Τετάρτη 24/10/2007 «.. επέστρεψα!»
Επέστρεψα λοιπόν ... δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να σας γράψω να νέα μου για τον τελευταίο μου μήνα στην Βραζιλία. Έγιναν ΤΟΣΑ πολλά, σε προσωπικό, επαγγελματικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο που δεν μου φτάνουν 10ς σελίδες να σας τα αναλύσω ... θα το κάνω όμως τις επόμενες μέρες.
Η αλήθεια είναι ότι αυτό το μπλογκ το έφτιαξα για να μπαίνουν οι φίλοι μου από την Ελλάδα και να μαθαίνουν τα νέα μου, για όσο διάστημα θα έμενα εκεί. Δεν είχα και τόσο χρόνο να στέλνω προσωπικά μηνύματα σε όλους οπότε διάλεξα την πλέον «αναίμακτη» μέθοδο – το μπλογκ – ώστε να τους ενημερώνω. Τελικά αυτό εξελίχθηκε σε ένα ημερολόγιο/ψυχολόγος που ο καθένας που το διάβαζε είτε το προσπέρναγε είτε απλά έλεγε την γνώμη του.
Σύντομα θα ανεβάσω φωτογραφίες από τα δύο ταξίδια «αστραπή» που έκανα στο Ρίο ντε Ζανείρο και στους καταρράκτες του Ιγκουασού (και μαζί στην Κουριτίμπα). Θα σας μιλήσω για τους υπέροχους ανθρώπους που άφησα πίσω αλλά και τις ευχάριστες καινούργιες εμπειρίες αλλά και δυσάρεστες στιγμές που είχα μέσα σε αυτό το μικρό διάστημα του ενός μήνα. Η ζωή μου πραγματικά είναι ένα μεγάλο ταξίδι ... ένα απρόβλεπτο ταξίδι με μεγάλες χαρές αλλά και μεγάλες λύπες. Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι, απλά νομίζω ότι ίσως να βιώνω κάποια πράγματα λίγο πιο έντονα από κάποιους πολύ απλά διότι ίσως τελικά να το επιδιώκω εγώ!
Τέλος πάντων, φωτογραφίες δεν ανεβάζω τώρα γιατί έκανα το «έξυπνο» να ξεχάσω τον αντάπτορα του εξωτερικού σκληρού μου στο σπίτι μου στο Σάο Πάολο ... το αποτέλεσμα είναι φυσικά να μην δουλεύει ο σκληρός και να μην έχω πρόσβαση στα πολυπόθητα αρχεία.
Οπότε λίγη υπομονή και σύντομα θα «είμαστε κοντά σας».
... καλώς ήρθα στην πατρίδα λοιπόν!!! :)
Wednesday, October 24, 2007
Friday, September 28, 2007
Παρασκευή 28/09/2007 – «Η επιστροφή (προς το παρόν)»
Έχω γυρίσει Βραζιλία εδώ και σχεδόν 2 βδομάδες, βρήκα επιτέλους τον χρόνο να γράψω τα νέα μου. Οι διακοπές μου στην Ελλάδα δεν ήτανε και τόσο ... διακοπές. Το ήξερα άλλωστε πριν πάω ότι είχα δουλειές και «εκκρεμότητες», σχεδόν τίποτα δεν έγινε όπως το είχα προγραμματίσει, ξεκουράστηκα όμως σωματικά και, πάνω από όλα, συναισθηματικά.
Το θέμα με την δουλειά μου δεν μπορώ να πω ότι λύθηκε και ότι δεν με προβληματίζει, απλά πλέον δεν αποτελεί 1η προτεραιότητα στην ζωή μου.
Τα συναισθήματα πολλά με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο, έκανα μέσα μου άμεσες συγκρίσεις στο πώς θα νιώθω σε έναν 1 1/2 μήνα που θα γυρνάω μόνιμα στην Ελλάδα ... τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανα και όταν έφυγα για Βραζιλία 2 βδομάδες μετά ... «υπομονή» είπα στον εαυτό μου «... 1 μήνας έμεινε».
Εκείνη όμως την στιγμή ήθελα να την ζήσω, να την νιώσω. Με το που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, βγήκα από τους πρώτους έξω και πήρα μια βαθιά αναπνοή μέσα στα πνευμόνια μου ... «επιτέλους αναπνέω Ελληνικό αέρα», τα πάντα γύρω μου μοιάζανε σαν να ήταν καινούργια και «γυαλισμένα» ... τι σου κάνει η νοσταλγία. 9 μήνες είχανε περάσει από τότε που έφυγα, σαν να μην είχε περάσει ούτε λεπτό. Έζησα όμως τόσα πολλά αυτούς τους 9 μήνες ... δεν ήμουνα το ίδιο άτομο όπως πριν. Κάτι είχε σπάσει μέσα μου και κάτι είχε κολλήσει (εάν μπορεί ποτέ φυσικά να κολλήσει κάτι που έχει σπάσει σε 10αδες κομμάτια στο παρελθόν) ...
Τι είχε σπάσει? Η μοίρα μου έσπασε, και θα την ξανά κολλήσω σιγά-σιγά
Τι ξανά κόλλησε? Τα συναισθήματα μου, ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων, αυτό θέλει χρόνο για να φανεί φυσικά.
Ο νόμος των πιθανοτήτων είναι ενάντια μου, και το γνωρίζω, θα ξανά παλέψω όμως κόντρα του για άλλη μια φορά και ότι βγει. Το συγκεκριμένο θέμα είμαι σίγουρος ότι θα το αναλύσουμε στο μέλλον γιατί αυτή την στιγμή δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες από τις διακοπές μου στην Ελλάδα.
Έχω γυρίσει Βραζιλία εδώ και σχεδόν 2 βδομάδες, βρήκα επιτέλους τον χρόνο να γράψω τα νέα μου. Οι διακοπές μου στην Ελλάδα δεν ήτανε και τόσο ... διακοπές. Το ήξερα άλλωστε πριν πάω ότι είχα δουλειές και «εκκρεμότητες», σχεδόν τίποτα δεν έγινε όπως το είχα προγραμματίσει, ξεκουράστηκα όμως σωματικά και, πάνω από όλα, συναισθηματικά.
Το θέμα με την δουλειά μου δεν μπορώ να πω ότι λύθηκε και ότι δεν με προβληματίζει, απλά πλέον δεν αποτελεί 1η προτεραιότητα στην ζωή μου.
Τα συναισθήματα πολλά με το που προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο, έκανα μέσα μου άμεσες συγκρίσεις στο πώς θα νιώθω σε έναν 1 1/2 μήνα που θα γυρνάω μόνιμα στην Ελλάδα ... τις ίδιες ακριβώς σκέψεις έκανα και όταν έφυγα για Βραζιλία 2 βδομάδες μετά ... «υπομονή» είπα στον εαυτό μου «... 1 μήνας έμεινε».
Εκείνη όμως την στιγμή ήθελα να την ζήσω, να την νιώσω. Με το που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, βγήκα από τους πρώτους έξω και πήρα μια βαθιά αναπνοή μέσα στα πνευμόνια μου ... «επιτέλους αναπνέω Ελληνικό αέρα», τα πάντα γύρω μου μοιάζανε σαν να ήταν καινούργια και «γυαλισμένα» ... τι σου κάνει η νοσταλγία. 9 μήνες είχανε περάσει από τότε που έφυγα, σαν να μην είχε περάσει ούτε λεπτό. Έζησα όμως τόσα πολλά αυτούς τους 9 μήνες ... δεν ήμουνα το ίδιο άτομο όπως πριν. Κάτι είχε σπάσει μέσα μου και κάτι είχε κολλήσει (εάν μπορεί ποτέ φυσικά να κολλήσει κάτι που έχει σπάσει σε 10αδες κομμάτια στο παρελθόν) ...
Τι είχε σπάσει? Η μοίρα μου έσπασε, και θα την ξανά κολλήσω σιγά-σιγά
Τι ξανά κόλλησε? Τα συναισθήματα μου, ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων, αυτό θέλει χρόνο για να φανεί φυσικά.
Ο νόμος των πιθανοτήτων είναι ενάντια μου, και το γνωρίζω, θα ξανά παλέψω όμως κόντρα του για άλλη μια φορά και ότι βγει. Το συγκεκριμένο θέμα είμαι σίγουρος ότι θα το αναλύσουμε στο μέλλον γιατί αυτή την στιγμή δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Σας παραθέτω μερικές φωτογραφίες από τις διακοπές μου στην Ελλάδα.
Δύση Ήλιου στο Καφέ <<Νότος>> στην παραλία της Βούλας
<<Ωκεανίδα>> Παραλία Βουλιαγμένης
Monday, August 27, 2007
Δευτέρα 27/08/2008 «Καλές μου διακοπές!!!»
Το «καλοκαίρια» και οι διακοπές για μένα τώρα ξεκινάνε, στις 30/08 πετάω για Ελλάδα. Αυτή η χαρά δυστυχώς έχει επισκιασθεί από την τεράστια καταστροφή που έχει γίνει (και συνεχίζεται) στην πατρίδα μας. Χθες το βράδυ πέρασα όλο το βράδυ βλέποντας εφιάλτες από την πύρινη λαίλαπα πού κατακαίει τον τόπο μας … έχω επηρεαστεί και εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες, πολύ από αυτή την κατάσταση. Εύχομαι να πιάσουνε κάποια από αυτά τα καθάρματα και να τους κρεμάσουνε, στην κυριολεξία, ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό!
Οι μέρες που έχουνε περάσει από το τελευταίο μου πόστ κυλήσανε ήρεμα, απλά ανέμενα την επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Σύντομα θα κολυμπάω στα γαλανά νερά της θάλασσας μας και θα μαζεύω δυνάμεις για τις δυσκολίες που θα έχω να αντιμετωπίσω τους επόμενους μήνες.
Τα λέμε από κοντά λοιπόν!
Εάν δεν τα πούμε από κοντά τότε θα ξανά διαβάσετε νέα μου σε 3 βδομάδες.
Το «καλοκαίρια» και οι διακοπές για μένα τώρα ξεκινάνε, στις 30/08 πετάω για Ελλάδα. Αυτή η χαρά δυστυχώς έχει επισκιασθεί από την τεράστια καταστροφή που έχει γίνει (και συνεχίζεται) στην πατρίδα μας. Χθες το βράδυ πέρασα όλο το βράδυ βλέποντας εφιάλτες από την πύρινη λαίλαπα πού κατακαίει τον τόπο μας … έχω επηρεαστεί και εγώ, όπως όλοι οι Έλληνες, πολύ από αυτή την κατάσταση. Εύχομαι να πιάσουνε κάποια από αυτά τα καθάρματα και να τους κρεμάσουνε, στην κυριολεξία, ανάποδα στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό!
Οι μέρες που έχουνε περάσει από το τελευταίο μου πόστ κυλήσανε ήρεμα, απλά ανέμενα την επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη. Σύντομα θα κολυμπάω στα γαλανά νερά της θάλασσας μας και θα μαζεύω δυνάμεις για τις δυσκολίες που θα έχω να αντιμετωπίσω τους επόμενους μήνες.
Τα λέμε από κοντά λοιπόν!
Εάν δεν τα πούμε από κοντά τότε θα ξανά διαβάσετε νέα μου σε 3 βδομάδες.
Thursday, August 02, 2007
Πέμπτη 02/08/2007 - «... μετράω μέρες»
Πλέον έχουν μείνει λιγότερες από 28 μέρες για να έρθω Ελλάδα για διακοπές – και όχι μόνο – νιώθω σαν τον φαντάρο που μετράει τις μέρες για να τελειώσει η θητεία του. Νιώθω όμως γαλήνια μέσα μου, όπως και τότε όταν τελείωνε η θητεία μου. Όταν γνωρίζεις ότι πλησιάζει το τέλος της θητείας σου πλέον δεν σκας, δεν μετράς της μέρες πλέον όπως πριν.
Έτσι και εγώ αφήνω τον καιρό και περνάει χωρίς να με αγγίζει. Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στο BBC News που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το θέμα, το πώς «νιώθει» ο κάθε άνθρωπος τον χρόνο να περνάει. Συγκεκριμένα το άρθρο αναφερότανε σε ένα βιβλίο που έγραψε κάποιος που προσπαθεί να εξηγήσει μια θεωρία που με λίγα λόγια προσπαθεί να μας πει το γιατί για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά και για άλλους γρήγορα.
Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετές φορές, όπως όλοι έτσι και εγώ έχω προσπαθήσει να «παγώσω» τον χρόνο κάποιες στιγμές, και άλλες να τον κάνω να περάσει σαν αστραπή. Μπορώ να πω ότι το κατάφερα αρκετές φορές, 8 χρόνια στην Αγγλία το πρώτο στόχο που είχα στο μυαλό μου ήταν το πότε θα γυρίσω Ελλάδα, μετά ο στρατός – 23 μήνες θητεία, 10 από τους οποίους στο Διδυμότειχο – τώρα 10 μήνες στο Σάο Πάολο, για άλλη μια φορά έχω βάλει την ζωή μου στο PAUSE.
Σήμερα με ρώτησε μια «ψυχή» από τα παλιά που με ξέρει καλά πώς τα καταφέρνω να το κάνω. Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί πώς το κάνω ... ίσως να εκπαίδευσα τον εαυτό μου από άμυνα, ίσως να ήμουνα πάντα έτσι ... δεν ξέρω, το σίγουρο όμως είναι ότι το κάνω. Είναι σαν να παγώνουνε τα πάντα γύρω σου και απλά να βλέπεις τον εαυτό σου σαν κάτι ξένο που απλά πλέει μέσα σε αυτό που ονομάζει ο Αϊνστάιν «χώρο-χρόνο». Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι μέσα από αυτές τις καταστάσεις βγαίνω πάντα πιο δυνατός και πάντα ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου.
Αυτά για τις σημερινές μου σκέψεις.
+++
Όσον αφορά την υγεία μου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, το πόδι πλέον δεν πονάει τόσο πολύ και έχω πάψει εδώ και 3 βδομάδες να παίρνω παυσίπονα. Σίγουρα δεν είμαι 100% ... αλλά ακόμα και αυτό το 60-70% είναι πολύ καλύτερο από αυτό που περνούσα όλον αυτό τον καιρό!
