE στο video και για άλλη μια φορά το ξανά πατούσες και συνέχιζες από εκεί που είχες «αφήσει».
Για μένα η ζωή μου στην Ελλάδα είναι σταματημένη από εκεί που την άφησα στις 21/10 ... και περιμένει να την συνεχίσω κάποια στιγμή. Έτσι είναι μέσα στο μυαλό μου τα πράγματα ... εκείνη την μέρα μέσα μου ξανά πάτησα το κουμπί και «έζησα» λίγο στην Ελλάδα μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, έστω και για λίγα λεπτά.
Το ίδιο βράδυ είχαμε δώσει ραντεβού με την Σιλβάνα και είχαμε πει να βρεθούμε στο σταθμό του μετρό που την είχα αφήσει την Δευτέρα. Εκείνη κατάλαβε ότι ήταν να βρεθούμε κοντά στο ξενοδοχείο μου και έγινε ένα μπέρδεμα απίστευτο ... τελικά στο «γυρισμό» προς το ξενοδοχείο θυμήθηκα ότι έπρεπε να αγοράσω την σιδερώστρα .... το αποτέλεσμα; Να «σκάσω» στο δεύτερο ραντεβού μας αγκαλιά με μια σιδερώστρα!
Όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε το «ανάλογο» γέλιο ...
Εκείνη την βδομάδα περάσαμε τις περισσότερες μέρες μαζί ... ένιωθα από την πρώτη στιγμή άνετα μαζί της και η επικοινωνία μας αν και με κάποιες δυσκολίες είναι πολύ καλή.
Το Σαββάτο το βράδυ μια τρομερή βροχή ... οι ουρανοί άνοιξαν στην κυριολεξία και τα πάντα σταμάτησαν σε αυτή την τεράστια πόλη. Η επόμενη μέρα μας βρήκε μαζί στην Ελληνική εκκλησία και μετά στην κοινότητα ... τελικά ο χώρος της εκκλησίας αλλά και του σπιτιού των γoνιών του Μανώλη έχει γίνει κάτι σαν το 2ο σπίτι μου, νιώθω πολύ άνετα εκεί ... το ίδιο όμορφα ένιωσε και η Silvana στην πρώτη της επίσκεψη.
Η 2η βδομάδα της αφήγησης μου ήταν ποιό «τολμηρή» ... αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πάρω το αμάξι που με περίμενε στωικά εδώ και 1 μήνα στο γκαράζ του γραφείου μας. Είχα μάθει λίγο την περιοχή και μπορούσα πλέον να πάω και καμιά 10αρια τετράγωνα μακριά ... ήταν καιρός να δοκιμάσω την τύχη μου στους δρόμους του Sao Paolo.
Οι πρώτες φορές που πήρα το αμάξι ήταν «εύκολες» ... δουλειά, σπίτι ... δουλειά, άντε να πεταγόμουνα και μέχρι τον σταθμό του μετρό για να πάρω την Silvana (μιλάμε 500μ μακριά!). Σιγά-σιγά όμως πήρα θάρρος και άρχισα να παίρνω το αμάξι και για πιο «μακρινές» αποστάσεις ... 2-3 χλμ., σύντομα μπορούσα και πήγαινα μέχρι και την εκκλησία.
Το Σαββάτο 02/12/2006 θα έκανα το πρώτο μου «ταξίδι» αφού είχαμε να πάμε με την Silvana σε ένα ζευγάρι φίλων της που κάνανε μπάρμπεκιου στο σπίτι τους και μετά στον φίλο της τον Ademir (όχι Amir όπως τον έλεγα τόσο καιρό τον κακόμοιρο) που είχε τα γενέθλια του. Ιδέα δεν είχα για τις αποστάσεις, όποτε ξεκίνησα με όρεξη γιατί θα έβλεπα καινούργια μέρη της πόλης.
Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το σπίτι που θα γινόταν το μπάρμπεκιου που βρίσκετε στα Βόρεια της πόλης ... κάναμε 1 ώρα και 30 λεπτά να φτάσουμε ... όχι τόσο λόγο της απόστασης αλλά περισσότερο διότι η Silvana, που είχε αναλάβει χρέη πλοηγού, καθώς δεν κοιτούσε καθόλου τον χάρτη που της είχαν φτιάξει οι φίλοι της, ψιλό μπερδεύτηκε στην διαδρομή και παραλίγο να καταλήγαμε στην ... Λίμα του Περού!
Μετά από πολλούς γύρους και «αναστροφές» στην διαδρομή, ο Θεός μας «φώτισε» και το βρήκαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ... είδες τι σου κάνει ο συχνός εκκλησιασμός!!!
Η περιοχή που φτάσαμε είναι κάτι σαν προάστιο της πόλης, με αρκετά πράσινο και σχετικά ωραία σπίτια ... τα ψιλά κτίρια τα είχαμε αφήσει πίσω μας πλέον και τα περισσότερα κτίρια ήταν σχετικά χαμηλά.
Το σπίτι των φίλων της Silvana είναι πολύ όμορφο, μου θύμισε μοντέρνο Ελληνικό σπίτι με την διαφορά ότι κήπο είχε μόνο μπροστά (μικρό σχετικά) και πίσω είχε κάτι σαν έναν υπαίθριο χώρο σκεπαστό που είχανε χτιστή ψησταριά και μια κανονική κομπλέ κουζίνα. Όλα ήταν στημένα και μας «περίμεναν» ... έγινε ένα πραγματικό τσιμπούσι, το φαγητό και το ποτό ήταν πολύ καλά και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε μας πήρε αρκετό χρόνο να ξεκολλήσουμε από τις καρέκλες μας.
Όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου και με έκαναν να νιώσω άνετα και μέρος της παρέας τους.
Η συνέχεια της μέρας μας ήταν το ίδιο καλή, παρότι κάναμε 2 ώρες να φτάσουμε στον προορισμό μας! Κάτι η κίνηση, κάτι η απόσταση ... ήμασταν 2 ώρες μέσα στο αμάξι. Εκείνη την μέρα άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της πόλης! Οδηγούσα 2 ώρες σχεδόν σε τεράστιους αυτοκινητοδρόμους (από 3 λωρίδες μέχρι και 7-8 σε μια φάση) και παρόλο το ότι δεν πήγαινα και αργά τα χιλιόμετρα δεν «τελείωναν» με τίποτα ...
Το μέρος που πηγαίναμε ήταν στον νότιο «τομέα» της πόλης, ένα μέρος διαφορετικό από εκεί που ήμασταν πριν. Σίγουρα πιο φτωχικό και πιο γκρίζο!
Σύντομα είχαμε φτάσει στο μέρος που μένει ο Ademir, ένα συγκρότημα από ψηλές πολυκατοικίες, καινούργιες και όπως και όλα τα κτίρια αυτού του «τύπου» περιφραγμένα με ηλεκτροφόρα καλώδια και εισόδους/εξόδους με κάμερες και σεκιουριτάδες που ελέγχουν τα πάντα.
Μου φανήκανε τα κτίρια αυτά ως μια «παραφωνία» στην όλη περιοχή ... προσπαθήστε να φανταστείτε μια φτωχογειτονιά μεγάλη και στην «άκρη» της 6 καινούργια μεγάλα κτίρια «μόνα» τους ...
Το παραπάνω είναι ένα κλασικό παράδειγμα για την Βραζιλία και συγκεκριμένα για το Sao Paolo. Οι πάμφτωχοι πολλές φορές συνυπάρχουν με τους «προνομιούχους», που μένουν μέσα σε τεράστια κτίρια περιφραγμένα για ασφάλεια ... μου θυμίζει κάτι από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που για να προστατευτεί ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις, κλειδαμπαρώνετε μέσα σε τεράστια κτίρια «φρούρια» ... νομίζω ότι το μέλλον αυτό είναι πολύ κοντά για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εδώ και γιατί όχι και στην ίδια μας την χώρα με τα ποσοστά εγκληματικότητας που έχουμε!
Το θέαμα να βλέπω τα φτωχά παιδάκια να παίζουν μπάλα στον δρόμο μπροστά από τα «χαμόσπιτα» τους και εγώ να πίνω το ποτό μου στον 7ο όροφο μέσα σε ένα από αυτά τα κτίρια ... με έκανε να προβληματιστώ αρκετή ώρα.
Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν πολύ όμορφο, ο Ademir το έχει διακοσμήσει σχετικά βαριά θα έλεγα αλλά είναι αρκετά όμορφο και «ζεστό». Αυτό που σου τραβάει αμέσως το βλέμμα είναι οι πανέμορφοι πίνακες που έχει κρεμάσει στους τοίχους του σπιτιού του. Πέρασα πολύ ώρα μπροστά τους βλέποντας τους πανέμορφους συνδυασμούς χρωμάτων να πλημμυρίζουν το οπτικό μου πεδίο. Οι εναλλαγές των χρωμάτων απίστευτες ... το σοκ όμως θα το πάθαινα σε λίγο!
