Κυριακή 05/11/2006 - Η εκκλησία – Μέρος 1ο

Το επόμενο πρωινό ξύπνησα μια χαρά, ήταν ώρα να ετοιμαστώ να πάω στην εκκλησία. Κακά τα ψέματα, παρότι πιστεύω στο Θεό και με έχει βοηθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν θρησκόληπτος δεν είμαι, στην εκκλησία πηγαίνω σπάνια (στις μεγάλες γιορτές, βαφτίσεις, γάμους κλπ., κλασικός νέο-Έλληνας).

Πάντα λέω ότι όταν νιώσω την ανάγκη θα το κάνω πιο τακτικά και ίσως αυτή η ανάγκη να μην έχει έρθει ακόμα στην ζωή μου, γιατί πιστεύω ότι όταν κάποιος θέλει να προσευχηθεί μπορεί να το κάνει οπουδήποτε.

Ένα περίεργο πράγμα όμως, ίσως και ειρωνεία της τύχης είναι ότι η εκκλησία τελικά έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή μου ... το 1990 όταν είχα πάει στην Αγγλία στα 14 μου, βρήκα την απάντηση στην μοναξιά μου στην Αγγλικανική εκκλησία του χωριού που έμενα ... σε αυτό που εμείς λέμε «κατηχητικό» στην Ελλάδα (οι Άγγλοι το ονομάζουν Youth Club – μου αρέσει περισσότερο η δικιά τους λέξη γιατί ουσιαστικά κατήχηση δεν μου έκαναν ... απλά μαζευόμασταν διάφοροι έφηβοι και παίζαμε παιχνίδια ... μιλάγαμε για τα πάντα, μαζί και για την θρησκεία).

Εκεί έκανα φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα και γνώρισα κόσμο που πραγματικά με βοήθησε σε στιγμές της ζωής μου που είχα πολύ μεγάλη ανάγκη. Στις λειτουργίες δεν είχα πάει ποτέ ... κακός τώρα που το σκέφτομαι άλλα το είχα πάρει «πατριωτικά» το θέμα και φοβόμουνα μήπως μου «άλλαζαν» τα μυαλά, με λίγα λόγια «προστάτευα» την ταυτότητα και διαφορετικότητα μου.

Η ειρωνεία της τύχης τα έφερε έτσι που ακριβώς (!) 16 χρόνια μετά θα γινόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα ... η, Ελληνορθόδοξη αυτή την φορά, εκκλησία του Sao Paolo θα έπαιζε ενεργό ρόλο στο ξεκινήσω να φτιάχνω την νέα μου ζωή.

Εκείνο το πρωινό πήρα το ταξί, όπως και είχα κάνει και το προηγούμενο βράδυ, και πήγα στην εκκλησία. Αυτή την φορά είχε κόσμο ... αρκετό κόσμο ... είδα πρόσωπα που μου θύμιζαν την Ελλάδα, οικογένειες που ερχόντουσαν να εκκλησιαστούν, άνθρωποι τόσο μακριά από την πατρίδα τους (άλλοι όχι και τόσο! Ναι είχε και πολλούς Βραζιλιάνους που εκκλησιάζονται), προσπαθούν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους.

Μπήκα αργά μέσα στον ναό και είδα το εσωτερικό του. Ο ναός ωραίος και μεγάλος, αμέσως με κέρδισε, ο κόσμος μέσα ήταν ήσυχος και άκουγε την λειτουργία, είδα τον Μανώλη και πήγα και στάθηκα δίπλα του.

Η ώρα πέρασε και η λειτουργία τελείωσε ... σιγά-σιγά όλοι βγήκαν από την εκκλησία και πήγανε στην αίθουσα ακριβώς από κάτω. Ο χώρος αυτός είναι για τις εκδηλώσεις της Ελληνικής κοινότητας και κάθε Κυριακή μετά την λειτουργία όλοι μαζεύονται εκεί. Είναι αρκετά μεγάλος χώρος με ένα πάλκο που μπορεί να φιλοξενήσει από παραστάσεις θεατρικές μέχρι και μουσικά συγκροτήματα. Εδώ είναι που μαζεύεται η «Νεολαία» και κάνει τις πρόβες της.

Ο Μανώλης με σύστησε σε αρκετό κόσμο, ήδη αρκετοί με κοιτάζανε προσπαθώντας να καταλάβουν ποιος είμαι. Σύντομα καθόμουνα με την μητέρα του Μανώλη, την κα Βασιλική που την είχα γνωρίσει στην εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου ... όπως και ο άντρας της (ο Παπα-Δημήτρης) είναι και αυτή ένας εξαιρετικός άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή μου άνοιξε το σπίτι της ... «Χρήστο παιδί μου εδώ σε αυτή την πόλη είσαι ξένος και μόνος ... αλλά στο δικό μας σπίτι δεν είσαι οτιδήποτε από αυτά τα δύο!» μου είπε ... και το εννοούσε ... από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι τους με έκαναν να νιώσω άνετα και φιλόξενα ... «... σαν μέρος της οικογένειας μας» όπως θα μου έλεγε αναρίθμητες φορές από τότε μέχρι σήμερα.

Μετά από λίγη ώρα ο κόσμος άρχισε να φεύγει, ο Μανώλης με πήρε μαζί του και με πήγε στο σπίτι των γονιών του (που είναι στο πίσω μέρος της εκκλησίας). Εκεί βρήκα τον Παπα-Δημήτρη, δώσαμε τα χέρια και με καλωσόρισε. «... Μανώλη πεινάω, είμαι ξύπνιος από τις 6 το πρωί ... να πάμε τον Χρήστο σε μια Σουασκαρία!» είπε ο παπάς στον γιο του.

Την είχα ξανά ακούσει αυτή την λέξη και ήξερα ότι έχει να κάνει με ... πολύ και καλό φαγητό ... αλλά πιστέψτε με δεν είχα ΙΔΕΑ το τι με περίμενε!


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ



KEEP ON ... READING