06/11-12/11 Η «ήρεμη» βδομάδα
Η βδομάδα αυτή ήταν σχετικά ήρεμη, προσπάθησα να αρχίσω να βάζω τα πράγματα σε μία σειρά. Άρχισα τα μαθήματα Πορτογαλικών με τον Μανώλη και προς το τέλος της βδομάδας, μετά από πολύ ψάξιμο και προσπάθεια, βρήκα επιτέλους τον φορητό υπολογιστή που ήθελα, και μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια όσον αφορά την τιμή γιατί τα ηλεκτρονικά βλέπεται είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ εδώ!
Σε σύγκριση με την Ελλάδα θα έλεγα ότι οι τιμές είναι από 1 ½ ως και 2 φορές πάνω! Ο λόγος είναι ότι τα περισσότερα είναι εισαγωγές και γενικά η Βραζιλία τις εισαγωγές τις «κοπανάει» με υψηλούς φόρους.
Έχοντας τον υπολογιστή στα χέρια μου κατάλαβα ότι ο ελεύθερος χρόνος μου θα μειωνόταν αρκετά, σαν κλασικός κομπιουτεράς ... πάνω απ`όλα όμως μου έδωσε την δυνατότητα να ακούω την μουσική μου και να έρχομαι με τους δικούς μου ανθρώπους σε επαφή, άνετα και με ελάχιστο κόστος (MSN, Skype κλπ.).
Μέσα στην βδομάδα έκανα και το πρώτο μου ταξίδι μέχρι το Santos, το λιμάνι του Sao Paolo όπως το ονομάζουν ... παρότι είναι 80 χλμ. μακριά. Σίγουρα το λιμάνι αυτό έχει αναπτυχθεί λόγο του Sao Paolo, αφού πάνω από το 30% της βιομηχανικής και μη παραγωγής και κάπου στο 50% του ΑΕΠ της χώρας παράγεται στην πολιτεία του Sao Paolo! Άρα η φυσική δίοδος τον εμπορευμάτων ... είναι το Santos.
Η διαδρομή ήταν πραγματικά απίθανη, είδα για πρώτη φορά τα προάστια του Sao Paolo αλλά και την «εξοχή» ... οι εναλλαγές πολλές, ένα στοιχείο όμως ήταν πάντα εκεί ... το πράσινο! Είτε ήταν σε μορφή δάσους, μεγάλων θάμνων ή απλό γρασίδι ... παντού είχε πράσινο. Μια πολύ μεγάλη λίμνη λίγο έξω από το Sao Paolo μου θύμισε την λίμνη του Μαραθώνα ... αλλά αυτή η λίμνη έχει άλλη ομορφιά αφού τα νερά της χάνονται αλλά και εμφανίζονται μέσα στο δάσος που την περικλείει ... πραγματικά πολύ όμορφο θέαμα που μου θύμισε λίγο Αγγλία.
Σύντομα φτάσαμε σε κάτι τούνελ ... ο Ρονάλντο (ο διευθυντής μας εδώ) με ενημέρωσε ότι θα περνούσαμε μέσα από αρκετά τούνελ, κάποια ως και 2 χλμ. Βλέπεται το Sao Paolo έχει φτιαχτεί σε υψόμετρο +800 μ., κάτι που δεν το είχα συνειδητοποίηση! Άρα έπρεπε να «κατεβούμε» αρκετά ... συνολικά περάσαμε μέσα από 3-4 πολύ μεγάλα τούνελ ... «... κοίταξε δεξιά με το που βγούμε από το τούνελ» μου είπε ... όπως και έκανα.
Το θέαμα πραγματικά πανέμορφο ... το απέραντο μπλε του Ατλαντικού έφτανε μέχρι εκεί που το μάτι πλέον αδυνατούσε να το διακρίνει από τον ουρανό, προσπάθησα να δω όσο το δυνατόν περισσότερα μπορούσα ... να τα αποτυπώσω στο μυαλό μου λες και δεν είχα ξανά δει θάλασσα ... μία θάλασσα που τόσο λατρεύω και αγαπάω.
Η όλη σκηνή κράτησε μόνο 20-30 δεύτερα ... όμως το μυαλό είναι άτιμο πράγμα, σε ταξιδεύει μακριά και με ταχύτητες ασύλληπτες. Με πήγε πίσω στο χειμώνα του 2000 ... πρέπει να ήταν Φεβρουάριος ή Μάρτιος δεν θυμάμαι ακριβός, ταξίδευα από το Διδυμότειχο, όπου υπηρετούσα σαν Δόκιμος των Τεθωρακισμένων, για να πάω στην Αλεξανδρούπολη για έναν ... καφέ ... ήθελα να ξεφύγω από τα προβλήματα μου και η μόνη διέξοδός μου ήταν η «φυγή».
Δεν θα ξεχάσω όσο ζω την λαχτάρα με την οποία οδηγούσα να φτάσω όσο πιο γρήγορα μπορούσα στον προορισμό μου που ήταν 90 χλμ. μακριά ... όπως και δεν θα ξεχάσω τα 2-3 δευτερόλεπτα που «κράτησε» η καρδιά μου όταν κατηφορίζοντας μέσα από τα υψώματα λίγο πριν την Αλεξανδρούπολη ... πρόβαλε ξαφνικά μπροστά μου το καταγάλανο Αιγαίο ... είχα μήνες να δω θάλασσα και αποζητούσα την «παρέα» της.
Τα συναισθήματα με είχαν «πλημμυρίσει» ... μνήμες καλές και άσχημες από εκείνη την εποχή περνούσαν από μπροστά μου ... ευτυχώς το επόμενο τούνελ «ήρθε» πολύ γρήγορα και με επανέφερε στο «τώρα».
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα έκανα το ίδιο λάθος στο τέλος αυτού του τούνελ ... και έτσι έγινε. Αυτή την φορά κατάφερα να συγκεντρωθώ σε αυτό που έβλεπα και ένιωθα εκείνη την στιγμή ... το Santos ήταν στα «πόδια» μου σαν μία μικρογραφία ... τριγύρω έβλεπα άλλες μικρές πόλης και χωριά ... πράσινο ... δάσος, μια πολύ-πολύ όμορφη σκήνη. Πραγματικά η διαδρομή μέσα από το βουνό είναι κάτι το μοναδικό ... σίγουρα ... για τα δικά μου δεδομένα!
Μετά από περίπου μισή ώρα ήμασταν στο κέντρο του Santos, εκεί που είναι το τοπικό μας γραφείο. Σαν πόλη δεν λέει πολλά πράγματα, μέτρια θα έλεγα ... ένα κλασικό λιμάνι ... λίγο γκρίζο και μουντό. Μην νομίζεται ότι είδα και πολλά πράγματα αλλά μου έκαναν μια μικρή περιήγηση στο κέντρο όπου είχε ένα ωραίο πάρκο/πλατεία μαζί με το Δημαρχείο της πόλης. Πολύ κοντά από εκεί είναι ένας δρόμος που προσπαθούνε να διατηρήσουν τα παλιά κτίρια ... θυμίζει λίγο σαν κάποιους δρόμους στου Ψυρρή, που έχουν φτιάξει κάποια νεοκλασικά κτίρια ... κάπως έτσι. Μου έδειξαν και το «Χρηματιστήριο» του καφέ ... το οποίο έκλεισε κάποια στιγμή μέσα στην 10ετία του `30, και το οποίο το έχουν ανακαινίσει.
Στο γραφείο μας γνώρισα όλους τους υπαλλήλους και μετά από λίγο πήγαμε για φαγητό έξω με τον τοπικό διευθυντή. Φάγαμε σε ένα καλό εστιατόριο κοντά στο γραφείο μας, η διακόσμηση του ήταν πολύ όμορφη με ψηφιδωτά με αναπαραστάσεις στους τοίχους από την όλη διαδικασία της εμπορίας καφέ στις αρχές του 20ου αιώνα! Ξεκινούσαν από την σπορά του καφέ μέχρι και την μεταφορά του στα πλοία. Το φαγητό ήταν ακόμα πιο εξαιρετικό ... έφαγα ένα ψάρι μαγειρεμένο σε κοκκινιστή σάλτσα (που δεν μου αρέσει κανονικά) με ρύζι και ήταν απίθανο!
Η διαδρομή πίσω ήταν ακόμα καλύτερη, γιατί ο δρόμος της επιστροφής περνάει μέσα από τα παλιά τούνελ που είναι και μικρότερα ... άρα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να θαυμάσεις το τοπίο. Το μέρος αυτό μου θύμισε κάτι από Πήλιο ... με θέα όμως τον Ατλαντικό ... για να καταλάβετε την αναλογία.
Η υπόλοιπη βδομάδα κύλησε ήρεμα χωρίς πολλά-πολλά, την Παρασκευή μόνο πήγαμε με τον Μανώλη στο Cafe Olympia, μια Ελληνική ταβέρνα με ζωντανή μουσική. Το μέρος δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, μικρό σχετικά και εμένα προσωπικά δεν μου προσφέρει και πολλά πράγματα, εκτός από το γεγονός ότι γνώρισα και γνωρίζω συμπατριώτες μου εκεί. Γενικά το Sao Paolo έχει ανάγκη από ένα «Ελληνάδικο» ή καλή Ελληνική Ταβέρνα ... ή τέλος πάντων ένα πάντρεμα τον δύο.
Το τέλος της βδομάδας με βρήκε μπροστά στο laptop να κάνω τα «μαγικά» μου.
... είχα αρχίσει επιτέλους να βρίσκω τους ρυθμούς μου.
KEEP ON ... READING
Wednesday, November 29, 2006
Tuesday, November 28, 2006
Κυριακή 05/11/2006 - Το «Τσιμπούσι» – Μέρος 2ο
Σουασκαρία ... τι λέξη και αυτή! Σου γεμίζει το στόμα ... εμένα βασικά μου τρέχουν και τα σάλια όποτε την λέω αλλά τέλος πάντων (this is me anyway).
To concept είναι πολύ απλό ... κάθεσαι σε ένα τραπέζι, εσύ και η παρέα σου, και αφού έχεις περάσει από τον μπουφέ και έχεις βάλει ότι είδος σαλατικού, ή άλλου side dish θέλεις τέλος πάντων, στο πιάτο σου (έχει τρομερή ποικιλία), ξεκινάει η ... παράσταση ... κάθε λίγο και λιγάκι έρχεται ένας σερβιτόρος και σε ρωτάει εάν θέλεις κομμάτι από το κρέας το οποίο περιφέρει (!!!) ... διαλέγεις το κομμάτι της αρεσκείας σου και σου το σερβίρει εκείνη την στιγμή.
Όταν λέω κάθε λίγο και λιγάκι το ΕΝΝΟΩ ... πραγματικά έγινε παρέλαση από σερβιτόρους ... βλέπετε είχαμε κάτσει σε «στρατηγικό» μέρος όπως το ονομάζει ο Παπα-Δημήτρης! ... με λίγα λόγια, δίπλα στην κουζίνα... το Ελληνικό δαιμόνιο σε ΟΛΟ του το μεγαλείο ... «... εδώ είμαστε δίπλα στην κουζίνα και έρχονται κατευθείαν» μου εξήγησαν ... δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω! Ένας θεός ξέρει πόσα είδη κρεάτων έχουν εδώ ... ένα είναι σίγουρο όμως, ότι δοκίμασα τα περισσότερα.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε ήμουνα σίγουρος ότι το κακόμοιρο το αμάξι θα χρειαζότανε γερανό για να μας τραβήξει! Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο πολύ αλλά και τόσο καλά.
Κατά την διάρκεια της «μάχης» η συζήτηση που είχαμε περιήλθε για κάποιον περίεργο λόγο στις «επισκέψεις» που έχουν δεχθεί σαν οικογένεια κατά καιρούς από διάφορους «περιπλανώμενους» Έλληνες. Μου ανέφεραν έναν τύπο από την Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε από την Ελλάδα με ποδήλατο (ναι ... καλά διαβάζετε) να διασχίσει όλη την υφήλιο! Κάποια στιγμή έφτασε η χάρη του μέχρι την Curritiba, όπου μένει η κόρη της οικογένειας, και ευτυχώς για αυτόν τον βρήκαν οι Έλληνες εκεί και τον περιέθαλψαν ... γιατί μετά από τόσους (δεν ξέρω πόσους) μήνες πάνω σε ένα ποδήλατο να διασχίζεις όλη την Αμερικανική ήπειρο ... καταλαβαίνετε ότι ο άνθρωπος δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση! Κοιμότανε στο έδαφος ... σε πρατήρια και όπου αλλού έβρισκε στην διαδρομή του ... με το που έφτασε στο Sao Paolo ο Μανώλης τον έβαλε σε ένα ξενοδοχείο να πλυθεί και να κοιμηθεί σαν άνθρωπος ... κανόνισαν μάλιστα να πάει αεροπορικός στο Rio de Janeiro και από εκεί να πάρει αεροπλάνο για την Πορτογαλία από όπου θα συνέχιζε το ταξίδι του.
Εάν αυτή η ιστορία σας φαίνεται απίστευτη ... που να διαβάσετε την επόμενη!
Κάποια στιγμή το προηγούμενο καλοκαίρι ένας συγγενείς του Παπα-Δημήτρη από την Ελλάδα του έστειλε ένα απόκομμα από μια εφημερίδα που είχε ένα άρθρο για έναν μακρινό «συγγενή» τους. Η ιστορία είχε ως εξής, ένας δημοσιογράφος ο Δημήτρης σε ένα από τα πολλά του ταξίδια (ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν Έλληνες) είχε φτάσει στην Γη του Πυρρός ... στην Χιλή, σε ένα μέρος που λέγεται Port Natal εάν θυμάμαι καλά.
Εκεί ο Δημήτρης περιφερόταν στους δρόμους και από σύμπτωση έπεσε το μάτι του σε μία επιγραφή ενός καταστήματος σε ένα μικρό δρομάκι ... «Dimitri» έγραφε ... αναρωτήθηκε μήπως ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας και μπήκε μέσα. Μιλώντας με ... την ιδιοκτήτρια (τελικά), έμαθε ότι ο παππούς της ήταν Έλληνας και ότι το επώνυμο του ήταν Παπαδημητρόπουλος και είχε έρθει στην Χιλή κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Παντρεύτηκε μια Χιλιανή (την γιαγιά της) και αναγκάστηκε να αλλάξει το επώνυμο του σε Δημητρόπουλος γιατί δεν χωρούσε στα επίσημα χαρτιά του κράτους, έτσι και έγινε.
Η εγγονή του λοιπών κάποια στιγμή αποφάσισε να ανοίξει ένα κατάστημα για φωτοτυπίες, και ήθελε να βάλει το επώνυμο του παππούς της ... έλα όμως που δεν χωρούσε ούτε το Δημητρόπουλος ... και το έκανε Δημήτρη!
Αυτή λοιπόν την ιστορία την έλαβε σε μορφή άρθρου ο Παπα-Δημήτρης.
Σε μια ΤΡΟΜΕΡΗ πραγματικά ειρωνεία της τύχης αυτός ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε αυτό το άρθρο έφτασε μέχρι το Sao Paolo και γνωρίστηκε με το «Παπαδημητροπουλείκο» εδώ! Ο δημοσιογράφος κόντεψε να «φύγει από κάτω» όταν ο Παπα-Δημήτρης του έδειξε το απόκομμα του άρθρου που ο ίδιος είχε γράψει λίγους μήνες πριν στην Κρήτη και πλέον το είχε «βρει» στην Βραζιλία. Για να περιπλέκουν και άλλο τα πράγματα ο δημοσιογράφος είχε γνωρίσει και την κόρη τους στην Curritiba λίγες μέρες πριν χωρίς να το ξέρει ... το μόνο που θα σκέφτηκε σίγουρα ο Δημήτρης είναι ότι οι Παπαδημητροπουλέοι τον κυνηγάνε!
Μπορείτε να διαβάσετε για την απίστευτη αυτή ιστορία στα ακόλουθα links:
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=439
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=441
KEEP ON ... READING
Σουασκαρία ... τι λέξη και αυτή! Σου γεμίζει το στόμα ... εμένα βασικά μου τρέχουν και τα σάλια όποτε την λέω αλλά τέλος πάντων (this is me anyway).
To concept είναι πολύ απλό ... κάθεσαι σε ένα τραπέζι, εσύ και η παρέα σου, και αφού έχεις περάσει από τον μπουφέ και έχεις βάλει ότι είδος σαλατικού, ή άλλου side dish θέλεις τέλος πάντων, στο πιάτο σου (έχει τρομερή ποικιλία), ξεκινάει η ... παράσταση ... κάθε λίγο και λιγάκι έρχεται ένας σερβιτόρος και σε ρωτάει εάν θέλεις κομμάτι από το κρέας το οποίο περιφέρει (!!!) ... διαλέγεις το κομμάτι της αρεσκείας σου και σου το σερβίρει εκείνη την στιγμή.
Όταν λέω κάθε λίγο και λιγάκι το ΕΝΝΟΩ ... πραγματικά έγινε παρέλαση από σερβιτόρους ... βλέπετε είχαμε κάτσει σε «στρατηγικό» μέρος όπως το ονομάζει ο Παπα-Δημήτρης! ... με λίγα λόγια, δίπλα στην κουζίνα... το Ελληνικό δαιμόνιο σε ΟΛΟ του το μεγαλείο ... «... εδώ είμαστε δίπλα στην κουζίνα και έρχονται κατευθείαν» μου εξήγησαν ... δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω! Ένας θεός ξέρει πόσα είδη κρεάτων έχουν εδώ ... ένα είναι σίγουρο όμως, ότι δοκίμασα τα περισσότερα.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε ήμουνα σίγουρος ότι το κακόμοιρο το αμάξι θα χρειαζότανε γερανό για να μας τραβήξει! Είχα πολύ καιρό να φάω τόσο πολύ αλλά και τόσο καλά.
