Κυριακή 29/10/2006 – Η εκκλησία


Αυτό το πρωινό άργησε να έρθει ... κάτι το κρασί, κάτι οι μπίρες και ο χορός ... ήμουνα ολίγον τι κομμάτια. Για το απόγευμα είχα κανονίσει να πάω στην εκκλησία ... στην Ορθόδοξη θα νομίζατε ... ε λοιπόν όχι! Είχα κανονίσει να πάω με τον διευθυντή μας εδώ (... ναι αυτός που κόβει τις λέξεις!) στην Καθολική εκκλησία που ήταν αρκετά κοντά στο μέρος που μένω, «...θα είναι ωραία εμπειρία» σκέφτηκα.

Όντος, 6 η ώρα ήμουνα μπροστά από την εκκλησία, που απ`έξω έμοιαζε με αρχαιοελληνικό ναό! Το κτίριο είναι πραγματικά μεγάλο (μου φαίνεται ότι οι Βραζιλιάνοι συμμερίζονται το “Bigger is Better” των Αμερικάνων) και εσωτερικά πολύ λιτό και όμορφο.

Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και εγώ περίμενα να έρθει ο «δικός» μου. Ο κόσμος περνούσε από δίπλα μου και με χαιρετούσε ... το ίδιο έκανα και εγώ με ένα νεύμα κάθε φορά ... «... να σε δω τι θα κάνεις εάν σου πιάσει συζήτηση κανένας!» είπα στον εαυτό μου.

Τελικά ήρθε μαζί με την γυναίκα του και κάτσαμε μέσα στην εκκλησία, μπροστά -μπροστά μάλιστα. Η λειτουργία θα κρατούσε 1 ώρα, όχι και τόσο πολύ με τα δικά μας δεδομένα ... η τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Ο εκκλησιασμός ξεκίνησε και οι πιστοί στέκονταν όρθιοι και τραγουδούσαν ενώ μια μικρή μπάντα έπαιζε μουσική με κιθάρα και αρμόνιο ... άρπαξα και εγώ ένα από τα μικρά φυλλάδια με τους ύμνους και άρχισα να το διαβάζω μπας και καταλάβω και τίποτα από την λειτουργία στην οποία πλέον συμμετείχα ... τα μόνα που καταλάβαινα ήταν τα «Αμήν», «Σενιόρ» (κύριος), «Ζέσους» (Ιησούς) και τα «Χαλελούια» ... περίμενα από λεπτό σε λεπτό να πεταχτεί από καμία γωνία κανένας μαύρος/παπάς-τραγουδιστής μαζί με την χορωδία του ... η 1 ώρα πλέον φάνταζε μία αιωνιότητα!

Το πλέον άσχημο στην όλη υπόθεση είναι ότι ήμασταν στην πρώτη θέση και ΟΛΟΙ με έβλεπαν ... είχα άτομα και δίπλα μου βλέπεται! «Δεν πειράζει, θα περάσει η ώρα και ίσως να βαρεθούν να τραγουδάνε» σκέφτηκα ... αμ δε! Όσο περνούσε η ώρα όχι μόνο δεν σταματούσανε ... αλλά βγήκε και μία οθόνη από την οροφή και μπορούσες να διαβάζεις τα λόγια από τους ύμνους, κάτι σαν Karaoke δηλαδή! «Τέλεια, εδώ ένα καλημέρα δεν ξέρω ακόμα να πω και σε λίγο θα τραγουδάω σαν τον Reverant Jackson εκκλησιαστικούς ύμνους!» σιγομουρμούρισα!

Τα πράγματα άρχισαν να «χειροτερεύουν» η μουσική είχε σταματήσει ... όπως και οι ύμνοι ... αλλά κάτι υπήρχε στην ατμόσφαιρα ... «κάτι μαγειρεύουν αυτοί εδώ» είπα από μέσα μου και ξάφνου μου αρπάζει το ένα χέρι ο αριστερός μου και το άλλο η δεξιά μου και τσούπ αρχίζουν πάλι ΟΛΟΙ μαζί να τραγουδάνε και να κουνάνε τα χέρια. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι μία κυρία από την χορωδία με είχε σταμπάρει ... τι να κάνω και εγώ άρχισα να κουνάω πιο δυνατά τα χέρια μου.

Το θέαμα ήταν πολύ αστείο για μένα αλλά ποιος ήμουνα εγώ να «αμφισβητήσω» τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων αυτών; Όπως μου είχε κάποτε πει μια γυναίκα στην Αγγλία ... «Στην Ρώμη θα κάνεις όπως κάνουν οι Ρωμαίοι» ... μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι ακριβώς σήμαιναν αυτά τα λόγια.

Η λειτουργία είχε τελειώσει εδώ και ώρα και ήμουνα πάλι στο «δωμάτιο» μου ... είχα ήδη κλείσει μια βδομάδα στο Sao Paolo και οι ορίζοντες μου είχαν ήδη αρχίσει να «πλαταίνουν» ... «καινούργια χώρα, έθιμα, ζωή» είπα ... σύντομα θα άρχιζα να το νιώθω πιο έντονα.


KEEP ON REEDING