Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από το Guaruza.
+ + +
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τον "επίγειο" παράδεισο που σας περιέγραψα, 20 λεπτά έξω από το Guaruza.
+ + +
Η επιστροφή!
Tuesday, January 30, 2007
20/01/2007 – 21/01/2007 «Guaruza – Το θέρετρο των Paulistas*»
Το Σαββατοκύριακο 20-21/01 αποφασίσαμε με την Σιλβάνα να πάμε στο Guaruza, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο 1 ½ ώρα μακριά από τον Άγιο Παύλο. Εκεί έχει κάποιους συγγενείς που μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους.
Η διαδρομή πλέον γνώριμη σε μένα, βλέπεται είναι σχεδόν ο ίδιος δρόμος για να πας προς το Santos (που είχα πάει το Οκτώβριο). Περάσαμε πάλι μέσα από τα βουνά που σας είχα περιγράψει τότε ... ζήτησα από την Σιλβάνα να τραβήξει μερικές φωτογραφίες στην διαδρομή για να «δείτε» και εσείς αυτά που θαύμασα και εγώ.
Δυστυχώς η φωτογραφία δεν είναι ένα από τα ταλέντα της Σιλβάνα (χε χε) και ίσως να μην μπορέσετε να δείτε ακριβώς αυτά που είδα και εγώ. Το τοπίο ήταν θαυμάσιο, όπως και τον Οκτώβριο, πάλι εκείνο το συναίσθημα ότι ήμουνα στην Ελλάδα με ξανά «πλημμύρισε» ... μου θύμισε κάτι από το Πήλιο ... και στο βάθος η απέραντη θάλασσα του Ατλαντικού (όχι ίδιο με το γαλάζιο του Αιγαίου αλλά η φαντασία μου τα «μπέρδεψε» για λίγο).
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω στην Σιλβάνα αυτά που ένιωθα εκείνη την στιγμή, ίσως γιατί γενικά δεν περιγράφω εύκολα τα συναισθήματα μου με τον προφορικό λόγο ... είναι και η γλώσσα (τα Αγγλικά) που δεν τα γνωρίζει και τόσο καλά για να με καταλάβει απόλυτα ... το αποτέλεσμα ήταν να μην θέλω να «χαθώ στην μετάφραση» και να παραμείνω στην «σιωπή» μου εκείνες τις στιγμές.
Σύντομα είχαμε φτάσει στην πόλη και η Σιλβάνα μου έκανε ένα μικρό Τουρ μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι των δικών της.
Πλέον έχω «συνηθίσει» στον ζεστό χαρακτήρα των Βραζιλιανών, δεν μου κάνει τόσο εντύπωση όπως τον πρώτο καιρό, όχι ότι δεν μου αρέσει φυσικά ... το αντίθετο! Είναι πού ωραίο να είσαι ανάμεσα σε χαμογελαστούς ανθρώπους ... σου μεταδίδουν αυτή την θετική ενέργεια με κάποιο τρόπο.
Οι συγγενείς της Σιλβάνα δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, με δέχτηκαν στο σπίτι τους σαν να με ήξεραν από καιρό, Αγγλικά δεν μιλάγανε αλλά ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου και με κάθε ευκαιρία, το ίδιο έκανα και εγώ.
Μαζί με την Σιλβάνα και τον ξάδερφο της επισκεφτήκαμε το ενυδρείο της πόλης που είναι πολύ ωραίο, αν και προσωπικά πιστεύω ότι τα ζώα αυτά (είτε είναι ψάρια είτε θηλαστικά) είναι «φτιαγμένα» να ζούνε ελεύθερα και όχι μέσα σε κλουβιά και γυάλες.
Γενικά η πόλη είναι πολύ όμορφη, μεγάλες αμμώδεις παραλίες παντού, καθαρή και με ωραία κτίρια. Η θάλασσα δεν είναι όπως στην Ελλάδα, σίγουρα όμως είναι όμορφη.
Υπήρχε κόσμος παντού, μέρα και νύχτα, μου θύμισε το δικό μας καλοκαίρι που γίνεται χαμός όπου και να πας.
