Σαββάτο 04/11/2006 - «Το γλέντι!» - Μέρος 2ο


Μετά από λίγο φτάσαμε στο μέρος που θα γινόταν το γλέντι ... στο Novotel ξενοδοχείο του Sao Paolo. Είχαμε πάει πιο νωρίς γιατί παράλληλα με την μουσική που είχε κανονίσει ο Μανώλης, θα χόρευε και το Ελληνικό χορευτικό συγκρότημα «Νεολαία» (το ίδιο που είχε χορέψει και στην εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου) και χρειάζονται ώρα για να ετοιμαστούν.

Η αίθουσα που θα γινόταν η εκδήλωση ήταν αρκετά μεγάλη με πάνω από 15 μεγάλα τραπέζια, μπουφέ και δύο τραπέζια που είχανε πάνω ποτά ... ανάμεσα τους και 4 μπουκάλια Ούζο 12! «Τέλεια ... με βλέπω κομμάτια σήμερα» είπα στον εαυτό μου ενθυμούμενος την τελευταία φορά που ήμουνα εξωτερικό και είχε πέσει ούζο στα χέρια μου – είχανε περάσει 10 χρόνια από τότε.

Ο συλλογισμός μου δεν κράτησε και πολύ, διότι ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω την οργανώτρια της βραδιάς ... «είναι Ελληνίδα» μου έκανε ... όποια πέτρα και να γυρίσεις τελικά έναν Έλληνα θα βρεις από κάτω! Για ένα τόσο μικρό έθνος, όπως είναι το Ελληνικό, τελικά «φαινόμαστε» πολύ περισσότεροι.

Σύντομα γνώρισα την κυρία η οποία μίλαγε άπταιστα Ελληνικά και ετοιμαζόμουνα να γνωρίσω και την Ελληνική «Νεολαία». Όλα τα παιδιά ήταν μαζεμένα σε ένα διπλάνο δωμάτιο και κάνανε πρόβες, μπήκαμε μέσα και ο Μανώλης με σύστησε στα Ελληνικά και στα Πορτογαλικά σε όλους.

Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα παιδιά θα τα έβλεπα πολύ συχνά από εκείνη την στιγμή και μετά ... παρότι έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (είναι από 17 χρονών μέχρι και 23-24άρων) και αρκετά από αυτά είτε μιλάνε λίγα Ελληνικά ή και καθόλου, το κέφι τους και η αγάπη τους για την Ελλάδα θα μας ένωναν.

Συνολικά το συγκρότημα έχει 8-9 παιδιά που χορεύουν και κάποιους άλλους που βοηθάνε. Το συγκλονιστικό όμως για μένα ήταν όταν έμαθα ότι οι περισσότεροι στο συγκρότημα δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την Ελλάδα! ... τι θα πει αυτό; ... απλά ότι είναι 100% Βραζιλιάνοι και δεν έχουν «αίμα» Ελληνικό!

Περιττό να σας πω ότι έπαθα πλάκα ... το επόμενο διάστημα θα μάθαινα τους «λόγους» για τους οποίους αγαπάνε τόσο πολύ τους Ελληνικούς χορούς και την Ελλάδα γενικότερα.

Το tour δεν είχε τελειώσει ακόμα ... ούτε όμως και οι εκπλήξεις! Ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω και τα παιδιά από την Curritiba ... την «Λαϊκή Κομπανία» όπως ονομάζονται, που είχαν έρθει από 400 χλμ. μακριά για να παίξουν μουσική.

«Ο Κωστής ... είναι το πρώτο μπουζούκι και θαυμάσιος μάγειρας ... αυτός έφτιαξε το group, μαζί με έναν άλλο Έλληνα, τον Αργύρη», μου είπε ο Μανώλης πριν μπούμε στο δωμάτιο τους.

Μέσα σε λίγα λεπτά τους είχα γνωρίσει όλους (εκτός από τον Αργύρη που δυστυχώς δεν είχε καταφέρει να έρθει), ... έκπληξη Νο 2 (!) ... μόνο ο Κώστας και ο Αργλυρης είναι Έλληνες (ο Κώστας μάλιστα έχει πατέρα Έλληνα αλλά η ψυχή του είναι 10 φορές Ελληνική!), όλα τα άλλα παιδιά είναι Βραζιλιάνοι!