Βλέποντας με η Silvana να κοιτάω τους πίνακες με πλησίασε και με ρώτησε εάν μου αρέσουν ... «Καταπληκτικοί» ήταν η απάντηση μου. «Το ξέρεις ότι τους έχουν ζωγραφίσει γνωστοί ζωγράφοι;» με ρώτησε ...
«Ε, ΟΚ ... γνωστοί εδώ στην Βραζιλία» σκέφτηκα ... και με ένα ύφος όλο απορία την κοίταξα.
«Αυτός εδώ είναι του Rembrandt, αυτός του Rene και αυτός του Mone» ... τα μάτια μου έκαναν λίγα δευτερόλεπτα να γουρλώσουν ... κοίταξα με προσοχή τις υπογραφές στους πίνακες και διαπίστωσα ότι όντως τα ονόματα ήταν αυτά ... μετά πήρα μια βαθιά αναπνοή και ρώτησα «Τι ακριβώς θέλεις να πεις;» ... η απάντηση σίγουρα δεν ήταν αυτή που περίμενα!
Εν συντομία... τους πίνακες αυτούς τους έχει «ζωγραφίσει» μια κοπέλα με την «βοήθεια» των «πνευμάτων» τον παραπάνω ζωγράφων ... και τους ζωγραφίζει με το πόδι της!
Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη ακούσει αρκετά ...
Πραγματικά δεν ήξερα τι να πω εκτός από το ότι θα ήθελα πολύ να την δω από κοντά να ζωγραφίζει με αυτόν τον τρόπο ... η Silvana μου είπε ότι μπορεί να κανονιστεί αρκετά εύκολα!
Οπότε φίλοι μου καλοί, εάν πάντα θέλατε έναν Picasso για το σαλόνι σας ... επιτέλους ήρθε η ώρα! Άντε τυχεροί, θα αποκτήσετε με ελάχιστο κόστος ένα αριστούργημα ... μου θυμίζω τον Λιακόπουλο που πουλάει βιβλία στην τηλεόραση ... λέτε να βρήκα φλέβα χρυσού!?
Θα επανέλθω στο θέμα αυτό όταν θα έχω προσωπική εμπειρία για να σας την περιγράψω.
Σύντομα κόσμος άρχισε να έρχεται και πολύ γρήγορα μιλούσα με διάφορα άτομα. Σε μία φάση έγινε και ένα σκηνικό που είχε πολύ πλάκα γιατί ήταν η πρώτη σκηνή «ζηλοτυπίας» της Silvana. Μίλαγα με μια κοπέλα που είναι μεταφράστρια και μου εξηγούσε με τι ακριβός ασχολείται ... η Silvana σιγά-σιγά ήρθε κοντά μου και την σύστησα στην κοπέλα ... το ίδιο σιγά-σιγά που ήρθε έτσι και έφυγε.
Όχι όμως για πολύ! Σύντομα στεκόταν δίπλα μου μιλώντας με μία φίλη της ... και καλά ... ενώ το ένα της αυτί ήταν «μαζί μου»! Το σκηνικό το είχα δει αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία ... άλλωστε για δουλειές μιλάγαμε. Η ώρα περνούσε και η Silvana έβλεπε ότι μίλαγα με την άλλη κοπέλα, παρότι την κοίταγα και της έκλεινα το μάτι που και που ... δεν άντεξε και ήρθε κοντά ... «Μωρό μου είναι ώρα να φύγουμε ... είχαμε μεγάλη μέρα σήμερα ...» μου είπε πολύ ευγενικά χαμογελώντας στην «αντίζηλο» ... «Ωχ θα έχουμε θέαμα σήμερα» σκέφτηκα. Η συζήτηση όμως δεν είχε τελειωμό, παρότι και εγώ το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν το κρεβάτι μου ... ξαφνικά ήρθε ξανά η Silvana δίπλα μου και με μια κίνηση με έπιασε από το μπράτσο και είπε «γλυκά» ... «μωρό μου ... τι λες πάμε;» ... η απάντηση η δικιά δεν θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη από ένα ΝΑΙ ...
Στο αμάξι είχαμε φυσικά την συνέχεια της όλης υπόθεσης, που τελείωσε αρκετά γρήγορα και αναίμακτα για μένα ...
Το τέλος της βδομάδας ήταν το ίδιο όμορφο όπως και η αρχή της ... οι ισορροπίες πλέον ήταν «παρούσες» στην ζωή μου.
KEEP ON … READING
Thursday, December 07, 2006
Για να σπάσω λίγο την μονοτονία του να διαβάζετε μόνο εμένα σας κάνω copy και paste ένα πολύ ωραίο ποίημα που βρήκα τυχαία στο ΜΠΛΟΓΚ μιας «συναδέλφου», της SOFI-K. Διαβάστε με προσοχή τα λόγια ... μου πήρε ώρα να καταλάβω το πραγματικό νόημα, που ίσος και να έχει διαφορετική ερμηνεία για τον καθένα μας.
Μπορείτε να το βρείτε στην αυθεντική του μορφή στην σελίδα:
http://sofi-k.blogspot.com/2006/11/blog-post_116448802462542945.html
Εγώ σε θέλω...
Κι αν ειν’ τ’ αστέρια σου πεσμένα στη γη
και οι νύχτες σου εκλιπαρούν την αυγή
κι όλα όσα αγάπησες μια σκάρτη ζαριά
κι ο μόνος φίλος που έχεις η μοναξιά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Κι αν όλοι γύρω σου φτιαχτήκαν κι εσύ
Ψάχνεις στην έρημο για κάποιο νησί
Χωρίς πυξίδα στο πουθενά
Πάνω που κέρδιζες χαμένος ξανά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Κι αν τα τραγούδια σου κατάπιε η σιωπή
Και βρήκες του έρωτα την πόρτα κλειστή
Μ' ένα αποτσίγαρο μαύρα γυαλιά
Θεός και δαίμονας και μόνος ξανά
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα πανιά εγώ σε θέλω
Κι αν σου τελειώσαν οι ευχές και τα θα
Κι ο δρόμος σ' έβγαλε στο δρόμο ξανά
Κι άμα δε βρίσκεις ούτε λέξη να πεις
Κι ούτε ένα όνειρο για να πιαστείς
Εγώ σε θέλω ναι σε θέλω σε θέλω
Με σκισμένα πανιά
Με κομμένα φτερά εγώ σε θέλω
Σε θέλω σε θέλω ...
Wednesday, December 06, 2006
13/11-19/11 Βδομάδα «Εξελίξεων» - Μέρος 2ο
Το Σ/Κ είχε μόλις ξεκινήσει και με έβρισκε μέσα σε έναν πανικό να προλάβω να κάνω τις δουλειές μου πριν έρθει Μανώλης να με πάρει για να πάμε στο φεστιβάλ. Είχα ξυπνήσει από νωρίς για να βάλω πλυντήριο, να προλάβω να πάω στο Super Market και να γυρίσω γρήγορα να βάλω τα ρούχα στο στεγνωτήριο και να ξανά κατέβω να τα μαζέψω. Ακούγονται εύκολα αλλά σε μία χώρα που δεν γνωρίζεις την γλώσσα και στην οποία δεν πολύ μιλάνε Αγγλικά ... έχει τουλάχιστον πλάκα αλλά είναι και πολύ time consuming. Μέχρι να καταλάβω τα «ήθη και έθιμα» είχα κάνει αρκετές γκάφες!
Θυμάστε την ιστορία με την σιδερώστρα; Φανταστείτε τον εαυτό σας να προσπαθεί να εξηγήσει σε κάποιον, που δεν σε καταλαβαίνει, ότι θέλεις να αγοράσεις μία σιδερώστρα! Με κοιτάγανε λες και είχα κατέβει από τον Άρη ... στα πρόσωπα τους έβλεπα την έκφραση «... αυτός ή μας δουλεύει ή είναι από κάποιο τηλεοπτικό σόου!» ... άκρη δεν έβγαλα και μου πήρε 3-4 μέρες να βρω τελικά αυτό που έψαχνα. Η μαγική λέξη ήταν Tabua …
Οι δουλειές τέλειωσαν just in time και ο Μανώλης ήρθε και με βρήκε, σύντομα ήμασταν μπροστά από το μέρους οπού γινόταν η εκδήλωση. Ο χώρος ήταν τεράστιος, είναι κάποιο είδος sports club απ’ότι κατάλαβα και έχει μέσα από γήπεδα τένις μέχρι γήπεδο ποδοσφαίρου κλπ. Η εκδήλωση γινόταν μέσα σε ένα πολύ μεγάλο κλειστό χώρο, κάτι σαν ένα πολύ μεγάλο γήπεδο μπάσκετ (φανταστείτε 2 γήπεδα μπάσκετ μαζί με τις κερκίδες τους) ... η μουσική ακουγόταν από έξω ... όσο πλησίαζα κατάλαβα ότι ήταν Jazz!
