20/11 – 03/12 Η «αρχή»


Και η επόμενη μέρα (20/11) με βρήκε να τρέχω και να μην φτάνω, για κάποιο περίεργο λόγο είχα βάλει το ξυπνητήρι στις 11:30 … ενώ είχαμε πει να βρισκόμασταν στις 12 ... το τηλέφωνο χτύπησε πιο νωρίς και εγώ πετάχτηκα από το κρεβάτι ... ήταν η Σιλβάνα στο τηλέφωνο ... «Καλημέρα! Είσαι έτοιμος;» με ρώτησε ... «... ερμ σχεδόν ... τι ώρα είναι ... θα είμαι εκεί στις 12» της απάντησα βιαστικά ... η ώρα ήταν 11:20 και έπρεπε να βιαστώ. 12 παρά 10 ήμουνα μέσα στο ταξί!

Γιατί όταν βιάζεσαι να πας κάπου ΠΑΝΤΑ συμβαίνουν 2 πράγματα ταυτόχρονα ... το πρώτο σε «πιάνουν» ΟΛΑ τα φανάρια και δεύτερον ο χρόνος πλέον δεν περνάει σε λεπτά και δευτερόλεπτα αλλά πολύ πιο αργά και βασανιστικά ... τα 10 λεπτά αυτά μου φανήκανε σαν να πέρασε μισή μέρα. Στην «Paulista» γινόταν χαμός, τρομερή κίνηση ... μας πιάσανε και ΟΛΑ τα φανάρια στην κυριολεξία ... και έφτασα τελικά με καθυστέρηση 10 λεπτών.

Σύντομα βρήκα την Silvana να με περιμένει, το ραντεβού είχε ξεκινήσει.

Η μέρα κύλησε πολύ όμορφα και χαλαρά, βόλτα στο Εμπορικό κέντρο Paulista, cinema κάπου κοντά και μετά καφέ. Ωραία και απλά πράγματα που είχα από καιρό ανάγκη και τελικά τα βρήκα 12,000 χλμ. μακριά από το σπίτι μου σε μια γυναίκα που ούτε ποτέ φανταζόταν ότι θα γνώριζε ποτέ έναν Έλληνα.

Απλός άνθρωπος, πολύ καθώς πρέπει, με τράβηξε από την πρώτη στιγμή με το χαμόγελο και την «αγνότητα» των ματιών της. Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία οπότε το τέλος της μέρας μας βρήκε «μαζί».

Την Τετάρτη (22/11) ήταν τα γενέθλια μου, το τηλέφωνο μου χτύπησε αρκετές φορές στο γραφείο, ήταν οι φίλοι μου και η οικογένεια μου που με πήρανε να μου ευχηθούν. Αυτή η μέρα που τόσο «φοβόμουνα» την προηγούμενη βδομάδα είχε «μεταμορφωθεί» σε κάτι πολύ όμορφο.

Όταν θυμάσαι κάποιον που είναι πολύ μακριά και έρχεσαι σε επαφή μαζί του, με έναν μαγικό τρόπο η απόσταση εκμηδενίζεται, νιώθεις ότι είσαι κοντά του και ότι όλος ο χρόνος που πέρασες «χώρια» του δεν «μέτρησε» ... απλά είχες πατήσει το PAUSE στο video και για άλλη μια φορά το ξανά πατούσες και συνέχιζες από εκεί που είχες «αφήσει».

Για μένα η ζωή μου στην Ελλάδα είναι σταματημένη από εκεί που την άφησα στις 21/10 ... και περιμένει να την συνεχίσω κάποια στιγμή. Έτσι είναι μέσα στο μυαλό μου τα πράγματα ... εκείνη την μέρα μέσα μου ξανά πάτησα το κουμπί και «έζησα» λίγο στην Ελλάδα μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους, έστω και για λίγα λεπτά.

Το ίδιο βράδυ είχαμε δώσει ραντεβού με την Σιλβάνα και είχαμε πει να βρεθούμε στο σταθμό του μετρό που την είχα αφήσει την Δευτέρα. Εκείνη κατάλαβε ότι ήταν να βρεθούμε κοντά στο ξενοδοχείο μου και έγινε ένα μπέρδεμα απίστευτο ... τελικά στο «γυρισμό» προς το ξενοδοχείο θυμήθηκα ότι έπρεπε να αγοράσω την σιδερώστρα .... το αποτέλεσμα; Να «σκάσω» στο δεύτερο ραντεβού μας αγκαλιά με μια σιδερώστρα!