Με λίγο σπαστά Ελληνικά ο Κώστας με καλωσόρισε και με αγκάλιασε (σαν να ήμουνα συγγενείς!) ... ως λεβεντόπαιδο θα τον περιέγραφα με μια λέξη, χαμογελαστός πάντα και η κάθε 2η λέξη που βγαίνει από το στόματα του είναι για την Ελλάδα ... είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο όμορφα για το ότι είμαι Έλληνας ... εκείνο το βράδυ ο Κώστας και οι φίλοι το κατάφεραν (... είναι τρομερή ειρωνεία για μένα να νιώθω Έλληνας έξω από την πατρίδα μου, ενώ στα 8 χρόνια που είχα γυρίσει πίσω ένιωθα στην Ελλάδα χρόνο με τον χρόνο... μίζερος και κακόμοιρος, ένιωθα σχεδόν ντροπή, για αυτά που κάνουμε στους εαυτούς μας σαν λαός – θέμα πολύ μεγάλο αυτό το οποίο θα το αναλύσω σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).

Η Λαϊκή Κομπανία είχε παίξει μουσική/μπουζούκι με τον Ντέμη Ρούσο όταν είχε έρθει στην Βραζιλία και είχανε πάρει μέρος στο Βραζιλιάνικο σίριαλ «Belissima» που παίζει και στην Ελλάδα! Μπορείτε να δείτε το sites τους στο http://www.laiki.com.br

Σε συζητήσεις που έκανα εκείνο το βράδυ με το group κατάλαβα ότι είχα καλλιτέχνες απέναντι μου, «παιδιά» που αγαπάνε αυτό που κάνουν (οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 26-40 περίπου), γεμάτοι χαρά και αγάπη. Μίλαγα μαζί τους (στα Αγγλικά) λες και τους ήξερα από καιρό, με ρώταγαν πράγματα για την Ελλάδα και την μουσική ... σύντομα μιλάγαμε για το πώς πρέπει να την «πέφτω» στις Βραζιλιάνες και το τι να τους λέω ... «Gustoza ...» (γουστάρω) αυτό να τους λες μου είπανε οι αρσενικοί της παρέας ... οι δύο κοπέλες όμως δεν συμφωνούσαν ... «το ποιό πιθανό είναι να φας σφαλιάρα» μου έκανε η ντράμερ στα Αγγλικά!

Ο Κώστας μου έπιασε συζήτηση και μου ανέλυσε την αγάπη του για την Ελλάδα ... «Εγώ Χρήστο, πούλησα ότι είχα και δεν είχα και πήγα στην πατρίδα ... έπρεπε να μάθω την γλώσσα, δεν γινότανε αλλιώς» μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Οι δύο μήνες που έκατσε στην Ελλάδα ο Κώστας ήταν αρκετοί για να βρει τις δύο μεγάλες του αγάπες ... το Ελληνικό φαγητό (έγινε μάγειρας) και το μπουζούκι φυσικά (το οποίο και έμαθε μόνος του).

Η ώρα είχε έρθει για να αρχίσει το γλέντι, όλοι μαζί μπήκαμε σιγά-σιγά στην αίθουσα, πρώτα οι μουσικοί και μετά το χορευτικό συγκρότημα ντυμένο με Ελληνικές παραδοσιακές στολές.

Ο κόσμος είχε γεμίσει τα τραπέζια και περιμένανε για να αρχίσει το Ελληνικό γλέντι.

Ο χορός ξεκίνησε ... όπως φυσικά και η μουσική ... εδώ έπαθα το 3ο σοκ της βραδιάς (είχαμε και άλλα μετά αλλά σε «μικρότερη» κλίμακα και για «άλλους» λόγους). Η τραγουδίστρια η οποία δεν μιλάει λέξη Ελληνικά ... τραγούδαγε (σχεδόν) άπταιστα!!!

«... τι άλλο θα δω στην ζωή μου;» αναρωτήθηκα. Ότι θα ερχόμουνα τόσο μακριά και ότι θα έβλεπα/άκουγα μια Βραζιλιάνα να τραγουδάει με τέλεια προφορά Ελληνικά τραγούδια ... και να μην μιλάει την γλώσσα ... ε όχι ... αυτό δεν το περίμενα!