Κατά την διάρκεια της «μάχης» η συζήτηση που είχαμε περιήλθε για κάποιον περίεργο λόγο στις «επισκέψεις» που έχουν δεχθεί σαν οικογένεια κατά καιρούς από διάφορους «περιπλανώμενους» Έλληνες. Μου ανέφεραν έναν τύπο από την Θεσσαλονίκη που ξεκίνησε από την Ελλάδα με ποδήλατο (ναι ... καλά διαβάζετε) να διασχίσει όλη την υφήλιο! Κάποια στιγμή έφτασε η χάρη του μέχρι την Curritiba, όπου μένει η κόρη της οικογένειας, και ευτυχώς για αυτόν τον βρήκαν οι Έλληνες εκεί και τον περιέθαλψαν ... γιατί μετά από τόσους (δεν ξέρω πόσους) μήνες πάνω σε ένα ποδήλατο να διασχίζεις όλη την Αμερικανική ήπειρο ... καταλαβαίνετε ότι ο άνθρωπος δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση! Κοιμότανε στο έδαφος ... σε πρατήρια και όπου αλλού έβρισκε στην διαδρομή του ... με το που έφτασε στο Sao Paolo ο Μανώλης τον έβαλε σε ένα ξενοδοχείο να πλυθεί και να κοιμηθεί σαν άνθρωπος ... κανόνισαν μάλιστα να πάει αεροπορικός στο Rio de Janeiro και από εκεί να πάρει αεροπλάνο για την Πορτογαλία από όπου θα συνέχιζε το ταξίδι του.
Εάν αυτή η ιστορία σας φαίνεται απίστευτη ... που να διαβάσετε την επόμενη!
Κάποια στιγμή το προηγούμενο καλοκαίρι ένας συγγενείς του Παπα-Δημήτρη από την Ελλάδα του έστειλε ένα απόκομμα από μια εφημερίδα που είχε ένα άρθρο για έναν μακρινό «συγγενή» τους. Η ιστορία είχε ως εξής, ένας δημοσιογράφος ο Δημήτρης σε ένα από τα πολλά του ταξίδια (ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο όπου υπάρχουν Έλληνες) είχε φτάσει στην Γη του Πυρρός ... στην Χιλή, σε ένα μέρος που λέγεται Port Natal εάν θυμάμαι καλά.
Εκεί ο Δημήτρης περιφερόταν στους δρόμους και από σύμπτωση έπεσε το μάτι του σε μία επιγραφή ενός καταστήματος σε ένα μικρό δρομάκι ... «Dimitri» έγραφε ... αναρωτήθηκε μήπως ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας και μπήκε μέσα. Μιλώντας με ... την ιδιοκτήτρια (τελικά), έμαθε ότι ο παππούς της ήταν Έλληνας και ότι το επώνυμο του ήταν Παπαδημητρόπουλος και είχε έρθει στην Χιλή κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Παντρεύτηκε μια Χιλιανή (την γιαγιά της) και αναγκάστηκε να αλλάξει το επώνυμο του σε Δημητρόπουλος γιατί δεν χωρούσε στα επίσημα χαρτιά του κράτους, έτσι και έγινε.
Η εγγονή του λοιπών κάποια στιγμή αποφάσισε να ανοίξει ένα κατάστημα για φωτοτυπίες, και ήθελε να βάλει το επώνυμο του παππούς της ... έλα όμως που δεν χωρούσε ούτε το Δημητρόπουλος ... και το έκανε Δημήτρη!
Αυτή λοιπόν την ιστορία την έλαβε σε μορφή άρθρου ο Παπα-Δημήτρης.
Σε μια ΤΡΟΜΕΡΗ πραγματικά ειρωνεία της τύχης αυτός ο ίδιος άνθρωπος που έγραψε αυτό το άρθρο έφτασε μέχρι το Sao Paolo και γνωρίστηκε με το «Παπαδημητροπουλείκο» εδώ! Ο δημοσιογράφος κόντεψε να «φύγει από κάτω» όταν ο Παπα-Δημήτρης του έδειξε το απόκομμα του άρθρου που ο ίδιος είχε γράψει λίγους μήνες πριν στην Κρήτη και πλέον το είχε «βρει» στην Βραζιλία. Για να περιπλέκουν και άλλο τα πράγματα ο δημοσιογράφος είχε γνωρίσει και την κόρη τους στην Curritiba λίγες μέρες πριν χωρίς να το ξέρει ... το μόνο που θα σκέφτηκε σίγουρα ο Δημήτρης είναι ότι οι Παπαδημητροπουλέοι τον κυνηγάνε!
Μπορείτε να διαβάσετε για την απίστευτη αυτή ιστορία στα ακόλουθα links:
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=439
http://www.godimitris.gr/view.php?artid=441
KEEP ON ... READING
Κυριακή 05/11/2006 - Η εκκλησία – Μέρος 1ο
Το επόμενο πρωινό ξύπνησα μια χαρά, ήταν ώρα να ετοιμαστώ να πάω στην εκκλησία. Κακά τα ψέματα, παρότι πιστεύω στο Θεό και με έχει βοηθήσει αρκετές φορές στο παρελθόν θρησκόληπτος δεν είμαι, στην εκκλησία πηγαίνω σπάνια (στις μεγάλες γιορτές, βαφτίσεις, γάμους κλπ., κλασικός νέο-Έλληνας).
Πάντα λέω ότι όταν νιώσω την ανάγκη θα το κάνω πιο τακτικά και ίσως αυτή η ανάγκη να μην έχει έρθει ακόμα στην ζωή μου, γιατί πιστεύω ότι όταν κάποιος θέλει να προσευχηθεί μπορεί να το κάνει οπουδήποτε.
Ένα περίεργο πράγμα όμως, ίσως και ειρωνεία της τύχης είναι ότι η εκκλησία τελικά έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ζωή μου ... το 1990 όταν είχα πάει στην Αγγλία στα 14 μου, βρήκα την απάντηση στην μοναξιά μου στην Αγγλικανική εκκλησία του χωριού που έμενα ... σε αυτό που εμείς λέμε «κατηχητικό» στην Ελλάδα (οι Άγγλοι το ονομάζουν Youth Club – μου αρέσει περισσότερο η δικιά τους λέξη γιατί ουσιαστικά κατήχηση δεν μου έκαναν ... απλά μαζευόμασταν διάφοροι έφηβοι και παίζαμε παιχνίδια ... μιλάγαμε για τα πάντα, μαζί και για την θρησκεία).
Εκεί έκανα φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα και γνώρισα κόσμο που πραγματικά με βοήθησε σε στιγμές της ζωής μου που είχα πολύ μεγάλη ανάγκη. Στις λειτουργίες δεν είχα πάει ποτέ ... κακός τώρα που το σκέφτομαι άλλα το είχα πάρει «πατριωτικά» το θέμα και φοβόμουνα μήπως μου «άλλαζαν» τα μυαλά, με λίγα λόγια «προστάτευα» την ταυτότητα και διαφορετικότητα μου.
Η ειρωνεία της τύχης τα έφερε έτσι που ακριβώς (!) 16 χρόνια μετά θα γινόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα ... η, Ελληνορθόδοξη αυτή την φορά, εκκλησία του Sao Paolo θα έπαιζε ενεργό ρόλο στο ξεκινήσω να φτιάχνω την νέα μου ζωή.
Εκείνο το πρωινό πήρα το ταξί, όπως και είχα κάνει και το προηγούμενο βράδυ, και πήγα στην εκκλησία. Αυτή την φορά είχε κόσμο ... αρκετό κόσμο ... είδα πρόσωπα που μου θύμιζαν την Ελλάδα, οικογένειες που ερχόντουσαν να εκκλησιαστούν, άνθρωποι τόσο μακριά από την πατρίδα τους (άλλοι όχι και τόσο! Ναι είχε και πολλούς Βραζιλιάνους που εκκλησιάζονται), προσπαθούν να διατηρήσουν την ταυτότητά τους.
Μπήκα αργά μέσα στον ναό και είδα το εσωτερικό του. Ο ναός ωραίος και μεγάλος, αμέσως με κέρδισε, ο κόσμος μέσα ήταν ήσυχος και άκουγε την λειτουργία, είδα τον Μανώλη και πήγα και στάθηκα δίπλα του.
Η ώρα πέρασε και η λειτουργία τελείωσε ... σιγά-σιγά όλοι βγήκαν από την εκκλησία και πήγανε στην αίθουσα ακριβώς από κάτω. Ο χώρος αυτός είναι για τις εκδηλώσεις της Ελληνικής κοινότητας και κάθε Κυριακή μετά την λειτουργία όλοι μαζεύονται εκεί. Είναι αρκετά μεγάλος χώρος με ένα πάλκο που μπορεί να φιλοξενήσει από παραστάσεις θεατρικές μέχρι και μουσικά συγκροτήματα. Εδώ είναι που μαζεύεται η «Νεολαία» και κάνει τις πρόβες της.
Ο Μανώλης με σύστησε σε αρκετό κόσμο, ήδη αρκετοί με κοιτάζανε προσπαθώντας να καταλάβουν ποιος είμαι. Σύντομα καθόμουνα με την μητέρα του Μανώλη, την κα Βασιλική που την είχα γνωρίσει στην εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου ... όπως και ο άντρας της (ο Παπα-Δημήτρης) είναι και αυτή ένας εξαιρετικός άνθρωπος που από την πρώτη στιγμή μου άνοιξε το σπίτι της ... «Χρήστο παιδί μου εδώ σε αυτή την πόλη είσαι ξένος και μόνος ... αλλά στο δικό μας σπίτι δεν είσαι οτιδήποτε από αυτά τα δύο!» μου είπε ... και το εννοούσε ... από την πρώτη στιγμή που μπήκα στο σπίτι τους με έκαναν να νιώσω άνετα και φιλόξενα ... «... σαν μέρος της οικογένειας μας» όπως θα μου έλεγε αναρίθμητες φορές από τότε μέχρι σήμερα.
Μετά από λίγη ώρα ο κόσμος άρχισε να φεύγει, ο Μανώλης με πήρε μαζί του και με πήγε στο σπίτι των γονιών του (που είναι στο πίσω μέρος της εκκλησίας). Εκεί βρήκα τον Παπα-Δημήτρη, δώσαμε τα χέρια και με καλωσόρισε. «... Μανώλη πεινάω, είμαι ξύπνιος από τις 6 το πρωί ... να πάμε τον Χρήστο σε μια Σουασκαρία!» είπε ο παπάς στον γιο του.
Την είχα ξανά ακούσει αυτή την λέξη και ήξερα ότι έχει να κάνει με ... πολύ και καλό φαγητό ... αλλά πιστέψτε με δεν είχα ΙΔΕΑ το τι με περίμενε!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
KEEP ON ... READING
Monday, November 27, 2006
Σαββάτο 04/11/2006 - «Το γλέντι!» - Μέρος 2ο
Μετά από λίγο φτάσαμε στο μέρος που θα γινόταν το γλέντι ... στο Novotel ξενοδοχείο του Sao Paolo. Είχαμε πάει πιο νωρίς γιατί παράλληλα με την μουσική που είχε κανονίσει ο Μανώλης, θα χόρευε και το Ελληνικό χορευτικό συγκρότημα «Νεολαία» (το ίδιο που είχε χορέψει και στην εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου) και χρειάζονται ώρα για να ετοιμαστούν.
Η αίθουσα που θα γινόταν η εκδήλωση ήταν αρκετά μεγάλη με πάνω από 15 μεγάλα τραπέζια, μπουφέ και δύο τραπέζια που είχανε πάνω ποτά ... ανάμεσα τους και 4 μπουκάλια Ούζο 12! «Τέλεια ... με βλέπω κομμάτια σήμερα» είπα στον εαυτό μου ενθυμούμενος την τελευταία φορά που ήμουνα εξωτερικό και είχε πέσει ούζο στα χέρια μου – είχανε περάσει 10 χρόνια από τότε.
Ο συλλογισμός μου δεν κράτησε και πολύ, διότι ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω την οργανώτρια της βραδιάς ... «είναι Ελληνίδα» μου έκανε ... όποια πέτρα και να γυρίσεις τελικά έναν Έλληνα θα βρεις από κάτω! Για ένα τόσο μικρό έθνος, όπως είναι το Ελληνικό, τελικά «φαινόμαστε» πολύ περισσότεροι.
Σύντομα γνώρισα την κυρία η οποία μίλαγε άπταιστα Ελληνικά και ετοιμαζόμουνα να γνωρίσω και την Ελληνική «Νεολαία». Όλα τα παιδιά ήταν μαζεμένα σε ένα διπλάνο δωμάτιο και κάνανε πρόβες, μπήκαμε μέσα και ο Μανώλης με σύστησε στα Ελληνικά και στα Πορτογαλικά σε όλους.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα παιδιά θα τα έβλεπα πολύ συχνά από εκείνη την στιγμή και μετά ... παρότι έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (είναι από 17 χρονών μέχρι και 23-24άρων) και αρκετά από αυτά είτε μιλάνε λίγα Ελληνικά ή και καθόλου, το κέφι τους και η αγάπη τους για την Ελλάδα θα μας ένωναν.
Συνολικά το συγκρότημα έχει 8-9 παιδιά που χορεύουν και κάποιους άλλους που βοηθάνε. Το συγκλονιστικό όμως για μένα ήταν όταν έμαθα ότι οι περισσότεροι στο συγκρότημα δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την Ελλάδα! ... τι θα πει αυτό; ... απλά ότι είναι 100% Βραζιλιάνοι και δεν έχουν «αίμα» Ελληνικό!
Περιττό να σας πω ότι έπαθα πλάκα ... το επόμενο διάστημα θα μάθαινα τους «λόγους» για τους οποίους αγαπάνε τόσο πολύ τους Ελληνικούς χορούς και την Ελλάδα γενικότερα.
Το tour δεν είχε τελειώσει ακόμα ... ούτε όμως και οι εκπλήξεις! Ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω και τα παιδιά από την Curritiba ... την «Λαϊκή Κομπανία» όπως ονομάζονται, που είχαν έρθει από 400 χλμ. μακριά για να παίξουν μουσική.
«Ο Κωστής ... είναι το πρώτο μπουζούκι και θαυμάσιος μάγειρας ... αυτός έφτιαξε το group, μαζί με έναν άλλο Έλληνα, τον Αργύρη», μου είπε ο Μανώλης πριν μπούμε στο δωμάτιο τους.
Μέσα σε λίγα λεπτά τους είχα γνωρίσει όλους (εκτός από τον Αργύρη που δυστυχώς δεν είχε καταφέρει να έρθει), ... έκπληξη Νο 2 (!) ... μόνο ο Κώστας και ο Αργλυρης είναι Έλληνες (ο Κώστας μάλιστα έχει πατέρα Έλληνα αλλά η ψυχή του είναι 10 φορές Ελληνική!), όλα τα άλλα παιδιά είναι Βραζιλιάνοι!
Με λίγο σπαστά Ελληνικά ο Κώστας με καλωσόρισε και με αγκάλιασε (σαν να ήμουνα συγγενείς!) ... ως λεβεντόπαιδο θα τον περιέγραφα με μια λέξη, χαμογελαστός πάντα και η κάθε 2η λέξη που βγαίνει από το στόματα του είναι για την Ελλάδα ... είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο όμορφα για το ότι είμαι Έλληνας ... εκείνο το βράδυ ο Κώστας και οι φίλοι το κατάφεραν (... είναι τρομερή ειρωνεία για μένα να νιώθω Έλληνας έξω από την πατρίδα μου, ενώ στα 8 χρόνια που είχα γυρίσει πίσω ένιωθα στην Ελλάδα χρόνο με τον χρόνο... μίζερος και κακόμοιρος, ένιωθα σχεδόν ντροπή, για αυτά που κάνουμε στους εαυτούς μας σαν λαός – θέμα πολύ μεγάλο αυτό το οποίο θα το αναλύσω σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).
Η Λαϊκή Κομπανία είχε παίξει μουσική/μπουζούκι με τον Ντέμη Ρούσο όταν είχε έρθει στην Βραζιλία και είχανε πάρει μέρος στο Βραζιλιάνικο σίριαλ «Belissima» που παίζει και στην Ελλάδα! Μπορείτε να δείτε το sites τους στο http://www.laiki.com.br
Σε συζητήσεις που έκανα εκείνο το βράδυ με το group κατάλαβα ότι είχα καλλιτέχνες απέναντι μου, «παιδιά» που αγαπάνε αυτό που κάνουν (οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 26-40 περίπου), γεμάτοι χαρά και αγάπη. Μίλαγα μαζί τους (στα Αγγλικά) λες και τους ήξερα από καιρό, με ρώταγαν πράγματα για την Ελλάδα και την μουσική ... σύντομα μιλάγαμε για το πώς πρέπει να την «πέφτω» στις Βραζιλιάνες και το τι να τους λέω ... «Gustoza ...» (γουστάρω) αυτό να τους λες μου είπανε οι αρσενικοί της παρέας ... οι δύο κοπέλες όμως δεν συμφωνούσαν ... «το ποιό πιθανό είναι να φας σφαλιάρα» μου έκανε η ντράμερ στα Αγγλικά!