Το τι όμως με βοήθησε δεν σας τον είπα. Ακριβώς πριν από 3 βδομάδες ξεκίνησα να πηγαίνω σε έναν Κορεάτη που εξασκεί μια θεραπευτική αγωγή που λέγεται Do-in (ναι καλά διαβάσατε!). Φανταστείτε κάτι σαν βελονισμό αλλά χωρίς βελόνες και χωρίς να βγάζεις τα ρούχα σου ... όντος καμία σχέση με βελονισμό, λειτουργούνε όμως με περίπου την ίδια αρχή, ο θεραπευτής βρίσκει τα νεύρα (και όχι μόνο) που επηρεάζουν και προσπαθεί να τα «επαναφέρει».
Πιο συγκεκριμένα σε πιέζει σε διάφορα μέρη του σώματος σου με κάτι ξυλάκια (είμαι σίγουρος ότι είναι οδοντογλυφίδες!) αλλά και με τα δάχτυλα του. Επίσης πιέζει διάφορα σημεία στα αυτιά σου αλλά και στα δάχτυλα των χεριών και ποδιών σου ... το αποτέλεσμα ??? Θεαματικό για μένα! Την ίδια βδομάδα μετά την πρώτη επίσκεψη σταμάτησα τα παυσίπονα που πλέον είχανε γίνει μέρος της καθημερινότητας μου για πάνω από έναν μήνα! Αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι 10 η ώρα το βράδυ και κάθομαι χωρίς να πονάω μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, πράγμα «πρωτόγνωρο» για τους τελευταίους 5+ μήνες. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου γιατί η μέση και το πόδι αρχίζουν να πονάνε εάν στέκομαι πολύ ώρα όρθιος, σίγουρα όμως όχι όπως πριν!
+++
Σήμερα θα σας βάλω και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα προχθές από την ταράτσα του κτιρίου μου. Θα δείτε το Σάο Πάολο σε όλο του το μεγαλείο όπως το βλέπω εγώ κάθε βράδυ.
Είναι μια όμορφη πόλη που όμως ποτέ δεν ερωτεύθηκα απλά γιατί δεν ήθελα να το κάνω ... είπαμε η ζωή μου είναι στο PAUSE ;-)
Πλέον έχουν μείνει λιγότερες από 28 μέρες για να έρθω Ελλάδα για διακοπές – και όχι μόνο – νιώθω σαν τον φαντάρο που μετράει τις μέρες για να τελειώσει η θητεία του. Νιώθω όμως γαλήνια μέσα μου, όπως και τότε όταν τελείωνε η θητεία μου. Όταν γνωρίζεις ότι πλησιάζει το τέλος της θητείας σου πλέον δεν σκας, δεν μετράς της μέρες πλέον όπως πριν.
Έτσι και εγώ αφήνω τον καιρό και περνάει χωρίς να με αγγίζει. Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στο BBC News που αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το θέμα, το πώς «νιώθει» ο κάθε άνθρωπος τον χρόνο να περνάει. Συγκεκριμένα το άρθρο αναφερότανε σε ένα βιβλίο που έγραψε κάποιος που προσπαθεί να εξηγήσει μια θεωρία που με λίγα λόγια προσπαθεί να μας πει το γιατί για κάποιους ανθρώπους ο χρόνος περνάει βασανιστικά αργά και για άλλους γρήγορα.
Αυτό το θέμα με έχει απασχολήσει αρκετές φορές, όπως όλοι έτσι και εγώ έχω προσπαθήσει να «παγώσω» τον χρόνο κάποιες στιγμές, και άλλες να τον κάνω να περάσει σαν αστραπή. Μπορώ να πω ότι το κατάφερα αρκετές φορές, 8 χρόνια στην Αγγλία το πρώτο στόχο που είχα στο μυαλό μου ήταν το πότε θα γυρίσω Ελλάδα, μετά ο στρατός – 23 μήνες θητεία, 10 από τους οποίους στο Διδυμότειχο – τώρα 10 μήνες στο Σάο Πάολο, για άλλη μια φορά έχω βάλει την ζωή μου στο PAUSE.
Σήμερα με ρώτησε μια «ψυχή» από τα παλιά που με ξέρει καλά πώς τα καταφέρνω να το κάνω. Ειλικρινά δεν το έχω σκεφτεί πώς το κάνω ... ίσως να εκπαίδευσα τον εαυτό μου από άμυνα, ίσως να ήμουνα πάντα έτσι ... δεν ξέρω, το σίγουρο όμως είναι ότι το κάνω. Είναι σαν να παγώνουνε τα πάντα γύρω σου και απλά να βλέπεις τον εαυτό σου σαν κάτι ξένο που απλά πλέει μέσα σε αυτό που ονομάζει ο Αϊνστάιν «χώρο-χρόνο». Το αποτέλεσμα είναι όμως ότι μέσα από αυτές τις καταστάσεις βγαίνω πάντα πιο δυνατός και πάντα ξεκινάει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωή μου.
Αυτά για τις σημερινές μου σκέψεις.
+++
Όσον αφορά την υγεία μου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, το πόδι πλέον δεν πονάει τόσο πολύ και έχω πάψει εδώ και 3 βδομάδες να παίρνω παυσίπονα. Σίγουρα δεν είμαι 100% ... αλλά ακόμα και αυτό το 60-70% είναι πολύ καλύτερο από αυτό που περνούσα όλον αυτό τον καιρό!
Το τι όμως με βοήθησε δεν σας τον είπα. Ακριβώς πριν από 3 βδομάδες ξεκίνησα να πηγαίνω σε έναν Κορεάτη που εξασκεί μια θεραπευτική αγωγή που λέγεται Do-in (ναι καλά διαβάσατε!). Φανταστείτε κάτι σαν βελονισμό αλλά χωρίς βελόνες και χωρίς να βγάζεις τα ρούχα σου ... όντος καμία σχέση με βελονισμό, λειτουργούνε όμως με περίπου την ίδια αρχή, ο θεραπευτής βρίσκει τα νεύρα (και όχι μόνο) που επηρεάζουν και προσπαθεί να τα «επαναφέρει».
Πιο συγκεκριμένα σε πιέζει σε διάφορα μέρη του σώματος σου με κάτι ξυλάκια (είμαι σίγουρος ότι είναι οδοντογλυφίδες!) αλλά και με τα δάχτυλα του. Επίσης πιέζει διάφορα σημεία στα αυτιά σου αλλά και στα δάχτυλα των χεριών και ποδιών σου ... το αποτέλεσμα ??? Θεαματικό για μένα! Την ίδια βδομάδα μετά την πρώτη επίσκεψη σταμάτησα τα παυσίπονα που πλέον είχανε γίνει μέρος της καθημερινότητας μου για πάνω από έναν μήνα! Αυτή την στιγμή που σας γράφω είναι 10 η ώρα το βράδυ και κάθομαι χωρίς να πονάω μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου, πράγμα «πρωτόγνωρο» για τους τελευταίους 5+ μήνες. Έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου γιατί η μέση και το πόδι αρχίζουν να πονάνε εάν στέκομαι πολύ ώρα όρθιος, σίγουρα όμως όχι όπως πριν!
+++
Σήμερα θα σας βάλω και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα προχθές από την ταράτσα του κτιρίου μου. Θα δείτε το Σάο Πάολο σε όλο του το μεγαλείο όπως το βλέπω εγώ κάθε βράδυ.
Είναι μια όμορφη πόλη που όμως ποτέ δεν ερωτεύθηκα απλά γιατί δεν ήθελα να το κάνω ... είπαμε η ζωή μου είναι στο PAUSE ;-)
Saturday, July 14, 2007
Σαββάτο – 14/07/2007 - «... στου κόσμου αυτή την άκρη»
Στην άκρη του κόσμου αυτού βρέθηκα να ψάχνω εσένα
Ερμηνείες πολλές, αλήθεια όμως μόνο μία
Ζωή παράξενη γεμάτη όνειρα και χαμένους έρωτες
Όλοι αυτή την αλήθεια ψάχνουμε μέσα λαθεμένες αλήθειες
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα παλεύοντας με την θάλασσα της ψυχής μου
Θάλασσα που με μανία ξεσπάει και συνάμα με ανταμείβει
Ζωή παράξενη, γεμάτη αγάπη και οργή
Οργή για ‘σένα που ψάχνω να βρω
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα κοιτώντας εσένα
Αλλά εσύ μόνο στο μυαλό μου ζεις και υπάρχεις
Ζωή παράξενη, γεμάτη εκπλήξεις και αφορμές
Αφορμές για τα θέλω και τους εγωισμούς μου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα κοιτώντας εμένα
Αυτό που είδα δεν ήταν αυτό που περίμενα αλλά εσένα
Ζωή παράξενη γεμάτη ανατροπές και πόνο
Πόνο που τον προκάλεσα εγώ, όχι εσύ
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα ψάχνοντας το γιατί
Ένα γιατί που έγινε αιτία, αιτία να βρω εμένα
Ζωή παράξενη γεμάτη ιδρώτα και αναμονή
Αναμονή για το χθες του ποτέ που έγινε μέλλον
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα ελπίζοντας για μένα
Ελπίδα, του φθινοπώρου πουλί που φεύγει τελευταίο
Ζωή παράξενη με αναμέτρητους χειμώνες και φθινόπωρα
Φθινόπωρα που βρήκα ξαφνικά πίσω, μπροστά και ολόγυρα μου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα και κατάλαβα τι ψάχνω
Ψάχνω να βρω τα γιατί και τα πιστεύω μου που πίσω άφησα με ‘σένα
Ζωή παράξενη που τα γιατί μας δεν απαντάς μα συνάμα την μοίρα βάζεις μπροστά
Μοίρα, του Ομήρου ερωμένη που τον Οδυσσέα παγίδεψες στα δίχτυα της ψυχής σου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα μα είμαι τόσο κοντά σου,
Κοντά στις απαντήσεις που τόσο έψαξα να βρω
Ζωή παράξενη στα σταυροδρόμια σου μπερδεύτηκα
Σταυροδρόμι για άλλη μια φορά έβαλες μπροστά μου αλλά σε ξεγέλασα
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα και πια δεν σε φοβάμαι
Σαν τον Οδυσσέα έκλεισα τα αυτιά μου και το κάλεσμα σου δεν άκουσα
Ζωή παράξενη σε αφήνω μόνη σου να βρεις άλλον συνεπιβάτη
Εγώ τον δρόμο μου τον βρήκα ... στου κόσμου αυτή την άκρη.
Στην άκρη του κόσμου αυτού βρέθηκα να ψάχνω εσένα
Ερμηνείες πολλές, αλήθεια όμως μόνο μία
Ζωή παράξενη γεμάτη όνειρα και χαμένους έρωτες
Όλοι αυτή την αλήθεια ψάχνουμε μέσα λαθεμένες αλήθειες
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα παλεύοντας με την θάλασσα της ψυχής μου
Θάλασσα που με μανία ξεσπάει και συνάμα με ανταμείβει
Ζωή παράξενη, γεμάτη αγάπη και οργή
Οργή για ‘σένα που ψάχνω να βρω
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα κοιτώντας εσένα
Αλλά εσύ μόνο στο μυαλό μου ζεις και υπάρχεις
Ζωή παράξενη, γεμάτη εκπλήξεις και αφορμές
Αφορμές για τα θέλω και τους εγωισμούς μου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα κοιτώντας εμένα
Αυτό που είδα δεν ήταν αυτό που περίμενα αλλά εσένα
Ζωή παράξενη γεμάτη ανατροπές και πόνο
Πόνο που τον προκάλεσα εγώ, όχι εσύ
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα ψάχνοντας το γιατί
Ένα γιατί που έγινε αιτία, αιτία να βρω εμένα
Ζωή παράξενη γεμάτη ιδρώτα και αναμονή
Αναμονή για το χθες του ποτέ που έγινε μέλλον
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα ελπίζοντας για μένα
Ελπίδα, του φθινοπώρου πουλί που φεύγει τελευταίο
Ζωή παράξενη με αναμέτρητους χειμώνες και φθινόπωρα
Φθινόπωρα που βρήκα ξαφνικά πίσω, μπροστά και ολόγυρα μου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα και κατάλαβα τι ψάχνω
Ψάχνω να βρω τα γιατί και τα πιστεύω μου που πίσω άφησα με ‘σένα
Ζωή παράξενη που τα γιατί μας δεν απαντάς μα συνάμα την μοίρα βάζεις μπροστά
Μοίρα, του Ομήρου ερωμένη που τον Οδυσσέα παγίδεψες στα δίχτυα της ψυχής σου
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα μα είμαι τόσο κοντά σου,
Κοντά στις απαντήσεις που τόσο έψαξα να βρω
Ζωή παράξενη στα σταυροδρόμια σου μπερδεύτηκα
Σταυροδρόμι για άλλη μια φορά έβαλες μπροστά μου αλλά σε ξεγέλασα
Στην άκρη αυτού του κόσμου βρέθηκα και πια δεν σε φοβάμαι
Σαν τον Οδυσσέα έκλεισα τα αυτιά μου και το κάλεσμα σου δεν άκουσα
Ζωή παράξενη σε αφήνω μόνη σου να βρεις άλλον συνεπιβάτη
Εγώ τον δρόμο μου τον βρήκα ... στου κόσμου αυτή την άκρη.
Tuesday, July 10, 2007
Monday, July 09, 2007
Δευτέρα 09/07/2007 – «Επιτέλους ... τα νέα μου»
Λοιπόν, επιτέλους βρήκα τον χρόνο, και την διάθεση πάνω από όλα, για να σας γράψω τα νέα μου για τον τελευταίο 1 μήνα.
Το ποιό σημαντικό που έγινε ήταν ο χωρισμός μου με την Σιλβάνα. Έχουμε χωρίσει εδώ και 1 ½ βδομάδα ... δύσκολος χωρισμός. Ίσως ο δυσκολότερος που έχω περάσει με δικιά μου πρωτοβουλία
Οι λόγοι που χώρισα?
