Σαββάτο 28/10/2006 – ΜΕΡΟΣ 2ο


Μετά από κάποιες ώρες ξεκούρασης, ήρθα σε επαφή με τον Μανώλη. Μού είπε λοιπών ότι θα αργούσε λίγο να έρθει στην εκδήλωση, αλλά είχε πει σε μία κυρία να μου κρατήσει ένα εισιτήριο και ότι θα ήταν καλό να πήγαινα λίγο νωρίτερα, όπως και έκανα.

20:45 ήμουνα μπροστά από το Club Homes! Σιγά-σιγά κατευθύνθηκα προς την είσοδο της αίθουσας που θα γινόταν η εκδήλωση εκεί βρήκα την κυρία που μου ανέφερε ο Μανώλης, την χαιρέτησα και της συστήθηκα στα Ελληνικά ... με χαιρέτισε και εκείνη και άρχισε να μου εξηγεί κάτι στα Πορτογαλικά ... της είπα ότι δεν γνωρίζω την γλώσσα και συνέχισε να μου μιλάει στα Πορτογαλικά ... της ξανά είπα (στα Πορτογαλικά αυτή την φορά) ότι δεν μιλάω την γλώσσα και μου έκανε ένα νόημα να περάσω ... «ωραία...» σκέφτηκα « έχει πλάκα να μην μιλάνε Ελληνικά ή Αγγλικά ... άντε να δω τι θα λέω όλο το βράδυ!». Αμέσως μου ήρθε ο «Γάμος αλά Ελληνικά» στο μυαλό ... και ένιωσα σαν τον Αμερικάνο που πάει να παντρευτεί την Νια Βαρδάλος (τσαντίζομαι όταν τα Ελληνικά ονόματα τα κάνουν να ακούγονται σαν να έχουν βγει από κάποιο βιβλίο του Τόλκιν!).

Περιττό είναι φυσικά να σας αναφέρω ότι ελάχιστοι είχαν έρθει μέχρι εκείνη την ώρα ... μην ξεχνάμε ότι το DNA είναι Ελληνικό!

Σιγά-σιγά άρχισε κόσμος να καταφθάνει, ολόκληρες οικογένειες, ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και θυμάμαι να σκέφτομαι ... «... καλά θα γεμίσει όλο αυτό το πράγμα;».

Ξέχασα να σας πω ότι εκείνο το βράδυ θα είχε και ζωντανή μουσική ... ήδη έβλεπα τους μουσικούς να κουρδίζουν τα όργανα τους και να κάνουν τις τελευταίες διορθώσεις στον ήχο.

Η αίθουσα πλέον είχε αρκετό κόσμο ώστε να θεωρείτε ότι δεν είναι άδεια ... αλλά όχι αρκετό για αυτό που ονομάζουμε «πετυχημένη βραδιά» ... όπως πάντα όμως ήμουνα ανυπόμονος ... και πώς να μην είμαι, αφού καθόμουνα ολομόναχος σε ένα τεράστιο τραπέζι! Τα γκαρσόνια πρέπει να με είχαν πάρει πρέφα γιατί είχανε κάτσει οι περισσότεροι δίπλα μου ... πράγμα όχι άσχημο εάν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιες από τις σερβιτόρες ήταν αρκετά νόστιμες!

Σύντομα είδα έναν κύριο να με πλησιάζει και με ένα χαμόγελο να μου προτείνει το χέρι του ... «Γεια σου φίλε μου ... είμαι ο Μανώλης» μου είπε με μία μικρή και αδιευκρίνιστη προφορά!

Συστηθήκαμε και από κοντά, και μου πρότεινε να κάτσω στο τραπέζι το δικό του μαζί με τους γονείς του. Αμέσως γνώρισα τον Παπα-Δημήτρη ... τον παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Sao Paolo και πατέρα του Μανώλη.

Μέσα σε λίγα λεπτά συζήτησης είχα καταλάβει ότι απέναντι μου δεν είχα να κάνω με έναν «νορμάλ» παπά ... αλλά με έναν πραγματικά μορφωμένο άνθρωπο, όχι ότι όλοι οι παπάδες δεν είναι μορφωμένοι αλλά σίγουρα ο μέσος παπάς δεν σου μιλάει για ... business, εργοστάσια και πατέντες!

Και όμως ... ο παπάς που είχα απέναντι μου ήταν πρώην εργοστασιάρχης, πετυχημένος business man και εφευρέτης! Τα αυτιά μου δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν, η καλοσύνη στα μάτια του ανθρώπου που έβλεπα όμως μου τα αποδείκνυαν. Μία καλοσύνη που θα μου την έδειχνε απλόχερα τις επόμενες βδομάδες αυτός και η οικογένεια του.

