3η Μέρα – Η αρχή
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα «εύκολα», πώς είναι όταν είσαι διακοπές και δεν έχει έννοιες ... κάπως έτσι. Ένιωθα λες δεν υπήρχαν προβλήματα, έτσι απλά ξεκίνησε η μέρα μου.
Η διαδρομή μέχρι την δουλειά ευχάριστη ... 4-5 τετράγωνα μακριά, κατέβηκα τον πολυάσχολο δρόμο και κατάλαβα ότι αυτή την διαδρομή θα την κάνω «αμέτρητες» φορές με τα πόδια, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε να προλάβει τις δουλειές του (όπως σε κάθε μεγαλόπολη) ... κανείς δεν ήξερε ότι είμαι καινούργιος ... ξένος ... ένα περίεργο συναίσθημα όμως ένιωσα μέσα μου ... δεν ένιωθα ξένος! Το γιατί θα το μάθαινα τις επόμενες μέρες.
Στο γραφείο η μέρα κύλησε ήρεμα, άλλωστε θα πάρει καιρό για να μπω στα πράγματα και πάνω απ`όλα να μην τους τρομάξω, όχι παραπάνω απ`ότι ήταν ήδη τουλάχιστον, άλλωστε μία από τις αποστολές μου είναι ο έλεγχος. Η καχυποψία αυτή θα έπαιρνε 2-3 βδομάδες για να φύγει.
Οι μέρες περνάγανε και δεν τις καταλάβαινα, γρήγορα πλησίασε η Πέμπτη (26/10/2006) και τότε κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω κάτι το Σαββατοκυριακό μου ... το PC μου δεν το είχα ακόμα ... τι θα έκανα λοιπόν; Να κάτσω να βλέπω TV ... με τίποτα ... έπρεπε ΕΠΕΙΓΩΝΤΟΣ να βρω τι θα κάνω.
Η απάντηση ήρθε την επόμενη μέρα από το πουθενά ... όπως όλα στην ζωή μου!
Το ίδιο βράδυ μετά την δουλειά αποφάσισα (επιτέλους) να βγω λίγο έξω ... τι έξω δηλαδή ... να κάνω μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο. Βλέπεται μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πάει το προηγούμενο βράδυ μέχρι την γωνία του τετραγώνου, μπας και με τρώγανε ζωντανό!
Είναι πολύ άσχημο να μένεις πολλές φορές μόνα στα λόγια των άλλων ... «Να προσέχεις, εκεί σε σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί», «Να μην φοράς κοσμήματα (δε φοράω έτσι και αλλιώς αλλά τέλος πάντων) ή ρολόγια ... θα τα πάρουν μαζί με το χέρι σου» ... και άλλα διάφορα τέτοια. Έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες σεκιουριτάδες ΠΑΝΤΟΥ, ακόμα και σεκιουριτάδες με όπλα (είχα και μια εμπειρία με δαύτους την μεθεπόμενη μέρα), φράχτες 3-4 μέτρα ψηλούς και πάνω-πάνω σύρματα (πολλά από αυτά Ηλεκτροφόρα!).
Νόμιζα ότι τα βράδια κυκλοφορούν μόνο ζόμπι και ... ράμπο βαριά οπλισμένοι. Αν και ήμουν σίγουρος ότι έβλεπα νορμάλ κόσμο να περπατά κάτω από το ξενοδοχείο μου, όσες φορές τόλμησα να κοιτάξω φυσικά!
Τέλος πάντων, βγήκα, έκανα την βόλτα μου, πήρα τον αέρα μου και ξανά γύρισα. Όλα ήταν στην θέση τους όταν έκανα την καταμέτρηση ... τις επόμενες μέρες θα εξερευνούσα σιγά-σιγά όλη την γύρω περιοχή, σαν μικρό παιδάκι που βλέπει ένα καινούργιο μέρος και θέλει να το «κατακτήσει».
KEEP ON ... READING!
