13/11-19/11 Βδομάδα «Εξελίξεων» - Μέρος 2ο


Το Σ/Κ είχε μόλις ξεκινήσει και με έβρισκε μέσα σε έναν πανικό να προλάβω να κάνω τις δουλειές μου πριν έρθει Μανώλης να με πάρει για να πάμε στο φεστιβάλ. Είχα ξυπνήσει από νωρίς για να βάλω πλυντήριο, να προλάβω να πάω στο Super Market και να γυρίσω γρήγορα να βάλω τα ρούχα στο στεγνωτήριο και να ξανά κατέβω να τα μαζέψω. Ακούγονται εύκολα αλλά σε μία χώρα που δεν γνωρίζεις την γλώσσα και στην οποία δεν πολύ μιλάνε Αγγλικά ... έχει τουλάχιστον πλάκα αλλά είναι και πολύ time consuming. Μέχρι να καταλάβω τα «ήθη και έθιμα» είχα κάνει αρκετές γκάφες!

Θυμάστε την ιστορία με την σιδερώστρα; Φανταστείτε τον εαυτό σας να προσπαθεί να εξηγήσει σε κάποιον, που δεν σε καταλαβαίνει, ότι θέλεις να αγοράσεις μία σιδερώστρα! Με κοιτάγανε λες και είχα κατέβει από τον Άρη ... στα πρόσωπα τους έβλεπα την έκφραση «... αυτός ή μας δουλεύει ή είναι από κάποιο τηλεοπτικό σόου!» ... άκρη δεν έβγαλα και μου πήρε 3-4 μέρες να βρω τελικά αυτό που έψαχνα. Η μαγική λέξη ήταν Tabua …

Οι δουλειές τέλειωσαν just in time και ο Μανώλης ήρθε και με βρήκε, σύντομα ήμασταν μπροστά από το μέρους οπού γινόταν η εκδήλωση. Ο χώρος ήταν τεράστιος, είναι κάποιο είδος sports club απ’ότι κατάλαβα και έχει μέσα από γήπεδα τένις μέχρι γήπεδο ποδοσφαίρου κλπ. Η εκδήλωση γινόταν μέσα σε ένα πολύ μεγάλο κλειστό χώρο, κάτι σαν ένα πολύ μεγάλο γήπεδο μπάσκετ (φανταστείτε 2 γήπεδα μπάσκετ μαζί με τις κερκίδες τους) ... η μουσική ακουγόταν από έξω ... όσο πλησίαζα κατάλαβα ότι ήταν Jazz!

Με το που μπήκαμε μέσα ο χώρος ήταν γεμάτος με κόσμο που καθότανε και απολάμβανε την ζωντανή μουσική που ακουγόταν από το μεγάλο πάλκο/εξέδρα στο οποίο ήταν η μπάντα και έπαιξε μουσική.

Αριστερά και δεξιά από το κέντρο υπήρχαν «περίπτερα» που αντιπροσώπευαν από μία χώρα το καθένα. Υπήρχαν περίπτερα από την Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Αμερική, Κολομβία, Ελβετία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία και πολλές άλλες χώρες που μου διαφεύγουν αυτή την στιγμή ... και φυσικά η Ελλάδα.

Η κάθε «χώρα» διέθετε, επί πληρωμή, φαγητά, γλυκά, ποτά και γενικά ότι ποθούσε η ψυχή σου.

Στο δικό μας το περίπτερο βρήκα τα παιδιά της «Νεολαίας», οι μητέρες των παιδιών είχαν φτιάξει διάφορα Ελληνικά φαγητά, από μουσακά και παστίτσιο μέχρι γαλακτομπούρεκο και μελομακάρονα! Να μην ξεχάσω φυσικά και τα ... σουβλάκια! Ω ναι ... είχαμε και πίτα με γύρο για όποιων ήθελε ... ΟΚ δεν ήταν το ίδιο όπως στην Ελλάδα ... η πίτα αλάδωτη, το κρέας διαφορετικό ... καταλαβαίνετε.