Με το που μπήκαμε μέσα ο χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο που καθότανε και απολάμβανε την ζωντανή μουσική που ακουγόταν από το μεγάλο πάλκο/εξέδρα στο οποίο ήταν η μπάντα και έπαιξε μουσική.
Αριστερά και δεξιά από το κέντρο υπήρχαν «περίπτερα» που αντιπροσώπευαν από μία χώρα το καθένα. Υπήρχαν περίπτερα από την Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική, Κολομβία, Ελβετία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία και πολλές άλλες χώρες που μου διαφεύγουν αυτή την στιγμή ... και φυσικά η Ελλάδα.
Η κάθε «χώρα» διέθετε, επί πληρωμή, φαγητά, γλυκά, ποτά και γενικά ότι ποθούσε η ψυχή σου.
Στο δικό μας το περίπτερο βρήκα τα παιδιά της «Νεολαίας», οι μητέρες των παιδιών είχαν φτιάξει διάφορα Ελληνικά φαγητά, από μουσακά και παστίτσιο μέχρι γαλακτομπούρεκο και μελομακάρονα! Να μην ξεχάσω φυσικά και τα ... σουβλάκια! Ω ναι ... είχαμε και πίτα με γύρο για όποιων ήθελε ... ΟΚ δεν ήταν το ίδιο όπως στην Ελλάδα ... η πίτα αλάδωτη, το κρέας διαφορετικό ... καταλαβαίνετε.
Σύντομα έβρισκα τον εαυτό μου να κόβει τον γύρο από το χειροκίνητο (!) μηχάνημα που μαγειρεύει το κρέας. Το κέφι όλως ήταν ανεβασμένο και όλοι περίμεναν να έρθει η Κυριακή για να χορέψουν ... το ίδιο κατάλαβα και από το κοινό! Είχε ήδη ανακοινωθεί ότι όταν θα χόρευε το Ελληνικό συγκρότημα θα υπήρχαν πιάτα διαθέσιμα για σπάσιμο. Ο κόσμος ερχόταν και αγόραζε πιάτα παρότι ήταν ακόμα Σαββάτο.
Γενικά το περίπτερο μας μπορώ να πω ότι ήταν από τα πιο πετυχημένα αφού είχαμε λίγο η πολύ συνέχεια κόσμο.
Η μέρα πέρασε γρήγορα, κάθε 30 λεπτά με 1 ώρα κάποιο συγκρότημα έπαιζε μουσική ή χόρευε. Πια ήταν τα καλύτερα; Της Ουκρανίας, με πάνω από 50 (!) χορευτές ... της Βραζιλίας, και αυτό με πολλούς χορευτές αλλά με τρομερά ακροβατικά κόλπα (μιλάμε για κόλπα «τύπου» Matrix, κάποιοι από τους χορευτές έκανα επίδειξη της «Capoeira», που είναι συνδυασμός πολεμικής τέχνης και χορού, πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εμπειρία να τους βλέπεις να κάνουνε τούμπες στον αέρα συνεχόμενα λες και δεν υφίσταται βαρύτητα), ... της «Αφρικής», με τρομερούς ρυθμούς και ήχους από την Αφρικανική ήπειρο και φυσικά το δικό μας συγκρότημα που χόρεψε την Κυριακή, αλλά για αυτό θα σας «πω» σε λίγο.
Δίπλα στο δικό μας περίπτερο ήταν το περίπτερο των «Ελβετών», θα αναρωτηθείτε γιατί το έβαλα μέσα σε «» ... γιατί απλά δεν είναι Ελβετοί τα παιδιά που πήραν μέρος ... απλά το έκαναν για να μαζέψουν λεφτά για τα φτωχά παιδιά (αυτό το έμαθα αργότερα ... το πώς θα το δείτε).
Το ... διπλάνο περίπτερο λοιπών ήταν τίγκα στις γυναίκες! Το ραντάρ δούλευε υπερωρίες παρότι έκοβα τον γύρο ... μια από τις κοπέλες λοιπών μου «γυάλισε», ακριβός ο τύπος της γυναίκας που μου αρέσει, «ενδιαφέρον» σκέφτηκα ... έλα όμως που τα πορτογαλικά μου αρκούνε για ένα καλημέρα και μία καληνύχτα, άντε να ρίξεις γυναίκα έτσι (θα πρέπει να είναι τρομερά λιγομίλητη), οπότε έμεινα στις ματιές μόνο. Η μόνη γνωριμία που έκανα εκείνη την μέρα ήταν με τον Amir, που δούλευε μαζί με τις «Ελβετίδες», αυτός τουλάχιστον μιλούσε λίγα Αγγλικά.
Εκείνο το βράδυ (Σαββάτο 18/11) δεν έκανα τίποτα άλλο από το να πάω στο κρεβάτι μου, είχα ήδη μιλήσει με την Βιενέτα και της είχα πει ότι είμαι πολύ κουρασμένος για να βγω έξω αργά, θα έφευγε την επόμενη μέρα και την ευχαρίστησα για την παρέα της, μου είπε ότι εάν βρεθώ στο Rio de Janeiro να έρθω σε επαφή μαζί της ... ίσως και να γίνει κάποια μέρα.
Ήταν ώρα για ύπνο όμως ... « η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο μεγάλη» σκέφτηκα λίγο πριν κοιμηθώ.
Το επόμενο μεσημέρι ήρθε πάλι ο Μανώλης και με πήρε για να πάμε στην Festa, όλα τα παιδιά ήταν εκεί ... το σκηνικό το ίδιο ακριβώς με την προηγούμενη μέρα, με την διαφορά ότι κάτι πρέπει να είχε αλλάξει πάνω μου ... γιατί δεν εξηγείται αλλιώς!
Είχα βλέπεται μεγάλο σουξέ ... μου την πέσανε με τον ένα ή άλλο τρόπο 3 κοπέλες. Η μία μάλιστα είχε και τον γκόμενο της δίπλα ... λεπτομέρειες πολλές δεν μπορώ να αναφέρω γιατί ο κόσμος είναι μικρός, ειδικά ανάμεσα στους Έλληνες εδώ.
Η 3η όμως ήταν και η «φαρμακερή» ... ο «φίλος» που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα, ο Amir, με πλησίασε και μου είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο ότι έχει νέα για μένα! «Ωχ, κατάλαβα ...» είπα από μέσα μου ... «Έχεις μια θαυμάστρια στο περίπτερο μας» μου έκανε. «Ναι, ε;» τον ρώτησα εγώ, και του ζήτησα να μου την «δείξει».
Για καλή μου τύχη μου περιέγραψε την κοπέλα που κοίταγα την προηγούμενη μέρα ... «τώρα που ξέρεις, η δικιά μου η δουλειά τέλειωσε» μου έκανε και με ένα μεγάλο χαμόγελο όλο νόημα έκανε να φύγει λέγοντας μου ότι μιλάει και Αγγλικά!
Ο κύβος είχε ριφθεί, «Amir, σαν Έλληνας που είμαι τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνω» του ανέφερα και αμέσως έβαλα σε κίνηση το σχέδιο «Προσέγγισης» ... τα πράγματα απλά, όπως πάντα δηλαδή ... «Ελβετικό περίπτερο δεν έχουν» σκέφτηκα ... «ε, τα γλυκά θα τους αρέσουν σίγουρα» ... ο συλλογισμός μου πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ΤΡΟΜΕΡΟΣ, αλλά όπως όλα τα απλά σχέδια, έτσι και αυτό δούλεψε.
Γέμισα ένα πιάτο με ... μελομακάρονα και τους τα πήγα! ... το τι έγινε δεν περιγράφετε εύκολα, αμέσως μαζευτήκανε 5-6 κοπέλες, ανάμεσα τους και η ενδιαφερόμενη, και τους ανακοίνωσα ότι σαν γείτονας τους προσφέρω ένα μικρό δώρο, φυσικά η μόνη που κατάλαβε το τι έλεγα ήταν η «δικιά μου» ... σύντομα είχα γνωρίσει τους πάντες ... το όνομα της Silvana.
(ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ... ε, κάπως έτσι ήταν η όλη ιστορία, αλλά αντί για Τρωικό άλογο ... τα μελομακάρονα έκαναν την διαφορά αυτή την φορά)
Η συζήτηση δεν κράτησε και πάρα πολύ, ένα ήταν όμως σίγουρο ότι της άρεσα και μου άρεσε ... τα υπόλοιπα ήταν απλά. Ανταλλάξομε τηλέφωνα και δώσαμε υπόσχεση να τα πούμε την επόμενη κιόλας μέρα που έτυχε να είναι και αργία, στις 12 η ώρα σε ένα εμπορικό κέντρο 2 ½ χλμ. μακριά από μένα.