Όπως αντιλαμβάνεστε έπεσε το «ανάλογο» γέλιο ...

Εκείνη την βδομάδα περάσαμε τις περισσότερες μέρες μαζί ... ένιωθα από την πρώτη στιγμή άνετα μαζί της και η επικοινωνία μας αν και με κάποιες δυσκολίες είναι πολύ καλή.

Το Σαββάτο το βράδυ μια τρομερή βροχή ... οι ουρανοί άνοιξαν στην κυριολεξία και τα πάντα σταμάτησαν σε αυτή την τεράστια πόλη. Η επόμενη μέρα μας βρήκε μαζί στην Ελληνική εκκλησία και μετά στην κοινότητα ... τελικά ο χώρος της εκκλησίας αλλά και του σπιτιού των γoνιών του Μανώλη έχει γίνει κάτι σαν το 2ο σπίτι μου, νιώθω πολύ άνετα εκεί ... το ίδιο όμορφα ένιωσε και η Silvana στην πρώτη της επίσκεψη.

Η 2η βδομάδα της αφήγησης μου ήταν ποιό «τολμηρή» ... αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πάρω το αμάξι που με περίμενε στωικά εδώ και 1 μήνα στο γκαράζ του γραφείου μας. Είχα μάθει λίγο την περιοχή και μπορούσα πλέον να πάω και καμιά 10αρια τετράγωνα μακριά ... ήταν καιρός να δοκιμάσω την τύχη μου στους δρόμους του Sao Paolo.

Οι πρώτες φορές που πήρα το αμάξι ήταν «εύκολες» ... δουλειά, σπίτι ... δουλειά, άντε να πεταγόμουνα και μέχρι τον σταθμό του μετρό για να πάρω την Silvana (μιλάμε 500μ μακριά!). Σιγά-σιγά όμως πήρα θάρρος και άρχισα να παίρνω το αμάξι και για πιο «μακρινές» αποστάσεις ... 2-3 χλμ., σύντομα μπορούσα και πήγαινα μέχρι και την εκκλησία.

Το Σαββάτο 02/12/2006 θα έκανα το πρώτο μου «ταξίδι» αφού είχαμε να πάμε με την Silvana σε ένα ζευγάρι φίλων της που κάνανε μπάρμπεκιου στο σπίτι τους και μετά στον φίλο της τον Ademir (όχι Amir όπως τον έλεγα τόσο καιρό τον κακόμοιρο) που είχε τα γενέθλια του. Ιδέα δεν είχα για τις αποστάσεις, όποτε ξεκίνησα με όρεξη γιατί θα έβλεπα καινούργια μέρη της πόλης.

Ο πρώτος μας σταθμός ήταν το σπίτι που θα γινόταν το μπάρμπεκιου που βρίσκετε στα Βόρεια της πόλης ... κάναμε 1 ώρα και 30 λεπτά να φτάσουμε ... όχι τόσο λόγο της απόστασης αλλά περισσότερο διότι η Silvana, που είχε αναλάβει χρέη πλοηγού, καθώς δεν κοιτούσε καθόλου τον χάρτη που της είχαν φτιάξει οι φίλοι της, ψιλό μπερδεύτηκε στην διαδρομή και παραλίγο να καταλήγαμε στην ... Λίμα του Περού!

Μετά από πολλούς γύρους και «αναστροφές» στην διαδρομή, ο Θεός μας «φώτισε» και το βρήκαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ... είδες τι σου κάνει ο συχνός εκκλησιασμός!!!

Η περιοχή που φτάσαμε είναι κάτι σαν προάστιο της πόλης, με αρκετά πράσινο και σχετικά ωραία σπίτια ... τα ψιλά κτίρια τα είχαμε αφήσει πίσω μας πλέον και τα περισσότερα κτίρια ήταν σχετικά χαμηλά.

