04/12 – 10/12 Βδομάδα Εθελοντισμού


Η βδομάδα μου είχε ξεκινήσει πολύ καλά, πλέον ένιωθα άνετα και καλά συναισθηματικά. Τα πράγματα στην δουλειά παρότι «πάνε» πολύ πιο αργά απ`ότι θα ήθελα, τουλάχιστον έχουν μπει σε μια σειρά.

Την Τετάρτη 06/12 με ενημέρωσε ο διευθυντής ότι θα πήγαινε σε ένα νοσοκομείο, για μικρά παιδιά, να μοιράσει δώρα και διάφορα άλλα μικροπράγματα, μαζί με τους εθελοντές μίας οργάνωσης που ασχολούνται με άπορα παιδάκια, και με ρώτησε εάν ήθελα να πάω μαζί τους.

Για να καταλάβετε, πολλοί από τους υπαλλήλους μας εδώ μαζεύουν λεφτά κατά την διάρκεια του χρόνου και αγοράζουν διάφορα πράγματα για μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη.

Η απάντηση μου ήταν θετική και ετοιμαστήκαμε, μαζί με δύο κοπέλες από το γραφείο, να πάμε όλοι μαζί στο νοσοκομείο. Στην διαδρομή μου εξήγησε ότι παιδιά από όλη την χώρα έρχονται στο νοσοκομείο αυτό που ειδικεύεται στην νοσηλεία παιδιών με καρδιολογικά προβλήματα.

Μέσα σε 15 λεπτά είχαμε φτάσει στο χώρο του νοσοκομείου και εγώ κοιτούσα τα κτίρια και τον κόσμο με προσοχή προσπαθώντας να «καταλάβω» και να αισθανθώ το καινούργιο περιβάλλον μου. Υπήρχε πολύς κόσμος παντού που είτε ερχόταν είτε έφευγε ... όλοι βιάζονταν να πάνε στον προορισμό τους και εγώ στεκόμουνα στον χώρο στάθμευσης του νοσοκομείου, μαζί με τους υπόλοιπους τρεις κρατώντας μεγάλες σακούλες γεμάτες με παιχνίδια, περιοδικά κόμικς, κούκλες, πολύχρωμα μολύβια κλπ.

Σύντομα ήμασταν μέσα στο κτίριο που στεγάζει τους εθελοντές, εκεί μου γνώρισαν τους υπεύθυνους και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την «έξοδο» μας στο νοσοκομείο. Το σχέδιο πολύ απλό ... ένας από τους εθελοντές θα ντυνόταν Άγιος Βασίλης και οι υπόλοιποι θα ήμασταν ... οι βοηθοί του!

Σαν βοηθός και εγώ έβαλα το ανάλογο σκουφί!

Για να καταλάβετε δείτε τις ανάλογες φωτογραφίες που τραβήξαμε από την μέρα εκείνη.

Περπατάγαμε μέσα στους διαδρόμους του νοσοκομείου και ο κόσμος μας κοιτούσε και χαμογελούσε. Πολύ σύντομα προκαλέσαμε έναν μίνι χαμό από όπου περνούσαμε! Όπου βλέπαμε παιδάκια τους δίναμε δώρα ... από κούκλες και αυτοκινητάκια μέχρι κραγιόν και μπογιές για να ζωγραφίζουν ... η «ανταμοιβή» μας ήταν ένα ζεστό χαμόγελο και ένα «obrigado» ... «ευχαριστώ».

Κάθε στιγμή με ένα από αυτά τα παιδιά ήταν μοναδική και οι αποτυπωμένες εικόνες στο μυαλό μου χρειάζονται πολλές σελίδες λέξεων για να περιγράψουν τα συναισθήματα τα δικά μου αλλά και των παιδιών. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν από μόνες τους.

Θα σταθώ μόνο σε έναν άγγελο που συνάντησα σε έναν από τους πολλούς διαδρόμους αυτού του νοσοκομείου ... λίγο πριν μπω σε μία αίθουσα γύρισα το κεφάλι μου ασυναίσθητα και είδα ένα μικρό κοριτσάκι να με κοιτάει με απορία ... πανέμορφο πραγματικά, με αφοπλιστικά μαύρα «ζεστά» ματάκια και σγουρά μαλάκια, λες και έχει βγει από κάποιο παραμύθι. Αμέσως έκανα την κίνηση και της έδωσα ένα δώρο και ένα σετ από μαρκαδόρους μαζί με ένα περιοδικό για να ζωγραφίσει.