Παρατηρούσα τον κόσμο στα τραπέζια και πραγματικά του άρεσε αυτό που άκουγε και έβλεπε, θυμήθηκα τα λόγια της κυρίας που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο «... οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν τον χορό, δεν έχω δει πιο χαρούμενο λαό να θέλει μόνο να χορεύει!» ... λόγια που βγήκαν πραγματικά εκείνο αλλά και πολλά άλλα βράδια από τότε.

Βλέποντας τον κόσμο παρατήρησα ότι είχε πολλές ωραίες παρουσίες (γυναίκες φυσικά!). Προσπαθούσα να διακρίνω εάν οι φήμες για τις Βραζιλιάνες είναι πραγματικές ή όχι ... λυπάμαι αλλά δεν θα τις διαψεύσω! Είναι πραγματικά ωραίες γυναίκες, όχι μόνο από φυσική ομορφιά αλλά και από θηλυκότητα ... εκείνη την στιγμή αποφάσισα να την «πέσω» σε μια τέτοια όμορφη «παρουσία». Η αφορμή ... πολύ απλή ... ο χορός!

Όλη η αίθουσα πλέον χόρευε στον ρυθμό της μουσικής που έπαιζαν τα παιδιά ... σύντομα βρέθηκα δίπλα στον «στόχο» μου και της κράταγα το χέρι. «Ωραία ... της κρατάς το χέρι ... τώρα τι θα κάνεις;» είπα από μέσα μου. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ειδικά εάν δεν μιλάς και την γλώσσα, αλλά σαν Kamikazee που είμαι τέτοια κολλήματα δεν πολύ έχω ...

Σύντομα είχα ένα ποτήρι ούζο στο χέρι και μιλάγαμε ... το όνομα της Cecilia, πολύ όμορφη γυναίκα, ένιωθα λίγο μειονεκτικά να πω την αλήθεια, δεν είχα όμως να χάσω τίποτα! Σύντομα η συζήτηση «βάλτωσε», καθαρό σημάδι για υποχώρηση (άτακτη κιόλας) ... «χμμμμμ δεν θα μας κάτσει αυτή να πάρει» είπα από μέσα μου ... της είπα μια δικαιολογία και την έκανα ala «Ελληνικά»!

Δεν είχα σκοπό να το βάλω κάτω όμως αλλά έπρεπε να ανασυγκροτηθούμε για την τελική επίθεση!

Σε ένα από τα τελευταία κομμάτια της «Κομπανίας», έπαιξαν ένα κομμάτι το οποίο το ονομάζουν «Χασαποσάμπα» ... καλά διαβάσατε, είναι Χασάπικο μαζί με Σάμπα ... σας πληροφορώ ότι είναι πολύ καλό.

Η βραδιά τελείωνε, πλέον εκεί που ήταν η πίστα πλέον υπήρχε ένα μικρό βουνό από ... πιάτα! ... ναι, ναι καλά διαβάσατε ... πιάτα! Ο Μανώλης είχε φέρει μαζί του πιάτα για σπάσιμο και οι Βραζιλιάνοι τα είχανε ρημάξει.

Κουρασμένοι οι περισσότεροι ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, «ώρα για εκείνη την αντεπίθεση» συλλογίστηκα. Lockara στον στόχο για άλλη μια φορά και πήγα (και καλά) να την χαιρετίσω ... η θεά τύχη μου χαμογέλασε (ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων) ... από μόνη της μου πρόσφερε την κάρτα της με ένα γλυκό χαμόγελο. Η χαρά μου δεν περιγράφετε ... αν και θα ήταν μόνο για εκείνο το βράδυ (άντε και το επόμενο πρωινό) ... βλέπεται τελικά δεν ξανά βρεθήκαμε ποτέ! Γυναίκες παιδί μου τι περιμένεις ... μπορεί να έφταιγε και το ούζο φυσικά, ποτέ δεν θα μάθω!

Άλλη μια βραδιά είχε τελειώσει, όλοι μας είχαμε περάσει τέλεια και σύντομα τα παιδιά από την Curritiba ήταν μέσα στο άσπρο van τους και έφευγαν, αφού μου είχαν αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα πάω να τους δω εκεί.

Σίγουρα αυτό θα γίνει στο κοντινό μέλλον ... άλλωστε ο Κώστας έχει καταφέρει έναν «άθλο», να ενώσει τόσους ανθρώπους κάτω από την Ελληνική μουσική και να τους μεταδώσει την αγάπη του για την Ελλάδα ... αυτό αξίζει πολλά ...



KEEP ON READING ...