Ο Κώστας μου έπιασε συζήτηση και μου ανέλυσε την αγάπη του για την Ελλάδα ... «Εγώ Χρήστο, πούλησα ότι είχα και δεν είχα και πήγα στην πατρίδα ... έπρεπε να μάθω την γλώσσα, δεν γινότανε αλλιώς» μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Οι δύο μήνες που έκατσε στην Ελλάδα ο Κώστας ήταν αρκετοί για να βρει τις δύο μεγάλες του αγάπες ... το Ελληνικό φαγητό (έγινε μάγειρας) και το μπουζούκι φυσικά (το οποίο και έμαθε μόνος του).
Η ώρα είχε έρθει για να αρχίσει το γλέντι, όλοι μαζί μπήκαμε σιγά-σιγά στην αίθουσα, πρώτα οι μουσικοί και μετά το χορευτικό συγκρότημα ντυμένο με Ελληνικές παραδοσιακές στολές.
Ο κόσμος είχε γεμίσει τα τραπέζια και περιμένανε για να αρχίσει το Ελληνικό γλέντι.
Ο χορός ξεκίνησε ... όπως φυσικά και η μουσική ... εδώ έπαθα το 3ο σοκ της βραδιάς (είχαμε και άλλα μετά αλλά σε «μικρότερη» κλίμακα και για «άλλους» λόγους). Η τραγουδίστρια η οποία δεν μιλάει λέξη Ελληνικά ... τραγούδαγε (σχεδόν) άπταιστα!!!
«... τι άλλο θα δω στην ζωή μου;» αναρωτήθηκα. Ότι θα ερχόμουνα τόσο μακριά και ότι θα έβλεπα/άκουγα μια Βραζιλιάνα να τραγουδάει με τέλεια προφορά Ελληνικά τραγούδια ... και να μην μιλάει την γλώσσα ... ε όχι ... αυτό δεν το περίμενα!
Παρατηρούσα τον κόσμο στα τραπέζια και πραγματικά του άρεσε αυτό που άκουγε και έβλεπε, θυμήθηκα τα λόγια της κυρίας που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο «... οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν τον χορό, δεν έχω δει πιο χαρούμενο λαό να θέλει μόνο να χορεύει!» ... λόγια που βγήκαν πραγματικά εκείνο αλλά και πολλά άλλα βράδια από τότε.
Βλέποντας τον κόσμο παρατήρησα ότι είχε πολλές ωραίες παρουσίες (γυναίκες φυσικά!). Προσπαθούσα να διακρίνω εάν οι φήμες για τις Βραζιλιάνες είναι πραγματικές ή όχι ... λυπάμαι αλλά δεν θα τις διαψεύσω! Είναι πραγματικά ωραίες γυναίκες, όχι μόνο από φυσική ομορφιά αλλά και από θηλυκότητα ... εκείνη την στιγμή αποφάσισα να την «πέσω» σε μια τέτοια όμορφη «παρουσία». Η αφορμή ... πολύ απλή ... ο χορός!
Όλη η αίθουσα πλέον χόρευε στον ρυθμό της μουσικής που έπαιζαν τα παιδιά ... σύντομα βρέθηκα δίπλα στον «στόχο» μου και της κράταγα το χέρι. «Ωραία ... της κρατάς το χέρι ... τώρα τι θα κάνεις;» είπα από μέσα μου. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ειδικά εάν δεν μιλάς και την γλώσσα, αλλά σαν Kamikazee που είμαι τέτοια κολλήματα δεν πολύ έχω ...
Σύντομα είχα ένα ποτήρι ούζο στο χέρι και μιλάγαμε ... το όνομα της Cecilia, πολύ όμορφη γυναίκα, ένιωθα λίγο μειονεκτικά να πω την αλήθεια, δεν είχα όμως να χάσω τίποτα! Σύντομα η συζήτηση «βάλτωσε», καθαρό σημάδι για υποχώρηση (άτακτη κιόλας) ... «χμμμμμ δεν θα μας κάτσει αυτή να πάρει» είπα από μέσα μου ... της είπα μια δικαιολογία και την έκανα ala «Ελληνικά»!
Δεν είχα σκοπό να το βάλω κάτω όμως αλλά έπρεπε να ανασυγκροτηθούμε για την τελική επίθεση!
Σε ένα από τα τελευταία κομμάτια της «Κομπανίας», έπαιξαν ένα κομμάτι το οποίο το ονομάζουν «Χασαποσάμπα» ... καλά διαβάσατε, είναι Χασάπικο μαζί με Σάμπα ... σας πληροφορώ ότι είναι πολύ καλό.
Η βραδιά τελείωνε, πλέον εκεί που ήταν η πίστα πλέον υπήρχε ένα μικρό βουνό από ... πιάτα! ... ναι, ναι καλά διαβάσατε ... πιάτα! Ο Μανώλης είχε φέρει μαζί του πιάτα για σπάσιμο και οι Βραζιλιάνοι τα είχανε ρημάξει.
Κουρασμένοι οι περισσότεροι ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, «ώρα για εκείνη την αντεπίθεση» συλλογίστηκα. Lockara στον στόχο για άλλη μια φορά και πήγα (και καλά) να την χαιρετίσω ... η θεά τύχη μου χαμογέλασε (ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων) ... από μόνη της μου πρόσφερε την κάρτα της με ένα γλυκό χαμόγελο. Η χαρά μου δεν περιγράφετε ... αν και θα ήταν μόνο για εκείνο το βράδυ (άντε και το επόμενο πρωινό) ... βλέπεται τελικά δεν ξανά βρεθήκαμε ποτέ! Γυναίκες παιδί μου τι περιμένεις ... μπορεί να έφταιγε και το ούζο φυσικά, ποτέ δεν θα μάθω!
Άλλη μια βραδιά είχε τελειώσει, όλοι μας είχαμε περάσει τέλεια και σύντομα τα παιδιά από την Curritiba ήταν μέσα στο άσπρο van τους και έφευγαν, αφού μου είχαν αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα πάω να τους δω εκεί.
Σίγουρα αυτό θα γίνει στο κοντινό μέλλον ... άλλωστε ο Κώστας έχει καταφέρει έναν «άθλο», να ενώσει τόσους ανθρώπους κάτω από την Ελληνική μουσική και να τους μεταδώσει την αγάπη του για την Ελλάδα ... αυτό αξίζει πολλά ...
KEEP ON READING ...
Μετά από λίγο φτάσαμε στο μέρος που θα γινόταν το γλέντι ... στο Novotel ξενοδοχείο του Sao Paolo. Είχαμε πάει πιο νωρίς γιατί παράλληλα με την μουσική που είχε κανονίσει ο Μανώλης, θα χόρευε και το Ελληνικό χορευτικό συγκρότημα «Νεολαία» (το ίδιο που είχε χορέψει και στην εκδήλωση της 28ης Οκτωβρίου) και χρειάζονται ώρα για να ετοιμαστούν.
Η αίθουσα που θα γινόταν η εκδήλωση ήταν αρκετά μεγάλη με πάνω από 15 μεγάλα τραπέζια, μπουφέ και δύο τραπέζια που είχανε πάνω ποτά ... ανάμεσα τους και 4 μπουκάλια Ούζο 12! «Τέλεια ... με βλέπω κομμάτια σήμερα» είπα στον εαυτό μου ενθυμούμενος την τελευταία φορά που ήμουνα εξωτερικό και είχε πέσει ούζο στα χέρια μου – είχανε περάσει 10 χρόνια από τότε.
Ο συλλογισμός μου δεν κράτησε και πολύ, διότι ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω την οργανώτρια της βραδιάς ... «είναι Ελληνίδα» μου έκανε ... όποια πέτρα και να γυρίσεις τελικά έναν Έλληνα θα βρεις από κάτω! Για ένα τόσο μικρό έθνος, όπως είναι το Ελληνικό, τελικά «φαινόμαστε» πολύ περισσότεροι.
Σύντομα γνώρισα την κυρία η οποία μίλαγε άπταιστα Ελληνικά και ετοιμαζόμουνα να γνωρίσω και την Ελληνική «Νεολαία». Όλα τα παιδιά ήταν μαζεμένα σε ένα διπλάνο δωμάτιο και κάνανε πρόβες, μπήκαμε μέσα και ο Μανώλης με σύστησε στα Ελληνικά και στα Πορτογαλικά σε όλους.
Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα παιδιά θα τα έβλεπα πολύ συχνά από εκείνη την στιγμή και μετά ... παρότι έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας (είναι από 17 χρονών μέχρι και 23-24άρων) και αρκετά από αυτά είτε μιλάνε λίγα Ελληνικά ή και καθόλου, το κέφι τους και η αγάπη τους για την Ελλάδα θα μας ένωναν.
Συνολικά το συγκρότημα έχει 8-9 παιδιά που χορεύουν και κάποιους άλλους που βοηθάνε. Το συγκλονιστικό όμως για μένα ήταν όταν έμαθα ότι οι περισσότεροι στο συγκρότημα δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την Ελλάδα! ... τι θα πει αυτό; ... απλά ότι είναι 100% Βραζιλιάνοι και δεν έχουν «αίμα» Ελληνικό!
Περιττό να σας πω ότι έπαθα πλάκα ... το επόμενο διάστημα θα μάθαινα τους «λόγους» για τους οποίους αγαπάνε τόσο πολύ τους Ελληνικούς χορούς και την Ελλάδα γενικότερα.
Το tour δεν είχε τελειώσει ακόμα ... ούτε όμως και οι εκπλήξεις! Ο Μανώλης με πήγε να γνωρίσω και τα παιδιά από την Curritiba ... την «Λαϊκή Κομπανία» όπως ονομάζονται, που είχαν έρθει από 400 χλμ. μακριά για να παίξουν μουσική.
«Ο Κωστής ... είναι το πρώτο μπουζούκι και θαυμάσιος μάγειρας ... αυτός έφτιαξε το group, μαζί με έναν άλλο Έλληνα, τον Αργύρη», μου είπε ο Μανώλης πριν μπούμε στο δωμάτιο τους.
Μέσα σε λίγα λεπτά τους είχα γνωρίσει όλους (εκτός από τον Αργύρη που δυστυχώς δεν είχε καταφέρει να έρθει), ... έκπληξη Νο 2 (!) ... μόνο ο Κώστας και ο Αργλυρης είναι Έλληνες (ο Κώστας μάλιστα έχει πατέρα Έλληνα αλλά η ψυχή του είναι 10 φορές Ελληνική!), όλα τα άλλα παιδιά είναι Βραζιλιάνοι!
Με λίγο σπαστά Ελληνικά ο Κώστας με καλωσόρισε και με αγκάλιασε (σαν να ήμουνα συγγενείς!) ... ως λεβεντόπαιδο θα τον περιέγραφα με μια λέξη, χαμογελαστός πάντα και η κάθε 2η λέξη που βγαίνει από το στόματα του είναι για την Ελλάδα ... είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο όμορφα για το ότι είμαι Έλληνας ... εκείνο το βράδυ ο Κώστας και οι φίλοι το κατάφεραν (... είναι τρομερή ειρωνεία για μένα να νιώθω Έλληνας έξω από την πατρίδα μου, ενώ στα 8 χρόνια που είχα γυρίσει πίσω ένιωθα στην Ελλάδα χρόνο με τον χρόνο... μίζερος και κακόμοιρος, ένιωθα σχεδόν ντροπή, για αυτά που κάνουμε στους εαυτούς μας σαν λαός – θέμα πολύ μεγάλο αυτό το οποίο θα το αναλύσω σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).
Η Λαϊκή Κομπανία είχε παίξει μουσική/μπουζούκι με τον Ντέμη Ρούσο όταν είχε έρθει στην Βραζιλία και είχανε πάρει μέρος στο Βραζιλιάνικο σίριαλ «Belissima» που παίζει και στην Ελλάδα! Μπορείτε να δείτε το sites τους στο http://www.laiki.com.br
Σε συζητήσεις που έκανα εκείνο το βράδυ με το group κατάλαβα ότι είχα καλλιτέχνες απέναντι μου, «παιδιά» που αγαπάνε αυτό που κάνουν (οι ηλικίες τους κυμαίνονται από τα 26-40 περίπου), γεμάτοι χαρά και αγάπη. Μίλαγα μαζί τους (στα Αγγλικά) λες και τους ήξερα από καιρό, με ρώταγαν πράγματα για την Ελλάδα και την μουσική ... σύντομα μιλάγαμε για το πώς πρέπει να την «πέφτω» στις Βραζιλιάνες και το τι να τους λέω ... «Gustoza ...» (γουστάρω) αυτό να τους λες μου είπανε οι αρσενικοί της παρέας ... οι δύο κοπέλες όμως δεν συμφωνούσαν ... «το ποιό πιθανό είναι να φας σφαλιάρα» μου έκανε η ντράμερ στα Αγγλικά!
Ο Κώστας μου έπιασε συζήτηση και μου ανέλυσε την αγάπη του για την Ελλάδα ... «Εγώ Χρήστο, πούλησα ότι είχα και δεν είχα και πήγα στην πατρίδα ... έπρεπε να μάθω την γλώσσα, δεν γινότανε αλλιώς» μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο. Οι δύο μήνες που έκατσε στην Ελλάδα ο Κώστας ήταν αρκετοί για να βρει τις δύο μεγάλες του αγάπες ... το Ελληνικό φαγητό (έγινε μάγειρας) και το μπουζούκι φυσικά (το οποίο και έμαθε μόνος του).
Η ώρα είχε έρθει για να αρχίσει το γλέντι, όλοι μαζί μπήκαμε σιγά-σιγά στην αίθουσα, πρώτα οι μουσικοί και μετά το χορευτικό συγκρότημα ντυμένο με Ελληνικές παραδοσιακές στολές.
Ο κόσμος είχε γεμίσει τα τραπέζια και περιμένανε για να αρχίσει το Ελληνικό γλέντι.
Ο χορός ξεκίνησε ... όπως φυσικά και η μουσική ... εδώ έπαθα το 3ο σοκ της βραδιάς (είχαμε και άλλα μετά αλλά σε «μικρότερη» κλίμακα και για «άλλους» λόγους). Η τραγουδίστρια η οποία δεν μιλάει λέξη Ελληνικά ... τραγούδαγε (σχεδόν) άπταιστα!!!
«... τι άλλο θα δω στην ζωή μου;» αναρωτήθηκα. Ότι θα ερχόμουνα τόσο μακριά και ότι θα έβλεπα/άκουγα μια Βραζιλιάνα να τραγουδάει με τέλεια προφορά Ελληνικά τραγούδια ... και να μην μιλάει την γλώσσα ... ε όχι ... αυτό δεν το περίμενα!
Παρατηρούσα τον κόσμο στα τραπέζια και πραγματικά του άρεσε αυτό που άκουγε και έβλεπε, θυμήθηκα τα λόγια της κυρίας που καθόταν δίπλα μου στο αεροπλάνο «... οι Βραζιλιάνοι λατρεύουν τον χορό, δεν έχω δει πιο χαρούμενο λαό να θέλει μόνο να χορεύει!» ... λόγια που βγήκαν πραγματικά εκείνο αλλά και πολλά άλλα βράδια από τότε.
Βλέποντας τον κόσμο παρατήρησα ότι είχε πολλές ωραίες παρουσίες (γυναίκες φυσικά!). Προσπαθούσα να διακρίνω εάν οι φήμες για τις Βραζιλιάνες είναι πραγματικές ή όχι ... λυπάμαι αλλά δεν θα τις διαψεύσω! Είναι πραγματικά ωραίες γυναίκες, όχι μόνο από φυσική ομορφιά αλλά και από θηλυκότητα ... εκείνη την στιγμή αποφάσισα να την «πέσω» σε μια τέτοια όμορφη «παρουσία». Η αφορμή ... πολύ απλή ... ο χορός!
Όλη η αίθουσα πλέον χόρευε στον ρυθμό της μουσικής που έπαιζαν τα παιδιά ... σύντομα βρέθηκα δίπλα στον «στόχο» μου και της κράταγα το χέρι. «Ωραία ... της κρατάς το χέρι ... τώρα τι θα κάνεις;» είπα από μέσα μου. Η απάντηση δεν είναι εύκολη, ειδικά εάν δεν μιλάς και την γλώσσα, αλλά σαν Kamikazee που είμαι τέτοια κολλήματα δεν πολύ έχω ...
Σύντομα είχα ένα ποτήρι ούζο στο χέρι και μιλάγαμε ... το όνομα της Cecilia, πολύ όμορφη γυναίκα, ένιωθα λίγο μειονεκτικά να πω την αλήθεια, δεν είχα όμως να χάσω τίποτα! Σύντομα η συζήτηση «βάλτωσε», καθαρό σημάδι για υποχώρηση (άτακτη κιόλας) ... «χμμμμμ δεν θα μας κάτσει αυτή να πάρει» είπα από μέσα μου ... της είπα μια δικαιολογία και την έκανα ala «Ελληνικά»!
Δεν είχα σκοπό να το βάλω κάτω όμως αλλά έπρεπε να ανασυγκροτηθούμε για την τελική επίθεση!
Σε ένα από τα τελευταία κομμάτια της «Κομπανίας», έπαιξαν ένα κομμάτι το οποίο το ονομάζουν «Χασαποσάμπα» ... καλά διαβάσατε, είναι Χασάπικο μαζί με Σάμπα ... σας πληροφορώ ότι είναι πολύ καλό.
