13/11-19/11 Βδομάδα «Εξελίξεων» - Μέρος 1ο


Τα πράγματα πλέον άρχισαν να μπαίνουν σε μία «ρέγουλα», ο υπολογιστής πλέον ήταν «φτιαγμένος», η επικοινωνία μου με τους δικούς μου ανθρώπους γίνεται απρόσκοπτα και με πραγματικά πολύ μικρό κόστος.

Μέσο MSN και SKYPE από PC σε PC οι φωνητικές κλήσεις είναι δωρεάν, η ποιότητα τέλεια σε σημείο να ακούω και να με ακούνε λες και είμαι σε διπλανό δωμάτιο, έχει κάποιες φορές κάποια μικρή υστέρηση στον ήχο αλλά για ... δωρεάν είναι μια χαρά!

Μέσο SKYPE μπορεί παράλληλα κάποιος να κάνει κλήση, μέσο του υπολογιστή, σε τηλέφωνο σε σχεδόν όλο τον κόσμο! Με σταθερό στην Ελλάδα μιλάω με $0.021 το λεπτό! ... τα κινητά είναι αρκετά πιο ακριβά, στα $0.23 το λεπτό ... εάν κάποιος από εσάς θέλει να χρησιμοποιήσει το SKYPE για τηλεφωνήματα τότε υπάρχει ένα κόλπο που ανακάλυψα.

Επειδή στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πληρώνουμε φόρο για αυτή την υπηρεσία (εάν πληρώνεις με πιστωτική κάρτα Ευρωπαϊκής τράπεζας), τρομάρα τους, είναι αναγκαστικό να πληρώσεις 15% φόρο ... δηλαδή για κάθε $10 που αγοράζετε ... πληρώνετε $11.50.

Το κόλπο είναι πολύ απλό ... δεν πληρώνεις με κάρτα απευθείας αλλά «εμμέσως»! Πληρώνεις δηλαδή με το PAYPAL ... μπείτε στην σελίδα http://www.paypal.com και γραφτείτε, έτσι γλιτώνεις το 15%.

Τώρα πάμε πίσω στα «δικά» μας.

Ο Μανώλης με είχε ενημερώσει από την προηγούμενη βδομάδα ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο (18-19/11) θα γινότανε μια FESTA όπως το λένε εδώ (κάτι σαν γλέντι/πανηγύρι) ... στην ουσία ήταν ένα φεστιβάλ φολκλορικών χορών διαφόρων εθνικοτήτων που ζούνε στην Βραζιλία. Του είχα πει ότι θα ήθελα να βοηθήσω ... άλλωστε δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω και τα παιδιά της «Νεολαίας» μου είναι ιδιαιτέρως συμπαθητικά.

Μέσα στην βδομάδα δεν έκανα πολλά πράγματα, δυστυχώς είχα κάποια άσχημα νέα από το σπίτι μου, μέσα σε διάστημα 2 βδομάδων μπήκανε δύο φορές κλέφτες στο σπίτι της γιαγιάς μου ενώ ήταν μέσα ...

Το να αντιμετωπίσεις μια έκτακτη κατάσταση όπως είναι αυτή από απόσταση 12,000 χλμ. ... είναι δύσκολο ... και δεν μιλάω για αντιμετώπιση της ίδιας της κατάστασης ... αλλά των ψυχολογικών επακόλουθων που έχει στην ηρεμία σου. Μπορώ να πω ότι με τάραξε πολύ το να γνωρίζω ότι ξένοι μπήκαν στο σπίτι της με τους δικούς μου ακριβώς από «πάνω». Δυστυχώς οι γονείς μου έχουν μεγαλώσει πια και δεν αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις όπως θα «έπρεπε», δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά σίγουρα θα ήθελα να ήμουνα εκεί.