Σύντομα έβρισκα τον εαυτό μου να κόβει τον γύρο από το χειροκίνητο (!) μηχάνημα που μαγειρεύει το κρέας. Το κέφι όλως ήταν ανεβασμένο και όλοι περίμεναν να έρθει η Κυριακή για να χορέψουν ... το ίδιο κατάλαβα και από το κοινό! Είχε ήδη ανακοινωθεί ότι όταν θα χόρευε το Ελληνικό συγκρότημα θα υπήρχαν πιάτα διαθέσιμα για σπάσιμο. Ο κόσμος ερχόταν και αγόραζε πιάτα παρότι ήταν ακόμα Σαββάτο.

Γενικά το περίπτερο μας μπορώ να πω ότι ήταν από τα πιο πετυχημένα αφού είχαμε λίγο η πολύ συνέχεια κόσμο.

Η μέρα πέρασε γρήγορα, κάθε 30 λεπτά με 1 ώρα κάποιο συγκρότημα έπαιζε μουσική ή χόρευε. Πια ήταν τα καλύτερα; Της Ουκρανίας, με πάνω από 50 (!) χορευτές ... της Βραζιλίας, και αυτό με πολλούς χορευτές αλλά με τρομερά ακροβατικά κόλπα (μιλάμε για κόλπα «τύπου» Matrix, κάποιοι από τους χορευτές έκανα επίδειξη της «Capoeira», που είναι συνδυασμός πολεμικής τέχνης και χορού, πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ εμπειρία να τους βλέπεις να κάνουνε τούμπες στον αέρα συνεχόμενα λες και δεν υφίσταται βαρύτητα), ... της «Αφρικής», με τρομερούς ρυθμούς και ήχους από την Αφρικανική ήπειρο και φυσικά το δικό μας συγκρότημα που χόρεψε την Κυριακή, αλλά για αυτό θα σας «πω» σε λίγο.

Δίπλα στο δικό μας περίπτερο ήταν το περίπτερο των «Ελβετών», θα αναρωτηθείτε γιατί το έβαλα μέσα σε «» ... γιατί απλά δεν είναι Ελβετοί τα παιδιά που πήραν μέρος ... απλά το έκαναν για να μαζέψουν λεφτά για τα φτωχά παιδιά (αυτό το έμαθα αργότερα ... το πώς θα το δείτε).

Το ... διπλάνο περίπτερο λοιπών ήταν τίγκα στις γυναίκες! Το ραντάρ δούλευε υπερωρίες παρότι έκοβα τον γύρο ... μια από τις κοπέλες λοιπών μου «γυάλισε», ακριβός ο τύπος της γυναίκας που μου αρέσει, «ενδιαφέρον» σκέφτηκα ... έλα όμως που τα πορτογαλικά μου αρκούνε για ένα καλημέρα και μία καληνύχτα, άντε να ρίξεις γυναίκα έτσι (θα πρέπει να είναι τρομερά λιγομίλητη), οπότε έμεινα στις ματιές μόνο. Η μόνη γνωριμία που έκανα εκείνη την μέρα ήταν με τον Amir, που δούλευε μαζί με τις «Ελβετίδες», αυτός τουλάχιστον μιλούσε λίγα Αγγλικά.

Εκείνο το βράδυ (Σαββάτο 18/11) δεν έκανα τίποτα άλλο από το να πάω στο κρεβάτι μου, είχα ήδη μιλήσει με την Βιενέτα και της είχα πει ότι είμαι πολύ κουρασμένος για να βγω έξω αργά, θα έφευγε την επόμενη μέρα και την ευχαρίστησα για την παρέα της, μου είπε ότι εάν βρεθώ στο Rio de Janeiro να έρθω σε επαφή μαζί της ... ίσως και να γίνει κάποια μέρα.

Ήταν ώρα για ύπνο όμως ... « η επόμενη μέρα θα είναι το ίδιο μεγάλη» σκέφτηκα λίγο πριν κοιμηθώ.

Το επόμενο μεσημέρι ήρθε πάλι ο Μανώλης και με πήρε για να πάμε στην Festa, όλα τα παιδιά ήταν εκεί ... το σκηνικό το ίδιο ακριβώς με την προηγούμενη μέρα, με την διαφορά ότι κάτι πρέπει να είχε αλλάξει πάνω μου ... γιατί δεν εξηγείται αλλιώς!