Το άσχημο, μόνο, ήταν ότι έβρεχε σχεδόν συνέχεια ... από την ώρα που πήγαμε μέχρι την ώρα που φύγαμε (εκτός από το βράδυ του Σαββάτου).
Εκείνο το βράδυ (20/1) βγήκαμε για φαγητό σε μια ωραία πιτσαρία με ζωντανή μουσική και μετά πήγαμε βόλτα στην κεντρική παραλία του Guaruza. Η βραδιά ήταν πολύ όμορφη και ο περίπατος πάνω στην αμμώδη παραλία ήταν μια ευκαιρία για μένα να εξηγήσω στην Σιλβάνα για το πόσο ίδιοι είμαστε οι Έλληνες και οι Βραζιλιάνοι, για τον τρόπο με τον οποίο έχουμε κάνει μέρος της ζωής μας την θάλασσα και ότι έχει σχέση με αυτή.
Της περιέγραψα τα ατέλειωτα καλοκαίρια που πέρασα δίπλα στην θάλασσα τραγουδώντας με τους φίλους μου στις παραλίες, μέσα στο σκοτάδι και με μια κιθάρα. Τα καλοκαιρινά beach parties, τα clubs δίπλα στην θάλασσα ... την ηρεμία κάποιων νησιών αλλά και τα καθαρά και κρυστάλλινα νερά των θαλασσών μας.
Η βόλτα ήταν πολύ ωραία, περπατάγαμε ώρα και ο ήχος της θάλασσας με ηρέμησε ακόμα περισσότερο. Υπήρχε αρκετός κόσμος στην παραλία που απολάμβανε την παραλία με τον ίδιο, αλλά και όχι μόνο, τρόπο.
Την επόμενη μέρα πήγαμε σε μια παραλία 20 λεπτά έξω από την πόλη ... πραγματικός παράδεισος. Με το που πατήσαμε το πόδι μας άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Μιλάμε για ΠΟΛΥ βροχή ... κάτσαμε 2 ώρες κάτω από μια ομπρέλα ... όχι λόγο του ήλιου όμως αλλά λόγο της βροχής!
Το μέρος όμως είναι πραγματικά ονειρεμένο ... δεν θα πω παραπάνω πράγματα, απλά θα σας αφήσω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Μπορεί η θάλασσα να μην είναι όπως στην Ελλάδα, η παραλία όμως ήταν παραδεισένια, όπως και το τοπίο.
Η επαναφορά στην «πραγματικότητα» ήρθε αρκετά γρήγορα ... στην επιστροφή μας προς τον Άγιο Παύλο βρήκαμε ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων, βλέπεται υπήρχαν και άλλοι πολλοί Paulistas* που ήθελαν να «ξεφύγουν» εκείνο το Σ/Κ ... και όλοι μαζί επιστρέφαμε στην «πραγματικότητα».
*Paulistas λένε τους κατοίκους του Sao Paulo – Άγιου Παύλου.
KEEP ON ... READING!
Το Σαββατοκύριακο 20-21/01 αποφασίσαμε με την Σιλβάνα να πάμε στο Guaruza, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο 1 ½ ώρα μακριά από τον Άγιο Παύλο. Εκεί έχει κάποιους συγγενείς που μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους.
Η διαδρομή πλέον γνώριμη σε μένα, βλέπεται είναι σχεδόν ο ίδιος δρόμος για να πας προς το Santos (που είχα πάει το Οκτώβριο). Περάσαμε πάλι μέσα από τα βουνά που σας είχα περιγράψει τότε ... ζήτησα από την Σιλβάνα να τραβήξει μερικές φωτογραφίες στην διαδρομή για να «δείτε» και εσείς αυτά που θαύμασα και εγώ.
Δυστυχώς η φωτογραφία δεν είναι ένα από τα ταλέντα της Σιλβάνα (χε χε) και ίσως να μην μπορέσετε να δείτε ακριβώς αυτά που είδα και εγώ. Το τοπίο ήταν θαυμάσιο, όπως και τον Οκτώβριο, πάλι εκείνο το συναίσθημα ότι ήμουνα στην Ελλάδα με ξανά «πλημμύρισε» ... μου θύμισε κάτι από το Πήλιο ... και στο βάθος η απέραντη θάλασσα του Ατλαντικού (όχι ίδιο με το γαλάζιο του Αιγαίου αλλά η φαντασία μου τα «μπέρδεψε» για λίγο).