... μου χαμογέλασε και χωρίς καν να ανοίξει το δώρο της έφυγε χοροπηδώντας το ίδιο γρήγορα όπως εμφανίστηκε ... λίγα δευτερόλεπτα η όλη σκηνή ... αλλά μου φανήκανε λες και είχε περάσει πολύς χρόνος ... το χαμόγελο και η χαρά της θα μου μείνουν αποτυπωμένα στο μυαλό μου για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Είναι τρομερό τι μπορούν να «πετύχουν» λίγα παιχνίδια μηδαμινής αξίας στον ψυχισμό αυτών των παιδιών.

Είχα την τύχη να συναντήσω τον μικρό άγγελο μου λίγο παραπέρα, στην αγκαλιά μιας κυρίας ... ίσως της μητέρας της ... την τράβηξα μια φωτογραφία για να θυμάμαι πάντα αυτά τα έντονα συναισθήματα που κάτω από «κανονικές» συνθήκες τα «ψάχνουμε» είτε σε λάθος μέρη είτε σε λάθος «στιγμές».

Στα παιδάκια αυτά δώσαμε λίγες στιγμές ευτυχίας για να «ξεφύγουν» από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής τους που δεν είναι άλλη από το σωματικό πρόβλημα που το καθένα αντιμετωπίζει αλλά και την ανέχεια που τα μαστίζει ... που ίσως να σημαίνει ότι τα μοναδικά δώρα που θα πάρουν αυτά τα Χριστούγεννα να είναι και τα δώρα που εμείς τους δώσαμε ...

Δεν ένιωθα άνετα που τράβαγα/τραβάγαμε φωτογραφίες των στιγμών αυτών ... ξέρω ότι εάν ήμουνα στην θέση αυτών των ανθρώπων θα ένιωθα πολύ άβολα και άσχημα για την κατάσταση μου ... ίσως και όχι, δεν το γνωρίζω γιατί δεν είμαι στην θέση τους, θέλω να ελπίζω ότι εκείνη την μέρα προσφέραμε κάτι το ελάχιστο στο να απαλύνουμε τον πόνο αυτών των παιδιών.

Φεύγοντας κοίταξα πίσω μου ευχήθηκα να μην υπήρχε τόσος πόνος στον κόσμο μας και παράλληλα να υπήρχαν πιο πολλοί σαν και τους εθελοντές που βοηθάνε αυτά τα παιδιά ... όλα τα άλλα που ασχολούμαστε είναι χαζομάρες πραγματικά, υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που έχουν την ανάγκη μας και εμείς ασχολούμαστε με ασήμαντες «λεπτομέρειες» της καθημερινότητας μας.

Μέσα στην βδομάδα υποσχέθηκα στην Silvana ότι θα πήγαινα μαζί της το Σαββάτο 09/12 για να την βοηθήσω με την αγορά παιχνιδιών που θα έκανε μαζί με κάτι άλλους φίλους της για τα φτωχά παιδιά μιας Favela που υποστηρίζουν. Μου είχε ήδη δείξει φωτογραφίες από παλιές εκδηλώσεις και είχα πάρει κάποια ιδέα για την όλη κατάσταση.

Ξυπνήσαμε 6 η ώρα το πρωί του Σαββάτου για να ετοιμαστούμε γρήγορα ... μου είχε αναφέρει η Silvana από το προηγούμενο βράδυ ότι πρέπει να είμαστε πολύ νωρίς στο μέρος που θα πηγαίναμε να αγοράσουμε τα δώρα γιατί γίνετε χαμός πιο αργά ... δεν διαφώνησα μαζί της απλά δεν είχα κατάλαβα πλήρως το μέγεθος αυτού του «χαμού» που μου είχε πει.