Η ώρα είχε περάσει όμως και ήταν σχεδόν η ώρα να χορέψει η «Νεολαία» ... ο κόσμος ανυπομονούσε να σπάσει τα πιάτα του και εγώ έδινα τις τελευταίες οδηγίες στον Μανώλη για το τι να πει στο χειριστή του υπολογιστή που θα έβαζε στο Video Wall μία παρουσίαση που είχα ετοιμάσει για την Ελλάδα (είχα μπει στο site του Ε.Ο.Τ. και είχα κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες από διάφορα μέρη της χώρας μας και τις έφτιαξα σε μια ωραία παρουσίαση σε DVD).
Ο Μανώλης ανέβηκε στην σκηνή και παρουσίασε το συγκρότημα, η μουσική ξεκίνησε να παίζει και σύντομα ΟΛΟΣ ο κόσμος ήταν όρθιος και κοιτούσε τα παιδιά. Σιγά-σιγά όλοι λικνιζόταν στον ρυθμό του χασάπικου, μπάλου και διαφόρων άλλων δημοτικών χορών ... με το που άρχισε να παίζει τον Ζορμπά έγινε το «έλα να δεις» και με το που έδωσε το σύνθημα ο Μανώλης τα πιάτα έγιναν το ένα μετά το άλλο θρύψαλα στα πόδια τον παιδιών που χόρευαν γρήγορα ... μετά ο ένας μετά τον άλλο προσπαθούσε να χορέψει στον ίδιο ρυθμό, με πολύ αστεία αποτελέσματα να προσθέσω ... οι περισσότεροι όμως προσπαθούσαν!
Πραγματικά εάν υπάρχει ένας λαός που του αρέσει το γλέντι όπως και των Ελλήνων ... αυτοί είναι οι Βραζιλιάνοι!
Ήμασταν το τελευταίο συγκρότημα του φεστιβάλ που χόρεψε, ίσως και τιμητικά, ίσως και για λόγους πρακτικούς δεν ξέρω (τα θρυμματισμένα πιάτα θέλουν ώρα να μαζευτούν) ... το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλοι περίμεναν πώς και πώς την ώρα που θα χόρευε η Ελλάδα.
Μας πήρε ώρα να μαζέψουμε όλα τα πράγματα και να τα χωρέσουμε σε ένα μικρό φορτηγάκι που είχε φέρει ο Μανώλης ... αλλά τα καταφέραμε. Αφού είχαν μπει όλα τα πράγματα μέσα, αναρωτήθηκα που θα έμπαινα ... εγώ! Ο Μανώλης είχε αλλάξει το αμάξι του με το φορτηγάκι και στην θέση του συνοδηγού καθόταν η μητέρα του ... «Κανένα πρόβλημα, θα μπεις μαζί με τον Γιάννη (ένα από τα παιδιά της Νεολαίας) πίσω με τα πράγματα» μου έκανε ... λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και το μυαλό μου προσπαθούσε ακόμα να δουλέψει το πώς θα ήταν αυτό δυνατό να γίνει.
Λίγο σπρώξιμο τον φορτωμένων πραγμάτων και μια σύσκεψη 1-2 λεπτών με έπεισε ... σύντομα καθόμουνα δίπλα/αγκαλιά με την ψησταριά διπλωμένος σχεδόν στα δύο.
Ο Γιάννης είχε μπει μονοκόμματα μέσα και το κεφάλι του ήταν στο σβέρκο μου ... ήμασταν ένα πολύ αστείο θέαμα πραγματικά. Όλα ήταν καλά μέχρι που ο Μανώλης αποφάσισε να αυξήσει κάπως την ταχύτητα του και να προσπαθεί να μου εξηγήσει κάτι (ούτε καν θυμάμαι το θέμα της συζητήσεις από την «αγωνία» μου να βγω με την ραχοκοκαλιά μου στην θέση της!) ... το αποτέλεσμα ήταν να μην δει έγκαιρα ένα κόκκινο φανάρι και να πατήσει το φρένο με όλη του την δύναμη ...
... το να βλέπεις την ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου είναι κάτι που μπορεί να σου συμβεί ... να την βλέπεις όμως μαζί με μια ψησταριά είναι το κάτι το διαφορετικό!
Έφυγα μαζί με τα πράγματα μπροστά και το κεφάλι μου χτύπησε μία στο προσκέφαλο του καθίσματος του Μανώλη, μετά στον «ουρανό» του αμαξιού, μετά έσκασα πάνω στην ψησταριά και τέλος προσγειώθηκα πάνω σε μία κούτα με πιάτα! Το αποτέλεσμα της παραπάνω «πορείας» μου δεν ήταν διόλου άσχημο (εάν φυσικά εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι με πόναγε το κεφάλι μου) ... γιατί για κάποιο περίεργο λόγο η θέση όπου καθόμουνα είχε ... βελτιωθεί! Πλέον ήμουν «άρχοντας» ... «Μανώλη ... άλλο ένα τέτοιο φρενάρισμα και θα κάθομαι εγώ στην θέση του οδηγού!» είπα δυνατά.
Τα γέλια μας ακούστηκαν δυνατά παρόλο που έξω είχε αρχίσει να βρέχει και να αστράφτει.
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η αυριανή μέρα ...
KEEP ON … READING
Το Σ/Κ είχε μόλις ξεκινήσει και με έβρισκε μέσα σε έναν πανικό να προλάβω να κάνω τις δουλειές μου πριν έρθει Μανώλης να με πάρει για να πάμε στο φεστιβάλ. Είχα ξυπνήσει από νωρίς για να βάλω πλυντήριο, να προλάβω να πάω στο Super Market και να γυρίσω γρήγορα να βάλω τα ρούχα στο στεγνωτήριο και να ξανά κατέβω να τα μαζέψω. Ακούγονται εύκολα αλλά σε μία χώρα που δεν γνωρίζεις την γλώσσα και στην οποία δεν πολύ μιλάνε Αγγλικά ... έχει τουλάχιστον πλάκα αλλά είναι και πολύ time consuming. Μέχρι να καταλάβω τα «ήθη και έθιμα» είχα κάνει αρκετές γκάφες!
Θυμάστε την ιστορία με την σιδερώστρα; Φανταστείτε τον εαυτό σας να προσπαθεί να εξηγήσει σε κάποιον, που δεν σε καταλαβαίνει, ότι θέλεις να αγοράσεις μία σιδερώστρα! Με κοιτάγανε λες και είχα κατέβει από τον Άρη ... στα πρόσωπα τους έβλεπα την έκφραση «... αυτός ή μας δουλεύει ή είναι από κάποιο τηλεοπτικό σόου!» ... άκρη δεν έβγαλα και μου πήρε 3-4 μέρες να βρω τελικά αυτό που έψαχνα. Η μαγική λέξη ήταν Tabua …
Οι δουλειές τέλειωσαν just in time και ο Μανώλης ήρθε και με βρήκε, σύντομα ήμασταν μπροστά από το μέρους οπού γινόταν η εκδήλωση. Ο χώρος ήταν τεράστιος, είναι κάποιο είδος sports club απ’ότι κατάλαβα και έχει μέσα από γήπεδα τένις μέχρι γήπεδο ποδοσφαίρου κλπ. Η εκδήλωση γινόταν μέσα σε ένα πολύ μεγάλο κλειστό χώρο, κάτι σαν ένα πολύ μεγάλο γήπεδο μπάσκετ (φανταστείτε 2 γήπεδα μπάσκετ μαζί με τις κερκίδες τους) ... η μουσική ακουγόταν από έξω ... όσο πλησίαζα κατάλαβα ότι ήταν Jazz!
Με το που μπήκαμε μέσα ο χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο που καθότανε και απολάμβανε την ζωντανή μουσική που ακουγόταν από το μεγάλο πάλκο/εξέδρα στο οποίο ήταν η μπάντα και έπαιξε μουσική.
Αριστερά και δεξιά από το κέντρο υπήρχαν «περίπτερα» που αντιπροσώπευαν από μία χώρα το καθένα. Υπήρχαν περίπτερα από την Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική, Κολομβία, Ελβετία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία και πολλές άλλες χώρες που μου διαφεύγουν αυτή την στιγμή ... και φυσικά η Ελλάδα.
Η κάθε «χώρα» διέθετε, επί πληρωμή, φαγητά, γλυκά, ποτά και γενικά ότι ποθούσε η ψυχή σου.
Στο δικό μας το περίπτερο βρήκα τα παιδιά της «Νεολαίας», οι μητέρες των παιδιών είχαν φτιάξει διάφορα Ελληνικά φαγητά, από μουσακά και παστίτσιο μέχρι γαλακτομπούρεκο και μελομακάρονα! Να μην ξεχάσω φυσικά και τα ... σουβλάκια! Ω ναι ... είχαμε και πίτα με γύρο για όποιων ήθελε ... ΟΚ δεν ήταν το ίδιο όπως στην Ελλάδα ... η πίτα αλάδωτη, το κρέας διαφορετικό ... καταλαβαίνετε.
