1^η «Μέρα» - Κυριακή 22/10/2006

Τελικά ξύπνησα αρκετές ώρες μετά, αυτό το άτιμο το στομάχι δεν ξέρει ούτε από ώρα ούτε από ήπειρο ... η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε ... βράδυ ουσιαστικά! Ήμουν ήδη jet lagged (η μεγάλη διαφορά της ώρας αποδιοργανώνει το βιολογικό ρολόι, αν και μου έχουν πει ότι το να πας «πίσω» 5 ώρες δεν είναι το ίδιο άσχημο από το να πας 5 ώρες μπροστά) και δεν είχα καμία διάθεση να κάνω οτιδήποτε εκτός από το να παραγγείλω κάτι να φάω, άλλωστε η επόμενη μέρα (Δευτέρα – 23/10/2006) θα ήταν δύσκολη αφού θα πήγαινα στην δουλειά για πρώτη φορά μαζί με τον διευθυντή μου – που περιπίπτοντας είχε πρώτα πάει σε μία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής και ήρθε στην Βραζιλία την ίδια μέρα με μένα.

Εκείνο το βράδυ κοιτώντας από το παράθυρο του δωματίου μου νόμιζα ότι μένοντας στον 9^ο όροφο θα είχα μια τρομερή θέα της πόλης ... αμ δε! Όλο τριγύρω τα κτίρια ήταν ΠΟΛΥ ψηλότερα από το δικό μου ... άστε που ακόμα και το δικό μου ξενοδοχείο είχε άλλους 8 ορόφους, σύνολο 17 (αριθμός μεγάλος για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά εδώ πιστέψτε με δεν είναι τίποτα!). Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το Sao Paolo είναι τεράστιο ... OK το είχα δει και από το αεροπλάνο, αφού πετάγαμε κάπου 20 λεπτά πάνω από την πόλη και τα περίχωρα ... αλλά είναι διαφορετικό να το βλέπεις από το έδαφος!

Το πραγματικό μέγεθος την πόλης θα μου πάρει καιρό να το καταλάβω και να το νιώσω... μιλάμε για μια πόλη που στην ευρύτερη περιοχή του Sao Paolo ζουν 17 εκατομμυρίων κάτοικοι, μια πραγματική Μητρόπολη του 21^ου αιώνα σε μέγεθος, πληθυσμό, κτίρια, ζωή, πλούτο αλλά και, δυστυχώς, μεγάλη φτώχια και ανέχεια.

Τις επόμενες μέρες δειλά-δειλά θα έβγαινα από την προστασία του ξενοδοχείου για να αντιμετωπίσω την «ζούγκλα» εκεί έξω ... μία «ζούγκλα» που τελικά δεν είναι και τόσο ζούγκλα όπως την είχα σχηματίσει μέσα στο μυαλό μου από αυτά που μου είχαν πει ή είχα διαβάσει.

Εκείνη όμως την στιγμή, και για μερικές ακόμα μέρες, αποζητούσα την ασφάλεια και την ζεστασιά που μου προσέφερε η γκαρσονιέρα που έμενα (το «δωμάτιο» που σας έλεγα είναι μια γκαρσονιέρα 42τμ με σαλόνι και μικρή κουζίνα, ένα υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι με «αμερικάνικη» ντουλάπα, ξέρετε τις μεγάλες, και φυσικά μπάνιο – αυτό θα είναι και το σπίτι μου για όσο μείνω στην Βραζιλία).

Εκείνη την στιγμή δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο, ήθελα απλός να κοιμηθώ και ας είχε φασαρία από τον δρόμο έξω ... σκέφτηκα «χμμμ κάτι μου θυμίζει αυτή η φασαρία και κίνηση Κυριακή βράδυ!» ... φυσικά κάτι μου θύμιζε ... την Αθήνα που ότι ώρα και να βγεις έξω γίνεται «χαμός».

Τελικά αυτές οι πρώτες εντυπώσεις πολλές φορές βγαίνουν και αληθινές ... αλλά αυτά είναι για το «αύριο».

#

Για να πάρετε μια ιδέα για το Sao Paolo δείτε:

http://wikitravel.org/en/S%C3%A3o_Paulo

και αυτή εδώ:

http://www3.nationalgeographic.com/places/cities/city_saopaulo.html

και εδώ:

http://members.aol.com/pochetti5/sampa-brazil.html

Η περιοχή που μένω λέγεται Jardins (κήποι στα Ελληνικά) και για να καταλάβετε την σύγκριση με τα Ελληνικά δεδομένα, είναι σαν το δικό μας το Κολωνάκι. Έχει όμως περισσότερο πράσινο και μπορώ να πω ότι είναι το ίδιο ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ! Είναι γεμάτο με φαγάδικα (σας θυμίζει κάτι;), πανάκριβα καταστήματα με ότι πιο μοντέρνο υπάρχει (επώνυμα και μη), γενικά ότι ποθεί η καρδιά σου αρκεί φυσικά να έχεις χρήματα (και πόδια γερά να περπατάς με τις ώρες!).

Αυτά όμως θα τα πούμε σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ!

#

KEEP ON ... READING !