Φτάσαμε στην περιοχή και αρχίσαμε να ψάχνουμε για να παρκάρουμε, βρήκα μια θέση και πήγα να παρκάρω ... τότε είδα έναν τύπο χαμογελαστό να με πλησιάζει, με ρώτησε στα Πορτογαλικά εάν ήθελα να παρκάρω ... «Αυτός σίγουρα δεν θα πάει για Νόμπελ φυσικής!» είπα στον εαυτό χαμογελώντας του λιγάκι ειρωνικά ... τι άλλο θα μπορούσα να κάνω άλλωστε από το να παρκάρω!

Ο «τύπος» ήταν παρκαδόρος, κάτι το πολύ συχνό εδώ. Κλειδιά δεν δίνεις αλλά σου προσέχουν και καλά το αμάξι όσο λείπεις και στην επιστροφή τους δίνεις λίγα λεφτά. Ο συγκεκριμένος όμως μου ζήτησε να μην βάλω το χειρόφρενο ώστε να μπορεί να μετακινεί το αμάξι! Ο λόγος απλός, με αυτό τον τρόπο κέρδιζε λίγα εκατοστά παραπάνω και μπορούσε να «παρκάρει» περισσότερα αμάξια στον «χώρο» του.

«... ωραία, να δω τι γυρίσω και θα βρω!» σκέφτηκα. Το αμάξι χωρίς χειρόφρενο το κάνουν ότι θέλουν!

Μην σας τα πολύ λέω, το άφησα χωρίς και μεγάλη χαρά χωρίς το χειρόφρενο και φύγαμε.

Η περιοχή για να καταλάβετε την αναλογία είναι κάπως όπως ο Ασπρόπυργος πριν από αρκετά χρόνια, δρόμοι με μαγαζιά και μαγαζάκια, πολύ γκρίζα περιοχή αλλά με κόσμο παντού, σε σημείο να μην μπορούν να περάσουν αυτοκίνητα και ένας τεράστιος δρόμος (σε πλάτος) αρκετών εκατοντάδων μέτρων σε μήκος (κάτι σαν το Μοναστηράκι αλλά όχι το ίδιο καλό) γεμάτος με οτιδήποτε ποθεί η ψυχή σου.

Υπήρχαν από πάγκοι πλανόδιων πωλητών μέχρι μεγάλα καταστήματα παιχνιδιών. Ο κόσμος ήταν ήδη πάρα πολύς και δεν μπορούσαν να φανταστώ καν πώς θα ήταν λίγες ώρες αργότερα.

Σύντομα ήμασταν μέσα σε ένα από αυτά τα μεγάλα καταστήματα και βρήκαμε της φίλες της Silvana. Είχαν ήδη διαλέξει 2-3 παιχνιδάκια και τα έδειξαν σε μένα και στην Silvana. Το ένα ήταν μια μεγάλη κούκλα για τα κορίτσια και τα άλλα δυο 2 αυτοκινητάκια για τα αγόρια ... τα δώρα των αγοριών δεν μου άρεσαν και τους πρότεινα να βρούμε κάποια άλλα, όπως και κάναμε.

Βρήκα ένα πού όμορφο αυτοκίνητο το οποίο και τους έδειξα ... «είναι ακριβό δυστυχώς» μου έκανε η Silvana. Έκανα τον υπολογισμό και της είπα ότι για 200+ παιχνίδια που θα αγόραζε εκείνη την μέρα θα έπρεπε να μιλήσει με τον διευθυντή για να ζητήσει έκπτωση από την τελική τιμή (μου βγήκε το «ανατολίτικο» μου!).

Η Silvana και εγώ βρήκαμε τον διευθυντή και μας έκανε μια έκπτωση 7% ... «πρέπει να τον πιέσεις και άλλο, είναι για καλό σκοπό! Πες του το!» της είπα ... αλλά εκείνη είναι πολύ ντροπαλή για να πιέσει καταστάσεις οπότε μείναμε στο 7% με ελάχιστη μάλιστα προσπάθεια από μέρους μας.

Την μικρή διαφορά ανάμεσα στο πιο φθηνό παιχνίδι με το «καινούργιο» την κάλυψα εγώ, μόνο $50 ... ποσό ελάχιστο ώστε να ευχαριστηθούν λιγάκι παραπάνω οι μικροί μπόμπιρες.