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω στην Σιλβάνα αυτά που ένιωθα εκείνη την στιγμή, ίσως γιατί γενικά δεν περιγράφω εύκολα τα συναισθήματα μου με τον προφορικό λόγο ... είναι και η γλώσσα (τα Αγγλικά) που δεν τα γνωρίζει και τόσο καλά για να με καταλάβει απόλυτα ... το αποτέλεσμα ήταν να μην θέλω να «χαθώ στην μετάφραση» και να παραμείνω στην «σιωπή» μου εκείνες τις στιγμές.
Σύντομα είχαμε φτάσει στην πόλη και η Σιλβάνα μου έκανε ένα μικρό Τουρ μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι των δικών της.
Πλέον έχω «συνηθίσει» στον ζεστό χαρακτήρα των Βραζιλιανών, δεν μου κάνει τόσο εντύπωση όπως τον πρώτο καιρό, όχι ότι δεν μου αρέσει φυσικά ... το αντίθετο! Είναι πού ωραίο να είσαι ανάμεσα σε χαμογελαστούς ανθρώπους ... σου μεταδίδουν αυτή την θετική ενέργεια με κάποιο τρόπο.
Οι συγγενείς της Σιλβάνα δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, με δέχτηκαν στο σπίτι τους σαν να με ήξεραν από καιρό, Αγγλικά δεν μιλάγανε αλλά ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου και με κάθε ευκαιρία, το ίδιο έκανα και εγώ.
Μαζί με την Σιλβάνα και τον ξάδερφο της επισκεφτήκαμε το ενυδρείο της πόλης που είναι πολύ ωραίο, αν και προσωπικά πιστεύω ότι τα ζώα αυτά (είτε είναι ψάρια είτε θηλαστικά) είναι «φτιαγμένα» να ζούνε ελεύθερα και όχι μέσα σε κλουβιά και γυάλες.
Γενικά η πόλη είναι πολύ όμορφη, μεγάλες αμμώδεις παραλίες παντού, καθαρή και με ωραία κτίρια. Η θάλασσα δεν είναι όπως στην Ελλάδα, σίγουρα όμως είναι όμορφη.
Υπήρχε κόσμος παντού, μέρα και νύχτα, μου θύμισε το δικό μας καλοκαίρι που γίνεται χαμός όπου και να πας.
Το άσχημο, μόνο, ήταν ότι έβρεχε σχεδόν συνέχεια ... από την ώρα που πήγαμε μέχρι την ώρα που φύγαμε (εκτός από το βράδυ του Σαββάτου).
Εκείνο το βράδυ (20/1) βγήκαμε για φαγητό σε μια ωραία πιτσαρία με ζωντανή μουσική και μετά πήγαμε βόλτα στην κεντρική παραλία του Guaruza. Η βραδιά ήταν πολύ όμορφη και ο περίπατος πάνω στην αμμώδη παραλία ήταν μια ευκαιρία για μένα να εξηγήσω στην Σιλβάνα για το πόσο ίδιοι είμαστε οι Έλληνες και οι Βραζιλιάνοι, για τον τρόπο με τον οποίο έχουμε κάνει μέρος της ζωής μας την θάλασσα και ότι έχει σχέση με αυτή.
Της περιέγραψα τα ατέλειωτα καλοκαίρια που πέρασα δίπλα στην θάλασσα τραγουδώντας με τους φίλους μου στις παραλίες, μέσα στο σκοτάδι και με μια κιθάρα. Τα καλοκαιρινά beach parties, τα clubs δίπλα στην θάλασσα ... την ηρεμία κάποιων νησιών αλλά και τα καθαρά και κρυστάλλινα νερά των θαλασσών μας.
Η βόλτα ήταν πολύ ωραία, περπατάγαμε ώρα και ο ήχος της θάλασσας με ηρέμησε ακόμα περισσότερο. Υπήρχε αρκετός κόσμος στην παραλία που απολάμβανε την παραλία με τον ίδιο, αλλά και όχι μόνο, τρόπο.
