... Η καινούργια αρχή

Έφτασα στο Sao Paolo την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2006 μετά από ταξίδι 20 ωρών (περίπου, μαζί με την αλλαγή της ώρας -5 ώρες και την αναγκαστική αλλαγή αεροπλάνου στο Μόναχο).

Είχε μόλις αρχίσει να ξημερώνει, «ότι έπρεπε για ένα νέο ξεκίνημα» σκέφτηκα βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλει από την Ανατολή που μόλις είχα έρθει.

Τα αεροδρόμια είναι περίεργα μέρη, γεμάτα κάθε είδους ανθρώπων, προσπαθούσα να «γευτώ» την χώρα από την πρώτη μου κιόλας επαφή ... δύσκολο να βγάλεις συμπεράσματα τόσο γρήγορα. Τα πρόσωπα τον Βραζιλιάνων, φιλικά και αρκετά οικεία. Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα ότι μας μοιάζουν σας λαός, μια υπόθεση που θα επιβεβαιωθεί αρκετές φορές στο κοντινό μέλλον.

Με το που φτάνεις στην Βραζιλία πρέπει να έχεις συμπληρώσει 2 χαρτάκια, το ένα που αναφέρει το τι ακριβός πας να κάνεις στην Βραζιλία (το δίνεις στον ελεγκτή των διαβατηρίων) και το δεύτερο στο οποίο αναφέρεις τι ακριβός έχουν οι βαλίτσες σου (αυτό προφανέστατα το δίνεις στο τελωνείο).

Εγώ δυστυχώς για κάποιον περίεργο λόγο δεν είχα συμπληρώσει κανένα από τα δύο ... κάτι το PSP με το οποίο έπαιζα, κάτι η συζήτηση που είχα με την διπλανή μου, μια κυρία από την Αργεντινή που είχε πάει στην Ισπανία να δει την κόρη της ... προφανώς δεν άκουσα την αναγγελία από τις αεροσυνοδούς!

Ευτυχώς τα συμπλήρωσα εκείνη την ώρα ... παρόλα τα ψιλό-άγρια βλέμματα τον άλλων συνεπιβατών μου, που είχαν δίκιο γιατί περιμέναμε 20+ λεπτά στην σειρά, αφού υπήρχαν μόνο 2 ελεγκτές!

Με το που φτάνω στον έλεγχο του Τελωνίου ... μια από τα ίδια ... μου έδειξαν ευγενικά το «καινούργιο» χαρτάκι που έπρεπε να είχα συμπληρώσει και ξανά πήρα τον δρόμο της επιστροφής να το βρω, ήταν το μόνο άλλωστε που με χώριζε από το κρεβάτι του ξενοδοχείου μου! (φαντάζεστε πως ένιωθα μετά από τόσες ώρες ταξίδι!)

Ευτυχώς το μαγικό χαρτί δεν ήταν μακριά. Το συμπλήρωσα γρήγορα και ξανά πήγα μπροστά από τον ευγενικό κύριο, που πριν από λίγο με είχε «διώξει», με ξανά κοιτάει ... κοιτάει και το καροτσάκι με τις βαλίτσες μου ... ξανά κοιτάει το χαρτάκι ... «πρέπει να του κάνει εντύπωση ο αριθμός τον αποσκευών μου» σκέφτηκα.

Συνολικά είχα μαζί μου 3 μεγάλες βαλίτσες και μια μεγάλη χειραποσκευή! (κλασικός Έλληνας που παίρνει μαζί του όλο του το νοικοκυριό) ... οπότε λογικά ο άνθρωπος με έστειλε για έλεγχο.

Εκείνη ακριβός την στιγμή σκέφτηκα ... «έχει πλάκα τώρα να μου ανοίξουν τις αποσκευές!» ... άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα δεν είχα δηλώσει στο χαρτάκι που μόλις είχα δώσει!

Κάτι τα πειρατικά CDs και DVDs που είχα πάρει μαζί, κάτι η συλλογή των 27,000 MP3s μου (ελπίζω να μην διαβάζει κανένας από καμία δισκογραφική!), κάτι τα 10αδες πειρατικά προγράμματα και ένα σορό άλλα πράγματα τέλος πάντων (μην πάει το μυαλό σας σε τσόντες ... αυτές τις άφησα πίσω!) ... λέω στον εαυτό μου «αντί για κρεβάτι σε ξενοδοχείο σε βλέπω σε καμία φυλακή του Αγίου Παύλου, i.e. Sao Paolo, αγκαλιά με τον Χουανίτο Εμμανουέλ Μοράες αρχηγό της πιο μεγάλης φαβέλας του Αγίου Παύλου .... μπρρρρρρρρ

Για καλή μου τύχη η τελωνειακός το μόνο που έκανε ήταν να περάσει τις αποσκευές μου από το μηχάνημα των ακτίνων Χ και να με αφήσει να φύγω! ... 2 φορές την ρώτησα εάν εννοούσε να φύγω ή να κάτσω ... 3^η φορά δεν ρώτησα γιατί ήμουνα ήδη έξω από την πόρτα!

Είχε ήδη ξημερώσει ... στην αίθουσα αφίξεων γινόταν ένας μικρός χαμός, έψαξα να βρω τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι θα με περίμενε ... άφαντος. «Ωραία είπα ... γλίτωσα από τον Χουανίτο ... αλλά την φαβέλα θα την δω τελικά!» ... βαριόμουνα να περιμένω άλλο και μπήκα σε ένα ταξί με προορισμό το ξενοδοχείο που θα έμενα.

Έχοντας ακούσει διάφορες ιστορίες για την εγκληματικότητα στην Βραζιλία και για τις απαγωγές που κάνουν σε ξένους, ήμουν λίγο «αγριεμένος» και κοίταγα συνέχεια που με πάει ο οδηγός ... ευτυχώς κατέληξα στο (ίσος) καλύτερο μέρος της πόλης αντί για το «χειρότερο».

... το κρεβατάκι μου με περίμενε ... ο Ορφέας με συνόδεψε σε έναν ανεπανάληπτο ύπνο που όμοιο του μάλλον θα ξανά βρω όταν με το καλό ξανά ταξιδέψω προς την Ελλάδα.

... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