α) Δεν είχε μέλλον η σχέση, σε λίγο καιρό γυρνάω Ελλάδα
β) Η Σιλβάνα είναι ένας άνθρωπος καταπληκτικός, πραγματικά μια γυναίκα που μου έδωσε όλα όσα μπορούσε. Δεν έχω κανένα παράπονο, το αντίθετο της χρωστάω πάρα πολλά ... δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να της δώσω αυτό το ένα που είχε τόση ανάγκη ... την καρδιά μου.
γ) Λόγο του παραπάνω λόγου είχε χαθεί ο ερωτισμός από την σχέση με αποτέλεσμα να την βλέπω σαν μια καλή φίλη μου.
δ) Σαν άνθρωπος είμαι πολύ ανεξάρτητος, χωρίς την Σιλβάνα θα είχα περάσει πολύ χειρότερα τους τελευταίους μήνες, δεν θέλω όμως να είμαι «βάρος» για κανέναν, ειδικά εάν το άτομο που είναι δίπλα μου δεν έχει μέλλον μαζί μου, ένιωθα ότι την «εκμεταλλευόμουνα» αφού το τέλος το γνώριζα.
Έτσι αποφάσισα να την αφήσω ελεύθερη να συνεχίσει την ζωή της και ας μου στοιχίσει στην καθημερινότητα μου ... το προτιμάω έτσι.
Δυστυχώς η ίδια τρέφει συναισθήματα για μένα που δεν μπόρεσα να της τα ανταποδώσω. Έκανε ότι μπορούσε – μέσα σε λογικά και αξιοπρεπή όρια – να με κρατήσει, σαν «σκληρός» Σκορπιός όμως άμα γυρίσω σελίδα σπάνια κάνω πίσω, ειδικά εάν είναι για το «καλό» και των δυο.
Ένα πράγμα που μου δίδαξε αυτή η κοπέλα είναι το τι θα πει αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια και πάνω από όλα πραγματική δύναμη για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες αυτής της ζωής.
Αυτά ...
+++
Είχα την ευκαιρία πριν χωρίσουμε να πάμε με την παρέα της σε ένα ωραίο club του Σαο Πάολο ... το Villa Country. Ένα πολύ μεγάλο club με διάφορες αίθουσες-χώρους που παίζουνε ζωντανή country μουσική.
Οι Βραζιλία έχει παράδοση στην country μουσική ... σας εκπλήσσει ε? Το ίδιο και εμένα όταν το πρωτοάκουσα! Είναι όμως μια χώρα τεράστια, με μεγάλες χορτολιβαδικές εκτάσεις με άφθονα κοπάδια με αγελάδες, Μπούφαλο, πρόβατα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ... άρα και ... καουμπόηδες! Ναι καλά διαβάζετε!
Να σας πω την αλήθεια όταν τους πρωτοείδα μου φανήκανε ψιλό βλαχό-καουμπόηδες (να μου επιτραπεί η έκφραση) ... αλλά εν τέλει είναι μέρος της κουλτούρας της Βραζιλίας οπότε «συνήθισα» στην ιδέα.
Τώρα όσον αφορά την μουσική μοιάζει με την Αμερικάνικη country μουσική, που μου αρέσει πολύ παρεμπιπτόντως, αλλά έχει και πολλά Βραζιλιάνικα στοιχεία (όχι δεν έχει πάρει από Σάμπα καθόλου χε χε). Να πω την αλήθεια δυστυχώς όταν ακούω country μουσική θέλω να καταλαβαίνω το τι λένε ... τα Πορτογαλικά μου προκαλούνε ένα μικρό ... ταράκουλο ;-)
Τέλος πάντων, το μέρος ήτανε πολύ καλό, στην αίθουσα που ήμασταν εμείς παίζανε κυρίως αμερικάνικη country οπότε την είχα κατά-βρει! Πολλά από τα άτομα που ήταν εκεί φοράγανε καουμπόικα καπέλα με φαρδιές ζώνες, μπότες και ότι άλλο αξεσουάρ φοράνε οι εν λόγο τύποι! Ο κόσμος το διασκέδαζε πραγματικά και έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας να χορεύουνε ... πολλοί δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους αλλά έβλεπες άντρες να ζητάνε σε χορό άλλες κοπέλες, όλα πολύ φυσικά και ωραία!
Μου άρεσε πάρα πολύ και πραγματικά ένιωθα ότι βρισκόμουνα σε ένα μεγάλο Σαλούν κάπου στην άγρια δύση ... το μόνο που έλειπε ήταν ο πιανίστας, ένας τεράστιος καβγάς και φυσικά ο Λούκι Λούκ! ;)
Σε άλλες αίθουσες είχε ζωντανή βραζιλιάνικη country, μουσική από DJ και ένα πολύ ωραίο ρεστοράν και όλα σε ντεκόρ Άγριας Δύσης.
+++
Πριν από περίπου 3 βδομάδες είχα την ευκαιρία να δω μια άλλη περιοχή του Σάο Πάολο, την Alphaville. Όπως γνωρίζετε κάνω παρέα με τον γιο του παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας και με καλέσανε να πάω μαζί τους γιατί θα πηγαίνανε να κάνουνε μια τελετή – για να δώσει την ευχή του ο παπάς σε ένα ζευγάρι βραζιλιανών (μάλιστα η γυναικά είναι μια πολύ γνωστή παρουσιάστρια σε ένα από τα κανάλια εδώ – κάτι σαν την Μενεγάκη).
Μην σας τα πολύ λέω, πήγαμε και πραγματικά έμεινα άφωνος από την πολυτέλεια της περιοχής που θύμιζε κάτι σε Beverly Hills. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο ξαφνικά το γκρίζο τοπίο μεταμορφώθηκε σε έναν συνδυασμό ωραίων κτιρίων και σπιτιών με καταπράσινους κήπους και ωραία μεγάλα δέντρα παντού.
Ο κόσμος περπατούσε ανέμελα στους δρόμους, παιδιά κάνανε ποδήλατο και ζευγάρια χαιρόντουσαν τον ωραίο «χειμερινό» ήλιο. Τα πράγματα γίνανε ακόμα πιο εντυπωσιακά με το που περάσαμε το φυλάκιο για να μπούμε στο ένα από τα 13 Alpavilles που έχει η περιοχή. Όλα αριθμημένα από το 1 μέχρι το 13. Όλα τους μικρές πολιτείες με καταστήματα, σχολεία και φυσικά πολυτελέστατες κατοικίες.
«Εδώ μένουνε από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του Σάο Πάολο» μου είπε ο Μανόλης ... «Κάτι σαν την δικιά μας Εκάλη» σιγομουρμούρισα ... αν και τύφλα να έχει η Εκάλη μπροστά σε αυτά που είδα! Όπως σας είπα περάσαμε από κανονικό φυλάκιο για να μπούμε μέσα. Όλα τα Alphavilles έχουνε τεράστιο τοίχο που τα περικλείει, με σεκιουριτάδες παντού που κάνουνε περιπολίες όλο το 24αρο.
Μέσα στην μικρή πολιτεία νιώθεις απόλυτα ασφαλής, όλα τα σπίτια είναι σε στιλ Αμερικάνικο, με κήπους χωρίς μάντρες, γρασίδι και σπίτια απόλυτα λειτουργικά. Κάπως έτσι ήταν και το σπίτι που πήγαμε. Για άλλη μια φορά το ζευγάρι που γνωρίσαμε επιβεβαιώσανε την εικόνα που έχω σχηματίσει για τους Βραζιλιανούς ... απόλυτα φιλικοί, καλόκαρδοι και φιλόξενοι.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός ο λαός είναι ο πλέον φιλικός που έχω γνωρίσει.
Μετά από την τελετή φύγαμε και είχα την ευκαιρία να «γνωρίσω» το 1ο Alphaville διότι είχαμε και άλλη μια αποστολή ... να κάνουμε αγιασμό σε 2 σπίτια Ελλήνων. Αυτή την φορά με καλωσορίσανε συμπατριώτες μου ... περάσαμε πολύ ωραία εκείνο το βράδυ ... είχα καιρό να νιώσω έτσι. Τελικά κατάλαβα ότι η οικογένεια του Μανόλη είχε γίνει η «θετή» μου οικογένεια για όσο καιρό είμαι εδώ.
Όπως μου είχε πει η μητέρα του πριν από λίγο καιρό, «Χρήστο μου θα σου πω μία ιστορία αγόρι μου. Ο Μανούσος (ο άντρα της/ο παπάς) όταν είχε έρθει στην Βραζιλία ήταν μόνος του ... δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο να τσουγκρίσει ένα αυγό εκείνο το Πάσχα, είχε πεινάσει τότε στην αρχή αλλά το πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι ήταν μόνος του» μου είπε με δακρυσμένα μάτια.
Κατάλαβα τι εννοούσε, γιατί το ίδιο συναίσθημα είχα νιώσει και εγώ στα πρώτα μου γενέθλια μακριά από το σπίτι μου ... τον Νοέμβριο του 1990 στο Sheffield της Αγγλίας όταν γινόμουνα 15 χρονών.
Θα το ξανά γράψω για άλλη μια φορά, είναι δύσκολο να είσαι μακριά από ότι αγαπάς και σε αγαπάει ειδικά όταν δεν έχεις με ποιόν να το μοιραστείς. Εγώ εδώ είμαι τυχερός, έχω την οικογένεια αυτή τουλάχιστων.
Δεν θα σας πω παραπάνω απλά θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουνε για μένα.
Λοιπόν, επιτέλους βρήκα τον χρόνο, και την διάθεση πάνω από όλα, για να σας γράψω τα νέα μου για τον τελευταίο 1 μήνα.
Το ποιό σημαντικό που έγινε ήταν ο χωρισμός μου με την Σιλβάνα. Έχουμε χωρίσει εδώ και 1 ½ βδομάδα ... δύσκολος χωρισμός. Ίσως ο δυσκολότερος που έχω περάσει με δικιά μου πρωτοβουλία
Οι λόγοι που χώρισα?
α) Δεν είχε μέλλον η σχέση, σε λίγο καιρό γυρνάω Ελλάδα
β) Η Σιλβάνα είναι ένας άνθρωπος καταπληκτικός, πραγματικά μια γυναίκα που μου έδωσε όλα όσα μπορούσε. Δεν έχω κανένα παράπονο, το αντίθετο της χρωστάω πάρα πολλά ... δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να της δώσω αυτό το ένα που είχε τόση ανάγκη ... την καρδιά μου.
γ) Λόγο του παραπάνω λόγου είχε χαθεί ο ερωτισμός από την σχέση με αποτέλεσμα να την βλέπω σαν μια καλή φίλη μου.
δ) Σαν άνθρωπος είμαι πολύ ανεξάρτητος, χωρίς την Σιλβάνα θα είχα περάσει πολύ χειρότερα τους τελευταίους μήνες, δεν θέλω όμως να είμαι «βάρος» για κανέναν, ειδικά εάν το άτομο που είναι δίπλα μου δεν έχει μέλλον μαζί μου, ένιωθα ότι την «εκμεταλλευόμουνα» αφού το τέλος το γνώριζα.
Έτσι αποφάσισα να την αφήσω ελεύθερη να συνεχίσει την ζωή της και ας μου στοιχίσει στην καθημερινότητα μου ... το προτιμάω έτσι.
Δυστυχώς η ίδια τρέφει συναισθήματα για μένα που δεν μπόρεσα να της τα ανταποδώσω. Έκανε ότι μπορούσε – μέσα σε λογικά και αξιοπρεπή όρια – να με κρατήσει, σαν «σκληρός» Σκορπιός όμως άμα γυρίσω σελίδα σπάνια κάνω πίσω, ειδικά εάν είναι για το «καλό» και των δυο.
Ένα πράγμα που μου δίδαξε αυτή η κοπέλα είναι το τι θα πει αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια και πάνω από όλα πραγματική δύναμη για να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες αυτής της ζωής.
Αυτά ...
+++
Είχα την ευκαιρία πριν χωρίσουμε να πάμε με την παρέα της σε ένα ωραίο club του Σαο Πάολο ... το Villa Country. Ένα πολύ μεγάλο club με διάφορες αίθουσες-χώρους που παίζουνε ζωντανή country μουσική.
Οι Βραζιλία έχει παράδοση στην country μουσική ... σας εκπλήσσει ε? Το ίδιο και εμένα όταν το πρωτοάκουσα! Είναι όμως μια χώρα τεράστια, με μεγάλες χορτολιβαδικές εκτάσεις με άφθονα κοπάδια με αγελάδες, Μπούφαλο, πρόβατα και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ... άρα και ... καουμπόηδες! Ναι καλά διαβάζετε!
Να σας πω την αλήθεια όταν τους πρωτοείδα μου φανήκανε ψιλό βλαχό-καουμπόηδες (να μου επιτραπεί η έκφραση) ... αλλά εν τέλει είναι μέρος της κουλτούρας της Βραζιλίας οπότε «συνήθισα» στην ιδέα.
Τώρα όσον αφορά την μουσική μοιάζει με την Αμερικάνικη country μουσική, που μου αρέσει πολύ παρεμπιπτόντως, αλλά έχει και πολλά Βραζιλιάνικα στοιχεία (όχι δεν έχει πάρει από Σάμπα καθόλου χε χε). Να πω την αλήθεια δυστυχώς όταν ακούω country μουσική θέλω να καταλαβαίνω το τι λένε ... τα Πορτογαλικά μου προκαλούνε ένα μικρό ... ταράκουλο ;-)
Τέλος πάντων, το μέρος ήτανε πολύ καλό, στην αίθουσα που ήμασταν εμείς παίζανε κυρίως αμερικάνικη country οπότε την είχα κατά-βρει! Πολλά από τα άτομα που ήταν εκεί φοράγανε καουμπόικα καπέλα με φαρδιές ζώνες, μπότες και ότι άλλο αξεσουάρ φοράνε οι εν λόγο τύποι! Ο κόσμος το διασκέδαζε πραγματικά και έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας να χορεύουνε ... πολλοί δεν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους αλλά έβλεπες άντρες να ζητάνε σε χορό άλλες κοπέλες, όλα πολύ φυσικά και ωραία!
Μου άρεσε πάρα πολύ και πραγματικά ένιωθα ότι βρισκόμουνα σε ένα μεγάλο Σαλούν κάπου στην άγρια δύση ... το μόνο που έλειπε ήταν ο πιανίστας, ένας τεράστιος καβγάς και φυσικά ο Λούκι Λούκ! ;)
Σε άλλες αίθουσες είχε ζωντανή βραζιλιάνικη country, μουσική από DJ και ένα πολύ ωραίο ρεστοράν και όλα σε ντεκόρ Άγριας Δύσης.