Η βραδιά τελείωνε, πλέον εκεί που ήταν η πίστα πλέον υπήρχε ένα μικρό βουνό από ... πιάτα! ... ναι, ναι καλά διαβάσατε ... πιάτα! Ο Μανώλης είχε φέρει μαζί του πιάτα για σπάσιμο και οι Βραζιλιάνοι τα είχανε ρημάξει.
Κουρασμένοι οι περισσότεροι ετοιμαζόντουσαν να φύγουν, «ώρα για εκείνη την αντεπίθεση» συλλογίστηκα. Lockara στον στόχο για άλλη μια φορά και πήγα (και καλά) να την χαιρετίσω ... η θεά τύχη μου χαμογέλασε (ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων) ... από μόνη της μου πρόσφερε την κάρτα της με ένα γλυκό χαμόγελο. Η χαρά μου δεν περιγράφετε ... αν και θα ήταν μόνο για εκείνο το βράδυ (άντε και το επόμενο πρωινό) ... βλέπεται τελικά δεν ξανά βρεθήκαμε ποτέ! Γυναίκες παιδί μου τι περιμένεις ... μπορεί να έφταιγε και το ούζο φυσικά, ποτέ δεν θα μάθω!
Άλλη μια βραδιά είχε τελειώσει, όλοι μας είχαμε περάσει τέλεια και σύντομα τα παιδιά από την Curritiba ήταν μέσα στο άσπρο van τους και έφευγαν, αφού μου είχαν αποσπάσει την υπόσχεση ότι θα πάω να τους δω εκεί.
Σίγουρα αυτό θα γίνει στο κοντινό μέλλον ... άλλωστε ο Κώστας έχει καταφέρει έναν «άθλο», να ενώσει τόσους ανθρώπους κάτω από την Ελληνική μουσική και να τους μεταδώσει την αγάπη του για την Ελλάδα ... αυτό αξίζει πολλά ...
KEEP ON READING ...
Thursday, November 23, 2006
Σαββάτο 04/11/2006 - «Το γλέντι!» - Μέρος 1ο
Είναι πολλές φορές στην ζωή που πρέπει να περάσεις κάποιες δύσκολες καταστάσεις για να μπορέσεις πραγματικά να κατανοήσεις και να καταλάβεις το βαθύτερο νόημα για ποιόν λόγο σου έχουν συμβεί κάποια πράγματα ... το τελείωμα αυτής της βδομάδας ήταν κάπως έτσι.
Μετά από ένα 5ήμερο «αναζητήσεων» μέσα μου, ήρθε η ώρα της ανάκαμψης.
Το μεσημέρι του Σαββάτου μιλήσαμε με τον Μανώλη και μου είπε εάν γινόταν να πάρω ένα ταξί και να πάω από την εκκλησία γιατί εκεί θα βρισκόταν με τα παιδιά που θα έπαιζαν μουσική ... «... ξέρεις, έρχονται από μακριά» μου έκανε ο Μανώλης στο τηλέφωνο ... «από την Curritiba! Είναι 400 χλμ. από το Sao Paolo!».
Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη της βραδιάς που ακόμα δεν είχε ξεκινήσει.
Του απάντησα θετικά φυσικά στην παράκληση του να πάω από εκεί και άρχισα να ετοιμάζομαι.
Η ώρα της αλήθειας είχε έρθει ... θα έμπαινα σε ταξί για να πάω σε άλλη περιοχή μόνος μου! Μου είχαν ήδη πει ότι το Bras δεν είναι και η καλύτερη περιοχή και θα έπρεπε να προσέχω ... η πρώτη μου «περιπέτεια» ξεκίναγε!
Ο χρόνος που χρειάστηκε για να καλύψουμε την διαδρομή ήταν 20-25 λεπτά, φανταστείτε κάτι σαν Γλυφάδα-Κέντρο χωρίς όμως πολύ κίνηση. Η περιοχές όσο απομακρυνόμουν αλλάζανε και τα κτίρια γινόντουσαν πιο χαμηλά και «φτωχικά», κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποια από αυτά είχαν graffiti ΠΑΝΤΟΥ, και όταν εννοώ παντού ... εννοώ ακόμα και στον τελευταίο όροφο 8όροφου κτιρίου! Δηλαδή φανταστείτε κάποιον να έχει σκαρφαλώσει ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ σε ένα τέτοιο κτίριο και να έχει γράψει σε ΟΛΗ την επιφάνεια του! Από που κατάλαβα ότι είχαν σκαρφαλώσει εξωτερικά; Μα φυσικά από τις σιδεριές και το συρματόπλεγμα που υπάρχει σε κάθε πιθανή επιφάνεια που θα μπορούσε κάποιος να «πηδήξει» μέσα! ... πραγματικά αξιοσημείωτο μου φάνηκε! (αυτή η παρατήρηση μου επαναλήφθηκε πολλές φορές ακόμα από τότε ... πρέπει να υπάρχει κάποιο cult στοιχείο στην όλη υπόθεση.)
Χωρίς να το καταλάβω είχα ήδη φτάσει στο Bras, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του ταξί μου βλέπω την Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Sao Paolo ... η πρώτη εντύπωση ήταν «... καλά, τι κάνει μια Αιγαιοπελαγίτικη εκκλησία στην μέση αυτού του μέρους;»
Η εκκλησία είναι βαμμένη με τα γνωστά Άσπρα και Γαλάζια χρώματα που βάφουμε τις εκκλησίες μας στα νησιά μας ... ένα πολύ όμορφο θέαμα εάν αναλογιστεί κανείς και την «φτωχογειτονιά» που την περικλείει.
Ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το κινητό μου ... βγήκα γρήγορα από το ταξί για να το απαντήσω και τότε συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό ... ότι στεκόμουνα στην μέση μιας φτωχικής (σχετικά) περιοχής ντυμένος σχετικά καλά με ένα ακριβό κινητό στο χέρι και δεν είχα να «καλυφθώ» πουθενά! Η πόρτα του φράχτη της εκκλησίας ήταν κλειδωμένη ... το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γυρίσω το κινητό μου προς την μάντρα για να μην φαίνεται τι κρατάω ... πραγματικά ένιωσα εκτεθειμένος και σαν την μύγα μέσα στο γάλα!
Κόσμο γύρω μου είχα αλλά όπως ήταν φυσικό όλοι (έτσι ένιωθα δηλαδή) με κοιτάγανε κάπως περίεργα (όχι άσχημα περίεργα απλά μάλλον δεν ταίριαζα με το υπόλοιπο ... background, οπότε με περιεργαζόντουσαν!).
Στο τηλέφωνο ήταν ο πατέρας του Μανώλη, ο Παπα-Δημήτρης ... «... παιδί μου ο Μανώλης θα αργήσει λίγο, που είσαι εσύ;» μου είπε, «... έξω από την εκκλησία πάτερ ... θα τον περιμένω, κανένα πρόβλημα!» του απάντησα και κλείσαμε το τηλέφωνο.
«Ωραία πράγματα» σκέφτηκα ... «... τελικά το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα! Θα γνωρίσω την οικογένεια του Χουανίτο Εμμανουέλ Μοράες» (... τον θυμάστε αυτόν; Ο αρχηγός της μεγαλύτερης favelas του Sao Paolo ντε!).
Στεκόμουνα σε ένα άγνωστο μέρος για πάνω από 20 λεπτά μόνος μου, χωρίς να γνωρίζω καμία λέξη από την γλώσσα... εκτός από τα καθιερωμένα «Ευχαριστώ», «Καλημέρα» και «Δεν μιλάω πορτογαλικά» ... που δεν νομίζω να κατάφερναν και πολλά εάν μου «ζητούσαν» ότι είχα και δεν είχα πάνω μου εκείνη την στιγμή!
Η ώρα περνούσε αργά ... ώσπου φάνηκε ένα mini van άσπρο ... μέσα ήταν ο Μανώλης!
... η σωτηρία μου είχε έρθει!
Παρκάρανε το mini van και αφήσαμε τον οδηγό να ξεκουραστεί (θα γυρνάγανε στην Curritiba το ίδιο βράδυ βλέπεται!). Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Μανώλη και φύγαμε ... η βραδιά ξεκινούσε!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...
KEEP ON READING
Είναι πολλές φορές στην ζωή που πρέπει να περάσεις κάποιες δύσκολες καταστάσεις για να μπορέσεις πραγματικά να κατανοήσεις και να καταλάβεις το βαθύτερο νόημα για ποιόν λόγο σου έχουν συμβεί κάποια πράγματα ... το τελείωμα αυτής της βδομάδας ήταν κάπως έτσι.
Μετά από ένα 5ήμερο «αναζητήσεων» μέσα μου, ήρθε η ώρα της ανάκαμψης.
Το μεσημέρι του Σαββάτου μιλήσαμε με τον Μανώλη και μου είπε εάν γινόταν να πάρω ένα ταξί και να πάω από την εκκλησία γιατί εκεί θα βρισκόταν με τα παιδιά που θα έπαιζαν μουσική ... «... ξέρεις, έρχονται από μακριά» μου έκανε ο Μανώλης στο τηλέφωνο ... «από την Curritiba! Είναι 400 χλμ. από το Sao Paolo!».
Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη της βραδιάς που ακόμα δεν είχε ξεκινήσει.
Του απάντησα θετικά φυσικά στην παράκληση του να πάω από εκεί και άρχισα να ετοιμάζομαι.
Η ώρα της αλήθειας είχε έρθει ... θα έμπαινα σε ταξί για να πάω σε άλλη περιοχή μόνος μου! Μου είχαν ήδη πει ότι το Bras δεν είναι και η καλύτερη περιοχή και θα έπρεπε να προσέχω ... η πρώτη μου «περιπέτεια» ξεκίναγε!
Ο χρόνος που χρειάστηκε για να καλύψουμε την διαδρομή ήταν 20-25 λεπτά, φανταστείτε κάτι σαν Γλυφάδα-Κέντρο χωρίς όμως πολύ κίνηση. Η περιοχές όσο απομακρυνόμουν αλλάζανε και τα κτίρια γινόντουσαν πιο χαμηλά και «φτωχικά», κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι κάποια από αυτά είχαν graffiti ΠΑΝΤΟΥ, και όταν εννοώ παντού ... εννοώ ακόμα και στον τελευταίο όροφο 8όροφου κτιρίου! Δηλαδή φανταστείτε κάποιον να έχει σκαρφαλώσει ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ σε ένα τέτοιο κτίριο και να έχει γράψει σε ΟΛΗ την επιφάνεια του! Από που κατάλαβα ότι είχαν σκαρφαλώσει εξωτερικά; Μα φυσικά από τις σιδεριές και το συρματόπλεγμα που υπάρχει σε κάθε πιθανή επιφάνεια που θα μπορούσε κάποιος να «πηδήξει» μέσα! ... πραγματικά αξιοσημείωτο μου φάνηκε! (αυτή η παρατήρηση μου επαναλήφθηκε πολλές φορές ακόμα από τότε ... πρέπει να υπάρχει κάποιο cult στοιχείο στην όλη υπόθεση.)
Χωρίς να το καταλάβω είχα ήδη φτάσει στο Bras, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του ταξί μου βλέπω την Ελληνορθόδοξη εκκλησία του Sao Paolo ... η πρώτη εντύπωση ήταν «... καλά, τι κάνει μια Αιγαιοπελαγίτικη εκκλησία στην μέση αυτού του μέρους;»
Η εκκλησία είναι βαμμένη με τα γνωστά Άσπρα και Γαλάζια χρώματα που βάφουμε τις εκκλησίες μας στα νησιά μας ... ένα πολύ όμορφο θέαμα εάν αναλογιστεί κανείς και την «φτωχογειτονιά» που την περικλείει.
Ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το κινητό μου ... βγήκα γρήγορα από το ταξί για να το απαντήσω και τότε συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό ... ότι στεκόμουνα στην μέση μιας φτωχικής (σχετικά) περιοχής ντυμένος σχετικά καλά με ένα ακριβό κινητό στο χέρι και δεν είχα να «καλυφθώ» πουθενά! Η πόρτα του φράχτη της εκκλησίας ήταν κλειδωμένη ... το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γυρίσω το κινητό μου προς την μάντρα για να μην φαίνεται τι κρατάω ... πραγματικά ένιωσα εκτεθειμένος και σαν την μύγα μέσα στο γάλα!
Κόσμο γύρω μου είχα αλλά όπως ήταν φυσικό όλοι (έτσι ένιωθα δηλαδή) με κοιτάγανε κάπως περίεργα (όχι άσχημα περίεργα απλά μάλλον δεν ταίριαζα με το υπόλοιπο ... background, οπότε με περιεργαζόντουσαν!).
Στο τηλέφωνο ήταν ο πατέρας του Μανώλη, ο Παπα-Δημήτρης ... «... παιδί μου ο Μανώλης θα αργήσει λίγο, που είσαι εσύ;» μου είπε, «... έξω από την εκκλησία πάτερ ... θα τον περιμένω, κανένα πρόβλημα!» του απάντησα και κλείσαμε το τηλέφωνο.
«Ωραία πράγματα» σκέφτηκα ... «... τελικά το όνειρο μου θα γίνει πραγματικότητα! Θα γνωρίσω την οικογένεια του Χουανίτο Εμμανουέλ Μοράες» (... τον θυμάστε αυτόν; Ο αρχηγός της μεγαλύτερης favelas του Sao Paolo ντε!).
Στεκόμουνα σε ένα άγνωστο μέρος για πάνω από 20 λεπτά μόνος μου, χωρίς να γνωρίζω καμία λέξη από την γλώσσα... εκτός από τα καθιερωμένα «Ευχαριστώ», «Καλημέρα» και «Δεν μιλάω πορτογαλικά» ... που δεν νομίζω να κατάφερναν και πολλά εάν μου «ζητούσαν» ότι είχα και δεν είχα πάνω μου εκείνη την στιγμή!
Η ώρα περνούσε αργά ... ώσπου φάνηκε ένα mini van άσπρο ... μέσα ήταν ο Μανώλης!
... η σωτηρία μου είχε έρθει!
Παρκάρανε το mini van και αφήσαμε τον οδηγό να ξεκουραστεί (θα γυρνάγανε στην Curritiba το ίδιο βράδυ βλέπεται!). Μπήκαμε στο αυτοκίνητο του Μανώλη και φύγαμε ... η βραδιά ξεκινούσε!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...
KEEP ON READING
Wednesday, November 22, 2006
30/10 – 03/11 2006 «Η πρώτη δύσκολη βδομάδα»
Δύο βδομάδες είχαν σχεδόν περάσει, είχα πλέον μπει σε μια ρουτίνα. Κάθε πρωί στις 8:30 είμαι στο γραφείο μου, το μεσημέρι στη 1 πάμε για φαγητό έξω με συναδέλφους όλοι μαζί, ... ωραία πολιτισμένα πράγματα, το κεφάλι σου καθαρίζει και είσαι έτοιμος για διπλάσια δουλειά απ`ότι με το Ελληνικό σύστημα (παρότι φεύγεις και 1 ώρα πιο μετά!), και στις 6-6:30 είμαι σπίτι μου ...
Τα πρωινά όταν ξυπνάω βάζω αμέσως Ελληνική μουσική, το PSP το είχα γεμίσει πριν φύγω με MP3s και τώρα ήταν η ευκαιρία να τα απολαύσω! Γενικά μου αρέσει το έντεχνο πολύ ... ειδικά αυτό που ονομάζω «μελαγχολικό» έντεχνο, ξέρετε αυτό που σε ρίχνει κάπως ψυχολογικά αλλά αφού το ακούσεις νιώθεις όμορφα και «γεμάτα».
Όμορφα ένιωθα, αλλά πλέον ήταν καιρός για δουλειά ... για την εκπλήρωση των ονείρων μου. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήμουνα μόνος ... ξύπναγα μόνος, έτρωγα μόνος (το βράδυ) ... κοιμόμουνα μόνος. Είχα την ηρεμία που τόσο αποζητούσα αλλά και άρχιζα να νιώθω μια «μακρινή» αλλά υποβόσκουσα μοναξιά.
Έχοντας συνηθίσει να έχω τόσους συγγενείς, φίλους και γνωστούς πάντα κοντά μου ήταν περίεργο που ήμουν τώρα μέσα σε αυτή την ηρεμία.
Το μυαλό μου ταξίδεψε 16 χρόνια πριν, την ίδια ακριβώς εποχή, το 1990. Ήμουνα σε μια ακριβώς ίδια κατάσταση, τελείως μόνος σε μια ξένη χώρα .... 14 χρονών. Δύσκολες καταστάσεις που δεν μπορώ να τις εκφράσω εύκολα και δεν τις γνωρίζουν και πολλοί δικοί μου άνθρωποι, αυτή η ανάμνηση ίσως να με τρόμαζε λίγο αλλά υπήρχε μέσα στο μυαλό μου και διάλεξε την κατάλληλη στιγμή για να «αναδυθεί» στο παρόν μου.
Η ηρεμία έσπασε λίγο όταν για πρώτη φορά βγήκα για μια μπίρα με τον Μανώλη μέσα στην βδομάδα, τα είπαμε για 2 ώρες, ήπιαμε και 2-3 μπίρες ο καθένας και κατάλαβα ότι είχα έναν άνθρωπο απέναντι μου που μπορούσα να κάνω παρέα (μια διαπίστωση που πολύ γρήγορα έγινε πραγματικότητα). Το ίδιο βράδυ ο Μανώλης μου είπε ότι το Σαββάτο θα γινόταν ένα Ελληνικό γλέντι που το οργάνωσε μια γυναίκα για την εταιρία της σε μια αίθουσα δεξιώσεων, «θέλεις να έρθεις;» μου έκανε ... «φυσικά και θέλω! Λείπει η αρκούδα από το γλέντι;» του είπα... η αρκούδα είμαι εγώ για όσους δεν κατάλαβαν, αφού στους φίλους μου είμαι γνωστός ως και party animal, όπου γλέντι είμαι μέσα!
