17-12-2006 «Χριστούγεννα στην Φαβέλα»

Η μεγάλη μέρα έφτασε και την Κυριακή 17-12-2006 ξεκινήσαμε για την «αποστολή» μας. Το πρωινό ξύπνημα ήταν λίγο άγριο, μια Κυριακή έχεις να κοιμηθείς σαν άνθρωπος και κάνουμε ότι μπορούμε για να την «χάσουμε» και αυτή.

Η διαδρομή προς την Φαβέλα ήταν «χαρακτηριστική», όσο προχωρούσαμε τόσο τα κτίρια γινόντουσαν πιο φτωχικά, σπίτια μισό-φτιαγμένα, ακόμα στα τούβλα, ένα-δύο δωμάτια το πολύ, πρόχειρα χτισμένα από τους ιδιοκτήτες τους. Μου θύμισαν κάτι παλιές Ελληνικές ταινίες του ’50 που έδειχναν διάφορες Αθηναϊκές φτωχογειτονιές ...

«Τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι έχουν και ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι τους» σκέφτηκα ... τις προηγούμενες μέρες είχα περάσει με το αμάξι δίπλα από φαβέλες που τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πεπιεσμένο χαρτί! Η φτώχια εκεί ... αφάνταστη, ακόμα και τώρα είναι χαραγμένες οι εικόνες 2 μικρών κοριτσιών που έπαιζαν πάνω σε κάτι ανοιγμένες σακούλες σκουπιδιών με τις σπασμένες κούκλες τους. Νόμιζα ότι βρισκόμουνα στην Αφρική για λίγα δευτερόλεπτα. Οι εικόνες σκληρές και απάνθρωπες, πλέον δεν τις έβλεπα μέσα από το «γυαλί» της τηλεοράσεις μου αλλά δίπλα μου ακριβώς.

Η ώρα έφτασε και σύντομα πάρκαρα το αμάξι μου μπροστά από ένα «οίκημα», κάτι σαν μία μεγάλη παράγκα φτιαγμένη από ξύλο. Έξω ακριβός ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από πλαστικά μπουκάλια θύμιζε ότι τα Χριστούγεννα ήταν κοντά ... το μάτι όπου και να έβλεπε υπήρχαν σπίτια όπως αυτά που περιέγραψα πριν από λίγο ... «τα σπίτια που βλέπεις είναι τα «καλά» ... υπάρχουν ολόκληρες «πόλης» από αυτά πίσω από αυτούς τους λόφους» μου έδειξε η Σιλβάνα.

Η φαντασία μου προσπάθησε να καλύψει το «κενό» της όρασης μου εκείνη την στιγμή και το μυαλό μου έβγαλε την ετυμηγορία του, μα φυσικά ... άφθονα φθηνά εργατικά χέρια για να τροφοδοτήσουν την ανερχόμενη βιομηχανία της «τίγρης» της Νοτίου Αμερικής – της ανερχόμενης δύναμης του Νότιου Ημισφαιρίου – της Βραζιλίας.

Δεν θα σας κουράσω άλλο με τα λεγόμενα μου, αφού θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουν για μένα. Παρατηρήστε μόνο το χαμόγελο των παιδιών όταν παίρνουν με τα μικρά χεράκια τους τα δώρα. Μανάδες με τα παιδιάς τους χαμογελάνε στον φακό και με παρακαλούνε να τους τραβήξω φωτογραφίες γιατί δεν έχουν ούτε μια από τα παιδιά τους για να τα θυμούνται όταν μεγαλώσουν.

Η δουλειά των εθελοντών ... τρομερή ... ένα μπράβο είναι λίγο για αυτά τα παιδιά που βοηθάνε άλλους αφιλοκερδώς και πάντα με ένα χαμόγελο.

Για μένα η εμπειρία μοναδική, η ανθρωπιά των εθελοντών ενάντια στην απανθρωπιά ενός συστήματος που απαξιώνει τον άνθρωπο από την αξιοπρέπεια του ... ενός συστήματος που έχει ανάγκη φθηνά εργατικά χέρια για να ταΐζει τις οικονομίες της δύσης με φθηνά προϊόντα. Πότε δεν το ένιωσα αυτό το συναίσθημα πιο πολύ από εκείνη την στιγμή.



KEEP ON ... READING!