+++
Πριν από περίπου 3 βδομάδες είχα την ευκαιρία να δω μια άλλη περιοχή του Σάο Πάολο, την Alphaville. Όπως γνωρίζετε κάνω παρέα με τον γιο του παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας και με καλέσανε να πάω μαζί τους γιατί θα πηγαίνανε να κάνουνε μια τελετή – για να δώσει την ευχή του ο παπάς σε ένα ζευγάρι βραζιλιανών (μάλιστα η γυναικά είναι μια πολύ γνωστή παρουσιάστρια σε ένα από τα κανάλια εδώ – κάτι σαν την Μενεγάκη).
Μην σας τα πολύ λέω, πήγαμε και πραγματικά έμεινα άφωνος από την πολυτέλεια της περιοχής που θύμιζε κάτι σε Beverly Hills. Βγαίνοντας από τον αυτοκινητόδρομο ξαφνικά το γκρίζο τοπίο μεταμορφώθηκε σε έναν συνδυασμό ωραίων κτιρίων και σπιτιών με καταπράσινους κήπους και ωραία μεγάλα δέντρα παντού.
Ο κόσμος περπατούσε ανέμελα στους δρόμους, παιδιά κάνανε ποδήλατο και ζευγάρια χαιρόντουσαν τον ωραίο «χειμερινό» ήλιο. Τα πράγματα γίνανε ακόμα πιο εντυπωσιακά με το που περάσαμε το φυλάκιο για να μπούμε στο ένα από τα 13 Alpavilles που έχει η περιοχή. Όλα αριθμημένα από το 1 μέχρι το 13. Όλα τους μικρές πολιτείες με καταστήματα, σχολεία και φυσικά πολυτελέστατες κατοικίες.
«Εδώ μένουνε από τα πιο σημαντικά πρόσωπα του Σάο Πάολο» μου είπε ο Μανόλης ... «Κάτι σαν την δικιά μας Εκάλη» σιγομουρμούρισα ... αν και τύφλα να έχει η Εκάλη μπροστά σε αυτά που είδα! Όπως σας είπα περάσαμε από κανονικό φυλάκιο για να μπούμε μέσα. Όλα τα Alphavilles έχουνε τεράστιο τοίχο που τα περικλείει, με σεκιουριτάδες παντού που κάνουνε περιπολίες όλο το 24αρο.
Μέσα στην μικρή πολιτεία νιώθεις απόλυτα ασφαλής, όλα τα σπίτια είναι σε στιλ Αμερικάνικο, με κήπους χωρίς μάντρες, γρασίδι και σπίτια απόλυτα λειτουργικά. Κάπως έτσι ήταν και το σπίτι που πήγαμε. Για άλλη μια φορά το ζευγάρι που γνωρίσαμε επιβεβαιώσανε την εικόνα που έχω σχηματίσει για τους Βραζιλιανούς ... απόλυτα φιλικοί, καλόκαρδοι και φιλόξενοι.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι αυτός ο λαός είναι ο πλέον φιλικός που έχω γνωρίσει.
Μετά από την τελετή φύγαμε και είχα την ευκαιρία να «γνωρίσω» το 1ο Alphaville διότι είχαμε και άλλη μια αποστολή ... να κάνουμε αγιασμό σε 2 σπίτια Ελλήνων. Αυτή την φορά με καλωσορίσανε συμπατριώτες μου ... περάσαμε πολύ ωραία εκείνο το βράδυ ... είχα καιρό να νιώσω έτσι. Τελικά κατάλαβα ότι η οικογένεια του Μανόλη είχε γίνει η «θετή» μου οικογένεια για όσο καιρό είμαι εδώ.
Όπως μου είχε πει η μητέρα του πριν από λίγο καιρό, «Χρήστο μου θα σου πω μία ιστορία αγόρι μου. Ο Μανούσος (ο άντρα της/ο παπάς) όταν είχε έρθει στην Βραζιλία ήταν μόνος του ... δεν είχε ούτε έναν άνθρωπο να τσουγκρίσει ένα αυγό εκείνο το Πάσχα, είχε πεινάσει τότε στην αρχή αλλά το πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι ήταν μόνος του» μου είπε με δακρυσμένα μάτια.
Κατάλαβα τι εννοούσε, γιατί το ίδιο συναίσθημα είχα νιώσει και εγώ στα πρώτα μου γενέθλια μακριά από το σπίτι μου ... τον Νοέμβριο του 1990 στο Sheffield της Αγγλίας όταν γινόμουνα 15 χρονών.
Θα το ξανά γράψω για άλλη μια φορά, είναι δύσκολο να είσαι μακριά από ότι αγαπάς και σε αγαπάει ειδικά όταν δεν έχεις με ποιόν να το μοιραστείς. Εγώ εδώ είμαι τυχερός, έχω την οικογένεια αυτή τουλάχιστων.
Δεν θα σας πω παραπάνω απλά θα αφήσω για άλλη μια φορά τις φωτογραφίες να μιλήσουνε για μένα.
Thursday, June 28, 2007
Πέμπτη 28/06/2007 «Δεν έχω νέα»
Ο τίτλος ο σημερινός τα λέει όλα και τα συνοψίζει μέσα σε 3 λέξεις.
Ένα μήνα τώρα έχουν συμβεί τόσα πολλά αλλά και παράλληλα τόσα λίγα. Ένα πράγμα είναι σταθερό αυτή την στιγμή στην ζωή μου εδώ στον Άγιο Παύλο – δεν θυμίζει κάτι από παράδεισο η «Ελληνική» έκδοση του ονόματος του Σαο Πάολο? – το πρόβλημα με την μέση που πλέον δεν πονάει αλλά ερεθίζει το ισχιακό νεύρο του αριστερού ποδιού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα τα Σ/Κ μου ή έστω τα απογεύματα μου, διότι με το πολύ 10 λεπτά ορθοστασία πρέπει να κάτσω από τον πόνο.
Η διάθεση μου κυμαίνεται από το άσχημο μέχρι το πολύ άσχημο με μερικές ενδιάμεσες αναλαμπές που κρατάνε όσο η μικρή - σε διάρκεια – έλλειψη του πόνου.
Αυτή η συνεχείς αρνητική διάθεση με έχει κουράσει, διότι από την φύση μου προσπαθώ να βλέπω τα θετικά όπου μπορώ, απλά τώρα δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο πρόβλημα αυτό, όχι άμεσα τουλάχιστον.
Σήμερα λοιπόν είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Το μπλόγκ πολλές φορές καταντάει να είναι ο «νεροχύτης» της ψυχής μας, εκεί γράφουμε στιγμές μας που δεν μπορούμε να εκφράσουμε μέσα στην καθημερινότητα μας, έτσι απλά το βγάζουμε στην θέα του Ίντερνετ και το «ξεπλένουμε» μέσα από τα σχόλια που γράφουν οι σχετικοί αλλά και οι άσχετοι με την ζωή μας. Είναι ωραίο πράγμα να ξεδίνεις έστω και εάν βρίσκεσαι 10,000 χλμ. μακριά από ότι αγαπάς αλλά και ότι σε αγαπάει.
Για να συνοψίσω λίγο τα πράγματα από τις παραπάνω σκόρπιες μου σκέψεις.
α) Είμαι καλά – ψυχικά και σωματικά (σχεδόν)
β) Η εμπειρία αυτή (του να ζω στην Βραζιλία) μου έχει μάθει πολλά πράγματα μέχρι στιγμής. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω μια βουτιά στα βάθη της ψυχής μου και να ξεδιαλύνω τα «εγώ και τα θέλω μου» ... το αποτέλεσμα δεν έχει φανεί ακόμα αλλά το νιώθω ότι δεν είναι μακριά.
γ) Πλέον αναθεώρησα κάποιες αξίες μου και αλλάξανε οι προτεραιότητες μου.
Τι συνέβη λοιπών αυτόν τον μήνα και ταράχτηκαν τα «ήρεμα» νερά.
Απλά ξέσπασα ... ξέσπασα προς το αφεντικό μου. Ο λόγος? Με αμφισβήτησε ...
Τώρα θα μου πείτε καλά ΟΚ, γιατί όμως ... ήταν η πρώτη φορά? Όχι δεν ήτανε η πρώτη φορά, είναι ο χαρακτήρας του έτσι, αλλά πλέον εγώ είμαι διαφορετικός, πιο νευρικός μετά από όσα έχω περάσει με την μέση αλλά και με την δουλειά. Πώς ξέσπασα θα είναι η επόμενη ερώτηση ... απλά έγραψα ένα μήνυμα 2 ½ σελίδων και του το έστειλα ... έτσι απλά.
Απάντηση δεν έλαβα και ούτε πρόκειται, απλά με αυτόν τον τρόπο ξεθύμανα λιγάκι, ηρέμισα και απλά συνεχίζω την δουλειά μου όπως και πριν.
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη σκέψη ήταν να πω «αϊ στο καλό» αλλά δεν το είπα.
Το λέω συνέχεια στον εαυτό μου «ποτέ μην παίρνεις αποφάσεις εν βρασμό» ... ένα «κλικ» ήθελα και ήμουνα στο αεροπλάνο. Έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει διακοπές σε κάποιο νησάκι με καταγάλανα νερά ... κάπου στο Αιγαίο ... η σκέψη αυτή όμως θα γίνει πραγματικότητα το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό το «καλοκαίρι» (είναι χειμώνας εδώ αυτή την στιγμή) θα το περάσω μόνος μου σε αυτή την μεγαλούπολη των 17 εκατομμυρίων ατόμων κάνοντας σχέδια για το μέλλον ... ο ναι το πιστεύω ότι θα βγω πιο δυνατός από αυτή την εμπειρία.
Σκέφτομαι αυτά που έγραφα όταν πρωτοήρθα ... το πώς ένιωθα, τι σχέδια έκανα και το τι έλεγα μέσα μου. Η ζωή είναι αναπάντεχη, χειμαρρώδεις κάποιες φορές, άλλες κουραστική ποτέ όμως ίδια. Οι «απαντήσεις» που σου δίνει είναι αλληγορικές, είτε τις καταλαβαίνεις εκεί και τώρα ή σου εμφανίζονται μπροστά σου σαν δυνατά σκαμπίλια που σε στέλνουν αλλού για αλλού.
Κάπος έτσι και εγώ έλαβα το μάθημα μου με όλα όσα είδα και βλέπω γύρω μου αλλά και τα «χαστουκάκια» που έλαβα και φυσικά θα συνεχίσω να «λαμβάνω».
Τι έμαθα λοιπών?
Έμαθα ότι αξία έχει η αγάπη πάνω από όλα. Η αγάπη της οικογένειας, των φίλων ... των ανθρώπων που σε αγάπησαν και σε αγαπούν πραγματικά.
Εδώ βρήκα άτομα – Έλληνες μετανάστες – ξεχασμένους από την μοίρα. Τα πρόσωπα τους σκαμμένα από τις κακουχίες και τα βάσανα. Άλλοι τα κατάφεραν και πέτυχαν «κάτι» στην ζωή τους ... άλλοι όχι. Αυτοί οι «όχι» βρέθηκαν παρατημένοι ακόμα και στον δρόμο, χωρίς στέγη και φαγητό, πραγματικά ερείπια του εαυτού τους που δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια καν. Άνθρωποι με όνομα και επώνυμο, που ήλπιζαν σε κάτι και τελικά βρήκαν το Τ Ι Π Ο Τ Α. Μακάρι να μπορούσαν να σας μεταφέρω την εικόνα αυτή.
Για να καταλάβετε το συναίσθημα, θα σας πω για μία σκηνή από το έργο MEET JOE BLACK. Συγκεκριμένα είναι η στιγμή που ο JOE BLACK που στην πραγματικότητα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ προσπαθεί να εξηγήσει στην αγαπημένη του το τι ακριβώς είναι ... μην μπορώντας να της το εξηγήσει με λόγια την ρωτάει εάν πραγματικά θέλει να μάθει ... και ακουμπάει τα χέρια του στο κεφάλι της. Το αποτέλεσμα είναι η κοπέλα να μην μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της από αυτό που ένιωσε και «είδε» ... η σκηνή είναι πραγματικά συγκλονιστική – πλέον δεν μπορεί να τον αντικρίσει.
Κάπως έτσι και εγώ είδα πράγματα που με «τρόμαξαν», με έκαναν να σκεφτώ τις προτεραιότητες μου και το τι θέλω. Δεν τρόμαξα με την έννοια ότι να φοβάμαι για το αύριο, τρόμαξα με την έννοια του ότι έβαλα πράγματα πάνω από κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλά και μπορείς να το χάσεις για πάντα... τους δικούς σου ανθρώπους.
Αυτή είναι η αλήθεια για το τι περνάω μέσα στο μυαλό μου εδώ και αρκετούς μήνες. Το ευχάριστο είναι ότι οι αποφάσεις μου έχουν παρθεί και απλά ... περιμένω τις «εξελίξεις» :)
Τι νομίζατε ότι θα με ξεφορτωνόσασταν έτσι εύκολα???
Πάντως υπόσχομαι την επόμενη φορά θα γράψω κάτι πιο ευχάριστο!
Ο τίτλος ο σημερινός τα λέει όλα και τα συνοψίζει μέσα σε 3 λέξεις.
Ένα μήνα τώρα έχουν συμβεί τόσα πολλά αλλά και παράλληλα τόσα λίγα. Ένα πράγμα είναι σταθερό αυτή την στιγμή στην ζωή μου εδώ στον Άγιο Παύλο – δεν θυμίζει κάτι από παράδεισο η «Ελληνική» έκδοση του ονόματος του Σαο Πάολο? – το πρόβλημα με την μέση που πλέον δεν πονάει αλλά ερεθίζει το ισχιακό νεύρο του αριστερού ποδιού με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα τα Σ/Κ μου ή έστω τα απογεύματα μου, διότι με το πολύ 10 λεπτά ορθοστασία πρέπει να κάτσω από τον πόνο.