Σύντομα έβρισκα τον εαυτό μου να κόβει τον γύρο από το χειροκίνητο (!) μηχάνημα που μαγειρεύει το κρέας. Το κέφι όλως ήταν ανεβασμένο και όλοι περίμεναν να έρθει η Κυριακή για να χορέψουν ... το ίδιο κατάλαβα και από το κοινό! Είχε ήδη ανακοινωθεί ότι όταν θα χόρευε το Ελληνικό συγκρότημα θα υπήρχαν πιάτα διαθέσιμα για σπάσιμο. Ο κόσμος ερχόταν και αγόραζε πιάτα παρότι ήταν ακόμα Σαββάτο.
Γενικά το περίπτερο μας μπορώ να πω ότι ήταν από τα πιο πετυχημένα αφού είχαμε λίγο η πολύ συνέχεια κόσμο.
Η μέρα πέρασε γρήγορα, κάθε 30 λεπτά με 1 ώρα κάποιο συγκρότημα έπαιζε μουσική ή χόρευε. Πια ήταν τα καλύτερα; Της Ουκρανίας, με πάνω από 50 (!) χορευτές ... της Βραζιλίας, και αυτό με πολλούς χορευτές αλλά με τρομερά ακροβατικά κόλπα (μιλάμε για κόλπα «τύπου» Matrix, κάποιοι από τους χορευτές έκανα επίδειξη της «Capoeira», που είναι συνδυασμός πολεμικής τέχνης και χορού, πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εμπειρία να τους βλέπεις να κάνουνε τούμπες στον αέρα συνεχόμενα λες και δεν υφίσταται βαρύτητα), ... της «Αφρικής», με τρομερούς ρυθμούς και ήχους από την Αφρικανική ήπειρο και φυσικά το δικό μας συγκρότημα που χόρεψε την Κυριακή, αλλά για αυτό θα σας «πω» σε λίγο.
Δίπλα στο δικό μας περίπτερο ήταν το περίπτερο των «Ελβετών», θα αναρωτηθείτε γιατί το έβαλα μέσα σε «» ... γιατί απλά δεν είναι Ελβετοί τα παιδιά που πήραν μέρος ... απλά το έκαναν για να μαζέψουν λεφτά για τα φτωχά παιδιά (αυτό το έμαθα αργότερα ... το πώς θα το δείτε).
Το ... διπλάνο περίπτερο λοιπών ήταν τίγκα στις γυναίκες! Το ραντάρ δούλευε υπερωρίες παρότι έκοβα τον γύρο ... μια από τις κοπέλες λοιπών μου «γυάλισε», ακριβός ο τύπος της γυναίκας που μου αρέσει, «ενδιαφέρον» σκέφτηκα ... έλα όμως που τα πορτογαλικά μου αρκούνε για ένα καλημέρα και μία καληνύχτα, άντε να ρίξεις γυναίκα έτσι (θα πρέπει να είναι τρομερά λιγομίλητη), οπότε έμεινα στις ματιές μόνο. Η μόνη γνωριμία που έκανα εκείνη την μέρα ήταν με τον Amir, που δούλευε μαζί με τις «Ελβετίδες», αυτός τουλάχιστον μιλούσε λίγα Αγγλικά.
Εκείνο το βράδυ (Σαββάτο 18/11) δεν έκανα τίποτα άλλο από το να πάω στο κρεβάτι μου, είχα ήδη μιλήσει με την Βιενέτα και της είχα πει ότι είμαι πολύ κουρασμένος για να βγω έξω αργά, θα έφευγε την επόμενη μέρα και την ευχαρίστησα για την παρέα της, μου είπε ότι εάν βρεθώ στο Rio de Janeiro να έρθω σε επαφή μαζί της ... ίσως και να γίνει κάποια μέρα.
Ήταν ώρα για ύπνο όμως ... « η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο μεγάλη» σκέφτηκα λίγο πριν κοιμηθώ.
Το επόμενο μεσημέρι ήρθε πάλι ο Μανώλης και με πήρε για να πάμε στην Festa, όλα τα παιδιά ήταν εκεί ... το σκηνικό το ίδιο ακριβώς με την προηγούμενη μέρα, με την διαφορά ότι κάτι πρέπει να είχε αλλάξει πάνω μου ... γιατί δεν εξηγείται αλλιώς!
Είχα βλέπεται μεγάλο σουξέ ... μου την πέσανε με τον ένα ή άλλο τρόπο 3 κοπέλες. Η μία μάλιστα είχε και τον γκόμενο της δίπλα ... λεπτομέρειες πολλές δεν μπορώ να αναφέρω γιατί ο κόσμος είναι μικρός, ειδικά ανάμεσα στους Έλληνες εδώ.
Η 3η όμως ήταν και η «φαρμακερή» ... ο «φίλος» που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα, ο Amir, με πλησίασε και μου είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο ότι έχει νέα για μένα! «Ωχ, κατάλαβα ...» είπα από μέσα μου ... «Έχεις μια θαυμάστρια στο περίπτερο μας» μου έκανε. «Ναι, ε;» τον ρώτησα εγώ, και του ζήτησα να μου την «δείξει».
Για καλή μου τύχη μου περιέγραψε την κοπέλα που κοίταγα την προηγούμενη μέρα ... «τώρα που ξέρεις, η δικιά μου η δουλειά τέλειωσε» μου έκανε και με ένα μεγάλο χαμόγελο όλο νόημα έκανε να φύγει λέγοντας μου ότι μιλάει και Αγγλικά!
Ο κύβος είχε ριφθεί, «Amir, σαν Έλληνας που είμαι τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνω» του ανέφερα και αμέσως έβαλα σε κίνηση το σχέδιο «Προσέγγισης» ... τα πράγματα απλά, όπως πάντα δηλαδή ... «Ελβετικό περίπτερο δεν έχουν» σκέφτηκα ... «ε, τα γλυκά θα τους αρέσουν σίγουρα» ... ο συλλογισμός μου πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ΤΡΟΜΕΡΟΣ, αλλά όπως όλα τα απλά σχέδια, έτσι και αυτό δούλεψε.
Γέμισα ένα πιάτο με ... μελομακάρονα και τους τα πήγα! ... το τι έγινε δεν περιγράφετε εύκολα, αμέσως μαζευτήκανε 5-6 κοπέλες, ανάμεσα τους και η ενδιαφερόμενη, και τους ανακοίνωσα ότι σαν γείτονας τους προσφέρω ένα μικρό δώρο, φυσικά η μόνη που κατάλαβε το τι έλεγα ήταν η «δικιά μου» ... σύντομα είχα γνωρίσει τους πάντες ... το όνομα της Silvana.
(ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ... ε, κάπως έτσι ήταν η όλη ιστορία, αλλά αντί για Τρωικό άλογο ... τα μελομακάρονα έκαναν την διαφορά αυτή την φορά)
Η συζήτηση δεν κράτησε και πάρα πολύ, ένα ήταν όμως σίγουρο ότι της άρεσα και μου άρεσε ... τα υπόλοιπα ήταν απλά. Ανταλλάξομε τηλέφωνα και δώσαμε υπόσχεση να τα πούμε την επόμενη κιόλας μέρα που έτυχε να είναι και αργία, στις 12 η ώρα σε ένα εμπορικό κέντρο 2 ½ χλμ. μακριά από μένα.
Η ώρα είχε περάσει όμως και ήταν σχεδόν η ώρα να χορέψει η «Νεολαία» ... ο κόσμος ανυπομονούσε να σπάσει τα πιάτα του και εγώ έδινα τις τελευταίες οδηγίες στον Μανώλη για το τι να πει στο χειριστή του υπολογιστή που θα έβαζε στο Video Wall μία παρουσίαση που είχα ετοιμάσει για την Ελλάδα (είχα μπει στο site του Ε.Ο.Τ. και είχα κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες από διάφορα μέρη της χώρας μας και τις έφτιαξα σε μια ωραία παρουσίαση σε DVD).
Ο Μανώλης ανέβηκε στην σκηνή και παρουσίασε το συγκρότημα, η μουσική ξεκίνησε να παίζει και σύντομα ΟΛΟΣ ο κόσμος ήταν όρθιος και κοιτούσε τα παιδιά. Σιγά-σιγά όλοι λικνιζόταν στον ρυθμό του χασάπικου, μπάλου και διαφόρων άλλων δημοτικών χορών ... με το που άρχισε να παίζει τον Ζορμπά έγινε το «έλα να δεις» και με το που έδωσε το σύνθημα ο Μανώλης τα πιάτα έγιναν το ένα μετά το άλλο θρύψαλα στα πόδια τον παιδιών που χόρευαν γρήγορα ... μετά ο ένας μετά τον άλλο προσπαθούσε να χορέψει στον ίδιο ρυθμό, με πολύ αστεία αποτελέσματα να προσθέσω ... οι περισσότεροι όμως προσπαθούσαν!