Είχαμε μεγάλα σχέδια για το Σαββατόβραδο ...
KEEP ON READING
Κυριακή 29/10/2006 – Η εκκλησία
Αυτό το πρωινό άργησε να έρθει ... κάτι το κρασί, κάτι οι μπίρες και ο χορός ... ήμουνα ολίγον τι κομμάτια. Για το απόγευμα είχα κανονίσει να πάω στην εκκλησία ... στην Ορθόδοξη θα νομίζατε ... ε λοιπόν όχι! Είχα κανονίσει να πάω με τον διευθυντή μας εδώ (... ναι αυτός που κόβει τις λέξεις!) στην Καθολική εκκλησία που ήταν αρκετά κοντά στο μέρος που μένω, «...θα είναι ωραία εμπειρία» σκέφτηκα.
Όντος, 6 η ώρα ήμουνα μπροστά από την εκκλησία, που απ`έξω έμοιαζε με αρχαιοελληνικό ναό! Το κτίριο είναι πραγματικά μεγάλο (μου φαίνεται ότι οι Βραζιλιάνοι συμμερίζονται το “Bigger is Better” των Αμερικάνων) και εσωτερικά πολύ λιτό και όμορφο.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και εγώ περίμενα να έρθει ο «δικός» μου. Ο κόσμος περνούσε από δίπλα μου και με χαιρετούσε ... το ίδιο έκανα και εγώ με ένα νεύμα κάθε φορά ... «... να σε δω τι θα κάνεις εάν σου πιάσει συζήτηση κανένας!» είπα στον εαυτό μου.
Τελικά ήρθε μαζί με την γυναίκα του και κάτσαμε μέσα στην εκκλησία, μπροστά -μπροστά μάλιστα. Η λειτουργία θα κρατούσε 1 ώρα, όχι και τόσο πολύ με τα δικά μας δεδομένα ... η τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Ο εκκλησιασμός ξεκίνησε και οι πιστοί στέκονταν όρθιοι και τραγουδούσαν ενώ μια μικρή μπάντα έπαιζε μουσική με κιθάρα και αρμόνιο ... άρπαξα και εγώ ένα από τα μικρά φυλλάδια με τους ύμνους και άρχισα να το διαβάζω μπας και καταλάβω και τίποτα από την λειτουργία στην οποία πλέον συμμετείχα ... τα μόνα που καταλάβαινα ήταν τα «Αμήν», «Σενιόρ» (κύριος), «Ζέσους» (Ιησούς) και τα «Χαλελούια» ... περίμενα από λεπτό σε λεπτό να πεταχτεί από καμία γωνία κανένας μαύρος/παπάς-τραγουδιστής μαζί με την χορωδία του ... η 1 ώρα πλέον φάνταζε μία αιωνιότητα!
Το πλέον άσχημο στην όλη υπόθεση είναι ότι ήμασταν στην πρώτη θέση και ΟΛΟΙ με έβλεπαν ... είχα άτομα και δίπλα μου βλέπεται! «Δεν πειράζει, θα περάσει η ώρα και ίσως να βαρεθούν να τραγουδάνε» σκέφτηκα ... αμ δε! Όσο περνούσε η ώρα όχι μόνο δεν σταματούσανε ... αλλά βγήκε και μία οθόνη από την οροφή και μπορούσες να διαβάζεις τα λόγια από τους ύμνους, κάτι σαν Karaoke δηλαδή! «Τέλεια, εδώ ένα καλημέρα δεν ξέρω ακόμα να πω και σε λίγο θα τραγουδάω σαν τον Reverant Jackson εκκλησιαστικούς ύμνους!» σιγομουρμούρισα!
Τα πράγματα άρχισαν να «χειροτερεύουν» η μουσική είχε σταματήσει ... όπως και οι ύμνοι ... αλλά κάτι υπήρχε στην ατμόσφαιρα ... «κάτι μαγειρεύουν αυτοί εδώ» είπα από μέσα μου και ξάφνου μου αρπάζει το ένα χέρι ο αριστερός μου και το άλλο η δεξιά μου και τσούπ αρχίζουν πάλι ΟΛΟΙ μαζί να τραγουδάνε και να κουνάνε τα χέρια. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι μία κυρία από την χορωδία με είχε σταμπάρει ... τι να κάνω και εγώ άρχισα να κουνάω πιο δυνατά τα χέρια μου.
Το θέαμα ήταν πολύ αστείο για μένα αλλά ποιος ήμουνα εγώ να «αμφισβητήσω» τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων αυτών; Όπως μου είχε κάποτε πει μια γυναίκα στην Αγγλία ... «Στην Ρώμη θα κάνεις όπως κάνουν οι Ρωμαίοι» ... μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι ακριβώς σήμαιναν αυτά τα λόγια.
Η λειτουργία είχε τελειώσει εδώ και ώρα και ήμουνα πάλι στο «δωμάτιο» μου ... είχα ήδη κλείσει μια βδομάδα στο Sao Paolo και οι ορίζοντες μου είχαν ήδη αρχίσει να «πλαταίνουν» ... «καινούργια χώρα, έθιμα, ζωή» είπα ... σύντομα θα άρχιζα να το νιώθω πιο έντονα.
KEEP ON REEDING
Αυτό το πρωινό άργησε να έρθει ... κάτι το κρασί, κάτι οι μπίρες και ο χορός ... ήμουνα ολίγον τι κομμάτια. Για το απόγευμα είχα κανονίσει να πάω στην εκκλησία ... στην Ορθόδοξη θα νομίζατε ... ε λοιπόν όχι! Είχα κανονίσει να πάω με τον διευθυντή μας εδώ (... ναι αυτός που κόβει τις λέξεις!) στην Καθολική εκκλησία που ήταν αρκετά κοντά στο μέρος που μένω, «...θα είναι ωραία εμπειρία» σκέφτηκα.
Όντος, 6 η ώρα ήμουνα μπροστά από την εκκλησία, που απ`έξω έμοιαζε με αρχαιοελληνικό ναό! Το κτίριο είναι πραγματικά μεγάλο (μου φαίνεται ότι οι Βραζιλιάνοι συμμερίζονται το “Bigger is Better” των Αμερικάνων) και εσωτερικά πολύ λιτό και όμορφο.
Ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται και εγώ περίμενα να έρθει ο «δικός» μου. Ο κόσμος περνούσε από δίπλα μου και με χαιρετούσε ... το ίδιο έκανα και εγώ με ένα νεύμα κάθε φορά ... «... να σε δω τι θα κάνεις εάν σου πιάσει συζήτηση κανένας!» είπα στον εαυτό μου.
Τελικά ήρθε μαζί με την γυναίκα του και κάτσαμε μέσα στην εκκλησία, μπροστά -μπροστά μάλιστα. Η λειτουργία θα κρατούσε 1 ώρα, όχι και τόσο πολύ με τα δικά μας δεδομένα ... η τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Ο εκκλησιασμός ξεκίνησε και οι πιστοί στέκονταν όρθιοι και τραγουδούσαν ενώ μια μικρή μπάντα έπαιζε μουσική με κιθάρα και αρμόνιο ... άρπαξα και εγώ ένα από τα μικρά φυλλάδια με τους ύμνους και άρχισα να το διαβάζω μπας και καταλάβω και τίποτα από την λειτουργία στην οποία πλέον συμμετείχα ... τα μόνα που καταλάβαινα ήταν τα «Αμήν», «Σενιόρ» (κύριος), «Ζέσους» (Ιησούς) και τα «Χαλελούια» ... περίμενα από λεπτό σε λεπτό να πεταχτεί από καμία γωνία κανένας μαύρος/παπάς-τραγουδιστής μαζί με την χορωδία του ... η 1 ώρα πλέον φάνταζε μία αιωνιότητα!
Το πλέον άσχημο στην όλη υπόθεση είναι ότι ήμασταν στην πρώτη θέση και ΟΛΟΙ με έβλεπαν ... είχα άτομα και δίπλα μου βλέπεται! «Δεν πειράζει, θα περάσει η ώρα και ίσως να βαρεθούν να τραγουδάνε» σκέφτηκα ... αμ δε! Όσο περνούσε η ώρα όχι μόνο δεν σταματούσανε ... αλλά βγήκε και μία οθόνη από την οροφή και μπορούσες να διαβάζεις τα λόγια από τους ύμνους, κάτι σαν Karaoke δηλαδή! «Τέλεια, εδώ ένα καλημέρα δεν ξέρω ακόμα να πω και σε λίγο θα τραγουδάω σαν τον Reverant Jackson εκκλησιαστικούς ύμνους!» σιγομουρμούρισα!
Τα πράγματα άρχισαν να «χειροτερεύουν» η μουσική είχε σταματήσει ... όπως και οι ύμνοι ... αλλά κάτι υπήρχε στην ατμόσφαιρα ... «κάτι μαγειρεύουν αυτοί εδώ» είπα από μέσα μου και ξάφνου μου αρπάζει το ένα χέρι ο αριστερός μου και το άλλο η δεξιά μου και τσούπ αρχίζουν πάλι ΟΛΟΙ μαζί να τραγουδάνε και να κουνάνε τα χέρια. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι μία κυρία από την χορωδία με είχε σταμπάρει ... τι να κάνω και εγώ άρχισα να κουνάω πιο δυνατά τα χέρια μου.
Το θέαμα ήταν πολύ αστείο για μένα αλλά ποιος ήμουνα εγώ να «αμφισβητήσω» τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων αυτών; Όπως μου είχε κάποτε πει μια γυναίκα στην Αγγλία ... «Στην Ρώμη θα κάνεις όπως κάνουν οι Ρωμαίοι» ... μου πήρε χρόνια να καταλάβω τι ακριβώς σήμαιναν αυτά τα λόγια.
Η λειτουργία είχε τελειώσει εδώ και ώρα και ήμουνα πάλι στο «δωμάτιο» μου ... είχα ήδη κλείσει μια βδομάδα στο Sao Paolo και οι ορίζοντες μου είχαν ήδη αρχίσει να «πλαταίνουν» ... «καινούργια χώρα, έθιμα, ζωή» είπα ... σύντομα θα άρχιζα να το νιώθω πιο έντονα.
KEEP ON REEDING
Friday, November 17, 2006
Σαββάτο 28/10/2006 – ΜΕΡΟΣ 2ο
Μετά από κάποιες ώρες ξεκούρασης, ήρθα σε επαφή με τον Μανώλη. Μού είπε λοιπών ότι θα αργούσε λίγο να έρθει στην εκδήλωση, αλλά είχε πει σε μία κυρία να μου κρατήσει ένα εισιτήριο και ότι θα ήταν καλό να πήγαινα λίγο νωρίτερα, όπως και έκανα.
20:45 ήμουνα μπροστά από το Club Homes! Σιγά-σιγά κατευθύνθηκα προς την είσοδο της αίθουσας που θα γινόταν η εκδήλωση εκεί βρήκα την κυρία που μου ανέφερε ο Μανώλης, την χαιρέτησα και της συστήθηκα στα Ελληνικά ... με χαιρέτισε και εκείνη και άρχισε να μου εξηγεί κάτι στα Πορτογαλικά ... της είπα ότι δεν γνωρίζω την γλώσσα και συνέχισε να μου μιλάει στα Πορτογαλικά ... της ξανά είπα (στα Πορτογαλικά αυτή την φορά) ότι δεν μιλάω την γλώσσα και μου έκανε ένα νόημα να περάσω ... «ωραία...» σκέφτηκα « έχει πλάκα να μην μιλάνε Ελληνικά ή Αγγλικά ... άντε να δω τι θα λέω όλο το βράδυ!». Αμέσως μου ήρθε ο «Γάμος αλά Ελληνικά» στο μυαλό ... και ένιωσα σαν τον Αμερικάνο που πάει να παντρευτεί την Νια Βαρδάλος (τσαντίζομαι όταν τα Ελληνικά ονόματα τα κάνουν να ακούγονται σαν να έχουν βγει από κάποιο βιβλίο του Τόλκιν!).
Περιττό είναι φυσικά να σας αναφέρω ότι ελάχιστοι είχαν έρθει μέχρι εκείνη την ώρα ... μην ξεχνάμε ότι το DNA είναι Ελληνικό!
Σιγά-σιγά άρχισε κόσμος να καταφθάνει, ολόκληρες οικογένειες, ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και θυμάμαι να σκέφτομαι ... «... καλά θα γεμίσει όλο αυτό το πράγμα;».
Ξέχασα να σας πω ότι εκείνο το βράδυ θα είχε και ζωντανή μουσική ... ήδη έβλεπα τους μουσικούς να κουρδίζουν τα όργανα τους και να κάνουν τις τελευταίες διορθώσεις στον ήχο.
Η αίθουσα πλέον είχε αρκετό κόσμο ώστε να θεωρείτε ότι δεν είναι άδεια ... αλλά όχι αρκετό για αυτό που ονομάζουμε «πετυχημένη βραδιά» ... όπως πάντα όμως ήμουνα ανυπόμονος ... και πώς να μην είμαι, αφού καθόμουνα ολομόναχος σε ένα τεράστιο τραπέζι! Τα γκαρσόνια πρέπει να με είχαν πάρει πρέφα γιατί είχανε κάτσει οι περισσότεροι δίπλα μου ... πράγμα όχι άσχημο εάν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιες από τις σερβιτόρες ήταν αρκετά νόστιμες!
Σύντομα είδα έναν κύριο να με πλησιάζει και με ένα χαμόγελο να μου προτείνει το χέρι του ... «Γεια σου φίλε μου ... είμαι ο Μανώλης» μου είπε με μία μικρή και αδιευκρίνιστη προφορά!
Συστηθήκαμε και από κοντά, και μου πρότεινε να κάτσω στο τραπέζι το δικό του μαζί με τους γονείς του. Αμέσως γνώρισα τον Παπα-Δημήτρη ... τον παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Sao Paolo και πατέρα του Μανώλη.
Μέσα σε λίγα λεπτά συζήτησης είχα καταλάβει ότι απέναντι μου δεν είχα να κάνω με έναν «νορμάλ» παπά ... αλλά με έναν πραγματικά μορφωμένο άνθρωπο, όχι ότι όλοι οι παπάδες δεν είναι μορφωμένοι αλλά σίγουρα ο μέσος παπάς δεν σου μιλάει για ... business, εργοστάσια και πατέντες!
Και όμως ... ο παπάς που είχα απέναντι μου ήταν πρώην εργοστασιάρχης, πετυχημένος business man και εφευρέτης! Τα αυτιά μου δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν, η καλοσύνη στα μάτια του ανθρώπου που έβλεπα όμως μου τα αποδείκνυαν. Μία καλοσύνη που θα μου την έδειχνε απλόχερα τις επόμενες βδομάδες αυτός και η οικογένεια του.
Τι είχε συμβεί λοιπών και όλα είχαν χαθεί ... γιατί προφανώς χαθήκανε ... τουλάχιστον τα υλικά αγαθά, γιατί το μυαλό υπήρχε και το έβλεπα να «λάμπει» μπροστά μου. Δυστυχώς μία καταστροφή ανεπανόρθωτη που πείρε μαζί της και τους κόπους μίας ζωής ... όχι όμως και την δίψα αυτού του ανθρώπου για να συνεχίσει να δημιουργεί!
Η μοίρα τα έφερε έτσι που έγινε παπάς πριν από 3 χρόνια, και ευτυχώς για τους Έλληνες του Sao Paolo γιατί ο παπάς τους είναι πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος όπως θα καταλάβαινα τις επόμενες βδομάδες (αυτά όμως θα τα πούμε σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).
Το βράδυ εκείνο ο Παπά-Δημήτρης με γνώρισε σε 2 κοπέλες στο τραπέζι μας και μου έκλεισε (σχεδόν) το μάτι με νόημα, σαν να μου λέει «... τα υπόλοιπα δικά σου». Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το άλλο φύλο, «... ωραία ξεκίνησα, 6 μέρες εδώ και ήδη κάνω γνωριμίες» σκέφτηκα.
Ο κόσμος πολύ φιλικός, άλλοι μίλαγαν καλά Ελληνικά άλλοι λιγότερο ... υπήρχαν και πολλοί που δεν μιλούσαν λέξη! Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό ... την αγάπη τους για την Ελλάδα, κάτι με το οποίο και εγώ μπορώ να ταυτιστώ και να νιώσω.
Σύντομα η ζωντανή μουσική άρχισε να παίζει και μέσα σε λίγη ώρα το γλέντι είχε φουντώσει, παρατήρησα τις στοίβες από τα γύψινα πιάτα δίπλα στην πίστα και κατάλαβα αμέσως ότι όλοι είχαν άγριες διαθέσεις για το βράδυ εκείνο.
Η μουσική που ακουγόταν δεν είχε καμία διαφορά από την «Ελλαδίτικη» μουσική, το τραγούδι όμως είχε ... και μάλιστα σε σημείο να μην καταλαβαίνεις την γλώσσα ... τα δύο παιδιά όμως που ήταν πάνω στην πίστα κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να αντεπεξέλθουν.
Από κάτω, στην πίστα, χόρευε η Ελληνική «Νεολαία» - το τοπικό Ελληνικό γκρουπ χορού – παιδιά νεαρά σε ηλικία αλλά με φοβερό κέφι και επιδεξιότητα στους Ελληνικούς χορούς. Θα τους γνώριζα καλύτερα λίγο καιρό μετά.
