Σαββάτο 28/10/2006 – ΜΕΡΟΣ 1ο

Το πρωί «ήρθε» γρήγορα και «νωρίς», αφού το βιολογικό μου ρολόι ακόμα δεν είχε βρει τους κανονικούς του ρυθμούς. 8 η ώρα ήμουνα στο πόδι ... ντουζ, ντύσιμο, πρωινό και έξω! Είχα μεγάλα σχέδια σήμερα ... εφοδιασμένος από την προηγούμενη με έναν αυτοσχέδιο χάρτη ετοιμάστηκα να επισκεφτώ τον μεγαλύτερο και πιο εμπορικό δρόμο του Sao Paolo ... την Avenida Paulista.

Ώρα για λίγη ιστορία τώρα ... τους ντόπιους εδώ τους φωνάζουν Paulistas, κάτι σαν το δικό μας το «Αθηναίους» ... όπως καταλάβατε ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος τον Paulistas!

Και πιστέψτε με ... όταν τον είδα νόμιζα ότι όντως ΟΛΟΙ οι Paulistas ήταν εκεί! Φανταστείτε κάτι σαν την δικιά μας την Ερμού, μόνο που είναι σε μήκος 5-6 φορές μακρύτερη (...για όσους έχουν βρόμικο μυαλό αναφέρομαι στον δρόμο!), σε πλάτος τουλάχιστον 3 φορές πλατύτερη (έχει 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση) και ακριβώς από κάτω της περνάει το μετρό της πόλης.

Το πρώτο πράγμα που μου προκάλεσε σοκ ... ήταν το μέγεθος (άντε πάλι αυτό το μέγεθος ...) των κτιρίων! Τα περισσότερα κτίρια είχα το ύψος του πύργου των Αθηνών ... για να μην πω αρκετά ψηλότερα ... έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ εκείνη την στιγμή και είπα στον εαυτό μου ... «αυτή είναι η φτωχή Βραζιλία;».

Συνέχισα να περπατάω ώρα κατά μήκος αυτού του πολυσύχναστου δρόμου. Όλες των ειδών οι φυλές ήταν εκεί! Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και διάφοροι άλλοι ... κάτι ανάμεσα στα τρία προηγούμενα χρώματα.

Ο ... Άγιος Παύλος είναι γεμάτος από κάθε λογής ανθρώπους και φυλές ... οι επικρατέστερες (κατά σειρά πληθυσμιακής προτεραιότητας) είναι, με διαφορά, οι Μαύροι και οι Πορτογάλοι, μετά ακολουθούν οι Ιταλοί, Γιαπωνέζοι, Γερμανοί, Λιβανέζοι (!) και στον βορρά, οι Ολλανδοί. Υπάρχουν φυσικά και, αδιευκρίνιστος, αριθμός Ιθαγενών ... ή ότι έχει μείνει από δαύτους τέλος πάντων, γιατί βλέπεται οι «πολιτισμένοι» Conquestadors και οι Καθολικοί Ιερομόναχοι παρότι πίστευαν στον Θεό και στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα και ιδεώδη, κατέσφαξαν τους ντόπιους για λίγες ουγκιές χρυσού. Ότι έχει απομείνει από αυτόν τον υπερήφανο λαό, περιφέρεται στις φτωχογειτονιές του Αγίου Παύλου/Μεγαλουπόλεων ή «αντιστέκεται» στην παγκοσμιοποίηση μέσα στην Ζούγκλα του Αμαζονίου.

Όλοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ζούνε αρμονικά κάτω από μια κοινή «ομπρέλα» και ονομάζουν τους εαυτούς τους Βραζιλιάνους.

Πραγματικά εδώ κανείς δεν ενδιαφέρεται εάν είσαι από την Ελλάδα ή από την Κίνα ... OK ... το να είσαι Ευρωπαίος ή Αμερικανός έχει τα προτερήματα του αλλά γενικά είναι πολύ ανεκτικοί σαν λαός.

Τέλος πάντων, ο περίπατος συνεχίστηκε, κοίταγα γύρω μου τα μαγαζιά που είχαν τα πάντα στις βιτρίνες τους ... οι τιμές τους πολύ πιο λογικές από εκεί που μένω, ώσπου ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα θωρακισμένο όχημα, ξέρετε αυτά των χρηματαποστολών, παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο ... μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζονται από το πουθενά ... 3 σεκιουριτάδες ζωσμένοι με όπλα!

Και οι τρεις τους είχαν βγει γρήγορα από το κατάστημα που κοίταζα και κατευθύνθηκαν προς το όχημα τους με κάτι σάκους στα χέρια. Πραγματικά αγριεύτηκα, γιατί κοίταζαν δεξιά και αριστερά με βλέμμα που έχει βγει από την ταινία ο Εξολοθρευτής και ήταν με το χέρι στην σκανδάλη! Όπως καταλαβαίνετε φρέναρα και περίμενα να περάσουν ... «από εδώ και πέρα όταν βλέπω σεκιούριτι ... θα αλλάζω πεζοδρόμιο μου φαίνεται!» σκέφτηκα.

Ο περίπατος κράτησε 2 ώρες, δεν άντεξα περισσότερο, και να φανταστείτε ότι ούτε μέχρι την μέση του δρόμου δεν έφτασα! Η ικανοποίηση μου όμως ήταν μεγάλη ... ο πρώτος μου μεγάλος περίπατος ήταν πραγματικότητα ... και πάνω απ’όλα βγήκα και ζωντανός!

... έπρεπε όμως να κρατήσω τις δυνάμεις μου για το βραδινό γλέντι!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...



KEEP ON ... READING