Αυτή η «ταραχή» με έκανε να σκεφτώ ποιες είναι τελικά οι προτεραιότητες μου, η οικογένεια ή αυτό που ονομάζουμε καριέρα. Διάλεξα σε αυτή την στιγμή της ζωής μου το δεύτερο, χωρίς όμως να κάνω πέρα το πρώτο ... για μένα η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό, ελπίζω να μην έρθει η ώρα να διαλέξω ανάμεσα στα δύο (αν και νιώθω ότι θα γίνει αργά ή γρήγορα).

Μέσα απ`όλη αυτή την κατάσταση αποφάσισα ότι πρέπει να έρθω στην Ελλάδα για τις γιορτές των Χριστουγέννων, παρότι είχα πει ότι δεν θα το έκανα. Συνειδητοποίησα ότι παρότι έλειπα πολλά χρόνια από το σπίτι μου, δεν είχα κάνει ποτέ Χριστούγεννα μόνος μου! Ακόμα και τα Χριστούγεννα του `99 που ήμουνα στο Διδυμότειχο (στην χάλια κατάσταση που ήμουνα δηλαδή για όσους θυμούνται) είχε ανέβει η μητέρα μου πάνω και είχαμε περάσει τις γιορτές μαζί.

Φέτος λοιπόν «έκατσε» το όλο παραπάνω σκηνικό και αποφάσισα να γυρίσω πίσω για 2 βδομάδες.

Η όλη ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη αυτή την βδομάδα ... είχα μελαγχολήσει λίγο, ήμουνα μόνος χωρίς πολλές παρέες, σκεφτόμουνα και τους δικούς μου που φοβούνται μην μπει ξανά κάποιος μέσα στο σπίτι μας και πλησίαζαν και τα γενέθλια μου (22/11)... το μυαλό μου πάσχιζε να απομονώσει τις μνήμες των πρώτων γενεθλίων μου και την μοναξιά που ένιωσα τότε στα 15 μου στην Αγγλία.

Όπως λέει και ο λαός ότι ανεβαίνει κατεβαίνει ... και ότι κατεβαίνει ανεβαίνει ... κάπως έτσι λοιπών εξελίχθηκε η κατάσταση.

Την Παρασκευή 17/11, κατεβαίνοντας με το ασανσέρ του ξενοδοχείου για να πάω να φάω πρωινό, γνώρισα μια γυναίκα ... την Vieneta (καμία σχέση με τα παγωτά!). Η ηλικία της κοντά στα 40αντα, ίσως να είναι και 40αντα + δεν ξέρω, με τις ηλικίες δεν τα πάω και τόσο καλά (ο κολλητός μου ο Χρίστος θα γελάει τώρα!).

Πολύ ευχάριστος τύπος ανθρώπου, άμεσα κατάλαβα ότι είχα απέναντι μου έναν ιδιαίτερα ευφυή άτομο. Μέσα από την σύντομη συζήτηση κατάλαβα ότι είχε σπουδάσει Εμβρυολογία και ότι έκανε κάποιο μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο του Sao Paolo. Η συζήτηση μας είχε πολύ ενδιαφέρων αλλά έπρεπε να φύγω γιατί θα αργούσα για την δουλειά, της είπα ότι χάρηκα που την γνώρισα και ετοιμαζόμουνα να την χαιρετίσω όταν μου είπε ότι το βράδυ θα έβγαινε με κάτι φίλους και εάν θα με ενδιέφερε να πάω μαζί τους ... η βδομάδα στο τέλος της αποκτούσε ενδιαφέρον!

Φυσικά συμφώνησα ... δεν είχα και πολλές επιλογές, άλλωστε το να γνωρίζω καινούργιο κόσμο είναι μέσα στα «ατού» μου σαν χαρακτήρα και αυτή ήταν μια ευκαιρία να κάνω ακριβός αυτό.

Το βράδυ ήρθε γρήγορα και μετά από συνεννόηση βρεθήκαμε στην reception του ξενοδοχείου. «Θα πάμε στο μαγαζί μιας φίλης μου εδώ κοντά ... θα σου αρέσει!» μου έκανε με ένα χαμόγελο. «Ενδιαφέρον» σκέφτηκα.