Τι είχε συμβεί λοιπών και όλα είχαν χαθεί ... γιατί προφανώς χαθήκανε ... τουλάχιστον τα υλικά αγαθά, γιατί το μυαλό υπήρχε και το έβλεπα να «λάμπει» μπροστά μου. Δυστυχώς μία καταστροφή ανεπανόρθωτη που πείρε μαζί της και τους κόπους μίας ζωής ... όχι όμως και την δίψα αυτού του ανθρώπου για να συνεχίσει να δημιουργεί!

Η μοίρα τα έφερε έτσι που έγινε παπάς πριν από 3 χρόνια, και ευτυχώς για τους Έλληνες του Sao Paolo γιατί ο παπάς τους είναι πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος όπως θα καταλάβαινα τις επόμενες βδομάδες (αυτά όμως θα τα πούμε σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).

Το βράδυ εκείνο ο Παπά-Δημήτρης με γνώρισε σε 2 κοπέλες στο τραπέζι μας και μου έκλεισε (σχεδόν) το μάτι με νόημα, σαν να μου λέει «... τα υπόλοιπα δικά σου». Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το άλλο φύλο, «... ωραία ξεκίνησα, 6 μέρες εδώ και ήδη κάνω γνωριμίες» σκέφτηκα.

Ο κόσμος πολύ φιλικός, άλλοι μίλαγαν καλά Ελληνικά άλλοι λιγότερο ... υπήρχαν και πολλοί που δεν μιλούσαν λέξη! Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό ... την αγάπη τους για την Ελλάδα, κάτι με το οποίο και εγώ μπορώ να ταυτιστώ και να νιώσω.

Σύντομα η ζωντανή μουσική άρχισε να παίζει και μέσα σε λίγη ώρα το γλέντι είχε φουντώσει, παρατήρησα τις στοίβες από τα γύψινα πιάτα δίπλα στην πίστα και κατάλαβα αμέσως ότι όλοι είχαν άγριες διαθέσεις για το βράδυ εκείνο.

Η μουσική που ακουγόταν δεν είχε καμία διαφορά από την «Ελλαδίτικη» μουσική, το τραγούδι όμως είχε ... και μάλιστα σε σημείο να μην καταλαβαίνεις την γλώσσα ... τα δύο παιδιά όμως που ήταν πάνω στην πίστα κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να αντεπεξέλθουν.

Από κάτω, στην πίστα, χόρευε η Ελληνική «Νεολαία» - το τοπικό Ελληνικό γκρουπ χορού – παιδιά νεαρά σε ηλικία αλλά με φοβερό κέφι και επιδεξιότητα στους Ελληνικούς χορούς. Θα τους γνώριζα καλύτερα λίγο καιρό μετά.

Σύντομα πάνω στο πλατό ανέβηκε ο «Κωστάκης» με την ορχήστρα του. Ο «Κωστάκης» είναι κάτι σαν Superstar εδώ στην Βραζιλία και απ’ότι έμαθα τον καλούνε Έλληνες, και μη, για να παίξει Ελληνική μουσική σε διάφορες εκδηλώσεις σε όλη την χώρα.

Μέσα σε λίγα λεπτά είχα καταλάβει γιατί έχει τέτοια φήμη! Παίζει τρομερό μπουζούκι αλλά έχει και πολύ ωραία φωνή. Τραγουδούσε και έπαιζε μπουζούκι πάνω από 3 ώρες ... πραγματικά ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις μια τεράστια και, πλέον, γεμάτη αίθουσα να ξεσηκώνεται έτσι.

Τα πιάτα που σας ανέφερα πριν ... πλέον είχαν γίνει ένα με την πίστα και ένα πυκνό σύννεφο σκόνης είχε σηκωθεί, πάνω στα θρυμματισμένα πιάτα πλέον χόρευε όλη η αίθουσα, μαζί και εγώ.

Είχα χρόνια να δω τέτοιο θέαμα και κέφι ... θα θυμάμαι καιρό την ευχαρίστηση που ένιωσα γυρνώντας στο σπίτι μου ... επιτέλους ξανά βρίσκω αυτό που είχα χάσει εδώ και πολλά χρόνια ... την Ελλάδα που ήξερα και είχα πρωτογνωρίσει στην Αγγλία.



KEEP ON READING