Σύντομα πάνω στο πλατό ανέβηκε ο «Κωστάκης» με την ορχήστρα του. Ο «Κωστάκης» είναι κάτι σαν Superstar εδώ στην Βραζιλία και απ’ότι έμαθα τον καλούνε Έλληνες, και μη, για να παίξει Ελληνική μουσική σε διάφορες εκδηλώσεις σε όλη την χώρα.
Μέσα σε λίγα λεπτά είχα καταλάβει γιατί έχει τέτοια φήμη! Παίζει τρομερό μπουζούκι αλλά έχει και πολύ ωραία φωνή. Τραγουδούσε και έπαιζε μπουζούκι πάνω από 3 ώρες ... πραγματικά ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις μια τεράστια και, πλέον, γεμάτη αίθουσα να ξεσηκώνεται έτσι.
Τα πιάτα που σας ανέφερα πριν ... πλέον είχαν γίνει ένα με την πίστα και ένα πυκνό σύννεφο σκόνης είχε σηκωθεί, πάνω στα θρυμματισμένα πιάτα πλέον χόρευε όλη η αίθουσα, μαζί και εγώ.
Είχα χρόνια να δω τέτοιο θέαμα και κέφι ... θα θυμάμαι καιρό την ευχαρίστηση που ένιωσα γυρνώντας στο σπίτι μου ... επιτέλους ξανά βρίσκω αυτό που είχα χάσει εδώ και πολλά χρόνια ... την Ελλάδα που ήξερα και είχα πρωτογνωρίσει στην Αγγλία.
KEEP ON READING
Μετά από κάποιες ώρες ξεκούρασης, ήρθα σε επαφή με τον Μανώλη. Μού είπε λοιπών ότι θα αργούσε λίγο να έρθει στην εκδήλωση, αλλά είχε πει σε μία κυρία να μου κρατήσει ένα εισιτήριο και ότι θα ήταν καλό να πήγαινα λίγο νωρίτερα, όπως και έκανα.
20:45 ήμουνα μπροστά από το Club Homes! Σιγά-σιγά κατευθύνθηκα προς την είσοδο της αίθουσας που θα γινόταν η εκδήλωση εκεί βρήκα την κυρία που μου ανέφερε ο Μανώλης, την χαιρέτησα και της συστήθηκα στα Ελληνικά ... με χαιρέτισε και εκείνη και άρχισε να μου εξηγεί κάτι στα Πορτογαλικά ... της είπα ότι δεν γνωρίζω την γλώσσα και συνέχισε να μου μιλάει στα Πορτογαλικά ... της ξανά είπα (στα Πορτογαλικά αυτή την φορά) ότι δεν μιλάω την γλώσσα και μου έκανε ένα νόημα να περάσω ... «ωραία...» σκέφτηκα « έχει πλάκα να μην μιλάνε Ελληνικά ή Αγγλικά ... άντε να δω τι θα λέω όλο το βράδυ!». Αμέσως μου ήρθε ο «Γάμος αλά Ελληνικά» στο μυαλό ... και ένιωσα σαν τον Αμερικάνο που πάει να παντρευτεί την Νια Βαρδάλος (τσαντίζομαι όταν τα Ελληνικά ονόματα τα κάνουν να ακούγονται σαν να έχουν βγει από κάποιο βιβλίο του Τόλκιν!).
Περιττό είναι φυσικά να σας αναφέρω ότι ελάχιστοι είχαν έρθει μέχρι εκείνη την ώρα ... μην ξεχνάμε ότι το DNA είναι Ελληνικό!
Σιγά-σιγά άρχισε κόσμος να καταφθάνει, ολόκληρες οικογένειες, ο χώρος ήταν πολύ μεγάλος και θυμάμαι να σκέφτομαι ... «... καλά θα γεμίσει όλο αυτό το πράγμα;».
Ξέχασα να σας πω ότι εκείνο το βράδυ θα είχε και ζωντανή μουσική ... ήδη έβλεπα τους μουσικούς να κουρδίζουν τα όργανα τους και να κάνουν τις τελευταίες διορθώσεις στον ήχο.
Η αίθουσα πλέον είχε αρκετό κόσμο ώστε να θεωρείτε ότι δεν είναι άδεια ... αλλά όχι αρκετό για αυτό που ονομάζουμε «πετυχημένη βραδιά» ... όπως πάντα όμως ήμουνα ανυπόμονος ... και πώς να μην είμαι, αφού καθόμουνα ολομόναχος σε ένα τεράστιο τραπέζι! Τα γκαρσόνια πρέπει να με είχαν πάρει πρέφα γιατί είχανε κάτσει οι περισσότεροι δίπλα μου ... πράγμα όχι άσχημο εάν αναλογιστεί κανείς ότι κάποιες από τις σερβιτόρες ήταν αρκετά νόστιμες!
Σύντομα είδα έναν κύριο να με πλησιάζει και με ένα χαμόγελο να μου προτείνει το χέρι του ... «Γεια σου φίλε μου ... είμαι ο Μανώλης» μου είπε με μία μικρή και αδιευκρίνιστη προφορά!
Συστηθήκαμε και από κοντά, και μου πρότεινε να κάτσω στο τραπέζι το δικό του μαζί με τους γονείς του. Αμέσως γνώρισα τον Παπα-Δημήτρη ... τον παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Sao Paolo και πατέρα του Μανώλη.
Μέσα σε λίγα λεπτά συζήτησης είχα καταλάβει ότι απέναντι μου δεν είχα να κάνω με έναν «νορμάλ» παπά ... αλλά με έναν πραγματικά μορφωμένο άνθρωπο, όχι ότι όλοι οι παπάδες δεν είναι μορφωμένοι αλλά σίγουρα ο μέσος παπάς δεν σου μιλάει για ... business, εργοστάσια και πατέντες!
Και όμως ... ο παπάς που είχα απέναντι μου ήταν πρώην εργοστασιάρχης, πετυχημένος business man και εφευρέτης! Τα αυτιά μου δεν πίστευαν αυτά που άκουγαν, η καλοσύνη στα μάτια του ανθρώπου που έβλεπα όμως μου τα αποδείκνυαν. Μία καλοσύνη που θα μου την έδειχνε απλόχερα τις επόμενες βδομάδες αυτός και η οικογένεια του.
Τι είχε συμβεί λοιπών και όλα είχαν χαθεί ... γιατί προφανώς χαθήκανε ... τουλάχιστον τα υλικά αγαθά, γιατί το μυαλό υπήρχε και το έβλεπα να «λάμπει» μπροστά μου. Δυστυχώς μία καταστροφή ανεπανόρθωτη που πείρε μαζί της και τους κόπους μίας ζωής ... όχι όμως και την δίψα αυτού του ανθρώπου για να συνεχίσει να δημιουργεί!
Η μοίρα τα έφερε έτσι που έγινε παπάς πριν από 3 χρόνια, και ευτυχώς για τους Έλληνες του Sao Paolo γιατί ο παπάς τους είναι πραγματικά φωτισμένος άνθρωπος όπως θα καταλάβαινα τις επόμενες βδομάδες (αυτά όμως θα τα πούμε σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ).
Το βράδυ εκείνο ο Παπά-Δημήτρης με γνώρισε σε 2 κοπέλες στο τραπέζι μας και μου έκλεισε (σχεδόν) το μάτι με νόημα, σαν να μου λέει «... τα υπόλοιπα δικά σου». Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με το άλλο φύλο, «... ωραία ξεκίνησα, 6 μέρες εδώ και ήδη κάνω γνωριμίες» σκέφτηκα.
Ο κόσμος πολύ φιλικός, άλλοι μίλαγαν καλά Ελληνικά άλλοι λιγότερο ... υπήρχαν και πολλοί που δεν μιλούσαν λέξη! Όλοι τους όμως είχαν ένα κοινό ... την αγάπη τους για την Ελλάδα, κάτι με το οποίο και εγώ μπορώ να ταυτιστώ και να νιώσω.
Σύντομα η ζωντανή μουσική άρχισε να παίζει και μέσα σε λίγη ώρα το γλέντι είχε φουντώσει, παρατήρησα τις στοίβες από τα γύψινα πιάτα δίπλα στην πίστα και κατάλαβα αμέσως ότι όλοι είχαν άγριες διαθέσεις για το βράδυ εκείνο.
Η μουσική που ακουγόταν δεν είχε καμία διαφορά από την «Ελλαδίτικη» μουσική, το τραγούδι όμως είχε ... και μάλιστα σε σημείο να μην καταλαβαίνεις την γλώσσα ... τα δύο παιδιά όμως που ήταν πάνω στην πίστα κατέβαλαν φιλότιμες προσπάθειες να αντεπεξέλθουν.
Από κάτω, στην πίστα, χόρευε η Ελληνική «Νεολαία» - το τοπικό Ελληνικό γκρουπ χορού – παιδιά νεαρά σε ηλικία αλλά με φοβερό κέφι και επιδεξιότητα στους Ελληνικούς χορούς. Θα τους γνώριζα καλύτερα λίγο καιρό μετά.
Σύντομα πάνω στο πλατό ανέβηκε ο «Κωστάκης» με την ορχήστρα του. Ο «Κωστάκης» είναι κάτι σαν Superstar εδώ στην Βραζιλία και απ’ότι έμαθα τον καλούνε Έλληνες, και μη, για να παίξει Ελληνική μουσική σε διάφορες εκδηλώσεις σε όλη την χώρα.
Μέσα σε λίγα λεπτά είχα καταλάβει γιατί έχει τέτοια φήμη! Παίζει τρομερό μπουζούκι αλλά έχει και πολύ ωραία φωνή. Τραγουδούσε και έπαιζε μπουζούκι πάνω από 3 ώρες ... πραγματικά ήταν χάρμα οφθαλμών να βλέπεις μια τεράστια και, πλέον, γεμάτη αίθουσα να ξεσηκώνεται έτσι.
Τα πιάτα που σας ανέφερα πριν ... πλέον είχαν γίνει ένα με την πίστα και ένα πυκνό σύννεφο σκόνης είχε σηκωθεί, πάνω στα θρυμματισμένα πιάτα πλέον χόρευε όλη η αίθουσα, μαζί και εγώ.
Είχα χρόνια να δω τέτοιο θέαμα και κέφι ... θα θυμάμαι καιρό την ευχαρίστηση που ένιωσα γυρνώντας στο σπίτι μου ... επιτέλους ξανά βρίσκω αυτό που είχα χάσει εδώ και πολλά χρόνια ... την Ελλάδα που ήξερα και είχα πρωτογνωρίσει στην Αγγλία.
KEEP ON READING
Thursday, November 16, 2006
Σαββάτο 28/10/2006 – ΜΕΡΟΣ 1ο
Το πρωί «ήρθε» γρήγορα και «νωρίς», αφού το βιολογικό μου ρολόι ακόμα δεν είχε βρει τους κανονικούς του ρυθμούς. 8 η ώρα ήμουνα στο πόδι ... ντουζ, ντύσιμο, πρωινό και έξω! Είχα μεγάλα σχέδια σήμερα ... εφοδιασμένος από την προηγούμενη με έναν αυτοσχέδιο χάρτη ετοιμάστηκα να επισκεφτώ τον μεγαλύτερο και πιο εμπορικό δρόμο του Sao Paolo ... την Avenida Paulista.
Ώρα για λίγη ιστορία τώρα ... τους ντόπιους εδώ τους φωνάζουν Paulistas, κάτι σαν το δικό μας το «Αθηναίους» ... όπως καταλάβατε ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος τον Paulistas!
Και πιστέψτε με ... όταν τον είδα νόμιζα ότι όντως ΟΛΟΙ οι Paulistas ήταν εκεί! Φανταστείτε κάτι σαν την δικιά μας την Ερμού, μόνο που είναι σε μήκος 5-6 φορές μακρύτερη (...για όσους έχουν βρόμικο μυαλό αναφέρομαι στον δρόμο!), σε πλάτος τουλάχιστον 3 φορές πλατύτερη (έχει 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση) και ακριβώς από κάτω της περνάει το μετρό της πόλης.
Το πρώτο πράγμα που μου προκάλεσε σοκ ... ήταν το μέγεθος (άντε πάλι αυτό το μέγεθος ...) των κτιρίων! Τα περισσότερα κτίρια είχα το ύψος του πύργου των Αθηνών ... για να μην πω αρκετά ψηλότερα ... έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ εκείνη την στιγμή και είπα στον εαυτό μου ... «αυτή είναι η φτωχή Βραζιλία;».
Συνέχισα να περπατάω ώρα κατά μήκος αυτού του πολυσύχναστου δρόμου. Όλες των ειδών οι φυλές ήταν εκεί! Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και διάφοροι άλλοι ... κάτι ανάμεσα στα τρία προηγούμενα χρώματα.
Ο ... Άγιος Παύλος είναι γεμάτος από κάθε λογής ανθρώπους και φυλές ... οι επικρατέστερες (κατά σειρά πληθυσμιακής προτεραιότητας) είναι, με διαφορά, οι Μαύροι και οι Πορτογάλοι, μετά ακολουθούν οι Ιταλοί, Γιαπωνέζοι, Γερμανοί, Λιβανέζοι (!) και στον βορρά, οι Ολλανδοί. Υπάρχουν φυσικά και, αδιευκρίνιστος, αριθμός Ιθαγενών ... ή ότι έχει μείνει από δαύτους τέλος πάντων, γιατί βλέπεται οι «πολιτισμένοι» Conquestadors και οι Καθολικοί Ιερομόναχοι παρότι πίστευαν στον Θεό και στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα και ιδεώδη, κατέσφαξαν τους ντόπιους για λίγες ουγκιές χρυσού. Ότι έχει απομείνει από αυτόν τον υπερήφανο λαό, περιφέρεται στις φτωχογειτονιές του Αγίου Παύλου/Μεγαλουπόλεων ή «αντιστέκεται» στην παγκοσμιοποίηση μέσα στην Ζούγκλα του Αμαζονίου.
Όλοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ζούνε αρμονικά κάτω από μια κοινή «ομπρέλα» και ονομάζουν τους εαυτούς τους Βραζιλιάνους.
Πραγματικά εδώ κανείς δεν ενδιαφέρεται εάν είσαι από την Ελλάδα ή από την Κίνα ... OK ... το να είσαι Ευρωπαίος ή Αμερικανός έχει τα προτερήματα του αλλά γενικά είναι πολύ ανεκτικοί σαν λαός.
Τέλος πάντων, ο περίπατος συνεχίστηκε, κοίταγα γύρω μου τα μαγαζιά που είχαν τα πάντα στις βιτρίνες τους ... οι τιμές τους πολύ πιο λογικές από εκεί που μένω, ώσπου ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα θωρακισμένο όχημα, ξέρετε αυτά των χρηματαποστολών, παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο ... μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζονται από το πουθενά ... 3 σεκιουριτάδες ζωσμένοι με όπλα!
Και οι τρεις τους είχαν βγει γρήγορα από το κατάστημα που κοίταζα και κατευθύνθηκαν προς το όχημα τους με κάτι σάκους στα χέρια. Πραγματικά αγριεύτηκα, γιατί κοίταζαν δεξιά και αριστερά με βλέμμα που έχει βγει από την ταινία ο Εξολοθρευτής και ήταν με το χέρι στην σκανδάλη! Όπως καταλαβαίνετε φρέναρα και περίμενα να περάσουν ... «από εδώ και πέρα όταν βλέπω σεκιούριτι ... θα αλλάζω πεζοδρόμιο μου φαίνεται!» σκέφτηκα.
Ο περίπατος κράτησε 2 ώρες, δεν άντεξα περισσότερο, και να φανταστείτε ότι ούτε μέχρι την μέση του δρόμου δεν έφτασα! Η ικανοποίηση μου όμως ήταν μεγάλη ... ο πρώτος μου μεγάλος περίπατος ήταν πραγματικότητα ... και πάνω απ’όλα βγήκα και ζωντανός!
... έπρεπε όμως να κρατήσω τις δυνάμεις μου για το βραδινό γλέντι!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...
KEEP ON ... READING
Το πρωί «ήρθε» γρήγορα και «νωρίς», αφού το βιολογικό μου ρολόι ακόμα δεν είχε βρει τους κανονικούς του ρυθμούς. 8 η ώρα ήμουνα στο πόδι ... ντουζ, ντύσιμο, πρωινό και έξω! Είχα μεγάλα σχέδια σήμερα ... εφοδιασμένος από την προηγούμενη με έναν αυτοσχέδιο χάρτη ετοιμάστηκα να επισκεφτώ τον μεγαλύτερο και πιο εμπορικό δρόμο του Sao Paolo ... την Avenida Paulista.
Ώρα για λίγη ιστορία τώρα ... τους ντόπιους εδώ τους φωνάζουν Paulistas, κάτι σαν το δικό μας το «Αθηναίους» ... όπως καταλάβατε ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος τον Paulistas!
Και πιστέψτε με ... όταν τον είδα νόμιζα ότι όντως ΟΛΟΙ οι Paulistas ήταν εκεί! Φανταστείτε κάτι σαν την δικιά μας την Ερμού, μόνο που είναι σε μήκος 5-6 φορές μακρύτερη (...για όσους έχουν βρόμικο μυαλό αναφέρομαι στον δρόμο!), σε πλάτος τουλάχιστον 3 φορές πλατύτερη (έχει 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση) και ακριβώς από κάτω της περνάει το μετρό της πόλης.