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα «εύκολα», πώς είναι όταν είσαι διακοπές και δεν έχει έννοιες ... κάπως έτσι. Ένιωθα λες δεν υπήρχαν προβλήματα, έτσι απλά ξεκίνησε η μέρα μου.
Η διαδρομή μέχρι την δουλειά ευχάριστη ... 4-5 τετράγωνα μακριά, κατέβηκα τον πολυάσχολο δρόμο και κατάλαβα ότι αυτή την διαδρομή θα την κάνω «αμέτρητες» φορές με τα πόδια, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε να προλάβει τις δουλειές του (όπως σε κάθε μεγαλόπολη) ... κανείς δεν ήξερε ότι είμαι καινούργιος ... ξένος ... ένα περίεργο συναίσθημα όμως ένιωσα μέσα μου ... δεν ένιωθα ξένος! Το γιατί θα το μάθαινα τις επόμενες μέρες.
Στο γραφείο η μέρα κύλησε ήρεμα, άλλωστε θα πάρει καιρό για να μπω στα πράγματα και πάνω απ`όλα να μην τους τρομάξω, όχι παραπάνω απ`ότι ήταν ήδη τουλάχιστον, άλλωστε μία από τις αποστολές μου είναι ο έλεγχος. Η καχυποψία αυτή θα έπαιρνε 2-3 βδομάδες για να φύγει.
Οι μέρες περνάγανε και δεν τις καταλάβαινα, γρήγορα πλησίασε η Πέμπτη (26/10/2006) και τότε κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω κάτι το Σαββατοκυριακό μου ... το PC μου δεν το είχα ακόμα ... τι θα έκανα λοιπόν; Να κάτσω να βλέπω TV ... με τίποτα ... έπρεπε ΕΠΕΙΓΩΝΤΟΣ να βρω τι θα κάνω.
Η απάντηση ήρθε την επόμενη μέρα από το πουθενά ... όπως όλα στην ζωή μου!
Το ίδιο βράδυ μετά την δουλειά αποφάσισα (επιτέλους) να βγω λίγο έξω ... τι έξω δηλαδή ... να κάνω μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο. Βλέπεται μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πάει το προηγούμενο βράδυ μέχρι την γωνία του τετραγώνου, μπας και με τρώγανε ζωντανό!
Είναι πολύ άσχημο να μένεις πολλές φορές μόνα στα λόγια των άλλων ... «Να προσέχεις, εκεί σε σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί», «Να μην φοράς κοσμήματα (δε φοράω έτσι και αλλιώς αλλά τέλος πάντων) ή ρολόγια ... θα τα πάρουν μαζί με το χέρι σου» ... και άλλα διάφορα τέτοια. Έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες σεκιουριτάδες ΠΑΝΤΟΥ, ακόμα και σεκιουριτάδες με όπλα (είχα και μια εμπειρία με δαύτους την μεθεπόμενη μέρα), φράχτες 3-4 μέτρα ψηλούς και πάνω-πάνω σύρματα (πολλά από αυτά Ηλεκτροφόρα!).
Νόμιζα ότι τα βράδια κυκλοφορούν μόνο ζόμπι και ... ράμπο βαριά οπλισμένοι. Αν και ήμουν σίγουρος ότι έβλεπα νορμάλ κόσμο να περπατά κάτω από το ξενοδοχείο μου, όσες φορές τόλμησα να κοιτάξω φυσικά!
Τέλος πάντων, βγήκα, έκανα την βόλτα μου, πήρα τον αέρα μου και ξανά γύρισα. Όλα ήταν στην θέση τους όταν έκανα την καταμέτρηση ... τις επόμενες μέρες θα εξερευνούσα σιγά-σιγά όλη την γύρω περιοχή, σαν μικρό παιδάκι που βλέπει ένα καινούργιο μέρος και θέλει να το «κατακτήσει».
KEEP ON ... READING!
No comments:
Post a Comment