Πραγματικά εάν υπάρχει ένας λαός που του αρέσει το γλέντι όπως και των Ελλήνων ... αυτοί είναι οι Βραζιλιάνοι!
Ήμασταν το τελευταίο συγκρότημα του φεστιβάλ που χόρεψε, ίσως και τιμητικά, ίσως και για λόγους πρακτικούς δεν ξέρω (τα θρυμματισμένα πιάτα θέλουν ώρα να μαζευτούν) ... το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλοι περίμεναν πώς και πώς την ώρα που θα χόρευε η Ελλάδα.
Μας πήρε ώρα να μαζέψουμε όλα τα πράγματα και να τα χωρέσουμε σε ένα μικρό φορτηγάκι που είχε φέρει ο Μανώλης ... αλλά τα καταφέραμε. Αφού είχαν μπει όλα τα πράγματα μέσα, αναρωτήθηκα που θα έμπαινα ... εγώ! Ο Μανώλης είχε αλλάξει το αμάξι του με το φορτηγάκι και στην θέση του συνοδηγού καθόταν η μητέρα του ... «Κανένα πρόβλημα, θα μπεις μαζί με τον Γιάννη (ένα από τα παιδιά της Νεολαίας) πίσω με τα πράγματα» μου έκανε ... λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και το μυαλό μου προσπαθούσε ακόμα να δουλέψει το πώς θα ήταν αυτό δυνατό να γίνει.
Λίγο σπρώξιμο τον φορτωμένων πραγμάτων και μια σύσκεψη 1-2 λεπτών με έπεισε ... σύντομα καθόμουνα δίπλα/αγκαλιά με την ψησταριά διπλωμένος σχεδόν στα δύο.
Ο Γιάννης είχε μπει μονοκόμματα μέσα και το κεφάλι του ήταν στο σβέρκο μου ... ήμασταν ένα πολύ αστείο θέαμα πραγματικά. Όλα ήταν καλά μέχρι που ο Μανώλης αποφάσισε να αυξήσει κάπως την ταχύτητα του και να προσπαθεί να μου εξηγήσει κάτι (ούτε καν θυμάμαι το θέμα της συζητήσεις από την «αγωνία» μου να βγω με την ραχοκοκαλιά μου στην θέση της!) ... το αποτέλεσμα ήταν να μην δει έγκαιρα ένα κόκκινο φανάρι και να πατήσει το φρένο με όλη του την δύναμη ...
... το να βλέπεις την ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου είναι κάτι που μπορεί να σου συμβεί ... να την βλέπεις όμως μαζί με μια ψησταριά είναι το κάτι το διαφορετικό!
Έφυγα μαζί με τα πράγματα μπροστά και το κεφάλι μου χτύπησε μία στο προσκέφαλο του καθίσματος του Μανώλη, μετά στον «ουρανό» του αμαξιού, μετά έσκασα πάνω στην ψησταριά και τέλος προσγειώθηκα πάνω σε μία κούτα με πιάτα! Το αποτέλεσμα της παραπάνω «πορείας» μου δεν ήταν διόλου άσχημο (εάν φυσικά εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι με πόναγε το κεφάλι μου) ... γιατί για κάποιο περίεργο λόγο η θέση όπου καθόμουνα είχε ... βελτιωθεί! Πλέον ήμουν «άρχοντας» ... «Μανώλη ... άλλο ένα τέτοιο φρενάρισμα και θα κάθομαι εγώ στην θέση του οδηγού!» είπα δυνατά.
Τα γέλια μας ακούστηκαν δυνατά παρόλο που έξω είχε αρχίσει να βρέχει και να αστράφτει.
Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η αυριανή μέρα ...
KEEP ON … READING
Friday, December 01, 2006
13/11-19/11 Βδομάδα «Εξελίξεων» - Μέρος 1ο
Τα πράγματα πλέον άρχισαν να μπαίνουν σε μία «ρέγουλα», ο υπολογιστής πλέον ήταν «φτιαγμένος», η επικοινωνία μου με τους δικούς μου ανθρώπους γίνεται απρόσκοπτα και με πραγματικά πολύ μικρό κόστος.
Μέσο MSN και SKYPE από PC σε PC οι φωνητικές κλήσεις είναι δωρεάν, η ποιότητα τέλεια σε σημείο να ακούω και να με ακούνε λες και είμαι σε διπλανό δωμάτιο, έχει κάποιες φορές κάποια μικρή υστέρηση στον ήχο αλλά για ... δωρεάν είναι μια χαρά!
Μέσο SKYPE μπορεί παράλληλα κάποιος να κάνει κλήση, μέσο του υπολογιστή, σε τηλέφωνο σε σχεδόν όλο τον κόσμο! Με σταθερό στην Ελλάδα μιλάω με $0.021 το λεπτό! ... τα κινητά είναι αρκετά πιο ακριβά, στα $0.23 το λεπτό ... εάν κάποιος από εσάς θέλει να χρησιμοποιήσει το SKYPE για τηλεφωνήματα τότε υπάρχει ένα κόλπο που ανακάλυψα.
Επειδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πληρώνουμε φόρο για αυτή την υπηρεσία (εάν πληρώνεις με πιστωτική κάρτα Ευρωπαϊκής τράπεζας), τρομάρα τους, είναι αναγκαστικό να πληρώσεις 15% φόρο ... δηλαδή για κάθε $10 που αγοράζετε ... πληρώνετε $11.50.
Το κόλπο είναι πολύ απλό ... δεν πληρώνεις με κάρτα απευθείας αλλά «εμμέσως»! Πληρώνεις δηλαδή με το PAYPAL ... μπείτε στην σελίδα http://www.paypal.com και γραφτείτε, έτσι γλιτώνεις το 15%.
Τώρα πάμε πίσω στα «δικά» μας.
Ο Μανώλης με είχε ενημερώσει από την προηγούμενη βδομάδα ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο (18-19/11) θα γινότανε μια FESTA όπως το λένε εδώ (κάτι σαν γλέντι/πανηγύρι) ... στην ουσία ήταν ένα φεστιβάλ φολκλορικών χορών διαφόρων εθνικοτήτων που ζούνε στην Βραζιλία. Του είχα πει ότι θα ήθελα να βοηθήσω ... άλλωστε δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω και τα παιδιά της «Νεολαίας» μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθητικά.
Μέσα στην βδομάδα δεν έκανα πολλά πράγματα, δυστυχώς είχα κάποια άσχημα νέα από το σπίτι μου, μέσα σε διάστημα 2 βδομάδων μπήκανε δύο φορές κλέφτες στο σπίτι της γιαγιάς μου ενώ ήταν μέσα ...
Το να αντιμετωπίσεις μια έκτακτη κατάσταση όπως είναι αυτή από απόσταση 12,000 χλμ. ... είναι δύσκολο ... και δεν μιλάω για αντιμετώπιση της ίδιας της κατάστασης ... αλλά των ψυχολογικών επακόλουθων που έχει στην ηρεμία σου. Μπορώ να πω ότι με τάραξε πολύ το να γνωρίζω ότι ξένοι μπήκαν στο σπίτι της με τους δικούς μου ακριβώς από «πάνω». Δυστυχώς οι γονείς μου έχουν μεγαλώσει πια και δεν αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις όπως θα «έπρεπε», δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά σίγουρα θα ήθελα να ήμουνα εκεί.
Αυτή η «ταραχή» με έκανε να σκεφτώ ποιες είναι τελικά οι προτεραιότητες μου, η οικογένεια ή αυτό που ονομάζουμε καριέρα. Διάλεξα σε αυτή την στιγμή της ζωής μου το δεύτερο, χωρίς όμως να κάνω πέρα το πρώτο ... για μένα η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό, ελπίζω να μην έρθει η ώρα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο (αν και νιώθω ότι θα γίνει αργά ή γρήγορα).
Μέσα απ`όλη αυτή την κατάσταση αποφάσισα ότι πρέπει να έρθω στην Ελλάδα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, παρότι είχα πει ότι δεν θα το έκανα. Συνειδητοποίησα ότι παρότι έλειπα πολλά χρόνια από το σπίτι μου, δεν είχα κάνει ποτέ Χριστούγεννα μόνος μου! Ακόμα και τα Χριστούγεννα του `99 που ήμουνα στο Διδυμότειχο (στην χάλια κατάσταση που ήμουνα δηλαδή για όσους θυμούνται) είχε ανέβει η μητέρα μου πάνω και είχαμε περάσει τις γιορτές μαζί.
Φέτος λοιπόν «έκατσε» το όλο παραπάνω σκηνικό και αποφάσισα να γυρίσω πίσω για 2 βδομάδες.