Η διάθεση μου κυμαίνεται από το άσχημο μέχρι το πολύ άσχημο με μερικές ενδιάμεσες αναλαμπές που κρατάνε όσο η μικρή - σε διάρκεια – έλλειψη του πόνου.
Αυτή η συνεχείς αρνητική διάθεση με έχει κουράσει, διότι από την φύση μου προσπαθώ να βλέπω τα θετικά όπου μπορώ, απλά τώρα δυστυχώς δεν βλέπω διέξοδο στο πρόβλημα αυτό, όχι άμεσα τουλάχιστον.
Σήμερα λοιπόν είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Το μπλόγκ πολλές φορές καταντάει να είναι ο «νεροχύτης» της ψυχής μας, εκεί γράφουμε στιγμές μας που δεν μπορούμε να εκφράσουμε μέσα στην καθημερινότητα μας, έτσι απλά το βγάζουμε στην θέα του Ίντερνετ και το «ξεπλένουμε» μέσα από τα σχόλια που γράφουν οι σχετικοί αλλά και οι άσχετοι με την ζωή μας. Είναι ωραίο πράγμα να ξεδίνεις έστω και εάν βρίσκεσαι 10,000 χλμ. μακριά από ότι αγαπάς αλλά και ότι σε αγαπάει.
Για να συνοψίσω λίγο τα πράγματα από τις παραπάνω σκόρπιες μου σκέψεις.
α) Είμαι καλά – ψυχικά και σωματικά (σχεδόν)
β) Η εμπειρία αυτή (του να ζω στην Βραζιλία) μου έχει μάθει πολλά πράγματα μέχρι στιγμής. Ήταν η ευκαιρία μου να κάνω μια βουτιά στα βάθη της ψυχής μου και να ξεδιαλύνω τα «εγώ και τα θέλω μου» ... το αποτέλεσμα δεν έχει φανεί ακόμα αλλά το νιώθω ότι δεν είναι μακριά.
γ) Πλέον αναθεώρησα κάποιες αξίες μου και αλλάξανε οι προτεραιότητες μου.
Τι συνέβη λοιπών αυτόν τον μήνα και ταράχτηκαν τα «ήρεμα» νερά.
Απλά ξέσπασα ... ξέσπασα προς το αφεντικό μου. Ο λόγος? Με αμφισβήτησε ...
Τώρα θα μου πείτε καλά ΟΚ, γιατί όμως ... ήταν η πρώτη φορά? Όχι δεν ήτανε η πρώτη φορά, είναι ο χαρακτήρας του έτσι, αλλά πλέον εγώ είμαι διαφορετικός, πιο νευρικός μετά από όσα έχω περάσει με την μέση αλλά και με την δουλειά. Πώς ξέσπασα θα είναι η επόμενη ερώτηση ... απλά έγραψα ένα μήνυμα 2 ½ σελίδων και του το έστειλα ... έτσι απλά.
Απάντηση δεν έλαβα και ούτε πρόκειται, απλά με αυτόν τον τρόπο ξεθύμανα λιγάκι, ηρέμισα και απλά συνεχίζω την δουλειά μου όπως και πριν.
Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη σκέψη ήταν να πω «αϊ στο καλό» αλλά δεν το είπα.
Το λέω συνέχεια στον εαυτό μου «ποτέ μην παίρνεις αποφάσεις εν βρασμό» ... ένα «κλικ» ήθελα και ήμουνα στο αεροπλάνο. Έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει διακοπές σε κάποιο νησάκι με καταγάλανα νερά ... κάπου στο Αιγαίο ... η σκέψη αυτή όμως θα γίνει πραγματικότητα το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό το «καλοκαίρι» (είναι χειμώνας εδώ αυτή την στιγμή) θα το περάσω μόνος μου σε αυτή την μεγαλούπολη των 17 εκατομμυρίων ατόμων κάνοντας σχέδια για το μέλλον ... ο ναι το πιστεύω ότι θα βγω πιο δυνατός από αυτή την εμπειρία.
Σκέφτομαι αυτά που έγραφα όταν πρωτοήρθα ... το πώς ένιωθα, τι σχέδια έκανα και το τι έλεγα μέσα μου. Η ζωή είναι αναπάντεχη, χειμαρρώδεις κάποιες φορές, άλλες κουραστική ποτέ όμως ίδια. Οι «απαντήσεις» που σου δίνει είναι αλληγορικές, είτε τις καταλαβαίνεις εκεί και τώρα ή σου εμφανίζονται μπροστά σου σαν δυνατά σκαμπίλια που σε στέλνουν αλλού για αλλού.
Κάπος έτσι και εγώ έλαβα το μάθημα μου με όλα όσα είδα και βλέπω γύρω μου αλλά και τα «χαστουκάκια» που έλαβα και φυσικά θα συνεχίσω να «λαμβάνω».
Τι έμαθα λοιπών?
Έμαθα ότι αξία έχει η αγάπη πάνω από όλα. Η αγάπη της οικογένειας, των φίλων ... των ανθρώπων που σε αγάπησαν και σε αγαπούν πραγματικά.
Εδώ βρήκα άτομα – Έλληνες μετανάστες – ξεχασμένους από την μοίρα. Τα πρόσωπα τους σκαμμένα από τις κακουχίες και τα βάσανα. Άλλοι τα κατάφεραν και πέτυχαν «κάτι» στην ζωή τους ... άλλοι όχι. Αυτοί οι «όχι» βρέθηκαν παρατημένοι ακόμα και στον δρόμο, χωρίς στέγη και φαγητό, πραγματικά ερείπια του εαυτού τους που δεν μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια καν. Άνθρωποι με όνομα και επώνυμο, που ήλπιζαν σε κάτι και τελικά βρήκαν το Τ Ι Π Ο Τ Α. Μακάρι να μπορούσαν να σας μεταφέρω την εικόνα αυτή.
Για να καταλάβετε το συναίσθημα, θα σας πω για μία σκηνή από το έργο MEET JOE BLACK. Συγκεκριμένα είναι η στιγμή που ο JOE BLACK που στην πραγματικότητα είναι ο ΘΑΝΑΤΟΣ προσπαθεί να εξηγήσει στην αγαπημένη του το τι ακριβώς είναι ... μην μπορώντας να της το εξηγήσει με λόγια την ρωτάει εάν πραγματικά θέλει να μάθει ... και ακουμπάει τα χέρια του στο κεφάλι της. Το αποτέλεσμα είναι η κοπέλα να μην μπορεί να κρατήσει τα δάκρυα της από αυτό που ένιωσε και «είδε» ... η σκηνή είναι πραγματικά συγκλονιστική – πλέον δεν μπορεί να τον αντικρίσει.
Κάπως έτσι και εγώ είδα πράγματα που με «τρόμαξαν», με έκαναν να σκεφτώ τις προτεραιότητες μου και το τι θέλω. Δεν τρόμαξα με την έννοια ότι να φοβάμαι για το αύριο, τρόμαξα με την έννοια του ότι έβαλα πράγματα πάνω από κάτι που δεν το βρίσκεις εύκολα αλλά και μπορείς να το χάσεις για πάντα... τους δικούς σου ανθρώπους.
Αυτή είναι η αλήθεια για το τι περνάω μέσα στο μυαλό μου εδώ και αρκετούς μήνες. Το ευχάριστο είναι ότι οι αποφάσεις μου έχουν παρθεί και απλά ... περιμένω τις «εξελίξεις» :)
Τι νομίζατε ότι θα με ξεφορτωνόσασταν έτσι εύκολα???
Πάντως υπόσχομαι την επόμενη φορά θα γράψω κάτι πιο ευχάριστο!
Tuesday, May 29, 2007
Τρίτη 29-05-2007 «Σπίτι μου σπιτάκι μου, σπιτοκαλυβάκι μου!»
Μετά από ψάξιμο 5+ μηνών για ένα διαμέρισμα, επιτέλους βρήκα μία στέγη να βάλω πάνω από το κεφάλι μου!
Τώρα θα με ρωτήσετε που ήταν το δύσκολο να βρεις ένα διαμέρισμα σε μια πόλη σαν το Σαο Πάολο ... εμ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα! Έψαχνα να βρω ένα διαμέρισμα με 1-2 υπνοδωμάτια, καινούργιο, επιπλωμένο, κοντά στην δουλειά μου, με όλα τα «απαραίτητα» κομφόρ που έχουν εδώ όλες οι καινούργιες πολυκατοικίες, δηλαδή πισίνα και γυμναστήριο.
Τώρα θα μου πείτε ότι τα ήθελα και τα έπαθα! Όχι ακριβώς! Διότι το πρόβλημα που είχα όλον αυτό τον καιρό δεν ήταν στο να βρω το διαμέρισμα ... αλλά στο να βρω ένα διαμέρισμα με νορμάλ ιδιοκτήτη!!!
Ναι, ναι, καλά διαβάσατε!
Έχασα ένα σορό διαμερίσματα μέσα από τα χέρια μου γιατί οι ιδιοκτήτες ζητάγανε λαγούς με πετραχήλια. Για να καταλάβετε, για να νοικιάσεις διαμέρισμα εδώ στην Βραζιλία, θέλουνε τουλάχιστον (!) έναν εγγυητή! Όταν το πρωτοάκουσα είπα στον εαυτό μου «ε ΟΚ, σιγά, θα εγγυηθεί η εταιρεία για μένα!» ... αμ δε! Άκουσον, άκουσον ... αλλά εδώ στην Βραζιλία δεν θέλουνε εταιρίες ως εγγυητές αλλά «φυσικά πρόσωπα», μάλιστα πολλές φορές ζητάνε ο εγγυητής να έχει πάνω από ένα ακίνητο στο όνομα του!
Το τι τράβηξα δεν φαντάζεστε, μέχρι και 3 ενοίκια μπροστά τους πρότεινα ... αυτοί τίποτα όμως. Είδα και αποείδα, και τελικά ζήτησα από τον διευθυντή της εταιρείας μας εδώ να μπει εγγυητής γιατί δεν με έβλεπα να φεύγω από το ξενοδοχείο που μένω εδώ και ... 7+ μήνες!
Τελικά αύριο υπογράφουμε το συμβόλαιο ... άντε με το καλό!
Το διαμέρισμα δεν είναι πολύ μεγάλο, 1 υπνοδωμάτιο έχει αλλά είναι πολύ καινούργιο. Είναι από τα «duplex» διαμερίσματα που λένε εδώ, δηλαδή είναι σε δυο όρόφους, το σαλόνι και η κουζίνα κάτω με το διαμέρισμα και το κυρίως μπάνιο πάνω. Είναι στην πραγματικότητα διαμπερές, συγκοινωνούνε ο επάνω όροφος με τον κάτω αλλά είναι πραγματικά πολύ όμορφο αν και μικρό ... δεν πειράζει όμως ένα χρόνο θα κάτσω πρώτο ο θεός οπότε σιγά. Έχει τουλάχιστον μεγάλο καναπέ και έτσι όποτε έχω επισκέπτες θα έχω κάπου να κοιμηθώ!
Είναι 5 λεπτά περπάτημα από την δουλειά μου (πράγμα πολύ σημαντικό σε αυτή την πόλη που ότι ώρα και να βγεις έξω έχει κίνηση), σε καλή και ασφαλή περιοχή και πολύ κοντά στην περιοχή που μένω αυτή την στιγμή – που είναι και από τα κεντρικότερα σημεία του Σαο Πάολο.
Κατά άλλα όπως θα καταλάβατε έχω ανέβει τον τελευταίο καιρό. Ξεκίνησα κολύμπι και με έχει βοηθήσει πολύ με την μέση μου, δυστυχώς τώρα με πονάει το ισχιακό νεύρο στο αριστερό πόδι και ακόμα δεν είμαι 100% ... και μάλλον θα πάρει καιρό, τουλάχιστον όμως είμαι σε καλό δρόμο!
Monday, May 07, 2007
Δευτέρα 07-05-2007 «What hurts the most was being so close»
Ο παραπάνω τίτλος είναι από ένα τραγούδι των Rascal Flatts, δεν τους ήξερα μέχρι που άκουσα το κομμάτι με αυτόν τον τίτλο. Μια πολύ ωραία μπαλάντα με country ήχο, τα λόγια του τραγουδιού μιλάνε για μια σχέση που τελείωσε και ο ένας από τους δύο αναρωτιέται «τι και εάν ...»
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο, εγώ προσωπικά έχω πρωταγωνιστήσει και σε μερικά επεισόδια ... ίσως είναι από τα χειρότερα συναισθήματα, αυτό της αμφιβολίας.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά! Ίσως γιατί εδώ και πολλά χρόνια αυτή η αμφιβολία τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μου και δηλητηριάζει τις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο.
Ο λαός λέει «εάν έχεις καεί φυσάς και το γιαούρτι», κάπως έτσι και εγώ φυσάω το γιαούρτι εδώ και πολλά χρόνια. Είναι άσχημο να κυνηγάς φαντάσματα, ειδικά εάν έχει ξημερώσει ... πόσο μάλλον εάν έχει ξημερώσει τόσες φορές που πλέον θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό.
Το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, ειδικά όταν είσαι μόνος σου, κάποια μυρωδιά, μια ματιά, ένα χαμόγελο είναι αρκετό να σε πάει πολύ πίσω, κάπως έτσι και αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο.
Γιατί άραγε μας αρέσει να πονάμε; Γιατί αυτό είναι, μας αρέσει να πονάμε αλλιώς θα το έκλεινα το ρημάδι το ραδιόφωνο και δεν θα δυνάμωνα τον ήχο!
Αυτά όσων αφορά το παρελθόν.
#
Η μέση συνεχίζει να με ταλαιπωρεί, έχω αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα ότι θα έχω αυτό το πρόβλημα! Εάν είναι δυνατών, και όμως ο άνθρωπος συνηθίζει σε αυτή την κατάσταση ... έτσι και εγώ συνεχίζω στην καθημερινότητα μου λες και δεν τρέχει τίποτα.
Αυτή η κατάσταση με έκανε πραγματικά να σκεφτώ όλους αυτούς που έχουν κάποια σοβαρή αναπηρία και το πόσο ταλαιπωρούνται με κάποια τόσο απλά πράγματα. Πλέον για μένα είναι κόπος να περπατήσω μερικά τετράγωνα χωρίς να κουραστώ, ή η μέση μου και το πόδι μου να μου θυμίσουνε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως πριν.