Το πρώτο πράγμα που μου προκάλεσε σοκ ... ήταν το μέγεθος (άντε πάλι αυτό το μέγεθος ...) των κτιρίων! Τα περισσότερα κτίρια είχα το ύψος του πύργου των Αθηνών ... για να μην πω αρκετά ψηλότερα ... έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ εκείνη την στιγμή και είπα στον εαυτό μου ... «αυτή είναι η φτωχή Βραζιλία;».
Συνέχισα να περπατάω ώρα κατά μήκος αυτού του πολυσύχναστου δρόμου. Όλες των ειδών οι φυλές ήταν εκεί! Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και διάφοροι άλλοι ... κάτι ανάμεσα στα τρία προηγούμενα χρώματα.
Ο ... Άγιος Παύλος είναι γεμάτος από κάθε λογής ανθρώπους και φυλές ... οι επικρατέστερες (κατά σειρά πληθυσμιακής προτεραιότητας) είναι, με διαφορά, οι Μαύροι και οι Πορτογάλοι, μετά ακολουθούν οι Ιταλοί, Γιαπωνέζοι, Γερμανοί, Λιβανέζοι (!) και στον βορρά, οι Ολλανδοί. Υπάρχουν φυσικά και, αδιευκρίνιστος, αριθμός Ιθαγενών ... ή ότι έχει μείνει από δαύτους τέλος πάντων, γιατί βλέπεται οι «πολιτισμένοι» Conquestadors και οι Καθολικοί Ιερομόναχοι παρότι πίστευαν στον Θεό και στην Ευρωπαϊκή κουλτούρα και ιδεώδη, κατέσφαξαν τους ντόπιους για λίγες ουγκιές χρυσού. Ότι έχει απομείνει από αυτόν τον υπερήφανο λαό, περιφέρεται στις φτωχογειτονιές του Αγίου Παύλου/Μεγαλουπόλεων ή «αντιστέκεται» στην παγκοσμιοποίηση μέσα στην Ζούγκλα του Αμαζονίου.
Όλοι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ζούνε αρμονικά κάτω από μια κοινή «ομπρέλα» και ονομάζουν τους εαυτούς τους Βραζιλιάνους.
Πραγματικά εδώ κανείς δεν ενδιαφέρεται εάν είσαι από την Ελλάδα ή από την Κίνα ... OK ... το να είσαι Ευρωπαίος ή Αμερικανός έχει τα προτερήματα του αλλά γενικά είναι πολύ ανεκτικοί σαν λαός.
Τέλος πάντων, ο περίπατος συνεχίστηκε, κοίταγα γύρω μου τα μαγαζιά που είχαν τα πάντα στις βιτρίνες τους ... οι τιμές τους πολύ πιο λογικές από εκεί που μένω, ώσπου ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα θωρακισμένο όχημα, ξέρετε αυτά των χρηματαποστολών, παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο ... μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζονται από το πουθενά ... 3 σεκιουριτάδες ζωσμένοι με όπλα!
Και οι τρεις τους είχαν βγει γρήγορα από το κατάστημα που κοίταζα και κατευθύνθηκαν προς το όχημα τους με κάτι σάκους στα χέρια. Πραγματικά αγριεύτηκα, γιατί κοίταζαν δεξιά και αριστερά με βλέμμα που έχει βγει από την ταινία ο Εξολοθρευτής και ήταν με το χέρι στην σκανδάλη! Όπως καταλαβαίνετε φρέναρα και περίμενα να περάσουν ... «από εδώ και πέρα όταν βλέπω σεκιούριτι ... θα αλλάζω πεζοδρόμιο μου φαίνεται!» σκέφτηκα.
Ο περίπατος κράτησε 2 ώρες, δεν άντεξα περισσότερο, και να φανταστείτε ότι ούτε μέχρι την μέση του δρόμου δεν έφτασα! Η ικανοποίηση μου όμως ήταν μεγάλη ... ο πρώτος μου μεγάλος περίπατος ήταν πραγματικότητα ... και πάνω απ’όλα βγήκα και ζωντανός!
... έπρεπε όμως να κρατήσω τις δυνάμεις μου για το βραδινό γλέντι!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...
KEEP ON ... READING
Tuesday, November 14, 2006
Παρασκευή 27/10/2006
Όπως σας είπα ήδη, την απάντηση για το τι θα έκανα το Σ/Κ την πήρα την Παρασκευή. Σε μία συζήτηση που έκανα με τον διευθυντή εδώ μου θύμισε ότι είχε επαφή με την Ελληνική εκκλησία εδώ στο Sao Paolo, λόγο μιας εξυπηρέτησης που τους είχαμε κάνει ... άρα «Μας χρωστάνε χάρη!» μου κάνει... «Ελληνική νοοτροπία, παρότι είναι Βραζιλιάνος ... με αυτόν θα τα πάμε καλά!» σκέφτηκα (και ας κόβει τις λέξεις στα Αγγλικά, π.χ. το movie το λέει mov ... και άλλα διάφορα που έχουν πλάκα!)
Μην σας τα πολύ λέω, με έφερε σε επαφή με τον Μανώλη, που είναι γιος του παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Sao Paolo. Αμέσως ο Μανώλης με κάλεσε στην δεξίωση που έκανε η Ελληνική κοινότητα το Σαββάτο σε μία αίθουσα δεξιώσεων αρκετά κοντά μου! «Έλα να γιορτάσουμε μαζί την 28η Οκτωβρίου» μου είπε!
Η άμεση απάντηση μου ήταν, φυσικά, ένα μεγάλο και βροντερό ΝΑΙ ... παρότι ο Μεταξάς είχε πει ΟΧΙ την ίδια ακριβός μέρα πριν από 66 χρόνια!
Το ίδιο βράδυ της Παρασκευής αποκαμωμένος κατέρρευσα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενος «... κοίτα να δεις που ούτε μια βδομάδα δεν έχω στο Sao Paolo και θα γνωρίσω και Έλληνες!».
Όπως σας είπα ήδη, την απάντηση για το τι θα έκανα το Σ/Κ την πήρα την Παρασκευή. Σε μία συζήτηση που έκανα με τον διευθυντή εδώ μου θύμισε ότι είχε επαφή με την Ελληνική εκκλησία εδώ στο Sao Paolo, λόγο μιας εξυπηρέτησης που τους είχαμε κάνει ... άρα «Μας χρωστάνε χάρη!» μου κάνει... «Ελληνική νοοτροπία, παρότι είναι Βραζιλιάνος ... με αυτόν θα τα πάμε καλά!» σκέφτηκα (και ας κόβει τις λέξεις στα Αγγλικά, π.χ. το movie το λέει mov ... και άλλα διάφορα που έχουν πλάκα!)
Μην σας τα πολύ λέω, με έφερε σε επαφή με τον Μανώλη, που είναι γιος του παπά της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Sao Paolo. Αμέσως ο Μανώλης με κάλεσε στην δεξίωση που έκανε η Ελληνική κοινότητα το Σαββάτο σε μία αίθουσα δεξιώσεων αρκετά κοντά μου! «Έλα να γιορτάσουμε μαζί την 28η Οκτωβρίου» μου είπε!
Η άμεση απάντηση μου ήταν, φυσικά, ένα μεγάλο και βροντερό ΝΑΙ ... παρότι ο Μεταξάς είχε πει ΟΧΙ την ίδια ακριβός μέρα πριν από 66 χρόνια!
Το ίδιο βράδυ της Παρασκευής αποκαμωμένος κατέρρευσα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενος «... κοίτα να δεις που ούτε μια βδομάδα δεν έχω στο Sao Paolo και θα γνωρίσω και Έλληνες!».
3η Μέρα – Η αρχή
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα «εύκολα», πώς είναι όταν είσαι διακοπές και δεν έχει έννοιες ... κάπως έτσι. Ένιωθα λες δεν υπήρχαν προβλήματα, έτσι απλά ξεκίνησε η μέρα μου.
Η διαδρομή μέχρι την δουλειά ευχάριστη ... 4-5 τετράγωνα μακριά, κατέβηκα τον πολυάσχολο δρόμο και κατάλαβα ότι αυτή την διαδρομή θα την κάνω «αμέτρητες» φορές με τα πόδια, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε να προλάβει τις δουλειές του (όπως σε κάθε μεγαλόπολη) ... κανείς δεν ήξερε ότι είμαι καινούργιος ... ξένος ... ένα περίεργο συναίσθημα όμως ένιωσα μέσα μου ... δεν ένιωθα ξένος! Το γιατί θα το μάθαινα τις επόμενες μέρες.
Στο γραφείο η μέρα κύλησε ήρεμα, άλλωστε θα πάρει καιρό για να μπω στα πράγματα και πάνω απ`όλα να μην τους τρομάξω, όχι παραπάνω απ`ότι ήταν ήδη τουλάχιστον, άλλωστε μία από τις αποστολές μου είναι ο έλεγχος. Η καχυποψία αυτή θα έπαιρνε 2-3 βδομάδες για να φύγει.
Οι μέρες περνάγανε και δεν τις καταλάβαινα, γρήγορα πλησίασε η Πέμπτη (26/10/2006) και τότε κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω κάτι το Σαββατοκυριακό μου ... το PC μου δεν το είχα ακόμα ... τι θα έκανα λοιπόν; Να κάτσω να βλέπω TV ... με τίποτα ... έπρεπε ΕΠΕΙΓΩΝΤΟΣ να βρω τι θα κάνω.
Η απάντηση ήρθε την επόμενη μέρα από το πουθενά ... όπως όλα στην ζωή μου!
Το ίδιο βράδυ μετά την δουλειά αποφάσισα (επιτέλους) να βγω λίγο έξω ... τι έξω δηλαδή ... να κάνω μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο. Βλέπεται μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πάει το προηγούμενο βράδυ μέχρι την γωνία του τετραγώνου, μπας και με τρώγανε ζωντανό!
Είναι πολύ άσχημο να μένεις πολλές φορές μόνα στα λόγια των άλλων ... «Να προσέχεις, εκεί σε σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί», «Να μην φοράς κοσμήματα (δε φοράω έτσι και αλλιώς αλλά τέλος πάντων) ή ρολόγια ... θα τα πάρουν μαζί με το χέρι σου» ... και άλλα διάφορα τέτοια. Έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες σεκιουριτάδες ΠΑΝΤΟΥ, ακόμα και σεκιουριτάδες με όπλα (είχα και μια εμπειρία με δαύτους την μεθεπόμενη μέρα), φράχτες 3-4 μέτρα ψηλούς και πάνω-πάνω σύρματα (πολλά από αυτά Ηλεκτροφόρα!).
Νόμιζα ότι τα βράδια κυκλοφορούν μόνο ζόμπι και ... ράμπο βαριά οπλισμένοι. Αν και ήμουν σίγουρος ότι έβλεπα νορμάλ κόσμο να περπατά κάτω από το ξενοδοχείο μου, όσες φορές τόλμησα να κοιτάξω φυσικά!
Τέλος πάντων, βγήκα, έκανα την βόλτα μου, πήρα τον αέρα μου και ξανά γύρισα. Όλα ήταν στην θέση τους όταν έκανα την καταμέτρηση ... τις επόμενες μέρες θα εξερευνούσα σιγά-σιγά όλη την γύρω περιοχή, σαν μικρό παιδάκι που βλέπει ένα καινούργιο μέρος και θέλει να το «κατακτήσει».
KEEP ON ... READING!
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα «εύκολα», πώς είναι όταν είσαι διακοπές και δεν έχει έννοιες ... κάπως έτσι. Ένιωθα λες δεν υπήρχαν προβλήματα, έτσι απλά ξεκίνησε η μέρα μου.
Η διαδρομή μέχρι την δουλειά ευχάριστη ... 4-5 τετράγωνα μακριά, κατέβηκα τον πολυάσχολο δρόμο και κατάλαβα ότι αυτή την διαδρομή θα την κάνω «αμέτρητες» φορές με τα πόδια, ο κόσμος γύρω μου έτρεχε να προλάβει τις δουλειές του (όπως σε κάθε μεγαλόπολη) ... κανείς δεν ήξερε ότι είμαι καινούργιος ... ξένος ... ένα περίεργο συναίσθημα όμως ένιωσα μέσα μου ... δεν ένιωθα ξένος! Το γιατί θα το μάθαινα τις επόμενες μέρες.
Στο γραφείο η μέρα κύλησε ήρεμα, άλλωστε θα πάρει καιρό για να μπω στα πράγματα και πάνω απ`όλα να μην τους τρομάξω, όχι παραπάνω απ`ότι ήταν ήδη τουλάχιστον, άλλωστε μία από τις αποστολές μου είναι ο έλεγχος. Η καχυποψία αυτή θα έπαιρνε 2-3 βδομάδες για να φύγει.
Οι μέρες περνάγανε και δεν τις καταλάβαινα, γρήγορα πλησίασε η Πέμπτη (26/10/2006) και τότε κατάλαβα ότι θα πρέπει να κάνω κάτι το Σαββατοκυριακό μου ... το PC μου δεν το είχα ακόμα ... τι θα έκανα λοιπόν; Να κάτσω να βλέπω TV ... με τίποτα ... έπρεπε ΕΠΕΙΓΩΝΤΟΣ να βρω τι θα κάνω.
Η απάντηση ήρθε την επόμενη μέρα από το πουθενά ... όπως όλα στην ζωή μου!
Το ίδιο βράδυ μετά την δουλειά αποφάσισα (επιτέλους) να βγω λίγο έξω ... τι έξω δηλαδή ... να κάνω μια βόλτα γύρω στο τετράγωνο. Βλέπεται μέχρι εκείνη την στιγμή είχα πάει το προηγούμενο βράδυ μέχρι την γωνία του τετραγώνου, μπας και με τρώγανε ζωντανό!
Είναι πολύ άσχημο να μένεις πολλές φορές μόνα στα λόγια των άλλων ... «Να προσέχεις, εκεί σε σκοτώνουν για ένα κομμάτι ψωμί», «Να μην φοράς κοσμήματα (δε φοράω έτσι και αλλιώς αλλά τέλος πάντων) ή ρολόγια ... θα τα πάρουν μαζί με το χέρι σου» ... και άλλα διάφορα τέτοια. Έβλεπα και όλες αυτές τις μέρες σεκιουριτάδες ΠΑΝΤΟΥ, ακόμα και σεκιουριτάδες με όπλα (είχα και μια εμπειρία με δαύτους την μεθεπόμενη μέρα), φράχτες 3-4 μέτρα ψηλούς και πάνω-πάνω σύρματα (πολλά από αυτά Ηλεκτροφόρα!).
Νόμιζα ότι τα βράδια κυκλοφορούν μόνο ζόμπι και ... ράμπο βαριά οπλισμένοι. Αν και ήμουν σίγουρος ότι έβλεπα νορμάλ κόσμο να περπατά κάτω από το ξενοδοχείο μου, όσες φορές τόλμησα να κοιτάξω φυσικά!
Τέλος πάντων, βγήκα, έκανα την βόλτα μου, πήρα τον αέρα μου και ξανά γύρισα. Όλα ήταν στην θέση τους όταν έκανα την καταμέτρηση ... τις επόμενες μέρες θα εξερευνούσα σιγά-σιγά όλη την γύρω περιοχή, σαν μικρό παιδάκι που βλέπει ένα καινούργιο μέρος και θέλει να το «κατακτήσει».
KEEP ON ... READING!
Monday, November 13, 2006
2η Μέρα – Πρώτη μέρα στην δουλειά
Το επόμενο πρωινό ξύπνησα από τις 5 το πρωί ... η αγωνία και ο πολύς ο ύπνος βλέπετε ... σηκώθηκα και ετοιμάστηκα, έφαγα πρωινό και ήρθαν να με πάρουν.
Η μέρα πέρασε αρκετά καλά, γνώρισα όλους στο γραφείο μας εδώ (κάπου 15 άτομα), πρόσωπα χαμογελαστά και λίγο αμήχανα. Ένιωθα ότι διάβαζα την σκέψη τους ... «ποιος είναι αυτός ... τι κάνει εδώ ... τι θέλει ... πώς να είναι άραγε ... πόσο θα κάτσει» , πολλά ερωτήματα που θα πάρει χρόνο για να τους τα απαντήσω, το καλό όμως ήταν ότι έβλεπα «καθαρά» πρόσωπα απέναντι μου ... δύσκολο να το περιγράψω με λέξεις ... δεν έβλεπα αυτή την πονηριά που είναι διάχυτη σε εμάς τους Αθηναίους.
Η πρώτη βόλτα έγινε το μεσημέρι που πήγαμε όλοι μαζί (οι «μεγάλοι») για φαγητό.
Περπατήσαμε μέχρι το ρεστοράν, οι δρόμοι γεμάτοι αμάξια . Το να περπατάς στο Sao Paolo όταν έχει κίνηση είναι σαν να έχεις 2 αριστερά πόδια ... συνέχεια νομίζεις ότι έχεις κάνει λάθος βήμα και ότι θα πέσεις κάτω ή καλύτερα θα σε «ρίξουν» κάτω! Γιατί αυτό;
Τι να πρωτοδείς ... τις λακκούβες, τα πεζοδρόμια που είναι σκαμμένα και γεμάτα τρύπες (έχουν καλά πεζοδρόμια απλά τα φτιάχνουνε στην περιοχή που μένω και εργάζομαι), τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν F1 με ΟΛΟΥΣ να οδηγούν σαν τον αείμνηστο τον Ayrton Senna και που παρεμπιπτόντως πετάγονται από ΠΑΝΤΟΥ!
