2^η Μέρα – Πρώτη μέρα στην δουλειά

Το επόμενο πρωινό ξύπνησα από τις 5 το πρωί ... η αγωνία και ο πολύς ο ύπνος βλέπετε ... σηκώθηκα και ετοιμάστηκα, έφαγα πρωινό και ήρθαν να με πάρουν.

Η μέρα πέρασε αρκετά καλά, γνώρισα όλους στο γραφείο μας εδώ (κάπου 15 άτομα), πρόσωπα χαμογελαστά και λίγο αμήχανα. Ένιωθα ότι διάβαζα την σκέψη τους ... «ποιος είναι αυτός ... τι κάνει εδώ ... τι θέλει ... πώς να είναι άραγε ... πόσο θα κάτσει» , πολλά ερωτήματα που θα πάρει χρόνο για να τους τα απαντήσω, το καλό όμως ήταν ότι έβλεπα «καθαρά» πρόσωπα απέναντι μου ... δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις ... δεν έβλεπα αυτή την πονηριά που είναι διάχυτη σε εμάς τους Αθηναίους.

Η πρώτη βόλτα έγινε το μεσημέρι που πήγαμε όλοι μαζί (οι «μεγάλοι») για φαγητό.

Περπατήσαμε μέχρι το ρεστοράν, οι δρόμοι γεμάτοι αμάξια . Το να περπατάς στο Sao Paolo όταν έχει κίνηση είναι σαν να έχεις 2 αριστερά πόδια ... συνέχεια νομίζεις ότι έχεις κάνει λάθος βήμα και ότι θα πέσεις κάτω ή καλύτερα θα σε «ρίξουν» κάτω! Γιατί αυτό;

Τι να πρωτοδείς ... τις λακκούβες, τα πεζοδρόμια που είναι σκαμμένα και γεμάτα τρύπες (έχουν καλά πεζοδρόμια απλά τα φτιάχνουνε στην περιοχή που μένω και εργάζομαι), τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν F1 με ΟΛΟΥΣ να οδηγούν σαν τον αείμνηστο τον Ayrton Senna και που παρεμπιπτόντως πετάγονται από ΠΑΝΤΟΥ!

Και όταν λέω παντού εννοώ παντού! Νιώθω σαν πεζός λες και είμαι το αγριογούρουνο σε ένα σαφάρι! Εδώ προτεραιότητα έχει ΠΑΝΤΑ το αμάξι ... είτε παρκάρει/ξεπαρκάρει, είτε στρίβει (έχω κοντέψει να γίνω λίπασμα 2 φορές ήδη!), είτε γενικά πάει σε μια ευθεία ... με το που σε δούνε ΓΚΑΖΟΝΟΥΝ και έρχονται κατά πάνω σου! Πραγματικά αυτό είναι ένα θέμα για ανάλυση από μόνο του.

Μπορώ να πω ότι είναι σαν οδηγοί κλάσεις χειρότεροι από εμάς!

Τέλος πάντων, πήγαμε και φάγαμε ... τι να πω ... το φαγητό πάρα πολύ καλό μια διαπίστωση που έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τότε μέχρι και σήμερα! Πραγματικά το φαγητό στο Sao Paolo είναι ΤΕΛΕΙΟ ... θα σας πω λεπτομέρειες σε επόμενο μου ΜΠΛΟΓΚ.

Μου έγινε μια μικρή και άτυπη ξενάγηση στην γύρω περιοχή ώστε το επόμενο πρωινό να μπορέσω από μόνος μου να πάω στην δουλειά με τα πόδια... όπως και έγινε, μιας και το μέρος που μένω είναι περίπου 500-600 μέτρα μακριά από την δουλειά μου.

Τέλος πήγαμε μαζί με τον Γενικό Διευθυντή μας εδώ στην Βραζιλία σε ένα πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο κάπου σχετικά κοντά στην περιοχή που μένω (ακόμα δεν έχω καταφέρει να το εντοπίσω), και κάναμε (έκανε ο Διευθυντής μου δηλαδή) κάποια ψώνια και κάτσαμε να φάμε ... ΣΟΚ Νο2 ... φάγαμε μια ΠΙΤΣΑ τρομερή. Από εκεί και πέρα το πήρα πρέφα ότι σε αυτή την χώρα πρέπει να κάνω κράτει με το φαγητό!

Από την επόμενη μέρα και μετά ξεκινάω στα βαθιά μόνος πλέον μιας και ο Διευθυντής μου θα φύγει και θα γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.

Το «ταξίδι» ξεκινάει ...

KEEP ON ... READING!