06/11-12/11 Η «ήρεμη» βδομάδα


Η βδομάδα αυτή ήταν σχετικά ήρεμη, προσπάθησα να αρχίσω να βάζω τα πράγματα σε μία σειρά. Άρχισα τα μαθήματα Πορτογαλικών με τον Μανώλη και προς το τέλος της βδομάδας, μετά από πολύ ψάξιμο και προσπάθεια, βρήκα επιτέλους τον φορητό υπολογιστή που ήθελα, και μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια όσον αφορά την τιμή γιατί τα ηλεκτρονικά βλέπεται είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ εδώ!

Σε σύγκριση με την Ελλάδα θα έλεγα ότι οι τιμές είναι από 1 ½ ως και 2 φορές πάνω! Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα είναι εισαγωγές και γενικά η Βραζιλία τις εισαγωγές τις «κοπανάει» με υψηλούς φόρους.

Έχοντας τον υπολογιστή στα χέρια μου κατάλαβα ότι ο ελεύθερος χρόνος μου θα μειωνόταν αρκετά, σαν κλασικός κομπιουτεράς ... πάνω απ`όλα όμως μου έδωσε την δυνατότητα να ακούω την μουσική μου και να έρχομαι με τους δικούς μου ανθρώπους σε επαφή, άνετα και με ελάχιστο κόστος (MSN, Skype κλπ.).

Μέσα στην βδομάδα έκανα και το πρώτο μου ταξίδι μέχρι το Santos, το λιμάνι του Sao Paolo όπως το ονομάζουν ... παρότι είναι 80 χλμ. μακριά. Σίγουρα το λιμάνι αυτό έχει αναπτυχθεί λόγο του Sao Paolo, αφού πάνω από το 30% της βιομηχανικής και μη παραγωγής και κάπου στο 50% του ΑΕΠ της χώρας παράγεται στην πολιτεία του Sao Paolo! Άρα η φυσική δίοδος τον εμπορευμάτων ... είναι το Santos.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά απίθανη, είδα για πρώτη φορά τα προάστια του Sao Paolo αλλά και την «εξοχή» ... οι εναλλαγές πολλές, ένα στοιχείο όμως ήταν πάντα εκεί ... το πράσινο! Είτε ήταν σε μορφή δάσους, μεγάλων θάμνων ή απλό γρασίδι ... παντού είχε πράσινο. Μια πολύ μεγάλη λίμνη λίγο έξω από το Sao Paolo μου θύμισε την λίμνη του Μαραθώνα ... αλλά αυτή η λίμνη έχει άλλη ομορφιά αφού τα νερά της χάνονται αλλά και εμφανίζονται μέσα στο δάσος που την περικλείει ... πραγματικά πολύ όμορφο θέαμα που μου θύμισε λίγο Αγγλία.

Σύντομα φτάσαμε σε κάτι τούνελ ... ο Ρονάλντο (ο διευθυντής μας εδώ) με ενημέρωσε ότι θα περνούσαμε μέσα από αρκετά τούνελ, κάποια ως και 2 χλμ. Βλέπεται το Sao Paolo έχει φτιαχτεί σε υψόμετρο +800 μ., κάτι που δεν το είχα συνειδητοποίηση! Άρα έπρεπε να «κατεβούμε» αρκετά ... συνολικά περάσαμε μέσα από 3-4 πολύ μεγάλα τούνελ ... «... κοίταξε δεξιά με το που βγούμε από το τούνελ» μου είπε ... όπως και έκανα.

Το θέαμα πραγματικά πανέμορφο ... το απέραντο μπλε του Ατλαντικού έφτανε μέχρι εκεί που το μάτι πλέον αδυνατούσε να το διακρίνει από τον ουρανό, προσπάθησα να δω όσο το δυνατόν περισσότερα μπορούσα ... να τα αποτυπώσω στο μυαλό μου λες και δεν είχα ξανά δει θάλασσα ... μία θάλασσα που τόσο λατρεύω και αγαπάω.

Η όλη σκηνή κράτησε μόνο 20-30 δεύτερα ... όμως το μυαλό είναι άτιμο πράγμα, σε ταξιδεύει μακριά και με ταχύτητες ασύλληπτες. Με πήγε πίσω στο χειμώνα του 2000 ... πρέπει να ήταν Φεβρουάριος ή Μάρτιος δεν θυμάμαι ακριβός, ταξίδευα από το Διδυμότειχο, όπου υπηρετούσα σαν Δόκιμος των Τεθωρακισμένων, για να πάω στην Αλεξανδρούπολη για έναν ... καφέ ... ήθελα να ξεφύγω από τα προβλήματα μου και η μόνη διέξοδός μου ήταν η «φυγή».