ΟΚ, δεν είμαι ανάπηρος αλλά πραγματικά δεν ξέρω εάν η κατάσταση θα διορθωθεί. Θέλω να ελπίζω ότι με το κολύμπι θα φτιάξει ... αν και ακόμα ψάχνω να βρω μια καλή θερμαινόμενη πισίνα!
Φυσικά από την άλλη δοξάζω τον Θεό που κατάφερα και βγήκα από το κρεβάτι και μπορώ και περπατάω. Εκείνες οι δύο βδομάδες στο κρεβάτι ήταν δύσκολες, ευτυχώς που μένω σε ξενοδοχείο και είχα ένα πιάτο φαγητό να φάω και είχα και φυσικά την βοήθεια και την υποστήριξη της Σιλβάνα ... είμαι σίγουρα τυχερός.
Τέλος πάντων μην σας ψυχοπλακώσω, είμαι καλά απλά η ιστορία με την μέση μου με έχει ρίξει αυτές τις μέρες. Θέλω να ελπίζω ότι όλα θα είναι παρελθόν στο κοντινό μέλλον!
#
Πάντως το κομμάτι να το κατεβάσετε και να το ακούσετε, είναι πραγματικά ωραίο!
Rascal Flatts – What hurts the most
Ο παραπάνω τίτλος είναι από ένα τραγούδι των Rascal Flatts, δεν τους ήξερα μέχρι που άκουσα το κομμάτι με αυτόν τον τίτλο. Μια πολύ ωραία μπαλάντα με country ήχο, τα λόγια του τραγουδιού μιλάνε για μια σχέση που τελείωσε και ο ένας από τους δύο αναρωτιέται «τι και εάν ...»
Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο, εγώ προσωπικά έχω πρωταγωνιστήσει και σε μερικά επεισόδια ... ίσως είναι από τα χειρότερα συναισθήματα, αυτό της αμφιβολίας.
Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά! Ίσως γιατί εδώ και πολλά χρόνια αυτή η αμφιβολία τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μου και δηλητηριάζει τις σχέσεις μου με το αντίθετο φύλο.
Ο λαός λέει «εάν έχεις καεί φυσάς και το γιαούρτι», κάπως έτσι και εγώ φυσάω το γιαούρτι εδώ και πολλά χρόνια. Είναι άσχημο να κυνηγάς φαντάσματα, ειδικά εάν έχει ξημερώσει ... πόσο μάλλον εάν έχει ξημερώσει τόσες φορές που πλέον θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί εδώ και καιρό.
Το μυαλό παίζει πολλά παιχνίδια, ειδικά όταν είσαι μόνος σου, κάποια μυρωδιά, μια ματιά, ένα χαμόγελο είναι αρκετό να σε πάει πολύ πίσω, κάπως έτσι και αυτό το τραγούδι με ταξιδεύει πίσω στον χρόνο.
Γιατί άραγε μας αρέσει να πονάμε; Γιατί αυτό είναι, μας αρέσει να πονάμε αλλιώς θα το έκλεινα το ρημάδι το ραδιόφωνο και δεν θα δυνάμωνα τον ήχο!
Αυτά όσων αφορά το παρελθόν.
#
Η μέση συνεχίζει να με ταλαιπωρεί, έχω αρχίσει να συνηθίζω στην ιδέα ότι θα έχω αυτό το πρόβλημα! Εάν είναι δυνατών, και όμως ο άνθρωπος συνηθίζει σε αυτή την κατάσταση ... έτσι και εγώ συνεχίζω στην καθημερινότητα μου λες και δεν τρέχει τίποτα.
Αυτή η κατάσταση με έκανε πραγματικά να σκεφτώ όλους αυτούς που έχουν κάποια σοβαρή αναπηρία και το πόσο ταλαιπωρούνται με κάποια τόσο απλά πράγματα. Πλέον για μένα είναι κόπος να περπατήσω μερικά τετράγωνα χωρίς να κουραστώ, ή η μέση μου και το πόδι μου να μου θυμίσουνε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως πριν.
ΟΚ, δεν είμαι ανάπηρος αλλά πραγματικά δεν ξέρω εάν η κατάσταση θα διορθωθεί. Θέλω να ελπίζω ότι με το κολύμπι θα φτιάξει ... αν και ακόμα ψάχνω να βρω μια καλή θερμαινόμενη πισίνα!
Φυσικά από την άλλη δοξάζω τον Θεό που κατάφερα και βγήκα από το κρεβάτι και μπορώ και περπατάω. Εκείνες οι δύο βδομάδες στο κρεβάτι ήταν δύσκολες, ευτυχώς που μένω σε ξενοδοχείο και είχα ένα πιάτο φαγητό να φάω και είχα και φυσικά την βοήθεια και την υποστήριξη της Σιλβάνα ... είμαι σίγουρα τυχερός.
Τέλος πάντων μην σας ψυχοπλακώσω, είμαι καλά απλά η ιστορία με την μέση μου με έχει ρίξει αυτές τις μέρες. Θέλω να ελπίζω ότι όλα θα είναι παρελθόν στο κοντινό μέλλον!
#
Πάντως το κομμάτι να το κατεβάσετε και να το ακούσετε, είναι πραγματικά ωραίο!
Rascal Flatts – What hurts the most
Saturday, April 21, 2007
Σαββάτο 21-04-2007 «Μερικές άστατες σκέψεις»
Θα ξεκινήσω με το να σας πω τα νέα μου με την μέση μου. Χθες ξεκίνησα τον βελονισμό, ήταν η πρώτη μου εμπειρία και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ θετική. Ο πόνος, οποίος φεύγει και έρχεται όποτε του αρέσει, είναι μηδαμινός! Σαν να εξαφανίστηκε!
Η όλη διαδικασία κράτησε 15-20 λεπτά, προσπάθησε να βρει ο γιατρός με τα χέρια του το σημείο που πονάει και σύντομα με έβαλε να κάτσω στο πλάι, μετά από λίγο ένιωσα ένα τσούξιμο και μικρό πόνο (τοπικό), ξαφνικά ένιωσα το «νεύρο» στο συγκεκριμένο σημείο να «πηδάει και να κουνιέται» ... έκατσα έτσι για 15 λεπτά με την βελόνα στην μέση μου.
Σύντομα ήμουνα στα πόδια μου και δεν ένιωθα τίποτα! Καθόλου πόνο, λες και ήμουνα «καινούργιος». Για τις επόμενες βδομάδες θα έχω 2 ραντεβού κάθε βδομάδα και μετά από ένα την βδομάδα, συνολικά 10 ραντεβού και ... βλέπουμε.
Ο βελονισμός δεν θα μου λύσει το πρόβλημα με τους 3 σπόνδυλους ... αλλά θα με βοηθήσει με τον πόνο (που δεν είναι και τόσο πολύς πλέον) αλλά και με το στρες.
Αυτά όσων αφορά τον βελονισμό και την μέση μου.
#
Κατά άλλα ετοιμάζομαι να κλείσω το εισιτήριο για την Ελλάδα, θα έρθω τελικά τέλος Αυγούστου για 2 βδομάδες. Δυστυχώς θα χάσω τον γάμο της καλής μου φίλης της Κατερίνα αλλά δεν μπορώ να φύγω τους επόμενους 2-3 μήνες για διάφορους λόγους, κυρίως επαγγελματικούς.
#
Σκεφτόμουνα χθες ότι δεν σας έχω αναφέρω την μανία που έχουν οι Βραζιλίανοι με τα φαρμακεία! Ένα περίεργο πράγμα αλλά όπου και να πας υπάρχουν φαρμακεία, τεράστια σαν μικρά σούπερ μάρκετς ... πολλά από αυτά είναι ανοιχτά όλο το 24αρω και πάντα έχουν κόσμο μέσα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτή την μανία, σίγουρα όμως θα υπάρχει λόγος.
#
Θα ξεκινήσω με το να σας πω τα νέα μου με την μέση μου. Χθες ξεκίνησα τον βελονισμό, ήταν η πρώτη μου εμπειρία και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ θετική. Ο πόνος, οποίος φεύγει και έρχεται όποτε του αρέσει, είναι μηδαμινός! Σαν να εξαφανίστηκε!
Η όλη διαδικασία κράτησε 15-20 λεπτά, προσπάθησε να βρει ο γιατρός με τα χέρια του το σημείο που πονάει και σύντομα με έβαλε να κάτσω στο πλάι, μετά από λίγο ένιωσα ένα τσούξιμο και μικρό πόνο (τοπικό), ξαφνικά ένιωσα το «νεύρο» στο συγκεκριμένο σημείο να «πηδάει και να κουνιέται» ... έκατσα έτσι για 15 λεπτά με την βελόνα στην μέση μου.
Σύντομα ήμουνα στα πόδια μου και δεν ένιωθα τίποτα! Καθόλου πόνο, λες και ήμουνα «καινούργιος». Για τις επόμενες βδομάδες θα έχω 2 ραντεβού κάθε βδομάδα και μετά από ένα την βδομάδα, συνολικά 10 ραντεβού και ... βλέπουμε.
Ο βελονισμός δεν θα μου λύσει το πρόβλημα με τους 3 σπόνδυλους ... αλλά θα με βοηθήσει με τον πόνο (που δεν είναι και τόσο πολύς πλέον) αλλά και με το στρες.
Αυτά όσων αφορά τον βελονισμό και την μέση μου.
#
Κατά άλλα ετοιμάζομαι να κλείσω το εισιτήριο για την Ελλάδα, θα έρθω τελικά τέλος Αυγούστου για 2 βδομάδες. Δυστυχώς θα χάσω τον γάμο της καλής μου φίλης της Κατερίνα αλλά δεν μπορώ να φύγω τους επόμενους 2-3 μήνες για διάφορους λόγους, κυρίως επαγγελματικούς.
#
Σκεφτόμουνα χθες ότι δεν σας έχω αναφέρω την μανία που έχουν οι Βραζιλίανοι με τα φαρμακεία! Ένα περίεργο πράγμα αλλά όπου και να πας υπάρχουν φαρμακεία, τεράστια σαν μικρά σούπερ μάρκετς ... πολλά από αυτά είναι ανοιχτά όλο το 24αρω και πάντα έχουν κόσμο μέσα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτή την μανία, σίγουρα όμως θα υπάρχει λόγος.
#
Όταν έφευγα από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2006 έλεγα γελώντας ότι θα «κάνω» καλοκαίρι 1 χρόνο ... είχε ήδη περάσει το καλοκαίρι και έφευγα από την φθινοπωρινή Αθήνα για να έρθω στο ανοιξιάτικο Σαο Πάολο, αυτό το παρατεταμένο καλοκαίρι με είχε κουράσει πολύ σύντομα και το ταξίδι μου τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα ήταν ότι καλύτερο για το σώμα μου που πλέον «ζητούσε» λίγο κρύο.
Στις συζητήσεις μου με τους Βραζιλιάνους τους έκανε εντύπωση οι εμπειρίες μου στα -17 και -20 βαθμούς που είχα περάσει στην στρατιωτική θητεία στο ακριτικό Διδυμότειχο, βλέπεται οι περισσότεροι δεν έχουν δει στην ζωή τους χιόνι, ούτε συζήτηση φυσικά να την έχουν «περάσει» με -20 βαθμούς σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο στην άλλη άκρη του πλανήτη. Έχει πλάκα να μιλάς για πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούν να φανταστούν, τους αρέσει όμως να ακούνε καινούργια πράγματα και είναι ανοιχτεί σε νέες εμπορίες/ιδέες, έτοιμοι να ρωτήσουν πράγματα που δεν έχουν δει και το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα δούνε ποτέ.
Σκεφτόμουνα προχθές ότι τελικά μέχρι τα 31 μου έχω δει κάμποσα πράγματα. Από τα 14αρα μου που έφυγα για την Αγγλία το 1990, το σοκ της αλλαγής μακριά από την οικογένεια μου ... ο ρατσισμός που αντιμετώπισα από μερικούς Άγγλος, την φιλία από μερικούς άλλους ... και αγάπη που βρήκα από το πουθενά. Έμεινα 4 χρόνια στο Sheffield, 3 χρόνια στο Plymouth και μετά 1 χρόνο στο Liverpool. Το 1998 επέστρεψα στην Ελλάδα στην Ελλάδα για λίγο και ξανά έφυγα για την Τουρκία για 2 μήνες ... εκείνη η αγάπη που έλεγα! Σύντομα ξανά Ελλάδα και στρατός το 1999 ... Διδυμότειχο, θητεία 9 μηνών στα σύνορα .... η αγάπη με εγκαταλείπει ... Απρίλιος του 2001 «Απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου τα κάνω μπούκλες!», 23 μήνες από την ζωή μου είχανε περάσει φορώντας το χακί, είχα αλλάξει πολύ και ήμουνα έτοιμος για την «Ελληνική πραγματικότητα» ή έτσι τουλάχιστον νόμιζα ... 6 χρόνια μετά και ακόμα δεν είμαι έτοιμος, τουλάχιστον όμως ξεκαθάρισα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου ... έστω 6 χρόνια μετά.
Το 2007 με βρίσκει 10,000 χλμ. μακριά στην Βραζιλία ...
Αυτή η διαδρομή ήταν άλλες φορές δύσκολη, άλλες όμορφη ... άλλες ανακατεμένη, έχω δει πολλά όμως όλο λέω στον εαυτό μου ότι ακόμα δεν έχω δει τίποτα!
Δεν μου είναι εύκολο να μιλάω για τις εμπειρίες μου, δεν ξέρω γιατί ... το βρίσκω πιο εύκολο να γράφω για αυτές.
Ένας καθηγητής μου το 1994 είχε πει σε έναν άλλον καθηγητή, «ο Χρήστος μέχρι τα 30άντα του θα είναι πλούσιος», βασιζότανε στο γεγονός ότι είχα αριστεύσει λόγο του ότι είχα πάρει 19 άριστα σε 25 μαθήματα, όντας ξένος και γνωρίζοντας όλη μου την ιστορία από τότε που είχα φτάσει στο σχολείο ... ο 2ος μαθητής παρότι Άγγλος είχε πάρει άριστα σε μόνο 6 μαθήματα.