Η όλη ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη αυτή την βδομάδα ... είχα μελαγχολήσει λίγο, ήμουνα μόνος χωρίς πολλές παρέες, σκεφτόμουνα και τους δικούς μου που φοβούνται μην μπει ξανά κάποιος μέσα στο σπίτι μας και πλησίαζαν και τα γενέθλια μου (22/11)... το μυαλό μου πάσχιζε να απομονώσει τις μνήμες των πρώτων γενεθλίων μου και την μοναξιά που ένιωσα τότε στα 15 μου στην Αγγλία.
Όπως λέει και ο λαός ότι ανεβαίνει κατεβαίνει ... και ότι κατεβαίνει ανεβαίνει ... κάπως έτσι λοιπών εξελίχθηκε η κατάσταση.
Την Παρασκευή 17/11, κατεβαίνοντας με το ασανσέρ του ξενοδοχείου για να πάω να φάω πρωινό, γνώρισα μια γυναίκα ... την Vieneta (καμία σχέση με τα παγωτά!). Η ηλικία της κοντά στα 40αντα, ίσως να είναι και 40αντα + δεν ξέρω, με τις ηλικίες δεν τα πάω και τόσο καλά (ο κολλητός μου ο Χρίστος θα γελάει τώρα!).
Πολύ ευχάριστος τύπος ανθρώπου, άμεσα κατάλαβα ότι είχα απέναντι μου έναν ιδιαίτερα ευφυή άτομο. Μέσα από την σύντομη συζήτηση κατάλαβα ότι είχε σπουδάσει Εμβρυολογία και ότι έκανε κάποιο μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Sao Paolo. Η συζήτηση μας είχε πολύ ενδιαφέρων αλλά έπρεπε να φύγω γιατί θα αργούσα για την δουλειά, της είπα ότι χάρηκα που την γνώρισα και ετοιμαζόμουνα να την χαιρετίσω όταν μου είπε ότι το βράδυ θα έβγαινε με κάτι φίλους και εάν θα με ενδιέφερε να πάω μαζί τους ... η βδομάδα στο τέλος της αποκτούσε ενδιαφέρον!
Φυσικά συμφώνησα ... δεν είχα και πολλές επιλογές, άλλωστε το να γνωρίζω καινούργιο κόσμο είναι μέσα στα «ατού» μου σαν χαρακτήρα και αυτή ήταν μια ευκαιρία να κάνω ακριβός αυτό.
Το βράδυ ήρθε γρήγορα και μετά από συνεννόηση βρεθήκαμε στην reception του ξενοδοχείου. «Θα πάμε στο μαγαζί μιας φίλης μου εδώ κοντά ... θα σου αρέσει!» μου έκανε με ένα χαμόγελο. «Ενδιαφέρον» σκέφτηκα.
Όντως η απόσταση ήταν πολύ μικρή ... κάπου στα 100μ. ... «εδώ είμαστε» μου είπε και κοίταξα να δω την ονομασία του μαγαζιού ... εκείνη την στιγμή ένιωσα έκπληξη! Δεν είχε περάσει μια βδομάδα από την ημέρα που επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου με τον Μανώλη μου είχε δείξει ένα κατάστημα που δεν πρόλαβα να το δω ... «Elisa Ateniesse ... αυτή πρέπει να είναι Ελληνίδα» μου έκανε ο Μανώλης. «Καλά και εσύ που το κατάλαβες;» των ρώτησα.
«Εάν προσέξεις το επώνυμο θα καταλάβεις!» ... λίγα δευτερόλεπτα μετά και το μυαλό μου το έπιασε ... «Μα φυσικά ... Elisa η Αθηναία» φώναξα!
Ε ναι λοιπόν ... σε μια ακόμη περίπτωση ειρωνείας της τύχης, στεκόμουνα μπροστά από το μαγαζί της «Αθηναίας»! Άλλη μια σύμπτωση σε μια ... αλυσίδα συμπτώσεων από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το project Βραζιλία για μένα από τον Σεπτέμβριο.
Μπήκαμε μέσα και η Vieneta άρχισε να μου δείχνει τις χειροποίητες τσάντες (και όχι μόνο) που σχεδιάζει αλλά και φτιάχνει η φίλη της η Elisa. Σύντομα η Elisa μαζί με άλλες δύο κοπέλες και έναν άντρα ήταν κοντά μας και ανταλλάσσαμε χειραψίες. Με τα πολύ λίγα Πορτογαλικά που ξέρω κατάλαβα ότι η Vieneta τους ενημέρωνε για το «ποιόν» μου ... ξέρετε ... από που είμαι, τι κάνω κλπ. κλπ.
Η Elisa με πλησίασε και με σπαστά Αγγλικά μου είπε ότι ο πατέρας της ήταν από την Γερμανία και τον έλεγαν Αριστοτέλη Ateniese αλλά από όσο γνώριζε δεν είχανε καμία σχέση με την Ελλάδα, πράγμα που δύσκολα μπορώ να το πιστέψω αφού και τα δύο ονόματα, του πατέρα της, είναι Ελληνικά. Προφανώς θα είχαν στο μακρινό παρελθόν κάποιον Έλληνα στην οικογένεια, απλά δεν κατάφεραν να κρατήσουν έστω και λίγη από την Ελληνική συνείδηση τους (πράγμα φυσικό εάν έχουν περάσει πολλές γενεές).
Γνώρισα καλύτερα και άλλη μια από τις δύο κοπέλες, φίλη της Elisa η οποία μένη μόνιμα στο Λονδίνο. Εκεί προωθεί χειροποίητα ασημένια κοσμήματα που η ίδια φτιάχνει ... μου έδειξε κάποια από αυτά που φορούσε και πραγματικά είναι πολύ όμορφα! Μιλάγαμε πολύ ώρα για την Αγγλία και για την ζωή εκεί την οποία και λατρεύει. Μετά από λίγο ήρθε άλλος ένας φίλος των γυναικών, γνωστός φωτογράφος απ`ότι μου είπαν, και όλοι μαζί φύγαμε και πήγαμε σε ένα ρεστοράν κοντά μας.
Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ όμορφο γιατί κατάλαβα για άλλη μία φορά το πόσο εύκολα κάνω γνωριμίες και γενικά είχα περάσει πολύ καλά με τους καινούργιους μου «φίλους».
... είχα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπροστά που το ένιωθα ότι θα ήταν πολύ «εποικοδομητικό» ... το πόσο όμως ούτε και μπορούσα να το φανταστώ.
KEEP ON ... READING
Τα πράγματα πλέον άρχισαν να μπαίνουν σε μία «ρέγουλα», ο υπολογιστής πλέον ήταν «φτιαγμένος», η επικοινωνία μου με τους δικούς μου ανθρώπους γίνεται απρόσκοπτα και με πραγματικά πολύ μικρό κόστος.
Μέσο MSN και SKYPE από PC σε PC οι φωνητικές κλήσεις είναι δωρεάν, η ποιότητα τέλεια σε σημείο να ακούω και να με ακούνε λες και είμαι σε διπλανό δωμάτιο, έχει κάποιες φορές κάποια μικρή υστέρηση στον ήχο αλλά για ... δωρεάν είναι μια χαρά!
Μέσο SKYPE μπορεί παράλληλα κάποιος να κάνει κλήση, μέσο του υπολογιστή, σε τηλέφωνο σε σχεδόν όλο τον κόσμο! Με σταθερό στην Ελλάδα μιλάω με $0.021 το λεπτό! ... τα κινητά είναι αρκετά πιο ακριβά, στα $0.23 το λεπτό ... εάν κάποιος από εσάς θέλει να χρησιμοποιήσει το SKYPE για τηλεφωνήματα τότε υπάρχει ένα κόλπο που ανακάλυψα.
Επειδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πληρώνουμε φόρο για αυτή την υπηρεσία (εάν πληρώνεις με πιστωτική κάρτα Ευρωπαϊκής τράπεζας), τρομάρα τους, είναι αναγκαστικό να πληρώσεις 15% φόρο ... δηλαδή για κάθε $10 που αγοράζετε ... πληρώνετε $11.50.
Το κόλπο είναι πολύ απλό ... δεν πληρώνεις με κάρτα απευθείας αλλά «εμμέσως»! Πληρώνεις δηλαδή με το PAYPAL ... μπείτε στην σελίδα http://www.paypal.com και γραφτείτε, έτσι γλιτώνεις το 15%.
Τώρα πάμε πίσω στα «δικά» μας.
Ο Μανώλης με είχε ενημερώσει από την προηγούμενη βδομάδα ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο (18-19/11) θα γινότανε μια FESTA όπως το λένε εδώ (κάτι σαν γλέντι/πανηγύρι) ... στην ουσία ήταν ένα φεστιβάλ φολκλορικών χορών διαφόρων εθνικοτήτων που ζούνε στην Βραζιλία. Του είχα πει ότι θα ήθελα να βοηθήσω ... άλλωστε δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω και τα παιδιά της «Νεολαίας» μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθητικά.