Το σπίτι των φίλων της Silvana είναι πολύ όμορφο, μου θύμισε μοντέρνο Ελληνικό σπίτι με την διαφορά ότι κήπο είχε μόνο μπροστά (μικρό σχετικά) και πίσω είχε κάτι σαν έναν υπαίθριο χώρο σκεπαστό που είχανε χτιστή ψησταριά και μια κανονική κομπλέ κουζίνα. Όλα ήταν στημένα και μας «περίμεναν» ... έγινε ένα πραγματικό τσιμπούσι, το φαγητό και το ποτό ήταν πολύ καλά και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε μας πήρε αρκετό χρόνο να ξεκολλήσουμε από τις καρέκλες μας.

Όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου και με έκαναν να νιώσω άνετα και μέρος της παρέας τους.

Η συνέχεια της μέρας μας ήταν το ίδιο καλή, παρότι κάναμε 2 ώρες να φτάσουμε στον προορισμό μας! Κάτι η κίνηση, κάτι η απόσταση ... ήμασταν 2 ώρες μέσα στο αμάξι. Εκείνη την μέρα άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της πόλης! Οδηγούσα 2 ώρες σχεδόν σε τεράστιους αυτοκινητοδρόμους (από 3 λωρίδες μέχρι και 7-8 σε μια φάση) και παρόλο το ότι δεν πήγαινα και αργά τα χιλιόμετρα δεν «τελείωναν» με τίποτα ...

Το μέρος που πηγαίναμε ήταν στον νότιο «τομέα» της πόλης, ένα μέρος διαφορετικό από εκεί που ήμασταν πριν. Σίγουρα πιο φτωχικό και πιο γκρίζο!

Σύντομα είχαμε φτάσει στο μέρος που μένει ο Ademir, ένα συγκρότημα από ψηλές πολυκατοικίες, καινούργιες και όπως και όλα τα κτίρια αυτού του «τύπου» περιφραγμένα με ηλεκτροφόρα καλώδια και εισόδους/εξόδους με κάμερες και σεκιουριτάδες που ελέγχουν τα πάντα.

Μου φανήκανε τα κτίρια αυτά ως μια «παραφωνία» στην όλη περιοχή ... προσπαθήστε να φανταστείτε μια φτωχογειτονιά μεγάλη και στην «άκρη» της 6 καινούργια μεγάλα κτίρια «μόνα» τους ...

Το παραπάνω είναι ένα κλασικό παράδειγμα για την Βραζιλία και συγκεκριμένα για το Sao Paolo. Οι πάμφτωχοι πολλές φορές συνυπάρχουν με τους «προνομιούχους», που μένουν μέσα σε τεράστια κτίρια περιφραγμένα για ασφάλεια ... μου θυμίζει κάτι από ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που για να προστατευτεί ο κόσμος στις μεγαλουπόλεις, κλειδαμπαρώνετε μέσα σε τεράστια κτίρια «φρούρια» ... νομίζω ότι το μέλλον αυτό είναι πολύ κοντά για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού εδώ και γιατί όχι και στην ίδια μας την χώρα με τα ποσοστά εγκληματικότητας που έχουμε!

Το θέαμα να βλέπω τα φτωχά παιδάκια να παίζουν μπάλα στον δρόμο μπροστά από τα «χαμόσπιτα» τους και εγώ να πίνω το ποτό μου στον 7ο όροφο μέσα σε ένα από αυτά τα κτίρια ... με έκανε να προβληματιστώ αρκετή ώρα.

Το εσωτερικό του σπιτιού ήταν πολύ όμορφο, ο Ademir το έχει διακοσμήσει σχετικά βαριά θα έλεγα αλλά είναι αρκετά όμορφο και «ζεστό». Αυτό που σου τραβάει αμέσως το βλέμμα είναι οι πανέμορφοι πίνακες που έχει κρεμάσει στους τοίχους του σπιτιού του. Πέρασα πολύ ώρα μπροστά τους βλέποντας τους πανέμορφους συνδυασμούς χρωμάτων να πλημμυρίζουν το οπτικό μου πεδίο. Οι εναλλαγές των χρωμάτων απίστευτες ... το σοκ όμως θα το πάθαινα σε λίγο!

Βλέποντας με η Silvana να κοιτάω τους πίνακες με πλησίασε και με ρώτησε εάν μου αρέσουν ... «Καταπληκτικοί» ήταν η απάντηση μου. «Το ξέρεις ότι τους έχουν ζωγραφίσει γνωστοί ζωγράφοι;» με ρώτησε ...