Αυτά τα λόγια ήταν πολύ βαριά κληρονομιά για μένα ... μέχρι που συνειδητοποίησα πρόσφατα ότι είμαι πλούσιος! Πλούσιος με όσα έχω ζήσει και έχω δει ... αλλά και όσα έχω να δω, γιατί οι ευκαιρίες που μου έχουν δοθεί δεν τις έχουν πολλοί.
Πολλές φορές οι απαντήσεις που ψάχνουμε δεν είναι αυτές που νομίζουμε, είναι κάτι άλλο που ίσως να έχουμε ήδη στα χέρια μας και δεν το γνωρίζουμε.
Η ζωή είναι ότι την κάνουμε εμείς να είναι ...
Monday, April 09, 2007
09-04-2007 «Η επιστροφή»
Τις τελευταίες 2 βδομάδες ήμουνα κρεβατωμένος λόγο μέσης ... ξαφνικά το πρωί της 27/03 ξύπνησα με μια ενόχληση η οποία μέχρι να φτάσω στην δουλειά είχε εξελιχθεί σε ισχυρό πόνο που με έκανε να λυγίζω στα δύο.
Σύντομα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάτσω στο γραφείο και έφυγα άρον-άρον να πάω σε έναν φυσιοθεραπευτή μήπως προλάβω και δεν κρεβατωθώ ... εκείνο το βράδυ έφθανε ο διευθυντής μου από την Ελλάδα, είχα πολλά να κάνω τις επόμενες μέρες και πάνω από όλα πολλά να «ξεκαθαρίσω» ... ο τελευταίος καιρός δεν ήταν εύκολος για μένα, το μυαλό μου είναι κολλημένο στην Ελλάδα, μου λείπουνε πολλά πράγματα που έπρεπε να τα αφήσω πίσω 10,000 χλμ. για να «φανερωθούν» μπροστά μου λες και ήμουνα τυφλός όταν τα είχα σε απόσταση αναπνοής.
Μιλάω για απλά πράγματα όπως η οικογένεια, φίλοι ... ένας περίπατος κοντά στην θάλασσα.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι τον τελευταίο καιρό είχα κάνει εκείνη την Τρίτη την «απάντηση» σε όλα μου τα προβλήματα, υπαρκτά και μη.
Τελικά ήρθε ... όχι όμως όπως την περίμενα (τι άλλωστε είναι ακριβώς όπως το περιμένουμε όταν το μεγαλοποιούμαι στο μυαλό μας) ... το μεσημέρι με βρήκε στο κρεβάτι να μην μπορώ να κουνηθώ, με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ, «τι ειρωνεία ... η λύση του μυστηρίου προσγειώνετε σε λίγες ώρες και εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς ρούπι» σκέφτηκα και βλαστήμησα την τύχη που με είχε εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό.
Τα Voltaren τα κατάπινα σαν καραμέλες αλλά η μέση μου είχε την δικιά της «άποψη» για την όλη κατάσταση, το επόμενο πρωινό με βρήκε με ελάχιστο ύπνο και φριχτούς πόνους.
Μέσα σε λίγα λεπτά ήμουνα όρθιος και ετοιμαζόμουνα, έσφιξα τα δόντια και ντύθηκα, δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να πάω στο γραφείο, δεν ήμουνα διατεθειμένος να πετάξω στο καλάθι των αχρήστων δουλειά τόσων μηνών ... έπρεπε να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τα επόμενα βήματα και στόχους μου.
Η μέρα κύλησε βασανιστικά αργά, η συνάντηση πήγε πολύ καλά, καλύτερα από ότι περίμενα για μένα αλλά και για την δουλειά μου. Ο επόμενος στόχος μου να μάθω όσο το δυνατών περισσότερα για έναν ένα τομέα που πάλευα καιρό να «μπω», στο εμπορικό κομμάτι της ναυτιλίας που είναι και το πιο επικερδές κομμάτι, το χρονικό περιθώριο ... 1 έτος ... περιθώριο που έθεσα εγώ.
Τα πράγματα για μένα είναι πολύ καλά εδώ, έχω τα πάντα σε επίπεδο υλικών αγαθών ... αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για μένα, στην ζωή πρέπει να κάνεις επιλογές και το ταξίδι μου στην Βραζιλία έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το πράγματα ... τις επιλογές μου αλλά και το πώς καθορίζω τις προτεραιότητες μου.
Ο χρόνος θα δείξει εάν μπορώ να συνδυάσω και τα δύο ... ζωή και καριέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα πράγματα θέλουν θυσίες και κόπο, αρκεί να μην χάσεις τον εαυτό σου στην διαδρομή.
Όσο για την μέση μου μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, ορθοπαιδικούς, ακτινογραφίες, μαγνητικές και διάφορα φάρμακα δυστυχώς ο πόνος παραμένει και με δυσκολία πολλές μέρες μπορώ να περπατήσω. Αυτή την στιγμή έχω 3 σπόνδυλους στην σπονδυλική μου στήλη που πιέζουν το ισχιακό νεύρο και μου προκαλούν τον πόνο που σας ανέφερα. Σύντομα θα αρχίσω φυσιοθεραπείες που ελπίζω να διορθώσουν το πρόβλημα.
Πήρα όμως την απόφαση να πάω στο γραφείο αρχής γενόμενης σήμερα, δεν αντέχω άλλο το κρεβάτι ... έχω δει όλα τα επεισόδια του Star Trek Enterprise και Voyager (μιλάμε για επεισόδια 4 + 7 χρόνων!), στο τέλος τα αυτιά μου θα γίνουν σαν του Σπόκ!
Όπως καταλαβαίνετε Ανάσταση και Κυριακή του Πάσχα έκανα στο κρεβάτι, δεν πειράζει όμως του χρόνου ελπίζω να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και σίγουρα θα φάω διπλά και για φέτος!
Χρόνια πολλά σε όλους και Χριστός Ανέστη!
Τις τελευταίες 2 βδομάδες ήμουνα κρεβατωμένος λόγο μέσης ... ξαφνικά το πρωί της 27/03 ξύπνησα με μια ενόχληση η οποία μέχρι να φτάσω στην δουλειά είχε εξελιχθεί σε ισχυρό πόνο που με έκανε να λυγίζω στα δύο.
Σύντομα κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να κάτσω στο γραφείο και έφυγα άρον-άρον να πάω σε έναν φυσιοθεραπευτή μήπως προλάβω και δεν κρεβατωθώ ... εκείνο το βράδυ έφθανε ο διευθυντής μου από την Ελλάδα, είχα πολλά να κάνω τις επόμενες μέρες και πάνω από όλα πολλά να «ξεκαθαρίσω» ... ο τελευταίος καιρός δεν ήταν εύκολος για μένα, το μυαλό μου είναι κολλημένο στην Ελλάδα, μου λείπουνε πολλά πράγματα που έπρεπε να τα αφήσω πίσω 10,000 χλμ. για να «φανερωθούν» μπροστά μου λες και ήμουνα τυφλός όταν τα είχα σε απόσταση αναπνοής.
Μιλάω για απλά πράγματα όπως η οικογένεια, φίλοι ... ένας περίπατος κοντά στην θάλασσα.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι τον τελευταίο καιρό είχα κάνει εκείνη την Τρίτη την «απάντηση» σε όλα μου τα προβλήματα, υπαρκτά και μη.
Τελικά ήρθε ... όχι όμως όπως την περίμενα (τι άλλωστε είναι ακριβώς όπως το περιμένουμε όταν το μεγαλοποιούμαι στο μυαλό μας) ... το μεσημέρι με βρήκε στο κρεβάτι να μην μπορώ να κουνηθώ, με δυσκολία μπορούσα να σηκωθώ, «τι ειρωνεία ... η λύση του μυστηρίου προσγειώνετε σε λίγες ώρες και εσύ δεν μπορείς να κουνηθείς ρούπι» σκέφτηκα και βλαστήμησα την τύχη που με είχε εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό.
Τα Voltaren τα κατάπινα σαν καραμέλες αλλά η μέση μου είχε την δικιά της «άποψη» για την όλη κατάσταση, το επόμενο πρωινό με βρήκε με ελάχιστο ύπνο και φριχτούς πόνους.
Μέσα σε λίγα λεπτά ήμουνα όρθιος και ετοιμαζόμουνα, έσφιξα τα δόντια και ντύθηκα, δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να πάω στο γραφείο, δεν ήμουνα διατεθειμένος να πετάξω στο καλάθι των αχρήστων δουλειά τόσων μηνών ... έπρεπε να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τα επόμενα βήματα και στόχους μου.
Η μέρα κύλησε βασανιστικά αργά, η συνάντηση πήγε πολύ καλά, καλύτερα από ότι περίμενα για μένα αλλά και για την δουλειά μου. Ο επόμενος στόχος μου να μάθω όσο το δυνατών περισσότερα για έναν ένα τομέα που πάλευα καιρό να «μπω», στο εμπορικό κομμάτι της ναυτιλίας που είναι και το πιο επικερδές κομμάτι, το χρονικό περιθώριο ... 1 έτος ... περιθώριο που έθεσα εγώ.
Τα πράγματα για μένα είναι πολύ καλά εδώ, έχω τα πάντα σε επίπεδο υλικών αγαθών ... αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για μένα, στην ζωή πρέπει να κάνεις επιλογές και το ταξίδι μου στην Βραζιλία έχει να κάνει με αυτό ακριβώς το πράγματα ... τις επιλογές μου αλλά και το πώς καθορίζω τις προτεραιότητες μου.
Ο χρόνος θα δείξει εάν μπορώ να συνδυάσω και τα δύο ... ζωή και καριέρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα πράγματα θέλουν θυσίες και κόπο, αρκεί να μην χάσεις τον εαυτό σου στην διαδρομή.
Όσο για την μέση μου μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, ορθοπαιδικούς, ακτινογραφίες, μαγνητικές και διάφορα φάρμακα δυστυχώς ο πόνος παραμένει και με δυσκολία πολλές μέρες μπορώ να περπατήσω. Αυτή την στιγμή έχω 3 σπόνδυλους στην σπονδυλική μου στήλη που πιέζουν το ισχιακό νεύρο και μου προκαλούν τον πόνο που σας ανέφερα. Σύντομα θα αρχίσω φυσιοθεραπείες που ελπίζω να διορθώσουν το πρόβλημα.
Πήρα όμως την απόφαση να πάω στο γραφείο αρχής γενόμενης σήμερα, δεν αντέχω άλλο το κρεβάτι ... έχω δει όλα τα επεισόδια του Star Trek Enterprise και Voyager (μιλάμε για επεισόδια 4 + 7 χρόνων!), στο τέλος τα αυτιά μου θα γίνουν σαν του Σπόκ!
Όπως καταλαβαίνετε Ανάσταση και Κυριακή του Πάσχα έκανα στο κρεβάτι, δεν πειράζει όμως του χρόνου ελπίζω να είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους και σίγουρα θα φάω διπλά και για φέτος!
Χρόνια πολλά σε όλους και Χριστός Ανέστη!
Thursday, March 22, 2007
Σαββάτο 24-02-2007 «Το καρναβάλι»
Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει, ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο τουλάχιστον 2 ½ ώρες νωρίτερα, υπολόγιζα να είμαστε εκεί περίπου 1 ώρα τουλάχιστον νωρίτερα ώστε να μην πέσουμε πάνω στην μεγάλη κίνηση ... έ και όμως έγινε ακριβώς αυτό που ήθελα να αποφύγω! Πέσαμε σε κίνηση από την στιγμή που ξεκινήσαμε, όλοι ήτανε στους δρόμους και πηγαίνανε ... ένας θεός ξέρει που πηγαίνανε (προφανός να διασκεδάσουνε όπως και εμείς) ... στο Sao Paulo δύο πράγματα δεν θέλεις να σου συμβούν, το ένα είναι να βρεθείς σε λάθος γειτονιά και το δεύτερο να πέσεις πάνω σε κίνηση!
Σε εμάς έτυχε το δεύτερο! Μέχρι να φτάσουμε στο Σαμποδρόμιο (και με μια ενδιάμεση στάση για να φάμε κάτι στα γρήγορα αλλά και να πάρουμε την μητέρα και την κολλητή της που είχε πάρει την θέση του δικού μου κολλητού που δεν είχε καταφέρει να έρθει από την Ελλάδα) ... είχαμε ήδη καθυστερήσει 30 λεπτά!
Η έναρξη ήταν 9 ή ώρα και μόλις είχαμε παρκάρει σε ένα τεράστιο κλειστό πάρκινγκ το οποίο βρισκότανε κάμποση απόσταση .... το πόσο μακριά δεν ήξερα ακριβώς, σύντομα όμως θα το μάθαινα. Περπατάγαμε κάπου 15-20 λεπτά μέσα από κόσμο, πλανόδιους πωλητές, άτομα ντυμένα όπως ήθελε ο καθένας, γενικά επικρατούσε ένας χαμός, η μουσική από το Σαμποδρόμιο ακουγότανε δυνατά ώρα πριν, όταν ήμασταν ακόμα κολλημένοι στην κίνηση στον αυτοκινητόδρομο των 6+ λωρίδων!
Ο κόσμος πλέον ήταν πάρα πολύς, παντού ουρές αρκετών μέτρων με άτομα που περιμένανε με υπομονή να μπούνε μέσα ... ευτυχώς η δικιά μας θύρα ήταν άδεια σχετικά (... ε τουλάχιστον τα ακριβά εισιτήρια είχανε και κάτι το καλό!).
Μετά από το τυπικό, πλέον, ψάξιμο από την κορυφή μέχρι τα νύχια (από τους Ολυμπιακούς αγώνες είχα να με ψάξουνε έτσι) μια κυρία μοίραζε κάτι που μου έμοιαζε με κομφετί ... μου έδωσε ένα σακουλάκι το οποίο και πήρα με χαρά.
Σύντομα ήμασταν στις θέσεις μπροστά εμπρός 1.5-2 μέτρα μακριά από την πίστα, οι εξέδρες ήταν τίγκα στον κόσμο, όλοι εκστασιασμένοι χόρευαν στον ρυθμό της Σάμπα ... εγώ κουνιόμουνα ρυθμικά και κούναγα το σακουλάκι με τα κομφετί ... παρατήρησα όμως ότι η Σιλβάνα με κοίταγε κάπως αμήχανα!