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω την λαχτάρα με την οποία οδηγούσα να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορούσα στον προορισμό μου που ήταν 90 χλμ. μακριά ... όπως και δεν θα ξεχάσω τα 2-3 δευτερόλεπτα που «κράτησε» η καρδιά μου όταν κατηφορίζοντας μέσα από τα υψώματα λίγο πριν την Αλεξανδρούπολη ... πρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου το καταγάλανο Αιγαίο ... είχα μήνες να δω θάλασσα και αποζητούσα την «παρέα» της.

Τα συναισθήματα με είχαν «πλημμυρίσει» ... μνήμες καλές και άσχημες από εκείνη την εποχή περνούσαν από μπροστά μου ... ευτυχώς το επόμενο τούνελ «ήρθε» πολύ γρήγορα και με επανέφερε στο «τώρα».

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα έκανα το ίδιο λάθος στο τέλος αυτού του τούνελ ... και έτσι έγινε. Αυτή την φορά κατάφερα να συγκεντρωθώ σε αυτό που έβλεπα και ένιωθα εκείνη την στιγμή ... το Santos ήταν στα «πόδια» μου σαν μία μικρογραφία ... τριγύρω έβλεπα άλλες μικρές πόλης και χωριά ... πράσινο ... δάσος, μια πολύ-πολύ όμορφη σκήνη. Πραγματικά η διαδρομή μέσα από το βουνό είναι κάτι το μοναδικό ... σίγουρα ... για τα δικά μου δεδομένα!

Μετά από περίπου μισή ώρα ήμασταν στο κέντρο του Santos, εκεί που είναι το τοπικό μας γραφείο. Σαν πόλη δεν λέει πολλά πράγματα, μέτρια θα έλεγα ... ένα κλασικό λιμάνι ... λίγο γκρίζο και μουντό. Μην νομίζεται ότι είδα και πολλά πράγματα αλλά μου έκαναν μια μικρή περιήγηση στο κέντρο όπου είχε ένα ωραίο πάρκο/πλατεία μαζί με το Δημαρχείο της πόλης. Πολύ κοντά από εκεί είναι ένας δρόμος που προσπαθούνε να διατηρήσουν τα παλιά κτίρια ... θυμίζει λίγο σαν κάποιους δρόμους στου Ψυρρή, που έχουν φτιάξει κάποια νεοκλασικά κτίρια ... κάπως έτσι. Μου έδειξαν και το «Χρηματιστήριο» του καφέ ... το οποίο έκλεισε κάποια στιγμή μέσα στην 10ετία του `30, και το οποίο το έχουν ανακαινίσει.

Στο γραφείο μας γνώρισα όλους τους υπαλλήλους και μετά από λίγο πήγαμε για φαγητό έξω με τον τοπικό διευθυντή. Φάγαμε σε ένα καλό εστιατόριο κοντά στο γραφείο μας, η διακόσμηση του ήταν πολύ όμορφη με ψηφιδωτά με αναπαραστάσεις στους τοίχους από την όλη διαδικασία της εμπορίας καφέ στις αρχές του 20ου αιώνα! Ξεκινούσαν από την σπορά του καφέ μέχρι και την μεταφορά του στα πλοία. Το φαγητό ήταν ακόμα πιο εξαιρετικό ... έφαγα ένα ψάρι μαγειρεμένο σε κοκκινιστή σάλτσα (που δεν μου αρέσει κανονικά) με ρύζι και ήταν απίθανο!

Η διαδρομή πίσω ήταν ακόμα καλύτερη, γιατί ο δρόμος της επιστροφής περνάει μέσα από τα παλιά τούνελ που είναι και μικρότερα ... άρα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να θαυμάσεις το τοπίο. Το μέρος αυτό μου θύμισε κάτι από Πήλιο ... με θέα όμως τον Ατλαντικό ... για να καταλάβετε την αναλογία.

Η υπόλοιπη βδομάδα κύλησε ήρεμα χωρίς πολλά-πολλά, την Παρασκευή μόνο πήγαμε με τον Μανώλη στο Cafe Olympia, μια Ελληνική ταβέρνα με ζωντανή μουσική. Το μέρος δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, μικρό σχετικά και εμένα προσωπικά δεν μου προσφέρει και πολλά πράγματα, εκτός από το γεγονός ότι γνώρισα και γνωρίζω συμπατριώτες μου εκεί. Γενικά το Sao Paolo έχει ανάγκη από ένα «Ελληνάδικο» ή καλή Ελληνική Ταβέρνα ... ή τέλος πάντων ένα πάντρεμα τον δύο.

Το τέλος της βδομάδας με βρήκε μπροστά στο laptop να κάνω τα «μαγικά» μου.

... είχα αρχίσει επιτέλους να βρίσκω τους ρυθμούς μου.


KEEP ON ... READING