20/01/2007 – 21/01/2007 «Guaruza – Το θέρετρο των Paulistas*»

Το Σαββατοκύριακο 20-21/01 αποφασίσαμε με την Σιλβάνα να πάμε στο Guaruza, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο 1 ½ ώρα μακριά από τον Άγιο Παύλο. Εκεί έχει κάποιους συγγενείς που μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους.

Η διαδρομή πλέον γνώριμη σε μένα, βλέπεται είναι σχεδόν ο ίδιος δρόμος για να πας προς το Santos (που είχα πάει το Οκτώβριο). Περάσαμε πάλι μέσα από τα βουνά που σας είχα περιγράψει τότε ... ζήτησα από την Σιλβάνα να τραβήξει μερικές φωτογραφίες στην διαδρομή για να «δείτε» και εσείς αυτά που θαύμασα και εγώ.

Δυστυχώς η φωτογραφία δεν είναι ένα από τα ταλέντα της Σιλβάνα (χε χε) και ίσως να μην μπορέσετε να δείτε ακριβώς αυτά που είδα και εγώ. Το τοπίο ήταν θαυμάσιο, όπως και τον Οκτώβριο, πάλι εκείνο το συναίσθημα ότι ήμουνα στην Ελλάδα με ξανά «πλημμύρισε» ... μου θύμισε κάτι από το Πήλιο ... και στο βάθος η απέραντη θάλασσα του Ατλαντικού (όχι ίδιο με το γαλάζιο του Αιγαίου αλλά η φαντασία μου τα «μπέρδεψε» για λίγο).

Μου είναι δύσκολο να περιγράψω στην Σιλβάνα αυτά που ένιωθα εκείνη την στιγμή, ίσως γιατί γενικά δεν περιγράφω εύκολα τα συναισθήματα μου με τον προφορικό λόγο ... είναι και η γλώσσα (τα Αγγλικά) που δεν τα γνωρίζει και τόσο καλά για να με καταλάβει απόλυτα ... το αποτέλεσμα ήταν να μην θέλω να «χαθώ στην μετάφραση» και να παραμείνω στην «σιωπή» μου εκείνες τις στιγμές.

Σύντομα είχαμε φτάσει στην πόλη και η Σιλβάνα μου έκανε ένα μικρό Τουρ μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι των δικών της.

Πλέον έχω «συνηθίσει» στον ζεστό χαρακτήρα των Βραζιλιανών, δεν μου κάνει τόσο εντύπωση όπως τον πρώτο καιρό, όχι ότι δεν μου αρέσει φυσικά ... το αντίθετο! Είναι πού ωραίο να είσαι ανάμεσα σε χαμογελαστούς ανθρώπους ... σου μεταδίδουν αυτή την θετική ενέργεια με κάποιο τρόπο.

Οι συγγενείς της Σιλβάνα δεν ήταν κάτι το διαφορετικό, με δέχτηκαν στο σπίτι τους σαν να με ήξεραν από καιρό, Αγγλικά δεν μιλάγανε αλλά ήθελαν να επικοινωνήσουν μαζί μου και με κάθε ευκαιρία, το ίδιο έκανα και εγώ.

Μαζί με την Σιλβάνα και τον ξάδερφο της επισκεφτήκαμε το ενυδρείο της πόλης που είναι πολύ ωραίο, αν και προσωπικά πιστεύω ότι τα ζώα αυτά (είτε είναι ψάρια είτε θηλαστικά) είναι «φτιαγμένα» να ζούνε ελεύθερα και όχι μέσα σε κλουβιά και γυάλες.

Γενικά η πόλη είναι πολύ όμορφη, μεγάλες αμμώδεις παραλίες παντού, καθαρή και με ωραία κτίρια. Η θάλασσα δεν είναι όπως στην Ελλάδα, σίγουρα όμως είναι όμορφη.

Υπήρχε κόσμος παντού, μέρα και νύχτα, μου θύμισε το δικό μας καλοκαίρι που γίνεται χαμός όπου και να πας.

Το άσχημο, μόνο, ήταν ότι έβρεχε σχεδόν συνέχεια ... από την ώρα που πήγαμε μέχρι την ώρα που φύγαμε (εκτός από το βράδυ του Σαββάτου).

Εκείνο το βράδυ (20/1) βγήκαμε για φαγητό σε μια ωραία πιτσαρία με ζωντανή μουσική και μετά πήγαμε βόλτα στην κεντρική παραλία του Guaruza. Η βραδιά ήταν πολύ όμορφη και ο περίπατος πάνω στην αμμώδη παραλία ήταν μια ευκαιρία για μένα να εξηγήσω στην Σιλβάνα για το πόσο ίδιοι είμαστε οι Έλληνες και οι Βραζιλιάνοι, για τον τρόπο με τον οποίο έχουμε κάνει μέρος της ζωής μας την θάλασσα και ότι έχει σχέση με αυτή.

Της περιέγραψα τα ατέλειωτα καλοκαίρια που πέρασα δίπλα στην θάλασσα τραγουδώντας με τους φίλους μου στις παραλίες, μέσα στο σκοτάδι και με μια κιθάρα. Τα καλοκαιρινά beach parties, τα clubs δίπλα στην θάλασσα ... την ηρεμία κάποιων νησιών αλλά και τα καθαρά και κρυστάλλινα νερά των θαλασσών μας.

Η βόλτα ήταν πολύ ωραία, περπατάγαμε ώρα και ο ήχος της θάλασσας με ηρέμησε ακόμα περισσότερο. Υπήρχε αρκετός κόσμος στην παραλία που απολάμβανε την παραλία με τον ίδιο, αλλά και όχι μόνο, τρόπο.

Την επόμενη μέρα πήγαμε σε μια παραλία 20 λεπτά έξω από την πόλη ... πραγματικός παράδεισος. Με το που πατήσαμε το πόδι μας άρχισε να ρίχνει καρεκλοπόδαρα! Μιλάμε για ΠΟΛΥ βροχή ... κάτσαμε 2 ώρες κάτω από μια ομπρέλα ... όχι λόγο του ήλιου όμως αλλά λόγο της βροχής!

Το μέρος όμως είναι πραγματικά ονειρεμένο ... δεν θα πω παραπάνω πράγματα, απλά θα σας αφήσω να απολαύσετε τις φωτογραφίες.

Μπορεί η θάλασσα να μην είναι όπως στην Ελλάδα, η παραλία όμως ήταν παραδεισένια, όπως και το τοπίο.

Η επαναφορά στην «πραγματικότητα» ήρθε αρκετά γρήγορα ... στην επιστροφή μας προς τον Άγιο Παύλο βρήκαμε ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων, βλέπεται υπήρχαν και άλλοι πολλοί Paulistas* που ήθελαν να «ξεφύγουν» εκείνο το Σ/Κ ... και όλοι μαζί επιστρέφαμε στην «πραγματικότητα».


*Paulistas λένε τους κατοίκους του Sao Paulo – Άγιου Παύλου.



KEEP ON ... READING!