Την επόμενη μέρα πήγαμε σε μια παραλία 20 λεπτά έξω από την πόλη ... πραγματικός παράδεισος. Με το που πατήσαμε το πόδι μας άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Μιλάμε για ΠΟΛΥ βροχή ... κάτσαμε 2 ώρες κάτω από μια ομπρέλα ... όχι λόγο του ήλιου όμως αλλά λόγο της βροχής!
Το μέρος όμως είναι πραγματικά ονειρεμένο ... δεν θα πω παραπάνω πράγματα, απλά θα σας αφήσω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.
Μπορεί η θάλασσα να μην είναι όπως στην Ελλάδα, η παραλία όμως ήταν παραδεισένια, όπως και το τοπίο.
Η επαναφορά στην «πραγματικότητα» ήρθε αρκετά γρήγορα ... στην επιστροφή μας προς τον Άγιο Παύλο βρήκαμε ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων, βλέπεται υπήρχαν και άλλοι πολλοί Paulistas* που ήθελαν να «ξεφύγουν» εκείνο το Σ/Κ ... και όλοι μαζί επιστρέφαμε στην «πραγματικότητα».
*Paulistas λένε τους κατοίκους του Sao Paulo – Άγιου Παύλου.
KEEP ON ... READING!
Tuesday, January 16, 2007
24/12/2006 – 06/01/2007 «Η επιστροφή – Χριστούγεννα στην Ελλάδα»
Έκανα καιρό να ενημερώσω την σελίδα μου γιατί έλειπα στην Ελλάδα την περίοδο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Είχα την ευκαιρία να δω τους δικούς μου ανθρώπους και πραγματικά δεν ένιωσα ότι έλειπα, άλλωστε δεν είχε περάσει και τόσος πολύς χρόνος, μόνο 2 μήνες από τότε που είχα φύγει.
Τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει και πολύ ... τίποτα ίσως, εκτός από εμένα λιγάκι. Πλέον νιώθω ότι αρκετά πράγματα αρχίζω και τα βλέπω πιο «ήρεμα», καθαρά και ώριμα. Πάντα στην ζωή μου έκανα σχέδια και σκεφτόμουνα το μέλλον μέσο/μακροπρόθεσμα, ίσως όμως όταν βλέπεις γύρω σου αλλαγές να κοιτάς και το πόσο έχει αλλάξει και η δικιά σου ζωή ... ή το πόσο «πρέπει» να αλλάξει να «αναγκάζεσαι» και εσύ να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Αυτές τις αναζητήσεις τις «έκανα» κατά την διάρκεια των γιορτών ... το αποτέλεσμα θα το δούμε.
Οι διακοπές μου δεν ήταν και τόσο ... «διακοπές», κάτι η δουλειά μου, που πλέον πρέπει να δεχτώ ότι είναι μέρος της ζωής μου και όχι κάτι που μπορώ να το απομονώνω όπως έκανα στο παρελθόν, κάτι διάφορες εκκρεμότητες που έπρεπε να διευθετήσω όσο ήμουνα στην Ελλάδα ... οι μέρες περάσανε και έπρεπε πάλι να γυρίσω στον «Άγιο Παύλο».
Όπως έχω ήδη πει τα αντίο δεν μου αρέσουν, έχω την ζωή μου στην Ελλάδα αλλά και εδώ, καλός η κακός το βάρος μου πρέπει να το ρίξω εδώ χωρίς να ξεχνάω ποτέ από που προέρχομαι αλλά και το που πάω. Ο τίτλος του ΜΠΛΟΓΚ μου είναι ότι καλύτερο για να περιγράψει αυτό που νιώθω “Life is a journey, not a destination”, η ζωή είναι ένα ταξίδι όχι ένας προορισμός.
KEEP ON ... READING!
17-12-2006 «Χριστούγεννα στην Φαβέλα»
Η μεγάλη μέρα έφτασε και την Κυριακή 17-12-2006 ξεκινήσαμε για την «αποστολή» μας. Το πρωινό ξύπνημα ήταν λίγο άγριο, μια Κυριακή έχεις να κοιμηθείς σαν άνθρωπος και κάνουμε ότι μπορούμε για να την «χάσουμε» και αυτή.