Μέχρι να κανονίσει το κατάστημα να μαζευτούν όλες οι κούτες με τα παιχνίδια είπαμε με τα κορίτσια να πεταχτούμε να φάμε κάτι. Βγήκαμε έξω στον κεντρικό δρόμο οπού γινόταν πλέον το «έλα να δεις» ... με δυσκολία μπορούσες να περπατήσεις ... για να σταθείς να δεις κάτι, ούτε λόγος! Ο κόσμος ήταν μια τεράστια μάζα που σαν ένα τεράστιο κύμα σε έπαιρνε προς την κατεύθυνση που αυτό ήθελε.

Μετά δυσκολίας φτάσαμε στον προορισμό μας, έναν πολύ ωραίο τεράστιο και καλοδιατηρημένο νεοκλασικό κτίριο (πρόσφατα ανακαινισμένο απ`ότι έμαθα μετά). Μπαίνοντας μέσα συνειδητοποίησα ότι είναι μια κλειστή αγορά ... μου θύμισε κάπως την κλειστή αγορά της Κωνσταντινούπολης αλλά προς το πιο μοντέρνο.

Είχε παντού ωραίους πάγκους με φρούτα και λαχανικά, μικρά καταστήματα με κάθε λογής πράγματα. Ακριβός από πάνω από την αγορά, σε ένα σημείο της, έχει ένα μεγάλο «πατάρι» που υπάρχουν διάφορα φαγάδικα. Εκεί ήταν ο προορισμός μας, όπου φτάσαμε μέσα σε λίγα λεπτά αφού είχαμε διασχίσει την αγορά.

Κόσμος είχε αρχίσει ήδη να μαζεύτε και έμαθα ότι εκεί σερβίρουν ένα από τα καλύτερα σάντουιτς της πόλης. Όπως καταλαβαίνετε έφαγα ένα σάντουιτς ... το πρόβλημα ήταν όμως ότι ήταν λιγάκι μεγάλο! Είχε την 10πλάσια ποσότητα ζαμπόν και στην κυριολεξία μου πήρε μέχρι αργά το βράδυ για να ξανά πεινάσω.

Η ώρα είχε περάσει και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για να παραλάβουμε τα παιχνίδια. Ο κόσμος πλέον ήταν πολλαπλάσιος ... με δυσκολία μπορούσες να περπατήσεις και έπρεπε συνέχεια να προσέχεις που πατάς!

Φθάνοντας στον προορισμό μας βρήκαμε ότι τα παιχνίδια είχαν φορτωθεί σε ένα μεγάλο καρότσι ... οι κούτες είχαν στοιβαχθεί η μια πάνω στην άλλη και έφθαναν σε ένα ύψος περίπου 3.5 - 4 μέτρων!

«Συγνώμη ... αλλά έτσι θα μεταφέρουμε τις κούτες;» ρώτησα με έναν αφελή τρόπο!

Τα γέλια ακούστηκαν αρκετά μακριά ... «... μόνο μέχρι το φορτηγάκι που μας περιμένει ... έχει πολύ κόσμο εδώ κοντά και δεν μπορούσε να πλησιάσει!» μου απάντησε η Silvana με τις φίλες της.

«Φυσικά!» ψέλλισα ...

Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε φθάσει το παρκαρισμένο όχημα και φορτώσαμε όλες τις κούτες. Ήδη μπορούσαν να φανταστώ τα χαρούμενα προσωπάκια των μικρών παιδιών που θα παραλάμβαναν τα παιχνίδια αυτά!

... αλλά αυτή την ιστορία θα σας την πω την «επόμενη» βδομάδα!

Εκείνο το βράδυ για άλλη μια φορά ήμουνα τελείως πτώμα, βλέπεται ενώ νόμιζα ότι όλα θα τελείωναν με την παραλαβή των παιχνιδιών, είχα κάνει λάθος γιατί έπρεπε να ετοιμαστούν σε συσκευασίες ανά οικογένεια!

«Φάγαμε» άλλες 3 ώρες για να τα ετοιμάσουμε με την βοήθεια 12 ατόμων!

Το τέλος της ημέρας βρήκε εμένα και την Silvana «κομμάτια» ... ευτυχώς η Κυριακή θα ήταν «ελεύθερη» για ξεκούραση!

KEEP ON … READING!