Είχα βλέπεται μεγάλο σουξέ ... μου την πέσανε με τον ένα ή άλλο τρόπο 3 κοπέλες. Η μία μάλιστα είχε και τον γκόμενο της δίπλα ... λεπτομέρειες πολλές δεν μπορώ να αναφέρω γιατί ο κόσμος είναι μικρός, ειδικά ανάμεσα στους Έλληνες εδώ.

Η 3η όμως ήταν και η «φαρμακερή» ... ο «φίλος» που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα, ο Amir, με πλησίασε και μου είπε με ένα μεγάλο χαμόγελο ότι έχει νέα για μένα! «Ωχ, κατάλαβα ...» είπα από μέσα μου ... «Έχεις μια θαυμάστρια στο περίπτερο μας» μου έκανε. «Ναι, ε;» τον ρώτησα εγώ, και του ζήτησα να μου την «δείξει».

Για καλή μου τύχη μου περιέγραψε την κοπέλα που κοίταγα την προηγούμενη μέρα ... «τώρα που ξέρεις, η δικιά μου η δουλειά τέλειωσε» μου έκανε και με ένα μεγάλο χαμόγελο όλο νόημα έκανε να φύγει λέγοντας μου ότι μιλάει και Αγγλικά!

Ο κύβος είχε ριφθεί, «Amir, σαν Έλληνας που είμαι τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνω» του ανέφερα και αμέσως έβαλα σε κίνηση το σχέδιο «Προσέγγισης» ... τα πράγματα απλά, όπως πάντα δηλαδή ... «Ελβετικό περίπτερο δεν έχουν» σκέφτηκα ... «ε, τα γλυκά θα τους αρέσουν σίγουρα» ... ο συλλογισμός μου πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ΤΡΟΜΕΡΟΣ, αλλά όπως όλα τα απλά σχέδια, έτσι και αυτό δούλεψε.

Γέμισα ένα πιάτο με ... μελομακάρονα και τους τα πήγα! ... το τι έγινε δεν περιγράφετε εύκολα, αμέσως μαζευτήκανε 5-6 κοπέλες, ανάμεσα τους και η ενδιαφερόμενη, και τους ανακοίνωσα ότι σαν γείτονας τους προσφέρω ένα μικρό δώρο, φυσικά η μόνη που κατάλαβε το τι έλεγα ήταν η «δικιά μου» ... σύντομα είχα γνωρίσει τους πάντες ... το όνομα της Silvana.

(ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ δεν έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ... ε, κάπως έτσι ήταν η όλη ιστορία, αλλά αντί για Τρωικό άλογο ... τα μελομακάρονα έκαναν την διαφορά αυτή την φορά)

Η συζήτηση δεν κράτησε και πάρα πολύ, ένα ήταν όμως σίγουρο ότι της άρεσα και μου άρεσε ... τα υπόλοιπα ήταν απλά. Ανταλλάξομε τηλέφωνα και δώσαμε υπόσχεση να τα πούμε την επόμενη κιόλας μέρα που έτυχε να είναι και αργία, στις 12 η ώρα σε ένα εμπορικό κέντρο 2 ½ χλμ. μακριά από μένα.

Η ώρα είχε περάσει όμως και ήταν σχεδόν η ώρα να χορέψει η «Νεολαία» ... ο κόσμος ανυπομονούσε να σπάσει τα πιάτα του και εγώ έδινα τις τελευταίες οδηγίες στον Μανώλη για το τι να πει στο χειριστή του υπολογιστή που θα έβαζε στο Video Wall μία παρουσίαση που είχα ετοιμάσει για την Ελλάδα (είχα μπει στο site του Ε.Ο.Τ. και είχα κατεβάσει όλες τις φωτογραφίες από διάφορα μέρη της χώρας μας και τις έφτιαξα σε μια ωραία παρουσίαση σε DVD).

Ο Μανώλης ανέβηκε στην σκηνή και παρουσίασε το συγκρότημα, η μουσική ξεκίνησε να παίζει και σύντομα ΟΛΟΣ ο κόσμος ήταν όρθιος και κοιτούσε τα παιδιά. Σιγά-σιγά όλοι λικνιζόταν στον ρυθμό του χασάπικου, μπάλου και διαφόρων άλλων δημοτικών χορών ... με το που άρχισε να παίζει τον Ζορμπά έγινε το «έλα να δεις» και με το που έδωσε το σύνθημα ο Μανώλης τα πιάτα έγιναν το ένα μετά το άλλο θρύψαλα στα πόδια τον παιδιών που χόρευαν γρήγορα ... μετά ο ένας μετά τον άλλο προσπαθούσε να χορέψει στον ίδιο ρυθμό, με πολύ αστεία αποτελέσματα να προσθέσω ... οι περισσότεροι όμως προσπαθούσαν!