Όντως η απόσταση ήταν πολύ μικρή ... κάπου στα 100μ. ... «εδώ είμαστε» μου είπε και κοίταξα να δω την ονομασία του μαγαζιού ... εκείνη την στιγμή ένιωσα έκπληξη! Δεν είχε περάσει μια βδομάδα από την ημέρα που επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου με τον Μανώλη μου είχε δείξει ένα κατάστημα που δεν πρόλαβα να το δω ... «Elisa Ateniesse ... αυτή πρέπει να είναι Ελληνίδα» μου έκανε ο Μανώλης. «Καλά και εσύ που το κατάλαβες;» των ρώτησα.

«Εάν προσέξεις το επώνυμο θα καταλάβεις!» ... λίγα δευτερόλεπτα μετά και το μυαλό μου το έπιασε ... «Μα φυσικά ... Elisa η Αθηναία» φώναξα!

Ε ναι λοιπόν ... σε μια ακόμη περίπτωση ειρωνείας της τύχης, στεκόμουνα μπροστά από το μαγαζί της «Αθηναίας»! Άλλη μια σύμπτωση σε μια ... αλυσίδα συμπτώσεων από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε το project Βραζιλία για μένα από τον Σεπτέμβριο.

Μπήκαμε μέσα και η Vieneta άρχισε να μου δείχνει τις χειροποίητες τσάντες (και όχι μόνο) που σχεδιάζει αλλά και φτιάχνει η φίλη της η Elisa. Σύντομα η Elisa μαζί με άλλες δύο κοπέλες και έναν άντρα ήταν κοντά μας και ανταλλάσσαμε χειραψίες. Με τα πολύ λίγα Πορτογαλικά που ξέρω κατάλαβα ότι η Vieneta τους ενημέρωνε για το «ποιόν» μου ... ξέρετε ... από που είμαι, τι κάνω κλπ. κλπ.

Η Elisa με πλησίασε και με σπαστά Αγγλικά μου είπε ότι ο πατέρας της ήταν από την Γερμανία και τον έλεγαν Αριστοτέλη Ateniese αλλά από όσο γνώριζε δεν είχανε καμία σχέση με την Ελλάδα, πράγμα που δύσκολα μπορώ να το πιστέψω αφού και τα δύο ονόματα, του πατέρα της, είναι Ελληνικά. Προφανώς θα είχαν στο μακρινό παρελθόν κάποιον Έλληνα στην οικογένεια, απλά δεν κατάφεραν να κρατήσουν έστω και λίγη από την Ελληνική συνείδηση τους (πράγμα φυσικό εάν έχουν περάσει πολλές γενεές).

Γνώρισα καλύτερα και άλλη μια από τις δύο κοπέλες, φίλη της Elisa η οποία μένη μόνιμα στο Λονδίνο. Εκεί προωθεί χειροποίητα ασημένια κοσμήματα που η ίδια φτιάχνει ... μου έδειξε κάποια από αυτά που φορούσε και πραγματικά είναι πολύ όμορφα! Μιλάγαμε πολύ ώρα για την Αγγλία και για την ζωή εκεί την οποία και λατρεύει. Μετά από λίγο ήρθε άλλος ένας φίλος των γυναικών, γνωστός φωτογράφος απ`ότι μου είπαν, και όλοι μαζί φύγαμε και πήγαμε σε ένα ρεστοράν κοντά μας.

Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ όμορφο γιατί κατάλαβα για άλλη μία φορά το πόσο εύκολα κάνω γνωριμίες και γενικά είχα περάσει πολύ καλά με τους καινούργιους μου «φίλους».
... είχα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο μπροστά που το ένιωθα ότι θα ήταν πολύ «εποικοδομητικό» ... το πόσο όμως ούτε και μπορούσα να το φανταστώ.



KEEP ON ... READING