Μέσα στην βδομάδα δεν έκανα πολλά πράγματα, δυστυχώς είχα κάποια άσχημα νέα από το σπίτι μου, μέσα σε διάστημα 2 βδομάδων μπήκανε δύο φορές κλέφτες στο σπίτι της γιαγιάς μου ενώ ήταν μέσα ...
Το να αντιμετωπίσεις μια έκτακτη κατάσταση όπως είναι αυτή από απόσταση 12,000 χλμ. ... είναι δύσκολο ... και δεν μιλάω για αντιμετώπιση της ίδιας της κατάστασης ... αλλά των ψυχολογικών επακόλουθων που έχει στην ηρεμία σου. Μπορώ να πω ότι με τάραξε πολύ το να γνωρίζω ότι ξένοι μπήκαν στο σπίτι της με τους δικούς μου ακριβώς από «πάνω». Δυστυχώς οι γονείς μου έχουν μεγαλώσει πια και δεν αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις όπως θα «έπρεπε», δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά σίγουρα θα ήθελα να ήμουνα εκεί.
Αυτή η «ταραχή» με έκανε να σκεφτώ ποιες είναι τελικά οι προτεραιότητες μου, η οικογένεια ή αυτό που ονομάζουμε καριέρα. Διάλεξα σε αυτή την στιγμή της ζωής μου το δεύτερο, χωρίς όμως να κάνω πέρα το πρώτο ... για μένα η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό, ελπίζω να μην έρθει η ώρα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο (αν και νιώθω ότι θα γίνει αργά ή γρήγορα).
Μέσα απ`όλη αυτή την κατάσταση αποφάσισα ότι πρέπει να έρθω στην Ελλάδα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, παρότι είχα πει ότι δεν θα το έκανα. Συνειδητοποίησα ότι παρότι έλειπα πολλά χρόνια από το σπίτι μου, δεν είχα κάνει ποτέ Χριστούγεννα μόνος μου! Ακόμα και τα Χριστούγεννα του `99 που ήμουνα στο Διδυμότειχο (στην χάλια κατάσταση που ήμουνα δηλαδή για όσους θυμούνται) είχε ανέβει η μητέρα μου πάνω και είχαμε περάσει τις γιορτές μαζί.
Φέτος λοιπόν «έκατσε» το όλο παραπάνω σκηνικό και αποφάσισα να γυρίσω πίσω για 2 βδομάδες.
Η όλη ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη αυτή την βδομάδα ... είχα μελαγχολήσει λίγο, ήμουνα μόνος χωρίς πολλές παρέες, σκεφτόμουνα και τους δικούς μου που φοβούνται μην μπει ξανά κάποιος μέσα στο σπίτι μας και πλησίαζαν και τα γενέθλια μου (22/11)... το μυαλό μου πάσχιζε να απομονώσει τις μνήμες των πρώτων γενεθλίων μου και την μοναξιά που ένιωσα τότε στα 15 μου στην Αγγλία.
Όπως λέει και ο λαός ότι ανεβαίνει κατεβαίνει ... και ότι κατεβαίνει ανεβαίνει ... κάπως έτσι λοιπών εξελίχθηκε η κατάσταση.
Την Παρασκευή 17/11, κατεβαίνοντας με το ασανσέρ του ξενοδοχείου για να πάω να φάω πρωινό, γνώρισα μια γυναίκα ... την Vieneta (καμία σχέση με τα παγωτά!). Η ηλικία της κοντά στα 40αντα, ίσως να είναι και 40αντα + δεν ξέρω, με τις ηλικίες δεν τα πάω και τόσο καλά (ο κολλητός μου ο Χρίστος θα γελάει τώρα!).
Πολύ ευχάριστος τύπος ανθρώπου, άμεσα κατάλαβα ότι είχα απέναντι μου έναν ιδιαίτερα ευφυή άτομο. Μέσα από την σύντομη συζήτηση κατάλαβα ότι είχε σπουδάσει Εμβρυολογία και ότι έκανε κάποιο μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Sao Paolo. Η συζήτηση μας είχε πολύ ενδιαφέρων αλλά έπρεπε να φύγω γιατί θα αργούσα για την δουλειά, της είπα ότι χάρηκα που την γνώρισα και ετοιμαζόμουνα να την χαιρετίσω όταν μου είπε ότι το βράδυ θα έβγαινε με κάτι φίλους και εάν θα με ενδιέφερε να πάω μαζί τους ... η βδομάδα στο τέλος της αποκτούσε ενδιαφέρον!
Φυσικά συμφώνησα ... δεν είχα και πολλές επιλογές, άλλωστε το να γνωρίζω καινούργιο κόσμο είναι μέσα στα «ατού» μου σαν χαρακτήρα και αυτή ήταν μια ευκαιρία να κάνω ακριβός αυτό.
Το βράδυ ήρθε γρήγορα και μετά από συνεννόηση βρεθήκαμε στην reception του ξενοδοχείου. «Θα πάμε στο μαγαζί μιας φίλης μου εδώ κοντά ... θα σου αρέσει!» μου έκανε με ένα χαμόγελο. «Ενδιαφέρον» σκέφτηκα.
Όντως η απόσταση ήταν πολύ μικρή ... κάπου στα 100μ. ... «εδώ είμαστε» μου είπε και κοίταξα να δω την ονομασία του μαγαζιού ... εκείνη την στιγμή ένιωσα έκπληξη! Δεν είχε περάσει μια βδομάδα από την ημέρα που επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου με τον Μανώλη μου είχε δείξει ένα κατάστημα που δεν πρόλαβα να το δω ... «Elisa Ateniesse ... αυτή πρέπει να είναι Ελληνίδα» μου έκανε ο Μανώλης. «Καλά και εσύ που το κατάλαβες;» των ρώτησα.
«Εάν προσέξεις το επώνυμο θα καταλάβεις!» ... λίγα δευτερόλεπτα μετά και το μυαλό μου το έπιασε ... «Μα φυσικά ... Elisa η Αθηναία» φώναξα!
Ε ναι λοιπόν ... σε μια ακόμη περίπτωση ειρωνείας της τύχης, στεκόμουνα μπροστά από το μαγαζί της «Αθηναίας»! Άλλη μια σύμπτωση σε μια ... αλυσίδα συμπτώσεων από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το project Βραζιλία για μένα από τον Σεπτέμβριο.
Μπήκαμε μέσα και η Vieneta άρχισε να μου δείχνει τις χειροποίητες τσάντες (και όχι μόνο) που σχεδιάζει αλλά και φτιάχνει η φίλη της η Elisa. Σύντομα η Elisa μαζί με άλλες δύο κοπέλες και έναν άντρα ήταν κοντά μας και ανταλλάσσαμε χειραψίες. Με τα πολύ λίγα Πορτογαλικά που ξέρω κατάλαβα ότι η Vieneta τους ενημέρωνε για το «ποιόν» μου ... ξέρετε ... από που είμαι, τι κάνω κλπ. κλπ.
Η Elisa με πλησίασε και με σπαστά Αγγλικά μου είπε ότι ο πατέρας της ήταν από την Γερμανία και τον έλεγαν Αριστοτέλη Ateniese αλλά από όσο γνώριζε δεν είχανε καμία σχέση με την Ελλάδα, πράγμα που δύσκολα μπορώ να το πιστέψω αφού και τα δύο ονόματα, του πατέρα της, είναι Ελληνικά. Προφανώς θα είχαν στο μακρινό παρελθόν κάποιον Έλληνα στην οικογένεια, απλά δεν κατάφεραν να κρατήσουν έστω και λίγη από την Ελληνική συνείδηση τους (πράγμα φυσικό εάν έχουν περάσει πολλές γενεές).
Γνώρισα καλύτερα και άλλη μια από τις δύο κοπέλες, φίλη της Elisa η οποία μένη μόνιμα στο Λονδίνο. Εκεί προωθεί χειροποίητα ασημένια κοσμήματα που η ίδια φτιάχνει ... μου έδειξε κάποια από αυτά που φορούσε και πραγματικά είναι πολύ όμορφα! Μιλάγαμε πολύ ώρα για την Αγγλία και για την ζωή εκεί την οποία και λατρεύει. Μετά από λίγο ήρθε άλλος ένας φίλος των γυναικών, γνωστός φωτογράφος απ`ότι μου είπαν, και όλοι μαζί φύγαμε και πήγαμε σε ένα ρεστοράν κοντά μας.
Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ όμορφο γιατί κατάλαβα για άλλη μία φορά το πόσο εύκολα κάνω γνωριμίες και γενικά είχα περάσει πολύ καλά με τους καινούργιους μου «φίλους».
... είχα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπροστά που το ένιωθα ότι θα ήταν πολύ «εποικοδομητικό» ... το πόσο όμως ούτε και μπορούσα να το φανταστώ.
KEEP ON ... READING
Subscribe to:
Posts (Atom)