Η διαδρομή προς την Φαβέλα ήταν «χαρακτηριστική», όσο προχωρούσαμε τόσο τα κτίρια γινόντουσαν πιο φτωχικά, σπίτια μισό-φτιαγμένα, ακόμα στα τούβλα, ένα-δύο δωμάτια το πολύ, πρόχειρα χτισμένα από τους ιδιοκτήτες τους. Μου θύμισαν κάτι παλιές Ελληνικές ταινίες του ’50 που έδειχναν διάφορες Αθηναϊκές φτωχογειτονιές ...
«Τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι έχουν και ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι τους» σκέφτηκα ... τις προηγούμενες μέρες είχα περάσει με το αμάξι δίπλα από φαβέλες που τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πεπιεσμένο χαρτί! Η φτώχια εκεί ... αφάνταστη, ακόμα και τώρα είναι χαραγμένες οι εικόνες 2 μικρών κοριτσιών που έπαιζαν πάνω σε κάτι ανοιγμένες σακούλες σκουπιδιών με τις σπασμένες κούκλες τους. Νόμιζα ότι βρισκόμουνα στην Αφρική για λίγα δευτερόλεπτα. Οι εικόνες σκληρές και απάνθρωπες, πλέον δεν τις έβλεπα μέσα από το «γυαλί» της τηλεοράσεις μου αλλά δίπλα μου ακριβώς.
Η ώρα έφτασε και σύντομα πάρκαρα το αμάξι μου μπροστά από ένα «οίκημα», κάτι σαν μία μεγάλη παράγκα φτιαγμένη από ξύλο. Έξω ακριβός ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από πλαστικά μπουκάλια θύμιζε ότι τα Χριστούγεννα ήταν κοντά ... το μάτι όπου και να έβλεπε υπήρχαν σπίτια όπως αυτά που περιέγραψα πριν από λίγο ... «τα σπίτια που βλέπεις είναι τα «καλά» ... υπάρχουν ολόκληρες «πόλης» από αυτά πίσω από αυτούς τους λόφους» μου έδειξε η Σιλβάνα.
Η φαντασία μου προσπάθησε να καλύψει το «κενό» της όρασης μου εκείνη την στιγμή και το μυαλό μου έβγαλε την ετυμηγορία του, μα φυσικά ... άφθονα φθηνά εργατικά χέρια για να τροφοδοτήσουν την ανερχόμενη βιομηχανία της «τίγρης» της Νοτίου Αμερικής – της ανερχόμενης δύναμης του Νότιου Ημισφαιρίου – της Βραζιλίας.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με τα λεγόμενα μου, αφού θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουν για μένα. Παρατηρήστε μόνο το χαμόγελο των παιδιών όταν παίρνουν με τα μικρά χεράκια τους τα δώρα. Μανάδες με τα παιδιάς τους χαμογελάνε στον φακό και με παρακαλούνε να τους τραβήξω φωτογραφίες γιατί δεν έχουν ούτε μια από τα παιδιά τους για να τα θυμούνται όταν μεγαλώσουν.
Η δουλειά των εθελοντών ... τρομερή ... ένα μπράβο είναι λίγο για αυτά τα παιδιά που βοηθάνε άλλους αφιλοκερδώς και πάντα με ένα χαμόγελο.
Για μένα η εμπειρία μοναδική, η ανθρωπιά των εθελοντών ενάντια στην απανθρωπιά ενός συστήματος που απαξιώνει τον άνθρωπο από την αξιοπρέπεια του ... ενός συστήματος που έχει ανάγκη φθηνά εργατικά χέρια για να ταΐζει τις οικονομίες της δύσης με φθηνά προϊόντα. Πότε δεν το ένιωσα αυτό το συναίσθημα πιο πολύ από εκείνη την στιγμή.
KEEP ON ... READING!