«Ε, ΟΚ ... γνωστοί εδώ στην Βραζιλία» σκέφτηκα ... και με ένα ύφος όλο απορία την κοίταξα.

«Αυτός εδώ είναι του Rembrandt, αυτός του Rene και αυτός του Mone» ... τα μάτια μου έκαναν λίγα δευτερόλεπτα να γουρλώσουν ... κοίταξα με προσοχή τις υπογραφές στους πίνακες και διαπίστωσα ότι όντως τα ονόματα ήταν αυτά ... μετά πήρα μια βαθιά αναπνοή και ρώτησα «Τι ακριβώς θέλεις να πεις;» ... η απάντηση σίγουρα δεν ήταν αυτή που περίμενα!

Εν συντομία... τους πίνακες αυτούς τους έχει «ζωγραφίσει» μια κοπέλα με την «βοήθεια» των «πνευμάτων» τον παραπάνω ζωγράφων ... και τους ζωγραφίζει με το πόδι της!

Είμαι σίγουρος ότι έχετε ήδη ακούσει αρκετά ...

Πραγματικά δεν ήξερα τι να πω εκτός από το ότι θα ήθελα πολύ να την δω από κοντά να ζωγραφίζει με αυτόν τον τρόπο ... η Silvana μου είπε ότι μπορεί να κανονιστεί αρκετά εύκολα!

Οπότε φίλοι μου καλοί, εάν πάντα θέλατε έναν Picasso για το σαλόνι σας ... επιτέλους ήρθε η ώρα! Άντε τυχεροί, θα αποκτήσετε με ελάχιστο κόστος ένα αριστούργημα ... μου θυμίζω τον Λιακόπουλο που πουλάει βιβλία στην τηλεόραση ... λέτε να βρήκα φλέβα χρυσού!?

Θα επανέλθω στο θέμα αυτό όταν θα έχω προσωπική εμπειρία για να σας την περιγράψω.

Σύντομα κόσμος άρχισε να έρχεται και πολύ γρήγορα μιλούσα με διάφορα άτομα. Σε μία φάση έγινε και ένα σκηνικό που είχε πολύ πλάκα γιατί ήταν η πρώτη σκηνή «ζηλοτυπίας» της Silvana. Μίλαγα με μια κοπέλα που είναι μεταφράστρια και μου εξηγούσε με τι ακριβός ασχολείται ... η Silvana σιγά-σιγά ήρθε κοντά μου και την σύστησα στην κοπέλα ... το ίδιο σιγά-σιγά που ήρθε έτσι και έφυγε.

Όχι όμως για πολύ! Σύντομα στεκόταν δίπλα μου μιλώντας με μία φίλη της ... και καλά ... ενώ το ένα της αυτί ήταν «μαζί μου»! Το σκηνικό το είχα δει αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία ... άλλωστε για δουλειές μιλάγαμε. Η ώρα περνούσε και η Silvana έβλεπε ότι μίλαγα με την άλλη κοπέλα, παρότι την κοίταγα και της έκλεινα το μάτι που και που ... δεν άντεξε και ήρθε κοντά ... «Μωρό μου είναι ώρα να φύγουμε ... είχαμε μεγάλη μέρα σήμερα ...» μου είπε πολύ ευγενικά χαμογελώντας στην «αντίζηλο» ... «Ωχ θα έχουμε θέαμα σήμερα» σκέφτηκα. Η συζήτηση όμως δεν είχε τελειωμό, παρότι και εγώ το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν το κρεβάτι μου ... ξαφνικά ήρθε ξανά η Silvana δίπλα μου και με μια κίνηση με έπιασε από το μπράτσο και είπε «γλυκά» ... «μωρό μου ... τι λες πάμε;» ... η απάντηση η δικιά δεν θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε άλλη από ένα ΝΑΙ ...

Στο αμάξι είχαμε φυσικά την συνέχεια της όλης υπόθεσης, που τελείωσε αρκετά γρήγορα και αναίμακτα για μένα ...

Το τέλος της βδομάδας ήταν το ίδιο όμορφο όπως και η αρχή της ... οι ισορροπίες πλέον ήταν «παρούσες» στην ζωή μου.



KEEP ON … READING