... Η Αρχή της Ιστορίας

Κάθε ιστορία έχει και μια αρχή, η δικιά μου ιστορία λοιπόν ξεκινάει στις 21/10/2006.

Τοποθεσία;

Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»

Τι κάνω εκεί;

Ετοιμάζομαι να πετάξω για το Sao Paolo της Βραζιλίας

Ο λόγος;

Επαγγελματικός, πάω να εργαστώ για «2-3 χρόνια» όπως το έθεσε ο διευθυντής μου.

Συναισθήματα;

... δύσκολη ερώτηση πραγματικά ... ανάμεικτα ... πραγματικά μπερδεμένα. Από την μια μεγάλη χαρά γιατί επιτέλους μου δίνεται μια μεγάλη ευκαιρία να δείξω επιτέλους τι μπορώ να πετύχω επαγγελματικά, από την άλλη στεναχώρια γιατί για άλλη μια φορά αφήνω την πατρίδα μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου για να πάω στο άγνωστο.

Χαρά - Η γοητεία του άγνωστου για μένα είναι πραγματικά κινητήριος δύναμη, με εξιτάρει, με κάνει να αναπνέω όπως αναπνέει κάποιος που εισπνεέι μέσα του για πρώτη φορά τον καθαρό και παρθένο αέρα του βουνού. Έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να φύγω ... όπως και έτσι νιώθω όταν κοιτάω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω έναν κόσμο καινούργιο και άγνωστο. Μπορώ και ξανακάνω όνειρα ... αυτή η φράση τα περιγράφει όλα!

Στεναχώρια – Δεν θα επεκταθώ πολύ σε αυτό το συναίσθημα γιατί είναι πολύ βαθύ και θέλει πολύ ώρα για να σας το εξηγήσω ... σε κάποιο άλλο ΜΠΛΟΓΚ θα το αναλύσουμε καλύτερα. Θα μείνω μόνο στο ότι είναι δύσκολο να αφήνεις πίσω σου ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν, είτε είναι συγγενείς σου είτε φίλοι καλοί ... πάνω απ’όλα όμως είναι, ίσος, ακόμα πιο δύσκολο να αφήνεις πίσω σου μια «επιλογή» σου ... και μια μεγάλη σου αγάπη ... την Ελλάδα (θα το αναλύσουμε και αυτό σε κάποιο άλλο ΜΠΛΟΓΚ).

Άτομα που ήταν μαζί μου για να με αποχαιρετίσουν;

Ο πατέρας, η μητέρα μου και φυσικά ο «αδερφός» μου ο Χρίστος ... ο καλύτερος μου φίλος.

Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί ... δεν μου αρέσει να λέω ΓΕΙΑ ... δεν με εκφράζει ... ίσως οι Βραζιλιάνοι να το έχουν «πετύχει» καλύτερα στην γλώσσα τους. Λένε CIAO για το ΓΕΙΑ το «προσωρινό», δηλαδή αυτό που σύντομα θα ξανά δεις τον άλλον ... και ADEUS όταν θα κάνεις καιρό να τους ξανά δεις. Λοιπόν ... τα ADEUS δεν μου αρέσουν καθόλου, γιατί δεν μου αρέσει το συναίσθημα του αποχαιρετισμού ... θέλω να ξέρω νομίζω ότι τον άλλο θα τον ξανά δω σύντομα.

Έφυγα χωρίς στεναχώρια, ίσος να μην το πήρα και πολύ σοβαρά, άλλωστε έλεγα συνέχεια στον εαυτό «το έχεις ξανά κάνει και ήσουν μόνο 14άρων» ... κοίταξα έξω από το παράθυρο του αεροπλάνου και χαιρέτισα την πατρίδα μου.

«Σύντομα θα σας ξανά δω» είπα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