Η μεγάλη μέρα έφτασε και την Κυριακή 17-12-2006 ξεκινήσαμε για την «αποστολή» μας. Το πρωινό ξύπνημα ήταν λίγο άγριο, μια Κυριακή έχεις να κοιμηθείς σαν άνθρωπος και κάνουμε ότι μπορούμε για να την «χάσουμε» και αυτή.
Η διαδρομή προς την Φαβέλα ήταν «χαρακτηριστική», όσο προχωρούσαμε τόσο τα κτίρια γινόντουσαν πιο φτωχικά, σπίτια μισό-φτιαγμένα, ακόμα στα τούβλα, ένα-δύο δωμάτια το πολύ, πρόχειρα χτισμένα από τους ιδιοκτήτες τους. Μου θύμισαν κάτι παλιές Ελληνικές ταινίες του ’50 που έδειχναν διάφορες Αθηναϊκές φτωχογειτονιές ...
«Τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι έχουν και ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι τους» σκέφτηκα ... τις προηγούμενες μέρες είχα περάσει με το αμάξι δίπλα από φαβέλες που τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πεπιεσμένο χαρτί! Η φτώχια εκεί ... αφάνταστη, ακόμα και τώρα είναι χαραγμένες οι εικόνες 2 μικρών κοριτσιών που έπαιζαν πάνω σε κάτι ανοιγμένες σακούλες σκουπιδιών με τις σπασμένες κούκλες τους. Νόμιζα ότι βρισκόμουνα στην Αφρική για λίγα δευτερόλεπτα. Οι εικόνες σκληρές και απάνθρωπες, πλέον δεν τις έβλεπα μέσα από το «γυαλί» της τηλεοράσεις μου αλλά δίπλα μου ακριβώς.
Η ώρα έφτασε και σύντομα πάρκαρα το αμάξι μου μπροστά από ένα «οίκημα», κάτι σαν μία μεγάλη παράγκα φτιαγμένη από ξύλο. Έξω ακριβός ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από πλαστικά μπουκάλια θύμιζε ότι τα Χριστούγεννα ήταν κοντά ... το μάτι όπου και να έβλεπε υπήρχαν σπίτια όπως αυτά που περιέγραψα πριν από λίγο ... «τα σπίτια που βλέπεις είναι τα «καλά» ... υπάρχουν ολόκληρες «πόλης» από αυτά πίσω από αυτούς τους λόφους» μου έδειξε η Σιλβάνα.
Η φαντασία μου προσπάθησε να καλύψει το «κενό» της όρασης μου εκείνη την στιγμή και το μυαλό μου έβγαλε την ετυμηγορία του, μα φυσικά ... άφθονα φθηνά εργατικά χέρια για να τροφοδοτήσουν την ανερχόμενη βιομηχανία της «τίγρης» της Νοτίου Αμερικής – της ανερχόμενης δύναμης του Νότιου Ημισφαιρίου – της Βραζιλίας.
Δεν θα σας κουράσω άλλο με τα λεγόμενα μου, αφού θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουν για μένα. Παρατηρήστε μόνο το χαμόγελο των παιδιών όταν παίρνουν με τα μικρά χεράκια τους τα δώρα. Μανάδες με τα παιδιάς τους χαμογελάνε στον φακό και με παρακαλούνε να τους τραβήξω φωτογραφίες γιατί δεν έχουν ούτε μια από τα παιδιά τους για να τα θυμούνται όταν μεγαλώσουν.
Η δουλειά των εθελοντών ... τρομερή ... ένα μπράβο είναι λίγο για αυτά τα παιδιά που βοηθάνε άλλους αφιλοκερδώς και πάντα με ένα χαμόγελο.
Για μένα η εμπειρία μοναδική, η ανθρωπιά των εθελοντών ενάντια στην απανθρωπιά ενός συστήματος που απαξιώνει τον άνθρωπο από την αξιοπρέπεια του ... ενός συστήματος που έχει ανάγκη φθηνά εργατικά χέρια για να ταΐζει τις οικονομίες της δύσης με φθηνά προϊόντα. Πότε δεν το ένιωσα αυτό το συναίσθημα πιο πολύ από εκείνη την στιγμή.
KEEP ON ... READING!
Subscribe to:
Posts (Atom)