Και όταν λέω παντού εννοώ παντού! Νιώθω σαν πεζός λες και είμαι το αγριογούρουνο σε ένα σαφάρι! Εδώ προτεραιότητα έχει ΠΑΝΤΑ το αμάξι ... είτε παρκάρει/ξεπαρκάρει, είτε στρίβει (έχω κοντέψει να γίνω λίπασμα 2 φορές ήδη!), είτε γενικά πάει σε μια ευθεία ... με το που σε δούνε ΓΚΑΖΟΝΟΥΝ και έρχονται κατά πάνω σου! Πραγματικά αυτό είναι ένα θέμα για ανάλυση από μόνο του.
Μπορώ να πω ότι είναι σαν οδηγοί κλάσεις χειρότεροι από εμάς!
Τέλος πάντων, πήγαμε και φάγαμε ... τι να πω ... το φαγητό πάρα πολύ καλό μια διαπίστωση που έχει επαναληφθεί πολλές φορές από τότε μέχρι και σήμερα! Πραγματικά το φαγητό στο Sao Paolo είναι ΤΕΛΕΙΟ ... θα σας πω λεπτομέρειες σε επόμενο μου ΜΠΛΟΓΚ.
Μου έγινε μια μικρή και άτυπη ξενάγηση στην γύρω περιοχή ώστε το επόμενο πρωινό να μπορέσω από μόνος μου να πάω στην δουλειά με τα πόδια... όπως και έγινε, μιας και το μέρος που μένω είναι περίπου 500-600 μέτρα μακριά από την δουλειά μου.
Τέλος πήγαμε μαζί με τον Γενικό Διευθυντή μας εδώ στην Βραζιλία σε ένα πολύ μεγάλο εμπορικό κέντρο κάπου σχετικά κοντά στην περιοχή που μένω (ακόμα δεν έχω καταφέρει να το εντοπίσω), και κάναμε (έκανε ο Διευθυντής μου δηλαδή) κάποια ψώνια και κάτσαμε να φάμε ... ΣΟΚ Νο2 ... φάγαμε μια ΠΙΤΣΑ τρομερή. Από εκεί και πέρα το πήρα πρέφα ότι σε αυτή την χώρα πρέπει να κάνω κράτει με το φαγητό!
Από την επόμενη μέρα και μετά ξεκινάω στα βαθιά μόνος πλέον μιας και ο Διευθυντής μου θα φύγει και θα γυρίσει πίσω στην Ελλάδα.
Το «ταξίδι» ξεκινάει ...
KEEP ON ... READING!
1η «Μέρα» - Κυριακή 22/10/2006
Τελικά ξύπνησα αρκετές ώρες μετά, αυτό το άτιμο το στομάχι δεν ξέρει ούτε από ώρα ούτε από ήπειρο ... η πρώτη μου μέρα ξεκίνησε ... βράδυ ουσιαστικά! Ήμουν ήδη jet lagged (η μεγάλη διαφορά της ώρας αποδιοργανώνει το βιολογικό ρολόι, αν και μου έχουν πει ότι το να πας «πίσω» 5 ώρες δεν είναι το ίδιο άσχημο από το να πας 5 ώρες μπροστά) και δεν είχα καμία διάθεση να κάνω οτιδήποτε εκτός από το να παραγγείλω κάτι να φάω, άλλωστε η επόμενη μέρα (Δευτέρα – 23/10/2006) θα ήταν δύσκολη αφού θα πήγαινα στην δουλειά για πρώτη φορά μαζί με τον διευθυντή μου – που περιπίπτοντας είχε πρώτα πάει σε μία άλλη χώρα της Λατινικής Αμερικής και ήρθε στην Βραζιλία την ίδια μέρα με μένα.
Εκείνο το βράδυ κοιτώντας από το παράθυρο του δωματίου μου νόμιζα ότι μένοντας στον 9ο όροφο θα είχα μια τρομερή θέα της πόλης ... αμ δε! Όλο τριγύρω τα κτίρια ήταν ΠΟΛΥ ψηλότερα από το δικό μου ... άστε που ακόμα και το δικό μου ξενοδοχείο είχε άλλους 8 ορόφους, σύνολο 17 (αριθμός μεγάλος για τα Ελληνικά δεδομένα αλλά εδώ πιστέψτε με δεν είναι τίποτα!). Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το Sao Paolo είναι τεράστιο ... OK το είχα δει και από το αεροπλάνο, αφού πετάγαμε κάπου 20 λεπτά πάνω από την πόλη και τα περίχωρα ... αλλά είναι διαφορετικό να το βλέπεις από το έδαφος!
Το πραγματικό μέγεθος την πόλης θα μου πάρει καιρό να το καταλάβω και να το νιώσω... μιλάμε για μια πόλη που στην ευρύτερη περιοχή του Sao Paolo ζουν 17 εκατομμυρίων κάτοικοι, μια πραγματική Μητρόπολη του 21ου αιώνα σε μέγεθος, πληθυσμό, κτίρια, ζωή, πλούτο αλλά και, δυστυχώς, μεγάλη φτώχια και ανέχεια.
Τις επόμενες μέρες δειλά-δειλά θα έβγαινα από την προστασία του ξενοδοχείου για να αντιμετωπίσω την «ζούγκλα» εκεί έξω ... μία «ζούγκλα» που τελικά δεν είναι και τόσο ζούγκλα όπως την είχα σχηματίσει μέσα στο μυαλό μου από αυτά που μου είχαν πει ή είχα διαβάσει.
Εκείνη όμως την στιγμή, και για μερικές ακόμα μέρες, αποζητούσα την ασφάλεια και την ζεστασιά που μου προσέφερε η γκαρσονιέρα που έμενα (το «δωμάτιο» που σας έλεγα είναι μια γκαρσονιέρα 42τμ με σαλόνι και μικρή κουζίνα, ένα υπνοδωμάτιο με διπλό κρεβάτι με «αμερικάνικη» ντουλάπα, ξέρετε τις μεγάλες, και φυσικά μπάνιο – αυτό θα είναι και το σπίτι μου για όσο μείνω στην Βραζιλία).
Εκείνη την στιγμή δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο, ήθελα απλός να κοιμηθώ και ας είχε φασαρία από τον δρόμο έξω ... σκέφτηκα «χμμμ κάτι μου θυμίζει αυτή η φασαρία και κίνηση Κυριακή βράδυ!» ... φυσικά κάτι μου θύμιζε ... την Αθήνα που ότι ώρα και να βγεις έξω γίνεται «χαμός».
Τελικά αυτές οι πρώτες εντυπώσεις πολλές φορές βγαίνουν και αληθινές ... αλλά αυτά είναι για το «αύριο».
#
Για να πάρετε μια ιδέα για το Sao Paolo δείτε:
http://wikitravel.org/en/S%C3%A3o_Paulo
και αυτή εδώ:
http://www3.nationalgeographic.com/places/cities/city_saopaulo.html
και εδώ:
http://members.aol.com/pochetti5/sampa-brazil.html
Η περιοχή που μένω λέγεται Jardins (κήποι στα Ελληνικά) και για να καταλάβετε την σύγκριση με τα Ελληνικά δεδομένα, είναι σαν το δικό μας το Κολωνάκι. Έχει όμως περισσότερο πράσινο και μπορώ να πω ότι είναι το ίδιο ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ! Είναι γεμάτο με φαγάδικα (σας θυμίζει κάτι;), πανάκριβα καταστήματα με ότι πιο μοντέρνο υπάρχει (επώνυμα και μη), γενικά ότι ποθεί η καρδιά σου αρκεί φυσικά να έχεις χρήματα (και πόδια γερά να περπατάς με τις ώρες!).
Αυτά όμως θα τα πούμε σε επόμενο ΜΠΛΟΓΚ!
#
KEEP ON ... READING !
... Η καινούργια αρχή
Έφτασα στο Sao Paolo την Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2006 μετά από ταξίδι 20 ωρών (περίπου, μαζί με την αλλαγή της ώρας -5 ώρες και την αναγκαστική αλλαγή αεροπλάνου στο Μόναχο).
Είχε μόλις αρχίσει να ξημερώνει, «ότι έπρεπε για ένα νέο ξεκίνημα» σκέφτηκα βλέποντας τον ήλιο να ξεπροβάλει από την Ανατολή που μόλις είχα έρθει.
Τα αεροδρόμια είναι περίεργα μέρη, γεμάτα κάθε είδους ανθρώπων, προσπαθούσα να «γευτώ» την χώρα από την πρώτη μου κιόλας επαφή ... δύσκολο να βγάλεις συμπεράσματα τόσο γρήγορα. Τα πρόσωπα τον Βραζιλιάνων, φιλικά και αρκετά οικεία. Από την πρώτη στιγμή σκέφτηκα ότι μας μοιάζουν σας λαός, μια υπόθεση που θα επιβεβαιωθεί αρκετές φορές στο κοντινό μέλλον.
Με το που φτάνεις στην Βραζιλία πρέπει να έχεις συμπληρώσει 2 χαρτάκια, το ένα που αναφέρει το τι ακριβός πας να κάνεις στην Βραζιλία (το δίνεις στον ελεγκτή των διαβατηρίων) και το δεύτερο στο οποίο αναφέρεις τι ακριβός έχουν οι βαλίτσες σου (αυτό προφανέστατα το δίνεις στο τελωνείο).
Εγώ δυστυχώς για κάποιον περίεργο λόγο δεν είχα συμπληρώσει κανένα από τα δύο ... κάτι το PSP με το οποίο έπαιζα, κάτι η συζήτηση που είχα με την διπλανή μου, μια κυρία από την Αργεντινή που είχε πάει στην Ισπανία να δει την κόρη της ... προφανώς δεν άκουσα την αναγγελία από τις αεροσυνοδούς!
Ευτυχώς τα συμπλήρωσα εκείνη την ώρα ... παρόλα τα ψιλό-άγρια βλέμματα τον άλλων συνεπιβατών μου, που είχαν δίκιο γιατί περιμέναμε 20+ λεπτά στην σειρά, αφού υπήρχαν μόνο 2 ελεγκτές!
Με το που φτάνω στον έλεγχο του Τελωνίου ... μια από τα ίδια ... μου έδειξαν ευγενικά το «καινούργιο» χαρτάκι που έπρεπε να είχα συμπληρώσει και ξανά πήρα τον δρόμο της επιστροφής να το βρω, ήταν το μόνο άλλωστε που με χώριζε από το κρεβάτι του ξενοδοχείου μου! (φαντάζεστε πως ένιωθα μετά από τόσες ώρες ταξίδι!)
Ευτυχώς το μαγικό χαρτί δεν ήταν μακριά. Το συμπλήρωσα γρήγορα και ξανά πήγα μπροστά από τον ευγενικό κύριο, που πριν από λίγο με είχε «διώξει», με ξανά κοιτάει ... κοιτάει και το καροτσάκι με τις βαλίτσες μου ... ξανά κοιτάει το χαρτάκι ... «πρέπει να του κάνει εντύπωση ο αριθμός τον αποσκευών μου» σκέφτηκα.
Συνολικά είχα μαζί μου 3 μεγάλες βαλίτσες και μια μεγάλη χειραποσκευή! (κλασικός Έλληνας που παίρνει μαζί του όλο του το νοικοκυριό) ... οπότε λογικά ο άνθρωπος με έστειλε για έλεγχο.
Εκείνη ακριβός την στιγμή σκέφτηκα ... «έχει πλάκα τώρα να μου ανοίξουν τις αποσκευές!» ... άρχισα να σκέφτομαι όλα όσα δεν είχα δηλώσει στο χαρτάκι που μόλις είχα δώσει!
Κάτι τα πειρατικά CDs και DVDs που είχα πάρει μαζί, κάτι η συλλογή των 27,000 MP3s μου (ελπίζω να μην διαβάζει κανένας από καμία δισκογραφική!), κάτι τα 10αδες πειρατικά προγράμματα και ένα σορό άλλα πράγματα τέλος πάντων (μην πάει το μυαλό σας σε τσόντες ... αυτές τις άφησα πίσω!) ... λέω στον εαυτό μου «αντί για κρεβάτι σε ξενοδοχείο σε βλέπω σε καμία φυλακή του Αγίου Παύλου, i.e. Sao Paolo, αγκαλιά με τον Χουανίτο Εμμανουέλ Μοράες αρχηγό της πιο μεγάλης φαβέλας του Αγίου Παύλου .... μπρρρρρρρρ
Για καλή μου τύχη η τελωνειακός το μόνο που έκανε ήταν να περάσει τις αποσκευές μου από το μηχάνημα των ακτίνων Χ και να με αφήσει να φύγω! ... 2 φορές την ρώτησα εάν εννοούσε να φύγω ή να κάτσω ... 3η φορά δεν ρώτησα γιατί ήμουνα ήδη έξω από την πόρτα!
Είχε ήδη ξημερώσει ... στην αίθουσα αφίξεων γινόταν ένας μικρός χαμός, έψαξα να βρω τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι θα με περίμενε ... άφαντος. «Ωραία είπα ... γλίτωσα από τον Χουανίτο ... αλλά την φαβέλα θα την δω τελικά!» ... βαριόμουνα να περιμένω άλλο και μπήκα σε ένα ταξί με προορισμό το ξενοδοχείο που θα έμενα.
Έχοντας ακούσει διάφορες ιστορίες για την εγκληματικότητα στην Βραζιλία και για τις απαγωγές που κάνουν σε ξένους, ήμουν λίγο «αγριεμένος» και κοίταγα συνέχεια που με πάει ο οδηγός ... ευτυχώς κατέληξα στο (ίσος) καλύτερο μέρος της πόλης αντί για το «χειρότερο».
... το κρεβατάκι μου με περίμενε ... ο Ορφέας με συνόδεψε σε έναν ανεπανάληπτο ύπνο που όμοιο του μάλλον θα ξανά βρω όταν με το καλό ξανά ταξιδέψω προς την Ελλάδα.
... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
... Η Αρχή της Ιστορίας
Κάθε ιστορία έχει και μια αρχή, η δικιά μου ιστορία λοιπόν ξεκινάει στις 21/10/2006.
Τοποθεσία;
Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
Τι κάνω εκεί;
Ετοιμάζομαι να πετάξω για το Sao Paolo της Βραζιλίας
Ο λόγος;
Επαγγελματικός, πάω να εργαστώ για «2-3 χρόνια» όπως το έθεσε ο διευθυντής μου.
Συναισθήματα;
... δύσκολη ερώτηση πραγματικά ... ανάμεικτα ... πραγματικά μπερδεμένα. Από την μια μεγάλη χαρά γιατί επιτέλους μου δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία να δείξω επιτέλους τι μπορώ να πετύχω επαγγελματικά, από την άλλη στεναχώρια γιατί για άλλη μια φορά αφήνω την πατρίδα μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου για να πάω στο άγνωστο.
Χαρά - Η γοητεία του άγνωστου για μένα είναι πραγματικά κινητήριος δύναμη, με εξιτάρει, με κάνει να αναπνέω όπως αναπνέει κάποιος που εισπνεέι μέσα του για πρώτη φορά τον καθαρό και παρθένο αέρα του βουνού. Έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να φύγω ... όπως και έτσι νιώθω όταν κοιτάω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω έναν κόσμο καινούργιο και άγνωστο. Μπορώ και ξανακάνω όνειρα ... αυτή η φράση τα περιγράφει όλα!
Στεναχώρια – Δεν θα επεκταθώ πολύ σε αυτό το συναίσθημα γιατί είναι πολύ βαθύ και θέλει πολύ ώρα για να σας το εξηγήσω ... σε κάποιο άλλο ΜΠΛΟΓΚ θα το αναλύσουμε καλύτερα. Θα μείνω μόνο στο ότι είναι δύσκολο να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν, είτε είναι συγγενείς σου είτε φίλοι καλοί ... πάνω απ’όλα όμως είναι, ίσος, ακόμα πιο δύσκολο να αφήνεις πίσω σου μια «επιλογή» σου ... και μια μεγάλη σου αγάπη ... την Ελλάδα (θα το αναλύσουμε και αυτό σε κάποιο άλλο ΜΠΛΟΓΚ).
Άτομα που ήταν μαζί μου για να με αποχαιρετίσουν;
Ο πατέρας, η μητέρα μου και φυσικά ο «αδερφός» μου ο Χρίστος ... ο καλύτερος μου φίλος.
Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί ... δεν μου αρέσει να λέω ΓΕΙΑ ... δεν με εκφράζει ... ίσως οι Βραζιλιάνοι να το έχουν «πετύχει» καλύτερα στην γλώσσα τους. Λένε CIAO για το ΓΕΙΑ το «προσωρινό», δηλαδή αυτό που σύντομα θα ξανά δεις τον άλλον ... και ADEUS όταν θα κάνεις καιρό να τους ξανά δεις. Λοιπόν ... τα ADEUS δεν μου αρέσουν καθόλου, γιατί δεν μου αρέσει το συναίσθημα του αποχαιρετισμού ... θέλω να ξέρω νομίζω ότι τον άλλο θα τον ξανά δω σύντομα.
Έφυγα χωρίς στεναχώρια, ίσος να μην το πήρα και πολύ σοβαρά, άλλωστε έλεγα συνέχεια στον εαυτό «το έχεις ξανά κάνει και ήσουν μόνο 14άρων» ... κοίταξα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου και χαιρέτισα την πατρίδα μου.
«Σύντομα θα σας ξανά δω» είπα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Friday, November 10, 2006
Subscribe to:
Posts (Atom)