Πέμπτη 02/08/2007 - «... μετράω μέρες»

Πλέον έχουν μείνει λιγότερες από 28 μέρες για να έρθω Ελλάδα για διακοπές – και όχι μόνο – νιώθω σαν τον φαντάρο που μετράει τις μέρες για να τελειώσει η θητεία του. Νιώθω όμως γαλήνια μέσα μου, όπως και τότε όταν τελείωνε η θητεία μου. Όταν γνωρίζεις ότι πλησιάζει το τέλος της θητείας σου πλέον δεν σκας, δεν μετράς της μέρες πλέον όπως πριν.

Έτσι και εγώ αφήνω τον καιρό και περνάει χωρίς να με αγγίζει. Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στο BBC News που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το θέμα, το πώς «νιώθει» ο κάθε άνθρωπος τον χρόνο να περνάει. Συγκεκριμένα το άρθρο αναφερότανε σε ένα βιβλίο που έγραψε κάποιος που προσπαθεί να εξηγήσει μια θεωρία που με λίγα λόγια προσπαθεί να μας πει το γιατί για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά και για άλλους γρήγορα.

Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετές φορές, όπως όλοι έτσι και εγώ έχω προσπαθήσει να «παγώσω» τον χρόνο κάποιες στιγμές, και άλλες να τον κάνω να περάσει σαν αστραπή. Μπορώ να πω ότι το κατάφερα αρκετές φορές, 8 χρόνια στην Αγγλία το πρώτο στόχο που είχα στο μυαλό μου ήταν το πότε θα γυρίσω Ελλάδα, μετά ο στρατός – 23 μήνες θητεία, 10 από τους οποίους στο Διδυμότειχο – τώρα 10 μήνες στο Σάο Πάολο, για άλλη μια φορά έχω βάλει την ζωή μου στο PAUSE.

Σήμερα με ρώτησε μια «ψυχή» από τα παλιά που με ξέρει καλά πώς τα καταφέρνω να το κάνω. Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί πώς το κάνω ... ίσως να εκπαίδευσα τον εαυτό μου από άμυνα, ίσως να ήμουνα πάντα έτσι ... δεν ξέρω, το σίγουρο όμως είναι ότι το κάνω. Είναι σαν να παγώνουνε τα πάντα γύρω σου και απλά να βλέπεις τον εαυτό σου σαν κάτι ξένο που απλά πλέει μέσα σε αυτό που ονομάζει ο Αϊνστάιν «χώρο-χρόνο». Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι μέσα από αυτές τις καταστάσεις βγαίνω πάντα πιο δυνατός και πάντα ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου.

Αυτά για τις σημερινές μου σκέψεις.

+++

Όσον αφορά την υγεία μου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, το πόδι πλέον δεν πονάει τόσο πολύ και έχω πάψει εδώ και 3 βδομάδες να παίρνω παυσίπονα. Σίγουρα δεν είμαι 100% ... αλλά ακόμα και αυτό το 60-70% είναι πολύ καλύτερο από αυτό που περνούσα όλον αυτό τον καιρό!

Το τι όμως με βοήθησε δεν σας τον είπα. Ακριβώς πριν από 3 βδομάδες ξεκίνησα να πηγαίνω σε έναν Κορεάτη που εξασκεί μια θεραπευτική αγωγή που λέγεται Do-in (ναι καλά διαβάσατε!). Φανταστείτε κάτι σαν βελονισμό αλλά χωρίς βελόνες και χωρίς να βγάζεις τα ρούχα σου ... όντος καμία σχέση με βελονισμό, λειτουργούνε όμως με περίπου την ίδια αρχή, ο θεραπευτής βρίσκει τα νεύρα (και όχι μόνο) που επηρεάζουν και προσπαθεί να τα «επαναφέρει».

Πιο συγκεκριμένα σε πιέζει σε διάφορα μέρη του σώματος σου με κάτι ξυλάκια (είμαι σίγουρος ότι είναι οδοντογλυφίδες!) αλλά και με τα δάχτυλα του. Επίσης πιέζει διάφορα σημεία στα αυτιά σου αλλά και στα δάχτυλα των χεριών και ποδιών σου ... το αποτέλεσμα ??? Θεαματικό για μένα! Την ίδια βδομάδα μετά την πρώτη επίσκεψη σταμάτησα τα παυσίπονα που πλέον είχανε γίνει μέρος της καθημερινότητας μου για πάνω από έναν μήνα! Αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι 10 η ώρα το βράδυ και κάθομαι χωρίς να πονάω μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, πράγμα «πρωτόγνωρο» για τους τελευταίους 5+ μήνες. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου γιατί η μέση και το πόδι αρχίζουν να πονάνε εάν στέκομαι πολύ ώρα όρθιος, σίγουρα όμως όχι όπως πριν!

+++

Σήμερα θα σας βάλω και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα προχθές από την ταράτσα του κτιρίου μου. Θα δείτε το Σάο Πάολο σε όλο του το μεγαλείο όπως το βλέπω εγώ κάθε βράδυ.

Είναι μια όμορφη πόλη που όμως ποτέ δεν ερωτεύθηκα απλά γιατί δεν ήθελα να το κάνω ... είπαμε η ζωή μου είναι στο PAUSE ;-)