«Μωρό μου γιατί δεν το βάζεις στην τσέπη σου το σακουλάκι ...» με ρώτησε ... «Θα το χρησιμοποιήσω σε λίγο» της απάντησα με μια φυσικότατα!
«Τι ακριβώς εννοείς;» μου έκανε εκνευρισμένα! Το μυαλό μου προσπαθούσε να καταλάβει γιατί τσαντίστηκε ... με μία κίνηση άνοιξα το σακουλάκι μόνο για να καταλάβω ότι κράταγα στα χέρια μου ένα προφυλακτικό!
Τα χαμόγελο έφυγε γρήγορα από τα χείλι μου και το χέρι μου που πλέον κρατούσε ένα προφυλακτικό και το κούναγε ... ρυθμικά ... έκανα μια γρήγορη κίνηση και το έβαλα στην τσέπη μου!
Η Σιλβάνα έσκασε στα γέλια και εγώ προσπαθούσα να αντιληφθώ ποιος με είχε δει να κουνάω το ... «κομφετί» ... σύντομα η φάτσα μου έγινε το ίδιο κόκκινη όπως ήταν το μπλουζάκι που φορούσα! ... άντε να εξηγήσω στην παρέα μου ότι το σακουλάκι μου θύμιζε ... ότι μου θύμιζε τέλος πάντων!
Τα υπόλοιπα πήγανε «βάση του σχεδίου» ... περάσαμε απίθανα και πραγματικά το καρναβάλι είναι κάτι πολύ όμορφο και που αξίζει κάποιος να το δει από κοντά.
Μία λέξη τα λέει όλα ... ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟ!
Κάτσαμε μέχρι τις 4 και 30 το πρωί ... τα αυτιά μου δεν άντεχαν άλλο την δυνατή μουσική που πλέον γινότανε λιγάκι κουραστική ... σίγουρα όμως θα θυμάμαι χρόνια αυτή την εμπειρία.
Για άλλη μια φορά αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουνε για μένα ...
Δέχομαι από τώρα κρατήσεις για του χρόνου (εάν είμαι εδώ φυσικά!)
Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει, ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο τουλάχιστον 2 ½ ώρες νωρίτερα, υπολόγιζα να είμαστε εκεί περίπου 1 ώρα τουλάχιστον νωρίτερα ώστε να μην πέσουμε πάνω στην μεγάλη κίνηση ... έ και όμως έγινε ακριβώς αυτό που ήθελα να αποφύγω! Πέσαμε σε κίνηση από την στιγμή που ξεκινήσαμε, όλοι ήτανε στους δρόμους και πηγαίνανε ... ένας θεός ξέρει που πηγαίνανε (προφανός να διασκεδάσουνε όπως και εμείς) ... στο Sao Paulo δύο πράγματα δεν θέλεις να σου συμβούν, το ένα είναι να βρεθείς σε λάθος γειτονιά και το δεύτερο να πέσεις πάνω σε κίνηση!
Σε εμάς έτυχε το δεύτερο! Μέχρι να φτάσουμε στο Σαμποδρόμιο (και με μια ενδιάμεση στάση για να φάμε κάτι στα γρήγορα αλλά και να πάρουμε την μητέρα και την κολλητή της που είχε πάρει την θέση του δικού μου κολλητού που δεν είχε καταφέρει να έρθει από την Ελλάδα) ... είχαμε ήδη καθυστερήσει 30 λεπτά!
Η έναρξη ήταν 9 ή ώρα και μόλις είχαμε παρκάρει σε ένα τεράστιο κλειστό πάρκινγκ το οποίο βρισκότανε κάμποση απόσταση .... το πόσο μακριά δεν ήξερα ακριβώς, σύντομα όμως θα το μάθαινα. Περπατάγαμε κάπου 15-20 λεπτά μέσα από κόσμο, πλανόδιους πωλητές, άτομα ντυμένα όπως ήθελε ο καθένας, γενικά επικρατούσε ένας χαμός, η μουσική από το Σαμποδρόμιο ακουγότανε δυνατά ώρα πριν, όταν ήμασταν ακόμα κολλημένοι στην κίνηση στον αυτοκινητόδρομο των 6+ λωρίδων!
Ο κόσμος πλέον ήταν πάρα πολύς, παντού ουρές αρκετών μέτρων με άτομα που περιμένανε με υπομονή να μπούνε μέσα ... ευτυχώς η δικιά μας θύρα ήταν άδεια σχετικά (... ε τουλάχιστον τα ακριβά εισιτήρια είχανε και κάτι το καλό!).
Μετά από το τυπικό, πλέον, ψάξιμο από την κορυφή μέχρι τα νύχια (από τους Ολυμπιακούς αγώνες είχα να με ψάξουνε έτσι) μια κυρία μοίραζε κάτι που μου έμοιαζε με κομφετί ... μου έδωσε ένα σακουλάκι το οποίο και πήρα με χαρά.
Σύντομα ήμασταν στις θέσεις μπροστά εμπρός 1.5-2 μέτρα μακριά από την πίστα, οι εξέδρες ήταν τίγκα στον κόσμο, όλοι εκστασιασμένοι χόρευαν στον ρυθμό της Σάμπα ... εγώ κουνιόμουνα ρυθμικά και κούναγα το σακουλάκι με τα κομφετί ... παρατήρησα όμως ότι η Σιλβάνα με κοίταγε κάπως αμήχανα!
«Μωρό μου γιατί δεν το βάζεις στην τσέπη σου το σακουλάκι ...» με ρώτησε ... «Θα το χρησιμοποιήσω σε λίγο» της απάντησα με μια φυσικότατα!
«Τι ακριβώς εννοείς;» μου έκανε εκνευρισμένα! Το μυαλό μου προσπαθούσε να καταλάβει γιατί τσαντίστηκε ... με μία κίνηση άνοιξα το σακουλάκι μόνο για να καταλάβω ότι κράταγα στα χέρια μου ένα προφυλακτικό!
Τα χαμόγελο έφυγε γρήγορα από τα χείλι μου και το χέρι μου που πλέον κρατούσε ένα προφυλακτικό και το κούναγε ... ρυθμικά ... έκανα μια γρήγορη κίνηση και το έβαλα στην τσέπη μου!
Η Σιλβάνα έσκασε στα γέλια και εγώ προσπαθούσα να αντιληφθώ ποιος με είχε δει να κουνάω το ... «κομφετί» ... σύντομα η φάτσα μου έγινε το ίδιο κόκκινη όπως ήταν το μπλουζάκι που φορούσα! ... άντε να εξηγήσω στην παρέα μου ότι το σακουλάκι μου θύμιζε ... ότι μου θύμιζε τέλος πάντων!
Τα υπόλοιπα πήγανε «βάση του σχεδίου» ... περάσαμε απίθανα και πραγματικά το καρναβάλι είναι κάτι πολύ όμορφο και που αξίζει κάποιος να το δει από κοντά.
Μία λέξη τα λέει όλα ... ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΚΟ!
Κάτσαμε μέχρι τις 4 και 30 το πρωί ... τα αυτιά μου δεν άντεχαν άλλο την δυνατή μουσική που πλέον γινότανε λιγάκι κουραστική ... σίγουρα όμως θα θυμάμαι χρόνια αυτή την εμπειρία.
Για άλλη μια φορά αφήνω τις φωτογραφίες να μιλήσουνε για μένα ...
Δέχομαι από τώρα κρατήσεις για του χρόνου (εάν είμαι εδώ φυσικά!)
Thursday, March 15, 2007
16-02-2007 «Η πρόβα»
Όλος ο Φεβρουάριος ήταν μια μεγάλη προετοιμασία, εδώ στην Βραζιλία, για το καρναβάλι. Ο κόσμος για το μόνο που μίλαγε ήταν για το καρναβάλι ... ακόμα και εγώ είχα αγοράσει εισιτήρια για να δω το καρναβάλι από κοντά στο Σαμποδρόμιο του Αγίου Παύλου ... ναι καλά διαβάσατε ... υπάρχουν ειδικά στάδια για την Σάμπα και για το καρναβάλι. Θα σας πω περισσότερα στο επόμενο ποστ μου για αυτό το στάδιο.
Συνολικά είχα πάρει 4 εισιτήρια, 2 για εμένα και την Σιλβάνα, 1 για τον κολλητό μου τον Χρήστο που ήταν να έρθει αλλά δεν τα κατάφερε και άλλο ένα για την μητέρα της Σιλβάνας που τόσο πολύ αγαπάει την σάμπα αλλά ποτέ στην ζωή της δεν είχε πάει να δει την παρέλαση του καρναβαλιού από κοντά και ήθελα να της δώσω αυτή την χαρά ... όπως και έγινε.
Την Παρασκευή πριν από το καρναβάλι στις 16/02 αποφασίσαμε να πάμε να δούμε την τελική πρόβα μιας από τις σχολές που θα έπαιρνε μέρος στην παρέλαση. Για αυτούς που δεν γνωρίζουν υπάρχουν σχολές Σάμπα που είναι κάτι σαν τις αθλητικές ομάδες που έχουμε στην Ελλάδα, με χιλιάδες οπαδούς αλλά και χορευτές!
Εκείνο το βράδυ, μαζί με κάτι φίλους της Σιλβάνα, πήγαμε στο μέρος που θα γινότανε η πρόβα. Δεν ξέρω τι ακριβός περίμενα να σας πω την αλήθεια ... σίγουρα περίμενα κόσμο, όχι όμως τον αριθμό που «βρήκα».
Το μέρος ... ο χώρος κάτω από μια ... γέφυρα! Ένας πολύ μεγάλος χώρος που για στέγη είχε την γέφυρα και γύρω γύρω είχανε χτίσει τοίχους, από μέσα ακουγότανε δυνατή ρυθμική μουσική, πληρώσαμε στην είσοδο και μπήκαμε μέσα.
Παντού υπήρχε κόσμος, σε μια άκρη του χώρου υπήρχανε μαζεμένα κάπου 50 άτομα που κρατούσανε από ταμπούρλα, ντραμς μέχρι τουμπερλέκια! Όλοι μαζί παίζανε στον ίδιο ρυθμό και ο ήχος ήταν πραγματικά εκκωφαντικός ... λίγο παραπέρα και απέναντι από εκεί που στεκόμασταν πάνω σε ένα ... μπαλκόνι ήταν μια μπάντα με κάτι τραγουδιστές που με δυσκολία άκουγες τις φωνές τους μέσα από το «όργιο» των ρυθμικών ... ταμ ταμ ...
Ο ήχος που έβγαινε ήταν πολύ ρυθμικός και σε «ανάγκαζε» να κουνηθείς και εσύ .... μπόρεσα ξεκάθαρα να διακρίνω τις Αφρικανικές καταβολές της Σάμπα αλλά και της όλης κουλτούρας του Βραζιλιάνικου καρναβαλιού. Ήταν μια ωραία εμπειρία αν και λίγο κουραστική ... ειδικά για τα αυτιά μου!
Ο κόσμος χόρευε στον ρυθμό και έκανε κύκλους στην φορά του ρολογιού ... όλοι μαζί χορεύανε οργανωμένοι σε άτυπα γκρουπ ακολουθώντας ο ένας τον άλλον.
Τα υπόλοιπα θα τα δείτε από μόνοι σας στις φωτογραφίες μου.
15-03-2006 «... συγνώμη!»
... συγνώμη που έκανα τόσο καιρό να ενημερώσω το μπλογκ μου αλλά δυστυχώς δεν είχα (και ούτε έχω) καιρό μα ούτε και την διάθεση να γράψω τα νέα μου. Γίνανε πολλά τον τελευταίο καιρό στην δουλειά μου ... πολύ άγχος, ένταση και γενικά αγωνία.
Όλα αυτά είναι παρελθόν πλέον, τα πράγματα ηρέμισαν και πλέον περνάω στο επόμενο στάδιο που είναι και το πιο δύσκολο ... έχω πολλά να αποδείξω, σε μένα πάνω από όλα ... στον εαυτό μου που είναι άλλωστε και ο αυστηρότερος μου κριτής ...
Πλέον μπορώ να πω ότι μου λείπει η Ελλάδα, η οικογένεια μου, οι αγαπημένοι μου φίλοι αλλά και η ονειρεμένη διαδρομή Γλυφάδα-Σούνιο που τόσο συχνά έκανα όταν ήμουνα σε παρόμοιες καταστάσεις έντασης.
Τα πράγματα δεν είναι άσχημα μην με παρεξηγείτε, απλά ωριμάζουν μέσα μου κάποια πράγματα που τα είχα «άχτι» εδώ και πολλά χρόνια και αυτή την στιγμή ξεκαθαρίζουν μπροστά μου. Σίγουρα όταν γυρίσω στην Ελλάδα θα είμαι πλέον διαφορετικός, πιο ώριμος με τα «θέλω» μου.
Πάμε λοιπόν στα νέα μου.
Thursday, February 01, 2007
07-01-2007 «Η πτήση πάνω από το Sao Paulo»
Μέχρι σήμερα σας «πήγαινα» μπροστά χρονολογικά στην «ιστορία» μου, σήμερα θα σας πάω λίγο πίσω. Θέλω να σας δείξω μια φωτογραφία που τράβηξα λίγο πριν προσγειωθούμε, ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει από την ανατολή από όπου είχα έρθει ... ένιωσα μια αγαλλίαση κοιτάζοντας έξω και βλέποντας αυτό το θέαμα. Όποιος δεν με γνωρίζει θα νομίζει ότι έχω πειράξει την φωτογραφία με το photoshop!
Μέχρι σήμερα σας «πήγαινα» μπροστά χρονολογικά στην «ιστορία» μου, σήμερα θα σας πάω λίγο πίσω. Θέλω να σας δείξω μια φωτογραφία που τράβηξα λίγο πριν προσγειωθούμε, ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να βγαίνει από την ανατολή από όπου είχα έρθει ... ένιωσα μια αγαλλίαση κοιτάζοντας έξω και βλέποντας αυτό το θέαμα. Όποιος δεν με γνωρίζει θα νομίζει ότι έχω πειράξει την φωτογραφία με το photoshop!
Subscribe to:
Posts (Atom)