Πραγματικά εάν υπάρχει ένας λαός που του αρέσει το γλέντι όπως και των Ελλήνων ... αυτοί είναι οι Βραζιλιάνοι!

Ήμασταν το τελευταίο συγκρότημα του φεστιβάλ που χόρεψε, ίσως και τιμητικά, ίσως και για λόγους πρακτικούς δεν ξέρω (τα θρυμματισμένα πιάτα θέλουν ώρα να μαζευτούν) ... το μόνο σίγουρο ήταν ότι όλοι περίμεναν πώς και πώς την ώρα που θα χόρευε η Ελλάδα.

Μας πήρε ώρα να μαζέψουμε όλα τα πράγματα και να τα χωρέσουμε σε ένα μικρό φορτηγάκι που είχε φέρει ο Μανώλης ... αλλά τα καταφέραμε. Αφού είχαν μπει όλα τα πράγματα μέσα, αναρωτήθηκα που θα έμπαινα ... εγώ! Ο Μανώλης είχε αλλάξει το αμάξι του με το φορτηγάκι και στην θέση του συνοδηγού καθόταν η μητέρα του ... «Κανένα πρόβλημα, θα μπεις μαζί με τον Γιάννη (ένα από τα παιδιά της Νεολαίας) πίσω με τα πράγματα» μου έκανε ... λίγα δευτερόλεπτα σιωπής και το μυαλό μου προσπαθούσε ακόμα να δουλέψει το πώς θα ήταν αυτό δυνατό να γίνει.

Λίγο σπρώξιμο τον φορτωμένων πραγμάτων και μια σύσκεψη 1-2 λεπτών με έπεισε ... σύντομα καθόμουνα δίπλα/αγκαλιά με την ψησταριά διπλωμένος σχεδόν στα δύο.

Ο Γιάννης είχε μπει μονοκόμματα μέσα και το κεφάλι του ήταν στο σβέρκο μου ... ήμασταν ένα πολύ αστείο θέαμα πραγματικά. Όλα ήταν καλά μέχρι που ο Μανώλης αποφάσισε να αυξήσει κάπως την ταχύτητα του και να προσπαθεί να μου εξηγήσει κάτι (ούτε καν θυμάμαι το θέμα της συζητήσεις από την «αγωνία» μου να βγω με την ραχοκοκαλιά μου στην θέση της!) ... το αποτέλεσμα ήταν να μην δει έγκαιρα ένα κόκκινο φανάρι και να πατήσει το φρένο με όλη του την δύναμη ...

... το να βλέπεις την ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου είναι κάτι που μπορεί να σου συμβεί ... να την βλέπεις όμως μαζί με μια ψησταριά είναι το κάτι το διαφορετικό!

Έφυγα μαζί με τα πράγματα μπροστά και το κεφάλι μου χτύπησε μία στο προσκέφαλο του καθίσματος του Μανώλη, μετά στον «ουρανό» του αμαξιού, μετά έσκασα πάνω στην ψησταριά και τέλος προσγειώθηκα πάνω σε μία κούτα με πιάτα! Το αποτέλεσμα της παραπάνω «πορείας» μου δεν ήταν διόλου άσχημο (εάν φυσικά εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι με πόναγε το κεφάλι μου) ... γιατί για κάποιο περίεργο λόγο η θέση όπου καθόμουνα είχε ... βελτιωθεί! Πλέον ήμουν «άρχοντας» ... «Μανώλη ... άλλο ένα τέτοιο φρενάρισμα και θα κάθομαι εγώ στην θέση του οδηγού!» είπα δυνατά.

Τα γέλια μας ακούστηκαν δυνατά παρόλο που έξω είχε αρχίσει να βρέχει και να αστράφτει.

Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η αυριανή μέρα ...



KEEP ON … READING